Τάσος Ιορδανίδης: «Ο σύγχρονος άνδρας αισθάνεται ότι κυνηγάει την ουρά του»

Τις παθογένειες της ελληνικής οικογένειας, τον «ευνουχισμό» του σύγχρονου άνδρα και την ανελέητη μάχη ανάμεσα στα δύο φύλα θίγει η τραγική κωμωδία «Πατέρας» που ανεβαίνει τη φετινη σεζόν στο θέατρο Αποθήκη. Μια παράσταση που καταδεικνύει όσα συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες με «ακραία ρεαλιστικό τρόπο», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο Infowoman.gr ο πρωταγωνιστής Τάσος Ιορδανίδης.

Ο ταλαντούχος ηθοποιός, τον οποίο έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε για δεύτερη χρονιά και στον μονόλογο «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» στο θέατρο Επί Κολωνώ, μας μίλησε για τη συνεργασία με τον σκηνοθέτη και πολύ καλό του φίλο Βασίλη Μπισμπίκη, το πώς είναι να πρωταγωνιστεί απαλλαγμένος από το «άγχος» της παραγωγής, την οποία συνήθως αναλαμβάνει εκείνος στις παραστάσεις του, τη σχέση με τον πατέρα του -που έχει φύγει από τη ζωή- με τη σύζυγό του Θάλεια Ματίκα.

Πόσο σας δυσκόλεψε ο ρόλος;

Οι πρόβες ήταν μια δύσκολη διαδικασία όσον αφορά το αποτέλεσμα που αποζητούσε ο Βασίλης Μπισμπίκης και συνολικά η ομάδα. Ο Βασίλης είναι ένας άνθρωπος και καλλιτέχνης τον οποίο εκτιμώ πάρα πολύ και είχε βάση όλη αυτή η πίεση κατά τη διάρκεια των προβών. Ήταν μια πολύ δημιουργική πίεση γιατί βγήκε ένα αποτέλεσμα για το οποίο είμαστε όλοι πολύ περήφανοι και χαρούμενοι. Αλλά σίγουρα ήταν μια επίπονη διαδικασία και πρωτόγνωρη εμπειρία για εμένα.

Πόσο κοντά είναι ο ρόλος στον σύγχρονο άνδρα;

Αυτή η εικόνα που βλέπουν οι άνθρωποι να διαδραματίζεται μπροστά τους στο θέατρο Αποθήκη είναι πολύ οικεία. Νομίζω ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανδρών που μπορεί και να μη βγαίνουν έξω από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους. Ο σύγχρονος άνδρας έχει επιφορτιστεί πάρα πολλά βάρη και η σύγχρονη κοινωνία τον κυνηγάει αμείλικτα. Πολλές φορές και ο ίδιος ίσως αισθάνεται ότι κυνηγάει την ουρά του, ότι κυνηγάει ουτοπίες, αλλά ελπίζω και διαβλέπω ότι αυτή η παράσταση μπορεί ενδεχομένως και να ταρακουνήσει κάποιες ανθρώπινες ψυχές, οι οποίες υφίστανται όλη αυτή τη διαδικασία.

Ο θεατής θα δει μία χαρακτηριστική ελληνική οικογένεια επί σκηνής;

Ναι, και μάλιστα μέσα από την κλειδαρότρυπα στην κυριολεξία. Παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα σ’ ένα σπίτι, μια συγκεκριμένη ημέρα, που είναι δεδομένο ότι δε θα έβγαιναν προς τα έξω. Μπορεί να τα εκμηστηρεύοντας σε κάποιο φιλικό ζευγάρι, ίσως σε κάποιο συγγενικό πρόσωπο ή οικείο πρόσωπο της οικογένειας, αλλά σίγουρα είναι αυτά που τα βάζουμε κάτω από το χαλί. Και αυτό έχει τη θεατρική γοητεία του.

Πόσο η παθογένεια μιας οικογένειας κυνηγάει τα παιδιά της;

Νομίζω ότι σίγουρα οι γονείς – τουλάχιστον η πλειονότητα – νοητά και συναισθηματικά θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Και όποιος έχει αναλάβει σοβαρά αυτόν τον ρόλο, τι το μόνο που ευελπιστεί και θέλει είναι τα παιδιά του να είναι χαρούμενα. Από εκεί και πέρα όμως, θα πω μια φράση που τα καλύπτει όλα: αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.

Η έντονη βωμολοχία στην παράσταση είναι ένα στοιχείο με το οποίο θέλετε να ταρακουνήσετε τον θεατή;

Δεν ξέρω κατά πόσον οι άνθρωποι βρίζουν στις μέρες μας. Εγώ με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι μέσα σε μια κανονική ροή συζήτησης, ακούω βωμολοχίες. Είναι μέρος της ζωής μας. Δεν έχει χρησιμοποιηθεί δηλαδή για να σοκάρουμε ή να ιντριγκάρουμε. Έχει χρησιμοποιηθεί, όπως θα χρησιμοποιείτο σε μια συνθήκη ακραίου καβγά, που όλα τα μέλη της οικογένειας έχουν υπερβεί τα όρια αυτή την αποφράδα ημέρα. Ξεχνάμε, δηλαδή, για λίγο ότι είμαστε σε μια θεατρική συνθήκη και μπαίνουμε σαν θεατές με κάποιο τρόπο στο σαλόνι ενός σπιτιού που θα μπορούσε να είναι του γείτονα ή και το δικό μας.

Η συνεργασία με τον Βασίλη Μπισμπίκη ήταν ένας από τους λόγους που αποδεχθήκατε την πρόταση;

Η δουλειά δημιουργήθηκε μετά από δική μου ανάγκη: να συνεργαστώ με τον Βασίλη και τη Μαρίνα (Ασλάνογλου), με τους οποίους διατηρούμε μία πολύ προσωπική φιλική σχέση. Όταν είχα πάει να δω τη γενική πρόβα στο «Άνθρωποι και ποντίκια», κατάλαβα ότι είναι μία σημαντική δουλειά που μπορεί να φέρει τομή. Και χαίρομαι που απ’ ό,τι φαίνεται, επαληθεύομαι. Ο Βασίλης δουλεύει με έναν πάρα πολύ συγκεκριμένο τρόπο, κυνηγάει πάρα πολύ τον ρεαλισμό, τον ακραίο ρεαλισμό, και είναι ένας άνθρωπος που είναι εμμονικός με τη δουλειά του με την καλή έννοια. Δεν αφήνει τίποτα στην τύχη.

Και κάτι άλλο που έχει ο Βασίλης, το οποίο δεν το έχουν πολλοί σκηνοθέτες, είναι ότι αγαπάει πάρα πολύ τους ηθοποιούς – ίσως γιατί είναι και ο ίδιος ηθοποιός και ξέρει πώς να χειριστεί τις ψυχολογίες, τις ιδιοσυγκρασίες. Ξέρει πώς να καθοδηγήσει έναν ηθοποιό. Νομίζω ότι με τον «Πατέρα» σαν συνέχεια αυτού που ξεκίνησε ο Γιάννης Οικονομίδης με το «Στέλλα κοιμήσου» και κατ’ επέκταση ο Βασίλης με το «Άνθρωποι και ποντίκια», γίνεται μία πολύ γερή συνέχεια των προσπαθειών αυτών και είμαι πολύ χαρούμενος για τη συνεργασία αυτή και για τον Βασίλη που είναι φίλος μου.

Πόσο χρόνο μετά την παράσταση χρειάζεστε για να αποφορτιστείτε και πώς τα καταφέρνετε;

Είναι σίγουρο ότι χρειάζομαι μία ώρα ψυχικά, σωματικά χρειάζομαι λίγο παραπάνω. Ο τρόπος είναι είτε επιστρέφοντας στο σπίτι και την οικογένειά μου είτε όταν επισκέπτομαι φιλικά σπίτια, όπως της Μαρίνας, του Βασίλη, ή άλλων φίλων μας. Επειδή όμως τα παιδιά έχουν ήδη πέσει για ύπνο και δεν τα προλαβαίνω – γιατί η πρώτη μου ανάγκη θα ήταν να παω να δω τα παιδιά μου- αποφορτίζομαι με επισκέψεις σε φιλικά σπίτια.

Σας αγχώνει που δεν έχετε αναλάβει την παραγωγή της παράστασης ή σας βοηθά να επικεντρωθείτε στο υποκριτικό κομμάτι;

Βοηθήθηκα πάρα πολύ από τη φετινή συνθήκη. Είχαμε την αμέριστη συμπαράσταση των Αθηναϊκών Θεάτρων που ανέλαβαν την παραγωγή και τη φέρνουν εις πέρας με άψογο τρόπο. Είμαι πολύ χαρούμενος για τη συνεργασία με τον Διονύση Παναγιωτάκη και την Ελένη Κούρκουλα. Χαίρομαι πάρα πολύ που εμπιστεύτηκαν αυτό το εγχείρημα, γιατί είναι ίσως η πρώτη φορά που μπαίνει σε κεντρική σκηνή που απευθύνεται σε ευρύ κοινό. Δηλαδή φεύγουμε από τα πιο μικρά θέατρα που φιλοξενούν τέτοιου τύπου δουλειές. Ήταν ευλογία για μένα. Το χρειαζόμουν γιατί πέρασα ένα διάστημα που ήμουν σε πάρα πολύ μεγάλη προσωπική πίεση και χρειαζόμουν ένα διάλειμμα για να ξεκουραστώ από το παραγωγικό κομμάτι και να αφοσιωθώ πλήρως στη δουλειά αυτή καθ’ αυτή, που δεν είναι άλλη από την υποκριτικό κομμάτι. Χάρηκα που δεν είχα να σκεφτώ τίποτα άλλο πέρα από τον ρόλο μου και το συνολικό καλλιτεχνικό εγχείρημα.

Πώς ήταν τα δικά σας παιδικά χρόνια; Η σχέση με τον πατέρα σας;

Άψογη. Είμαι πολύ τυχερός που είχα πάρα πολύ καλά παιδικά χρόνια. Είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και χαίρομαι γιατί – κακά τα ψέματα – η οικογένεια είναι κοιτίδα από την οποία βγαίνουν τα παιδιά και αν υπάρχει ζεστασιά σε αυτήν την κοιτίδα, τα παιδιά βγαίνουν και πιο ετοιμοπόλεμα στην κοινωνία. Έχασα τον πατέρα μου πριν από κάποια χρόνια και είναι ένα τραύμα που δεν επουλώνεται εύκολα. Έχει μείνει αμυχή.

Θεωρείτε ότι οι γονείς σας έκαναν λάθη;

Δεν υπάρχουν άνθρωποι αλάνθαστοι, αλλά πάντα βλέπεις την κατακλείδα. Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη στην καθημερινότητά μας, πόσο μάλλον όταν αναλαμβάνεις τόσο μεγάλη ευθύνη να μεγαλώσεις ένα παιδί. Αλλά η ζυγαριά γέρνει στο ότι υπήρχε τόσο μεγάλη αγάπη που δόθηκε από αυτή την οικογένεια, που όλα τα λάθη τα πήρε σαν τσουνάμι.

Αγαπημένη ανάμνηση με τον πατέρα σας;

Είχαμε ένα μακρόστενο χολ στο σπίτι και θυμάμαι να παίρνω φόρα – σε ηλικία 6,5 ετών που είναι τώρα ο γιος μου – και να με σηκώνει ψηλά στο ταβάνι. Αυτό γινόταν κάθε μέρα, ήταν μία ιεροτελεστία. Επίσης, κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος, με έπαιρνε πάντα και κάναμε έναν γύρο το τετράγωνο για να αποχαιρετήσουμε τον παλιό χρόνο. Αυτή είναι μία πολύ έντονη ανάμνηση, η οποία γινόταν κάθε χρόνο, ακόμα και λίγο πριν φύγει από τη ζωή. Περπατούσαμε, συζητούσαμε και αποχαιρετούσαμε τον παλιό χρόνο κάνοντας έναν γύρο το τετράγωνο έξω από το σπίτι μας.

Τι θα θέλατε τα παιδιά σας να θυμούνται από εσάς;

Θα ήθελα να θυμούνται πάντα ότι είναι η ζωή μου. Ότι από τότε που ήρθαν στη ζωή μου είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχω και αναπνέω. Να το έχουν αυτό στο μυαλό τους.

Η Θάλεια πώς είναι ως σύζυγος;

Είναι μία υπέροχη μαμά, είναι ο άνθρωπος που έχει αναλάβει τον άχαρο ρόλο του αυστηρού μέσα στο σπίτι – γιατί καλώς ή κακώς πρέπει πάντα να υπάρχει μια πειθαρχία και κάποιοι κανόνες. Τη Θάλεια την αγάπησα διπλά σαν μαμά, σε σχέση με τότε που την πρωτογνώρισα.

Τι περιλαμβάνουν τα μελλοντικά σας σχέδια;

Θα γίνουν δύο σειρές μέσα στο 2020. Η μία θα είναι σε κανονικό κανάλι και η άλλη σε πλατφόρμα, αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα. Δεν θα είναι την ίδια χρονική περίοδο. Ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η συζήτηση, αλλά το πιθανότερο είναι ότι θα κάνω τηλεόραση φέτος. Δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω παραπάνω.