Από τις 6 Νοεμβρίου στο Studio Μαυρομιχάλη, ανεβαίνουν οι “Νύχτες” από τους Apparatus, βασισμένο στις “Λευκές Νύχτες” του Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι.Ένας μοναχικός νέος γνωρίζει στο δρόμο μια νεαρή κοπέλα, τη Νάστενκα. Η βραδινή αυτή γνωριμία τους οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες συναντήσεις τις νύχτες που ακολουθούν, όπου οι ήρωες μοιράζονται τις παράξενες ιστορίες της ζωής τους και συνδέονται με μια αδερφική και πρωτόγνωρη αγάπη.
Στις “Λευκές Νύχτες” του Ντοστογιέφσκι εμφανίζεται η φιγούρα του “ονειροπόλου”. Ένας άνθρωπος που καταφεύγει στον κόσμο των δημιουργικών ονειροπολήσεων, πλάθει στο φαντασιακό του όσα η ζωή δεν του έχει δώσει ακόμα και γυρνάει την πλάτη στη σκυθρωπή πραγματικότητα. Στις “Νύχτες” οι ονειροφαντασίες κι αγωνίες του ήρωα ξεφεύγουν από τα δικά του πάθη και απλώνονται σε όλους τους θεατρικούς χαρακτήρες: στην Νάστενκα, στην τυφλή ξαδέρφη της και στον μυστηριώδη νοικάρη τους. Όσο, όμως, τα όνειρά τους παίρνουν μορφή, χάνεται κάθε αίσθηση της πραγματικής ζωής, ενώ ο χρόνος κυλά και τα νιάτα φεύγουν.
Εμείς με αφορμή την παράσταση, “Νύχτες” στο Studio Μαυρομιχάλη μιλήσαμε με την πρωταγωνίστρια, Βασιλίνα Κατερίνη.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση
H παράστασή μας ονομάζεται «Νύχτες» και είναι βασισμένη στις «Λευκές Νύχτες» του Ντοστογιέφσκι. Κατά τη γνώμη μου εικονοποιείται ευαίσθητα κι εύθραυστα αυτή η ιστορία, στην παράστασή μας, αποτελώντας ένα ταξίδι μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, που αποκαλύπτει αδιέξοδα, μοναξιές, εσωτερικές μάχες, την ανάγκη μας ν’ αγαπήσουμε και ν ‘αγαπηθούμε. Στο έργο μας οι ήρωες είναι τέσσερις κι όχι δύο (όπως στο πρωτότυπο έργο),ο κεντρικός άξονας της ιστορίας όμως, είναι παρόμοιος με το διήγημα. Παίζουμε για δεύτερη χρονιά, στο Στούντιο Μαυρομιχάλη, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00.
Ποιες διαφορές υπάρχουν με το κλασικό κείμενο;
Όπως προ είπα η δομή του έργου είναι ίδια με το μυθιστόρημα, παρόλα αυτά έχουν γίνει μερικές αλλαγές. Η γιαγιά της κεντρικής ηρωίδας (Νάστενκα), στο δικό μας ανέβασμα, εμφανίζεται ως ξαδέρφη και μάλιστα είναι υπαρκτό πρόσωπο επί σκηνής, όπως και ο αγαπημένος της Νάστενκα, που τόσο πολύ τον αναμένει. Ακόμη, υπάρχουν μερικές εμβόλιμες σκηνές που ζωντανεύουν αυτούς τους ήρωες σε σχέση και με τους κεντρικούς χαρακτήρες. Η γλώσσα και το ύφος γραφής του Ντοστογιέφσκι έχει τηρηθεί και σεβαστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ό,τι εμβόλιμο, έχει μπολιαστεί σα να ναι δικό του. Η διασκευή εξάλλου, έγινε και με προσθήκες από άλλα δικά του διηγήματα. Εν κατακλείδι, θεωρώ πως κάποιες παρεμβάσεις σκηνοθετικές, εικαστικές και κειμενικές, αποτελούν μια μικρή διαφοροποίηση από το αρχικό έργο, που όμως δεν ξεφεύγουν σε μεγάλο βαθμό.
Ο δικός σας ο ρόλος στην παράσταση ποιος είναι;
Εγώ ερμηνεύω το ρόλο της Νάστενκα. Πρόκειται για την κεντρική ηρωίδα του έργου. Μια μορφή ονειρική κι ευαίσθητη. Ένα πλάσμα που αναζητά την ελευθερία, αλλά και την απόλυτη αγάπη. Είναι 18 χρονών κι έχει μεγάλη δίψα για ζωή. Θέλει να δει, να γευτεί, να εξερευνήσει. Ονειρεύεται πολύ, αλλά τώρα θέλει όλα αυτά που βλέπει στα ονειροπολήματά της να τα πιάσει και να τα αισθανθεί στ’ αλήθεια. Έχει μεγάλη ανάγκη να μιλήσει και να ακούσει, να ακουμπήσει κάπου και να ξεφύγει απ’ ό,τι τη βαραίνει.
Η παράσταση μιλάει και για τα όνειρα. Και διαβάζω ένα σημείο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον: “ο άνθρωπος εγκλωβίζεται μέσα στο όνειρο, προσπερνάει την στιγμή που θα μπορούσε να του φέρει την πραγματική ευτυχία και πληρώνει το τίμημα της απόλυτης μοναξιάς”. Είναι έτσι; Μπορεί να εγκλωβιστούμε στα όνειρά μας και να μη ζήσουμε πραγματικά;
Πιστεύω πως ναι, ένα παράδειγμα εγκλωβισμού σε μια ονειρική κατάσταση, είναι ο εθισμός. Ο κάθε μορφής εθισμός. Από τον βαρύ εθισμό που τα ναρκωτικά προσφέρουν, ως την αποχαύνωση των βίντεοgames ή της τηλεόρασης. Το να χάνεσαι σε έναν ψεύτικο κόσμο που μια οθόνη ή ένα χαπάκι σου προσφέρουν, για μένα είναι εγκλωβισμός, διότι έτσι δεν ζεις. Δεν συνδέεσαι στ’ αλήθεια με τον εαυτό σου, το είναι σου, δεν επικοινωνείς με τους ανθρώπους, δε βγαίνεις εκεί έξω να τρέξεις, να κολυμπήσεις, να αγαπήσεις, να αισθανθείς. Παρά βουλιάζεις σε μια συνθήκη που νομίζεις πως σου απαλύνει τον πόνο της μοναξιάς ή των προβλημάτων σου, ενώ αντιθέτως κολλάς περισσότερο μέσα σ’ αυτά καθώς δεν τα αντιμετωπίζεις. Τα κλείνεις μονάχα σ’ ένα κουτάκι για να μην τα βλέπεις και παράλληλα νομίζεις πως ζεις.
Υπάρχει ο διαχωρισμός του ονειρεύομαι από το ονειροβατώ;
Ετοιμολογικά ναι. Ονειρεύομαι σε κατάσταση ύπνου ενώ ονειροβατώ-ονειροπολώ δηλαδή, όντας ξύπνιος. Ζώ λίγο στον κόσμο μου που λέμε!
Ο φόβος της μοναξιάς μπορεί να μας οδηγήσει σε λάθος επιλογές; Και τελικά, θα πρέπει να είναι τόσο αφοριστική η μοναξιά που θα πρέπει να μας τρομάζει;
Δυστυχώς ο φόβος της μοναξιάς μας ωθεί πολλές φορές άθελά μας, σε λάθος επιλογές, γιατί δεν έχουμε το κουράγιο να μπορέσουμε να το αντιληφθούμε εκείνη τη στιγμή που συμβαίνει. Πιστεύω πως η μοναξιά μας τρομάζει όλους, άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο. Είναι άλλο όμως η μοναξιά του δεν έχω κανέναν φίλο, αδερφό, οικογένεια, σύντροφο και άλλο η μοναχικότητα. Έχω συναντήσει ανθρώπους που περνάνε πολύ όμορφα μόνοι τους και το επιλέγουν κιόλας. Κάνουν διακοπές μόνοι, θέλουν να ζουν μόνοι. Παρόλα αυτά, θεωρώ πως ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό ον, επομένως άλλο η μοναξιά, άλλο η επιλογή μιας μοναχικότητας στους ρυθμούς της ζωής. Όλοι θέλουμε να ξέρουμε πως υπάρχει κάποιος που μας νοιάζεται εκτός από τον εαυτό μας και όλοι έχουμε την ανάγκη να δώσουμε αγάπη, όπως και να πάρουμε. Να μοιραστούμε δηλαδή. Παρόλα αυτά, είναι καλό να μην ορίζει τις επιλογές μας ένας φόβος και να μην μας τρομάζει να μένουμε και λίγο μόνοι με τον εαυτό μας.
Η δική σας η σχέση με τα όνειρα ποια είναι; Είστε ονειροπόλα ή ρεαλίστρια;
Θα έλεγα πως συνδυάζω και τα δύο στοιχεία. Μου αρέσει να ονειρεύομαι και να μη χάνω την ελπίδα μου για το παρόν αλλά και για το μέλλον, όμως πατάω στη γη και βλέπω τα πράγματα και πρακτικά. Δυστυχώς, δεν έχω καταφέρει να τα δω ποτέ όλα μόνο με τη λογική (και λέω δυστυχώς, γιατί καμιά φορά χρειάζεται) και το αγαπημένο μου παραμύθι είναι ο μικρός πρίγκιπας!
Και η μοναξιά; Σας φοβίζει;
Ναι με φοβίζει πολύ. Και δε μου αρέσει κιόλας. Αναζητώ τη σύνδεση συνεχώς.
«Έζησες ή δεν έζησες;». Θα την κάνετε αυτή την ερώτηση στον εαυτό σας και ποια πιστεύετε θα είναι η απάντηση που θα πάρετε;
Την κάνω και απαντώ πως ζω αλλά θα μπορούσα να ζω περισσότερο. Πολλές φορές η καθημερινότητα και τα προβλήματά της μας ρουφούν. Είναι καλό να αντιστεκόμαστε σε αυτό και να δρούμε.
Ως κοινωνία σήμερα, ζούμε ή απλά επιβιώνουμε; Αφήνουμε τον χρόνο να κυλά και τα νιάτα να φεύγουν;
Δυστυχώς θεωρώ πως σε μεγάλο βαθμό, ειδικά η μικρομεσαία τάξη, απλώς επιβιώνει και φτωχοποιείται όλο και περισσότερο. Βλέπω τους φίλους μου, τους ανθρώπους μου, την οικογένειά μου, να πορεύονται στο χρόνο με μια άσχημη ψυχολογία γιατί δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, ή γιατί τα βγάζουν πολύ δύσκολα και αφήνουν στην άκρη ό,τι τους κάνει να ξεγνοιάζουν και να νιώθουν όμορφα. Γιατί όλα αυτά κοστίζουν και οι τιμές πλέον είναι απλησίαστες. Βλέπω και τον εαυτό μου πολλές φορές σε αυτή την κατάσταση και μετά έρχονται τα γενέθλιά μου και φρικάρω με τα νιάτα που φεύγουν τόσο γρήγορα και τα πράγματα που άφησα γι’ αργότερα. Κι έπειτα θυμάμαι εκείνο το ρητό που λέει πως πρέπει «ν’ αδράξουμε την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή» κι έτσι ξαναξεκινώ από εκεί που έμεινα με λίγο κουράγιο παραπάνω!τικότητα. Στις “Νύχτες” οι ονειροφαντασίες κι αγωνίες του ήρωα ξεφεύγουν από τα δικά του πάθη και απλώνονται σε όλους τους θεατρικούς χαρακτήρες: στην Νάστενκα, στην τυφλή ξαδέρφη της και στον μυστηριώδη νοικάρη τους. Όσο, όμως, τα όνειρά τους παίρνουν μορφή, χάνεται κάθε αίσθηση της πραγματικής ζωής, ενώ ο χρόνος κυλά και τα νιάτα φεύγουν.
Διαβάστε επίσης
Η Τίνα Μιχαηλίδου περιγράφει στο Infowoman πώς είναι να είσαι φροντιστής στον πατέρα σου με άνοια
Ο σκηνοθέτης Νίκος Καμτσής μιλά στο Infowoman: “Κάτω από αντίξοες συνθήκες είμαστε εδώ…”
Η Ζωή Κουσάνα στο Infowoman.gr: “Οι ομάδες κάνουν το θαύμα”
Σχετικά Άρθρα
Google News