Η Εύη Δόβελου στο Infowoman.gr: “Αν πράγματι το κράτος ενδιαφερόταν, δεν θα υποτιμούσε τόσο την καλλιτεχνική εκπαίδευση”

Ο τέλειος κόσμος της Μπέκα και του Χάρι γκρεμίζεται, όταν ο γιος τους Ντάνι σκοτώνεται από ένα αυτοκίνητο. Το ζευγάρι προσπαθεί να διαχειριστεί την θλίψη του, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Η ιστορία εκτυλίσσεται στο Rabbit Hole, ένα πολύ ευαίσθητο έργο που σκιαγραφεί μια τραγωδία – και τις συνέπειες αυτής – με απόλυτη ειλικρίνεια, αλλά και χιούμορ, χωρίς ίχνος συναισθηματισμού.

Οι διάλογοι, ανθρώπινοι και καθημερινοί, συλλαμβάνουν με εντυπωσιακό τρόπο την αμηχανία και τον πόνο του έλλογου ανθρώπου μπροστά σε μια αδιανόητη κατάσταση – και, τέλος, την ικανότητά του για επιβίωση ή ακόμα και για ελπίδα.

Εμείς, με αφορμή το έργο που ανεβαίνει στο Θέατρο 104, μιλήσαμε με την ηθοποιό, Εύη Δόβελου για την παράσταση, τον πόνο μιας τραγικής απώλειας και πώς τον διαχειρίζεσαι, αλλά και για το σοβαρό ζήτημα που έχει προκύψει, με την υποβάθμιση των πτυχίων των καλλιτεχνών.

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε με την πρόσφατη έκδοση ΦΕΚ που εξισώνει τα διπλώματα από τις δραματικές σχολές με το απολυτήριο λυκείου. Εσείς έχετε τελειώσει τη Δραματική Σχολή “Αρχή” της Νέλλης Καρρά. Ποια είναι η δική σας άποψη για την απόφαση αυτή; Και τι σημαίνει στην πράξη;

Έχει να κάνει με τα εργασιακά δικαιώματα, πέρα από την καλλιτεχνική και επαγγελματική απαξίωση. Οι καλλιτέχνες είναι απλοί εμπειροτέχνες που έχουν ολοκληρώσει μόνο την δωδεκαετή δημόσια εκπαίδευση;

Είναι γεγονός ότι από το 2003 και μετά στην Ελλάδα, έχει δημιουργηθεί ένα θεσμικό κενό όπου δεν προβλέπεται και δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση να δημιουργηθεί Ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης για τις Παραστατικές Τέχνες. Η μη αναγνώριση του πτυχίου μας και η εξομοίωση του με το απολυτήριο λυκείου, δεν επιτρέπει στους ηθοποιούς να κάνουν μεταπτυχιακό στην ειδικότητά τους.

Επίσης συμβαίνει το εξής παράλογο: όλοι οι υποψήφιοι δίνουν εισαγωγικές εξετάσεις σε διορισμένη από το Υπουργείο καλλιτεχνική επιτροπή. Για να γίνουν δεκτοί στις εισαγωγικές εξετάσεις πρέπει να καταθέσουν ως δικαιολογητικό το απολυτήριο λυκείου! Μετά την εισαγωγή τους στη σχολή σπουδάζουν για τρία χρόνια με εντατικό και απαιτητικό πρόγραμμα σε καθημερινή βάση. Στο τέλος των σπουδών για να πάρουν το δίπλωμα τους, δίνουν και πάλι εξετάσεις σε άλλη επιτροπή, επίσης διορισμένη από το Υπουργείο Πολιτισμού. Αν πράγματι το κράτος ενδιαφερόταν για την πιστοποίηση, την εγκυρότητα και τη δυναμική του πτυχίου του ηθοποιού, δεν θα υποτιμούσε τόσο την καλλιτεχνική εκπαίδευση. Όπως επίσης, δεν θα έδινε περισσότερη σημασία στη θεωρητική κατάρτιση και λιγότερο στην πρακτική.

Η θεατρική εκπαίδευση στην Ελλάδα πώς είναι; Στη χώρα μας υπάρχουν πολλές Δραματικές Σχολές και κάθε χρόνο βγαίνουν εκατοντάδες νέοι ηθοποιοί; Εδώ, θα έπρεπε να υπάρχει ένα πλαίσιο για να μπει ένα “φρένο”;

Στην Ελλάδα και εξ όσων γνωρίζω, υπάρχουν ελάχιστες δραματικές σχολές με καλό επίπεδο όσον αφορά τον τρόπο διδασκαλίας. Οι σχολές στο εξωτερικό υπερτερούν σαφώς από άποψη εγκαταστάσεων, αριθμού καθηγητών, παροχών, παράλληλα οι απαιτήσεις είναι διπλάσιες επειδή ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και οι ευκαιρίες πολλές για μια διεθνή καριέρα. Εκεί επίσης υπάρχει και η εξειδίκευση. Μπορείς για παράδειγμα να πας στην Αμερική ή στην Αγγλία σε σχολή που διδάσκει υποκριτική μόνο για τον κινηματογράφο ή να κάνεις μόνο musical. Στο Παρίσι υπάρχει η διεθνής σχολή θεάτρου Lecoq όπου η φοίτηση είναι δύο χρόνια και δίνει περισσότερη έμφαση στο σώμα και την κίνηση ως σημεία εισόδου σε μια θεατρική παράσταση. Οι μαθητές μαθαίνουν να δημιουργούν συνεργατικά. Αυτή η μέθοδος λέγεται μιμοδυναμική και στοιχεία της, μαθαίναμε στη σχολή μου. Η Νατάσσα Ζούκα που ήταν δασκάλα μου, αποφοίτησε από αυτή τη σχολή και μας έμαθε πολλά από αυτά τα «εργαλεία».

Σε κάτι ακόμα που υστερούν οι περισσότερες δραματικές σχολές στην Ελλάδα, εκτός απο τις εγκαταστάσεις τους και τον εξοπλισμό που παρέχουν, είναι η μουσική παιδεία. Θα ήταν καλό να έδιναν περισσότερη βάση στη διδασκαλία θεωρίας της μουσικής από τη στιγμή που σε πολλές ακροάσεις ζητούν πλέον να διαβάζεις παρτιτούρα.

Τώρα όσον αφορά το αν θα έπρεπε να υπάρχει ένα «φρένο» για τον αριθμό των ηθοποιών που αποφοιτούν κάθε χρόνο καθώς και την επάρκεια τους στο επάγγελμα, δεν μπορώ να το κρίνω. Ο καθένας έχει δικαίωμα να θέλει να σπουδάσει υποκριτική και να φοιτήσει σε μια δραματική σχολή. Και σίγουρα ο καθένας το θέλει για διαφορετικό σκοπό. Ο χρόνος θα φανερώσει την αξία, την πορεία, την επιτυχία του και κατά πόσο αυτό που ήθελε να καταφέρει, το κατάφερε.

Πάμε τώρα στην παράσταση, πείτε μας λίγα λόγια για το «Rabbit Hole».

Η Μπέκα και ο Χάρι έχουν μια όμορφη οικογενειακή ζωή σε ένα προάστιο της Νέας Υόρκης μέχρι που ένα τυχαίο, τραγικό ατύχημα αφαιρεί τη ζωή του τετράχρονου γιου τους. Αμέσως μετά, η μικρότερη αδελφή της Μπέκα, η Ίζι, ανακοινώνει ότι είναι έγκυος και τώρα θα υπάρχει ένα νέο παιδί στην οικογένεια. Καθώς η Μπέκα και ο Χάρι περνούν ο καθένας μόνος του τη διαδικασία του πένθους, εμφανίζεται ξαφνικά ο Τζέισον, ο νεαρός οδηγός που σκότωσε τον γιο τους, και ζητάει συγχώρεση.

Το Rabbit Hole εμβαθύνει στις σχέσεις μιας οικογένειας που προσπαθεί να διαχειριστεί τη θλίψη και μαθαίνει τι σημαίνει να ζεις ξανά μια γόνιμη ζωή όταν τα πράγματα γύρω σου καταρρέουν. Το έργο δίνει αισιόδοξα μηνύματα. Έχει πολλές στιγμές χιούμορ και συγκίνησης που εναλλάσσονται με απίστευτη μαεστρία.

Στην παράσταση υποδύεστε την Ίζι. Πείτε μας λίγα λόγια για το ρόλο σας.

Η Ίζι είναι η μικρή, περίπου κατά δέκα χρόνια, αδελφή της Μπέκα (κεντρική ηρωίδα του έργου). Όσον αφορά τον χαρακτήρα, είναι το εντελώς αντίθετο από την αδελφή της που τα θέλει όλα τακτοποιημένα, όλα σε κουτάκια, που έχει σπουδάσει σε καλό πανεπιστήμιο και έχει δουλέψει στους Sotheby’s. Η Ίζι βρίσκει περιστασιακές δουλειές, στο έργο την πετυχαίνουμε να δουλεύει στα Applebee’s. Βέβαια σύντομα την απολύουν επειδή δεν μπορεί να συμβαδίσει με την πολιτική του μαγαζιού. Συνάπτει σχέση με έναν μουσικό, μένει έγκυος και παρόλο που δεν έχει σταθερή δουλειά και η ζωή της είναι άστατη, θέλει να κρατήσει το παιδί.

Γενικά έχει μια παρορμητική και ανέμελη στάση ζωής, σε σχέση με τους άλλους χαρακτήρες του έργου. Στη διάρκεια του έργου, τη βλέπουμε να προσπαθεί να ενηλικιωθεί και ζητάει συνεχώς την επιβεβαίωση της αδελφής της. Θέλει να την αποδεχτεί και να την εμπιστευτεί. Θέλει να νιώσει οτι τη θεωρεί ικανή να μεγαλώσει και να προστατεύσει το μωρό που θα φέρει σε λίγους μήνες στον κόσμο.

Πώς μπορεί να διαχειριστεί κάποιος ένα τέτοιο πένθος; Να χάνει το παιδί του;

Είναι η δυσκολότερη κατάσταση που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος, δεν μπορώ να γνωρίζω γιατί δεν έχω βρεθεί σε μια τέτοια θέση. Πιστεύω πως αν δεν έχεις βιώσει κάτι παρόμοιο, δεν μπορείς να αντιληφθείς και να νιώσεις αυτόν τον τεράστιο πόνο.

Μια τέτοια τραγική απώλεια, μπορεί να απομακρύνει ένα ζευγάρι; Αυτό θα το δούμε στην παράσταση;

Υπάρχει αυτή η πιθανότητα, εξαρτάται βέβαια και από το ζευγάρι, κατά πόσο θέλει να βρει έναν τρόπο ώστε να είναι μαζί σ΄αυτό. Όπως λέει και ο Ρίτσος «Το ξέρω πως ο καθένας μονάχος πορεύεται στον ἐρωτα, μονάχος στη δόξα και στον θάνατο». Συμπληρώνω.. και στη θλίψη γιατί πραγματικά δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος τον άλλον, όσο και να θέλει, ο καθένας έχει τον τρόπο του να βιώνει την απώλεια. Επίσης όταν συμβαίνει ένα τέτοιο τραγικό γεγονός βγαίνουν πολλά στην επιφάνεια, όσον αφορά τη σχέση του ζευγαριού. Πρέπει να υπάρχουν γερά θεμέλια για να αντέξουν και να προχωρήσουν μαζί. Όπως η Μπέκα με τον Χάρι.

Εσείς, τις δύσκολες στιγμές πώς τις διαχειρίζεστε; Έχετε βρεθεί αντιμέτωπη με κάποια απώλεια που σας πόνεσε και δεν μπορούσατε να διαχειριστείτε;

Έχω βρεθεί σε διάφορες δύσκολες στιγμές, χωρισμούς, απώλειες συγγενών. Έχω αντλήσει υλικό από τέτοιες στιγμές, ενώ έχει περάσει κάποιος καιρός βέβαια, για να γράψω κάτι ή για να το χρησιμοποιήσω σε έναν ρόλο. Η παρατήρηση και η αυτοπαρατήρηση είναι από τα πιο βασικά εργαλεία του ηθοποιού.

Ο θάνατος της γιαγιάς μου, της Τασίας πριν από 7 χρόνια, μου στοίχισε πολύ. Ήταν από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους, πίστευε πολύ σε μένα και μου έδινε πάντα απλόχερα την αγάπη και τη θετική της ενέργεια.

Η νέα χρονιά που έρχεται, τι θέλετε να σας φέρει;

Θα ήθελα η νέα χρονιά να μου φέρει νέες συνεργασίες με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω και υγεία… ψυχική και σωματική.

Και μια ευχή για το 2023.

Περισσότερη επίγνωση και λιγότερη απόγνωση.

Διαβάστε επίσης

Η Σοφία Λαμπιδώνη στο Infowoman.gr: “Η τέχνη οφείλει να είναι παρούσα! Με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο”

Η Σοφία Καζαντζιάν και ο Μάριος Ιορδάνου μιλάνε στο Infowoman.gr: Το “μαζί” έχει νόημα όταν είναι όντως “μαζί”