Ένας από τους πιο “δυνατούς” μονολόγους του Αύγουστου Στρίντμπεργκ μεταμορφώνεται σε ένα καινούριο θεατρικό έργο, ένα σύγχρονο “παιχνίδι για δύο” μέσα από μια αιρετική διασκευή, που φωτίζει το θέμα της απιστίας κι από τις δυο πλευρές. Η Άννα Αδριανού, 10 χρόνια μετά, επιστρέφει με μία ανανεωμένη εκδοχή του έργου, “Οι πιο Δυνατές…” τοποθετημένη στο σήμερα. Και αυτή τη φορά, δίνει φωνή και στην ερωμένη που στο έργο Στρίντμπεργκ μένει παθητική και αμίλητη.
Οι ανθρώπινες σχέσεις και δη οι ερωτικές, ποτέ δεν ήταν εύκολες. Και όταν πρόκειται για ένα ερωτικό τρίγωνο, τα πράγματα περιπλέκονται και συναισθηματικά. Ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα;
Εμείς, με αφορμή την παράσταση, “Οι πιο Δυνατές…” που ανεβαίνει στο Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ, μιλήσαμε με την Άννα Αδριανού, σε μία συνέντευξη εφ’ όλης τη ύλης. Μας μίλησε για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την “άλλη γυναίκα” σε μία σχέση, για την απιστία και αν η ίδια την έχει βιώσει και πώς αντιδρά. Μοιράστηκε, επίσης, μαζί μας το “μυστικό” του πετυχημένου γάμου της, αφού με τον σύζυγό της είναι μαζί εδώ και 25 χρόνια.
“Όταν αγαπάς αληθινά κάτι, το εκτιμάς πολύ, το προστατεύεις, το ερωτεύεσαι ξανά και ξανά“, μας λέει για τον σύζυγό της και γνωστό σκηνοθέτη, Γιάννη Μπότση.
Όταν το πρωτοέγραψα το κίνητρό μου ήταν μια «σύγχρονη» απάντηση στον μονόλογο του Στρίντμπεργκ, όπου μια σύζυγος μιλάει στην ερωμένη του άντρα της προσπαθώντας να της αποδείξει ότι υπήρξε πιο δυνατή από αυτήν και η νικήτρια, μιας και ο άπιστος κάποια στιγμή ξαναγύρισε σε εκείνην, χάρη στην υπομονή, την ανοχή της, την… ευλυγισία της και τις προσπάθειες της να τον φέρει πίσω. Συμπτωματικά ο συγγραφέας έκανε δώρο αυτόν τον μονόλογο στην πρωταγωνίστρια σύζυγό του, την οποία και απατούσε, για να την… επιβραβεύσει για την συμπεριφορά και την ανοχή της στις απιστίες του.
Εγώ έγραψα ένα σημερινό έργο κι έβαλα στο στόμα της συζύγου τα λόγια μιας σύγχρονης γυναίκας, που διεκδικεί την αγάπη και την αποκλειστικότητα ενός άντρα κι όχι απλά την παρουσία του. Κι επιπλέον, έδωσα φωνή στην ερωμένη, που στον Στρίντμπεργκ μένει παθητική και αμίλητη, για να δούμε την αλήθεια, τον πόνο, την ζήλεια και τον αμείληκτο ανταγωνισμό που κρύβεται μέσα σε ένα τέτοιο οδυνηρό και πολλές φορές αρρωστημένο τρίγωνο. Ήθελα μέσα από την σχέση των δυο γυναικών να βγει και η τοξικότητα ενός τέτοιου ναρκισσευόμενου άντρα, που τις θέλει και τις δυο και τις κρατάει δέσμιες, τάζοντας στην καθεμιά, αποκλειστική αγάπη.
Δέκα χρόνια μετά, όπου οι γυναίκες έχουν συνειδητοποιήσει την δύναμη τους και διεκδικούν δυναμικά τα δικαιώματά τους παντού, ακόμα και στις ερωτικές τους σχέσεις, ένοιωσα ότι ήταν η στιγμή να ασχοληθώ ξανά με το έργο, να το εμπλουτίσω με την θεατρική πείρα αλλά και την εμπειρία ζωής που απέκτησα και να φωτίσω σ’ αυτό ένα νέο θέμα: Το θέμα της συναισθηματικής κακοποίησης, που κάτω από την μάσκα της αγάπης μπορεί να τσακίσει την ψυχή κάθε γυναίκας.
Και οι δύο είναι θύματα μιας και έχουν εμπλακεί σε έναν ανταγωνισμό που κατατρώει την ζωή και τις ψυχές τους. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όταν μάλιστα είναι και μακροχρόνιες ο άντρας παύει να είναι το αληθινό κίνητρο για τις γυναίκες και κίνητρο γίνεται η νίκη της μιας πάνω στην άλλη. Είναι μια σχέση πάθους μεταξύ τους που γίνεται σχεδόν ερωτική.
Όλοι νομίζω ότι για μια φορά έστω στην ζωή μας δοκιμάσαμε την πίκρα της απιστίας. Όσο για το αν την συγχωρώ; Την συγχωρώ με την έννοια ότι δεν κρατάω κακία αλλά φεύγω από την σχέση την ίδια στιγμή. Ποτέ δεν σκέφτηκα να διεκδικήσω έναν άντρα που δεν είμαι για εκείνον η μία και μοναδική. Ο έρωτας έγινε για δύο.
Ναι. Θέλω να είναι έργα που καταδεικνύουν σημαντικές ανθρώπινες καταστάσεις, κοινωνικές, ψυχολογικές ή υπαρξιακές. Το θέατρο πιστεύω ότι έχει την υποχρέωση να γίνεται καθρέφτης της ανθρώπινης ψυχής και μέσα από τις περιπέτειες της ύπαρξης να βοηθάει τον κόσμο να δει πιο βαθιά μέσα του και να σκεφτεί κάποια θέματα. Ακόμα και να τα διαβάσει με άλλη ματιά.
Οι ανθρώπινες σχέσεις, ναι. Τα ερωτικά μπερδέματα όχι απαραίτητα. Το ΣΥΓΓΝΩΜΗ ας πούμε που έπαιξα είχε να κάνει με την εφηβική βία, ΤΟ ΜΠΟΥΦΑΝ ΤΗΣ ΧΑΡΛΕΥ με την απώλεια, ΟΙ ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΜΑΝΟΛΙΕΣ με την δύναμη της φιλίας.
Απλά… αγαπιόμαστε. Αληθινά, βαθιά, ανθρώπινα, ερωτικά. Ίσως απλά να έτυχε, να είναι ένα δώρο που μας έδωσε η ζωή. Κι όταν αγαπάς αληθινά κάτι, το εκτιμάς πολύ, το προστατεύεις, το ερωτεύεσαι ξανά και ξανά.
Όχι ακριβώς. Έχω κάτι στο μυαλό μου αλλά θέλω να το δουλέψω για να δω πού θα βγάλει.
Αυτό το τελευταίο θα φανεί στην… επόμενη σαιζόν. Προσωπικά πιστεύω ότι… ουκ εν των πολλώ το εύ.
ΤΡΑΓΙΚΗ! Ο πολιτισμός είναι τα πάντα για ένα λαό και μια χώρα. Κι αυτή την στιγμή ο πολιτισμός μας, υποβαθμίζεται και υποτιμάται τραγικά, απαράδεκτα.
14 Φεβρουαρίου. Για κάποιους, η μεγάλη μέρα του Έρωτα. Για άλλους, μια μέρα σας όλες…
Η αύρα που αποπνέει το σπίτι μας έχει τεράστιο αντίκτυπο στο πώς αισθανόμαστε. Και ενόψει…
«Όσο πιο γρήγορα έχουμε μετρήσεις, τόσο πιο προετοιμασμένοι θα είμαστε για το τι μπορεί να…
Ο Αμερικανός ηθοποιός Κέβιν Σπέισι βρίσκεται αντιμέτωπος με νέες κατηγορίες για σεξουαλική επίθεση, ύστερα από…
Πρόκειται για ένα θέμα ηθικής ευθύνης και για το λόγο αυτό προκαλεί καθημερινά νέα σχόλια…
Σε έναν κόσμο που κατακλύζεται από τη σύγχρονη τεχνολογία και όπου αμέτρητες οθόνες και αλγόριθμοι…