Στις 6 Οκτωβρίου 1889 στο Παρίσι άνοιξε το πιο διάσημο καμπαρέ του κόσμου. Την ίδια χρονιά που ολοκληρώθηκε και ο Πύργος του Άιφελ. Το Μουλέν Ρουζ.
Φέτος κλείνει 135 χρόνια ύπαρξης και τόσο το ίδιο, όσο και η «Πόλη του Φωτός» σίγουρα δεν θυμίζουν σε τίποτα το τότε. Οι χοροί και οι χορεύτριές του έχουν αποτυπωθεί ευρέως στη ζωγραφική, τη μουσική, αλλά και το σινεμά.
Ήταν κάτι παραπάνω από ένα καμπαρέ και έφερνε χαμόγελα στα πρόσωπα των εκατομμυρίων θαμώνων που πέρασαν τις πόρτες του. Δεν είναι τυχαίο το πώς απέκτησε τη διεθνή φήμη του και έγινε το πιο διάσημο καμπαρέ στην υφήλιο, προκειμένου ναθαυμάσουν τις νεαρές χορεύτριες με τα ευλύγιστα κορμιά και την εξίσου ευλύγιστη ηθική. Πώς όμως τα κατάφερε;
Το «παλάτι του χορού και των γυναικών»
Το Μουλέν Ρουζ δημιουργήθηκε με ένα τολμηρό στοίχημα: να γίνει το παλάτι του χορού και των γυναικών, που όμως θα ήταν «πιο πολυτελές, μεγαλύτερο και κομψότερο» από οποιοδήποτε άλλο εκείνη την εποχή. Βρισκόταν στην Μονμάρτρη, σε μία κακόφημη εκείνη την εποχή περιοχή, με χαμηλά σπίτια. Παρόλα αυτά, ήταν ένα από τα πρώτα κτίρια με ηλεκτρικό ρεύμα της γαλλικής πρωτεύουσας.
Στην κορυφή του υπήρχε ένας κόκκινος ανεμόμυλος και οι ιδιοκτήτες του, Ζοζέφ Ογιέρ και Σαρλ Ζίντλερ έδωσαν το όνομα Μουλέν Ρουζ. Όπως αποδείχθηκε, είχαν μεγάλο επιχειρηματικό πνεύμα, καθώς έδωσαν στο κοινό αυτό που πραγματικά ήθελε.
Στον κήπο δέσποζε ένας γιγάντιος ελέφαντας και όλη η ατμόσφαιρα επέτρεψε στους ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα της ζωής να έχουν πρόσβαση σε αυτό. Ζωγράφοι, ποιητές καλλιτέχνες, ‘ολοι ήθελαν να πάνε στο ναό της ηδονής και της διασκέδασης για να χορέψουν, να περάσουν όμορφα, να φλερτάρουν.
Οι τολμηρές φιγούρες των χορευτριών και η εντυπωσιακή τους εμφάνιση ήταν ένας πολύ καλός λόγος που το Μουλέν Ρουζ έγινε πόλος έλξης για τους Παριζιάνους και όχι μόνο.
Το Μουλέν Ρουζ και ο Τουλούζ
Ένας από τους «προστάτες» του Μουλέν Ρουζ ήταν ο σπουδαίος μποέμ ζωγράφος, Αντρί ντε Τουλούζ Λοτρέκ. Ήταν εκείνος που σχεδίασε το πρώτο πόστερ για το καμπαρέ το 1891. Η αφίσα το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς βρίσκόταν παντού σε όλο το Παρίσι, που μίλαγε για τον μεγαλοφυή «νάνο».
Ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία της και η επίδραση στο κοινό που ο Λωτρέκ θα σχεδίαζε όλες τις διαφημίσεις για το καμπαρέ μέχρι το θάνατό του, το 1901. Αποτύπωνε στα έργα του τις χορεύτριες και την ζαλιστική ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν μέσα στο διάσημο καμπαρέ.
Το γαλλικό καν καν που εκτόξευσε τη φήμη του
Και η επιτυχία ήρθε γρήγορα, χάρη σε έναν χορό, που έκανε ντεμπούτο τη νύχτα των εγκαινίων: το περίφημο γαλλικό καν-καν που ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή γνωστό ως quadrille. Επαναστατικές κινήσεις, ουρλιαχτά, έντονοι ρυθμοί με κίνηση της φούστας των χορευτριών, την οποία σήκωναν, επιδεικνύοντας τα πόδια τους και το εσώρουχό τους.
Ήταν ομολογουμένως ένας επαναστατικός χορός, όπως και οι χορεύτριές του. Την ημέρα εργάζονταν ως πλύστρες, καμαριέρες ή μοδίστρες και το βράδυ μεταμορφώνονταν στις διάσημες χορεύτριες καν καν.
Σύντομα θα γίνονταν the talk of the town, καθώς έρχονταν άνθρωποι από όλο το φάσμα της ζωής για να τις δει. Από τη σκηνή του πέρασαν πολλές, όπως οι la Goulue, Jane Avril, Môme Fromage, Grille d’Egout, Yvette Guilbert. Ωστόσο, η La Goulue ήταν η μούσα του Λοτρέκ και ίσως η διασημότερη όλων. Όχι μόνο πέρασε στην αιωνιότητα το γαλλικό καν καν, αλλά είχε και τσαγανό. Το 1890, ο τότε πρίγκιπας της Ουαλίας και μελλοντικός βασιλιάς, Εδουάρδος VII επισκέφθηκε το Μουλέν Ρουζ.
Εκείνη τον αναγνώρισε και φώναξε την ώρα του χορού: «Έι, (πρίγκιπα) της Ουαλίας, η σαμπάνια για σένα»
Πέρα από το γεγονός, ότι όλα τα φώτα έπεφταν πάνω στις χορεύτριες, το Μουλέν Ρουζ από μόνο του ήταν κι αυτό στο προσκήνιο. Αφότου έκλεισε το 1902, άνοιξε εκ νέου ως θέατρο βαριετέ, το οποίο με τις επιθεωρήσεις του και χάρη στους διάσημους ηθοποιούς και τραγουδιστές. Μάλιστα, εκεί παρουσιάστηκε η οπερέτα “Rêve d’Égypte”, κάτι το οποίο θεωρήθηκε αρκετά αμφιλεγόμενο και προκάλεσε παραλίγο… εξέγερση.
Μία πυρκαγιά που ξέσπασε σε γειτονικό κτίριο το 1915 ήταν ο λόγος, που το Μουλέν Ρουζ σταμάτησε τη λειτουργία του για έξι χρόνια. Η πρόσοψη έμεινε ανέπαφη, ωστόσο το αμφιθέατρο και η σκηνή χορού είχαν καταστραφεί ολοσχερώς. Το 1921, ανακαινισμένο άνοιξε ξανά τις πόρτες του και τα επόμενα χρόνια ήταν τα πιο ένδοξα της ιστορίας του.
Η θρυλική Mistinguette
Το είδος του καμπαρέ, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, γεννήθηκε εκεί με την ηθοποιό και τραγουδίστρια Mistinguette – η πιο ακριβοπληρωμένη Γαλλίδα περφόρμερ.
Το 1907, η Mistinguett εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή του και για τα επόμενα 20 χρόνια έγινε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στη νυχτερινή ζωή του Παρισιού.
Έκανε περιοδείες μάλιστα στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες κα όταν το Μουλέν Ρουζ ξαναχτίστηκε το 1921, μετά την καταστροφική πυρκαγιά, η Mistinguette ήταν ένα από τα πολλά αστέρια που βοήθησαν το θρυλικό καμπαρέ να κάνει δυναμικό come back.
Μέχρι το 1927 έκανε το κοινό να παραληρεί με τραγούδια που μπήκαν στα all time classics, όπως το “Ça, c’est Paris.
Το Μουλέν Ρουζ των Πιαφ, Αζναβούρ, Μοντάν
Το καμπαρέ αναγκάστηκε να κλείσει λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για έξι χρόνια. Παρ΄όλα αυτά, δεν έχασε τους πιστούς επισκέπτες του. Τα χρόνια που ακολούθησαν στο Μουλέν Ρουζ εμφανίστηκαν διάσημοι ερμηνευτές, όπως η Εντίθ Πιάφ, ο Υβ Μοντάν, η Λάιζα Μινέλι, ο Σαρλ Τρενέ και ο Σαρλ Αζναβούρ.
Το 1951 έγινε ριζική αλλαγή της διακόσμησης σε στυλ Belle Epoque από τον Henri Mahe, το πάλαι ποτέ καμπαρέ επέστρεψε δυναμικά, με τις παλιές επιθεωρήσεις και τα νούμερα καν καν, καθώς και ειδικά θεματικές βραδιές.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1964 ένα «ενυδρείο» εγκαταστάθηκε ως αξιοθέατο στη σκηνή, στο οποίο γυμνές χορεύτριες έπαιζαν ή κολυμπούσαν.
Η κρίση της δεκαετίας του 1990 και η επιτυχία της ταινίας
Μετά από μια οικονομική κρίση στα μέσα της δεκαετίας του 1990, το καμπαρέ κατάφερε να έχει επιτυχία ξανά από περίπου το 2000, στο οποίο συνέβαλε επίσης η διάσημη κινηματογραφική ταινία του Μπαζ Λούρμαν Moulin Rouge! (2001) με πρωταγωνιστές την Νικόλ Κίντμαν και τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ.
Το αισθηματικό μιούζικαλ Moulin Rouge δημιουργήθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον Μπαζ Λούρμαν και προβλήθηκε για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 6 Μαΐου 2001, ενώ στην Ελλάδα στις 9 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς.
Αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού ποιητή, του Κρίστιαν (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ), ο οποίος ερωτεύεται μια σταρ του καμπαρέ Μουλέν Ρουζ, την Σατίν (Νικόλ Κίντμαν). Η εξέλιξη του σεναρίου είναι σχεδόν όμοια με αυτή της όπερας Λα Τραβιάτα.
Το Μουλέν Ρουζ σήμερα
Κι ερχόμενοι στο σήμερα, το Μουλέν Ρουζ αποτελεί ένα must visit τουριστικό αξιοθέατο του Παρισιού, που προσφέρει ψυχαγωγία με μουσικά θεάματα σε επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Η διακόσμηση του καμπαρέ περιέχει ακόμα μεγάλο μέρος του ρομαντισμού και της ατμόσφαιρας του Παρισιού της Μπελ Επόκ.
Διαθέτει μεγάλη υπόγεια κάβα κρασιού και σαμπάνιας και όπως λένε τα στοιχεία, σε μια βραδιά παράστασης, καταλανώνονται περίπου 800 μπουκάλια σαμπάνιας, ενώ περίπου 240.000 μπουκάλια ετησίως. Ως εκ τούτου, ο χώρος είναι από τους μεγαλύτερος καταναλωτές σαμπάνιας στον κόσμο.
Το όνομα και το στυλ του διάσημου παρισινού καμπαρέ έχουν αντιγραφεί από πολλές αίθουσες σε όλο τον κόσμο.
Φωτογραφίες άρθρου: Wikipedia, Moulin Rouge Official Website – Κεντρική φωτογραφία: Unsplash
Διαβάστε επίσης:
#Denim Day: Φόρα το τζιν σου ενάντια στις σεξουαλικές επιθέσεις – Μία ιστορία βιασμού
Σχετικά Άρθρα
Google News