Μάρω Παπαδοπούλου: “Οι καλλιτέχνες βρίσκονταν πάντα υπό διωγμόν μα η κοινωνία έχει ανάγκη την ύπαρξή τους”

Τα πρώτα της θεατρικά βήματα, έχοντας πρώτη αποφοιτήσει από την Αρχιτεκτονική Σχολή του Ε.Μ.Π., τα πραγματοποίησε στο θέατρο, σε κάποιες από τις πιο αξιόλογες παραστάσεις και σκηνές, όπως το θέατρο Πορεία με το έργο “Δάφνης και Χλόη” και τον “Ζορμπά” στο Εθνικό. Το ευρύ κοινό, ωστόσο, τη γνώρισε πιο πρόσφατα μέσα από τις σειρές “Τα καλύτερά μας χρόνια” και “Αγγελική”, ενώ φέτος την απολαμβάνουμε σε δύο από τις πιο επιτυχημένες σειρές, στο “Βραχιόλι της Φωτιάς” και “Αυτή η Νύχτα Μένει”.

Η Μάρω Παπαδοπούλου είναι μία θεατρική ηθοποιός που οπωσδήποτε ενισχύει το ποιοτικό αποτέλεσμα σε κάθε της δουλειά στην οθόνη, ενώ είναι και μια γυναίκα που δεν σταματά να “ψάχνεται”.

Μίλησε πρόσφατα στο Infowoman.gr για όλα τα παραπάνω και για τη συμμετοχή της στον «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ, στο θέατρο Καρέζη.

Φέτος σας συναντάμε στην σκηνή του θεάτρου Καρέζη. Είστε η σύντροφος του Σερ , μια ”Λαίδη” με.. κάποιον τρόπο που όμως δεν θέλει τον τίτλο ( τον θεωρεί αστείο για την πραγματικότητα της ζωής της) κι ένα πλάσμα που προέρχεται από το θέατρο λόγω ηθοποιού πατέρα. Τι σημαίνει για σας ο ρόλος; Ποιο είναι το στοιχείο που θεωρείτε ότι κάνει τον ρόλο σας εξαιρετικά επίκαιρο;

Αυτή τη γυναίκα κατ’ αρχήν προσπάθησα να την καταλάβω. Δεν ήταν κάτι εύκολο μιας και ο ρόλος έχει μικρή σχετικά έκταση μέσα στο έργο, όμως η παρουσία της είναι καταλυτική. Είναι μια γυναίκα βολεμένη, κουρασμένη και ματαιωμένη. Δίπλα σε έναν σημαντικό σύντροφο, αφέθηκε οι επιλογές του να καθορίσουν και την δικής της πορεία. Μια γυναίκα που ακόμα και η πατρική φιγούρα, της υπαγόρευσε επάγγελμα, πρότυπα και αξίες. Αυτός ο «γυναικείος» κοινωνικά ρόλος στηρίγματος στην οικογένεια και στο σύντροφο υπάρχει μέχρι σήμερα. Ευτυχώς όχι μόνο. Τα πράγματα αλλάζουν.

Σας έχουν συμβεί κάποιες μικρές ταυτίσεις με τον ρόλο;

Είναι πολύ εύκολο να ταυτιστείς, με την έννοια του «πώς» θα αντιδρούσες εσύ σαν άνθρωπος και πώς ερμηνεύεις τα συμβάντα του έργου, σύμφωνα με τη δική σου εμπειρία ή το δικό σου χαρακτήρα. Εγώ σε αυτό προσπαθώ να πηγαίνω κόντρα. Κάνω μια διαρκή έρευνα και επιλογές, που δε σταματούν στην πρεμιέρα, ώστε να μην παίζω μόνο την πιο προφανή εκδοχή του εαυτού μου. Κάτι το οποίο θέλει συνεχή επαγρύπνηση, μιας και το γλίστρημα στην «ευκολία» μας, καραδοκεί.

Ανήκετε στην κατηγορία των ηθοποιών που ψάχνουν πρώτα για τις καλές συνεργασίες και στη συνέχεια στο να κάνετε μια θεατρική δουλειά ακόμη;

Όλοι οι ηθοποιοί νομίζω απολαμβάνουν τις καλές συνεργασίες και τις προτιμούν. Θα ήθελα να έχω την πολυτέλεια να διαλέγω.

Δε συμβαίνει πάντα βέβαια, γιατί η ζωή σου φέρνει πολλά στο δρόμο. Όχι τυχαία. Και σωστά. Δεν έχω περάσει πάντα εύκολα, αλλά από όλες τις συνεργασίες κάτι κέρδισα. Καμία δεν έχω μετανιώσει.

Όταν τελειώνει μια θεατρική δουλειά, τι θυμάστε; τον ρόλο ή τους συναδέλφους σας; ή και τον σκηνοθέτη;

Θυμάμαι ωραίες στιγμές, πίσω από τα φώτα και πάνω στην σκηνή. Στιγμές ανθρώπινες και στιγμές που καλλιτεχνικά κάτι όμορφο γεννήθηκε. Και έχω διατηρήσει και πολλές φιλίες μετά το πέρας των συνεργασιών.

Ποιός είναι ο θεατρικός σας δάσκαλος;

Θεατρικός μου δάσκαλος ήταν ο πρόωρα χαμένος (σε ηλικία 48 ετών) Άκης Δαβής. Σπουδαίος και μοναδικός. Καθώς και η δική του δασκάλα, Ρούλα Πατεράκη. Όμως θεωρώ ότι διδάχτηκα επίσης, παρακολουθώντας τις παραστάσεις του Λεύτερη Βογιατζή, διαβάζοντας κείμενα του Κάρολου Κουν και πολλών άλλων σημαντικών θεατρανθρώπων της παγκόσμιας σκηνής. Πριν μερικά χρόνια είχα την τύχη να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο με τον σπουδαίο Βασίλη Παπαβασιλείου. Διδάσκομαι από κάθε σκηνοθέτη που με βοηθάει να εξελιχθώ και από κάθε συνάδελφο με τον οποίο επικοινωνώ δημιουργικά. Νομίζω ότι η μαθητεία του ηθοποιού δεν σταματάει πότε, αν αντιλαμβάνεται ότι η Τέχνη του είναι κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό του.

Με τι θα αλλάζετε το επάγγελμα του ηθοποιού;

Θα μπορούσα να είμαι μουσικός ή χορεύτρια. Ή να κάνω κάτι με το οποίο να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο.

Πέντε βράδια την εβδομάδα περνάτε το κατώφλι ενός ιστορικού θεάτρου. Μοιραστείτε μαζί μας τα συναισθήματα για το θέατρο . Τον Κώστα Καζάκο τον γνωρίσατε; Ελεγε πως: Ευγνωμονώ τη δουλειά μου για τους ανθρώπους που γνώρισα. Ισχύει;

Σε αυτό το μοναδικό θέατρο είχα τη χαρά να ξαναβρίσκομαι πριν κάποια χρόνια συμμετέχοντας σε μία παιδική παράσταση του Βασίλη Κουκαλάνι. Όμως τώρα, όπως λέτε, πέντε βράδια τη βδομάδα, γίνεται το θέατρο κάπως «σπίτι» σου. Κοιτώντας τις φωτογραφίες ολόγυρα αντιλαμβάνομαι ότι βρίσκομαι σε έναν ιστορικό χώρο και αυτό με συγκινεί. Φοράω κάποια κουστούμια με σπουδαία ζωή πριν από μένα. Και αυτό με τιμά. Δε γνώρισα τον Κώστα Καζάκο, όμως αυτή τη στιγμή βρίσκομαι μέσα σε αυτό τον ζεστό, υποστηρικτικό χώρο που έχει δημιουργήσει. Όλοι όσοι δουλεύουν στο θέατρο Καρέζη στηρίζουν με ήθος και αυταπάρνηση την θεατρική δημιουργία και αυτό είναι σπάνιο, Κάποιοι απ’ αυτούς είναι η οικογένεια του. Η Τζένη Κόλλια, ο Αλέξανδρος Καζάκος… Μπορεί να μην γνώρισα τον Κώστα Καζάκο προσωπικά, αλλά οι άνθρωποί του, η αύρα και η σφραγίδα του είναι παντού και γι’ αυτό είμαι ευγνώμον.

Είστε μια ακόμη απόφοιτος Λυκείου. Η αλλιώς ξανά στους δρόμους και στις κινητοποιήσεις χωρίς να έχει περάσει πολύ καιρός από την περίοδο που τα θέατρα έμεναν κλειστά για άλλους λόγους. Εχετε νοιώσει τα τελευταία χρόνια πως βρίσκονται υπό διωγμόν οι καλλιτεχνες;

Οι καλλιτέχνες βρίσκονταν πάντα υπό διωγμόν. Είναι τα πλάσματα που ακόμα και με προσωπικό κόστος πάνε κόντρα στο σύστημα και στις κοινωνικές νόρμες.

Η κοινωνία έχει απόλυτη ανάγκη την ύπαρξη τους, αλλά ταυτόχρονα πόσοι γονείς ακόμα και σήμερα στηρίζουν μια τέτοια επαγγελματική επιλογή του παιδιού τους; Συμβουλεύουν, στην καλύτερη περίπτωση, πρώτα να πάρουν ένα κανονικό (δηλ ακαδημαϊκό) πτυχίο, ευχόμενοι εντωμεταξύ να τους περάσει η «τρέλα».

Κι αυτό δυστυχώς το κράτος μας, διαχρονικά, το επικροτεί. Δεν είμαστε ακριβώς επαγγελματίες, κάνουμε κάτι σαν χόμπι. Πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που κάνουμε μια δουλειά που μας αρέσει (ενώ οι περισσότεροι δυστυχούν με τις επαγγελματικές επιλογές τους) και άρα να μη αξιώνουμε κανονικούς μισθούς, εργασιακά δικαιώματα, επέκταση των σπουδών μας κλπ. Τα προβλήματα του κλάδου είναι χρόνια και τα συλλογικά μας όργανα παλεύουν για αυτά. Με το ΠΔ85 ξεχείλισε το ποτήρι. Βασικός στόχος, εκτός από την ίδρυση Πανεπιστημίου Παραστατικών Τεχνών, είναι να ξαναποκτήσουμε συλλογικές συμβάσεις εργασίας και να μη συρόμαστε σε ανεξέλεγκτες μισθολογικές και εργασιακές συνθήκες.

Φέτος, στην τηλεόραση:

Φέτος συμμετείχα στην σπουδαία ιστορική σειρά «Το βραχιόλι της Φωτιάς» (ΕΡΤ) και έχω και έναν πολύ ενδιαφέροντα για μένα ρόλο στη σειρά «Αυτή η Νύχτα Μένει» (ALPHA).

Η τηλεόραση μου αρέσει πολύ σαν μέσο, απολαμβάνω τη διαδικασία του γυρίσματος, όμως είναι πλανεύτρα και «επικίνδυνη». Χαίρομαι που είμαι σε σειρές οι οποίες παρουσιάζουν ένα υψηλό αισθητικό και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.