Έκανε το ντεμπούτο της στο θεατρικό σανίδι το 1983 στον θίασο τουΚώστα Καρρά, ενώ λίγους μήνες μετά έπαιξε στην “Εύθυμη Χήρα”, δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Η εξέλιξή της είναι ραγδαία. Την επόμενη σεζόν εμφανίζεται ως πρωταγωνίστρια στο πλευρό του Μάνου Κατράκη, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές… Ο λόγος για την Πέγκυ Σταθακοπούλου που στην πολύ αξιόλογη πορεία της στο θέατρο έχει ακολουθήσει πιστά τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Ιορδανίδη, του Λευτέρη Βογιατζή, της Νικαίτης Κουντούρη, του Γρηγόρη Βαλτινού, της Μάγιας Λυμπεροπούλου και πολλών άλλων σε πολλά έργα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, ενώ έχει συνεργαστεί με μία πλειάδα αξιόλογων ηθοποιών της ελληνικής θεατρικής σκηνής μεταξύ των οποίων οι Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Κώστας Αρζόγλου, Γιάννης Φέρτης, Κώστας Καρράς, Νικήτας Τσακίρογλου, Γρηγόρης Βαλτινός, Γιάννης Βούρος, Μηνάς Χατζησάββας, Φίλιππος Σοφιανός, Χρυσούλα Διαβάτη, Νόρα Βαλσάμη.
Αυτή την περίοδο τη βρίσκουμε να πρωταγωνιστεί στο έργο της Lucy Kirkwood, «Children» που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Νικορέστη Χανιωτάκη με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση και τη Ρένια Λουϊζίδου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Με αφορμή την παράσταση αυτή είχαμε μία εφ΄όλης της ύλης συζήτηση μαζί της….
Πού μεγαλώσατε ως παιδί;
Μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, στην Κυψέλη, όπου και έζησα μέχρι δέκα ετών. Η εφηβεία με βρήκε ν’ αλλάζω στον Χολαργό, που τότε ήταν ένας καταπράσινος ήσυχος τόπος. Θυμάμαι έντονα τις βόλτες, στους πρόποδες του Υμηττού και τις εσωτερικές της εξομολογήσεις στα πάρκα του Παπάγου. Αγαπημένη ανάμνηση από τα πρώτα παιδικά χρόνια, οι ποδηλατάδες και οι παιδικές χαρές στην Φωκίωνος Νέγρη με την συντροφιά του γλυκού μου πατέρα… Αργότερα στην αναστάτωση της εφηβείας υπέροχα και γαλήνια κρατάω στην ψυχή μου, τα καλοκαίρια με την οικογένειά μου και φίλους στον Άγιο Γιώργη στην Β. Εύβοια και σ’ ένα μικρό ψαροχώρι στις Πετριές.
Τι σας οδήγησε στην υποκριτική και τι σημαίνει το θέατρο για εσάς;
Φαντάζομαι ότι στην ταραγμένη και υπερευαίσθητη ιδιοσυγκρασία μου, το Θέατρο άναβε ένα ζεστό φως, που μου έδειχνε έναν δρόμο. Με πήγαινε εκεί… που μπορούσα να γίνω χίλιες διαφορετικές γυναίκες, να ζήσω όλα τα πάθη του κόσμου, να ντυθώ τα μετάξια όλων των εποχών και να χαθώ τελικά σε όποιον κόσμο επιθυμούσα! Το ΘΕΑΤΡΟ θα σημαίνει πάντα μια αδιανόητη περιπέτεια αυτογνωσίας. Κι ένα ταξίδι επιστροφής στα όνειρά μου!
Έχετε νιώσει ποτέ κουρασμένη στο σανίδι;
Νιώθω κάθε βράδυ μια βαθιά αγωνία, για το αν τελικά θα συναντηθώ κι απόψε με την ηρωίδα μου. Αν θα τη συναντήσω με την αλήθεια που της αξίζει, γιατί για μένα κάθε ρόλος είναι μια σύντροφος που της παραδίδω ανεπιφύλακτα τον εαυτό μου, μήπως και ζήσουμε μαζί πάνω στην σκηνή έστω και μια στιγμή μαγείας. Ναι, νιώθω κάτι σαν κούραση και μελαγχολία πριν ανέβω στο σανίδι. Αφήνομαι σ΄ αυτό και… η παράσταση αρχίζει.
Ο μεγαλύτερος φόβος σας ποιος είναι;
Όσο μεγαλώνω νομίζω όλο και καινούργιοι φόβοι με επισκέπτονται… Δύσκολο να ξεχωρίσω τι με τρομάζει περισσότερο. Ακόμα πιο δύσκολο, όταν ένας φόβος γίνεται πανικός. Θέλω να προλάβω να ζήσω απόλυτα, να προσφέρω τις δυνάμεις μου, όπου υπάρχει έλλειμα αγάπης και φροντίδας, να συμβάλλω έστω και στο ελάχιστο σ΄ έναν καλύτερο κόσμο και να ταξιδέψω παντού.
Πόσο κοντά μας είναι τα όσα διαδραματίζονται στο «Children»;
Πόσο κοντά; Ακριβώς δίπλα μας! Πυρηνικά ατυχήματα ζοφερά, έχουν ήδη συμβεί με ανυπολόγιστες ανθρώπινες απώλειες, το περιβάλλον μας επιστρέφει την αναλγησία μας, τα παιδιά μας ζουν σ΄ έναν κόσμο, που εμείς τους παραδίδουμε χωρίς αλήθεια, η επιστήμη αποπειράται το αδύνατο με ηθικούς όρους, που ακόμα δεν έχει ανακαλύψει και όρια που ακόμα αδυνατεί να βάλλει. Κι ύστερα φυσικά αναρωτιόμαστε για την ευθύνη. Τη δική μας, των άλλων, της εξουσίας. Δεν ξέρω πόσο έτοιμοι είμαστε να την αναλάβουμε αυτή την ευθύνη στο μέτρο –πολλές φορές ελάχιστο, άλλες πάλι όχι- που μας αναλογεί. Για μένα αλήθεια ΣΗΜΑΙΝΕΙ ευθύνη.
Ποια είναι αυτά τα «Παιδιά»;
ΠΑΙΔΙΑ είναι: Τα όνειρα που κάναμε, όσα πραγματοποιήσαμε κι όσα εγκαταλείψαμε, οι αμφιβολίες που δεν παραδεχτήκαμε, ο χρόνος που δεν αφιερώσαμε εκεί που άξιζε, τα πλάσματα που γεννήσαμε κι όσα αποχωριστήκαμε.
ΠΑΙΔΙΑ είμαστε: Εμείς όσο κι αν γερνάμε, οι αναμνήσεις από τη ζωή που ζήσαμε, τα μυστικά μας, οι προδοσίες μας.
Τι σας γοήτευσε στο έργο της Lucy Kirkwood;
Αυτό που με γοήτευσε – πέρα από τις πολλές θεατρικές αρετές του έργου – είναι όσα υπαινίσσεται κι όσα θαρραλέα μας παραδίδει, για να τα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας. Είναι τα διλήμματα που βάζει, το δίκιο όλων και οι άπειρες πλευρές, που κάθε άνθρωπος με μεγάλη επιμέλεια αποκρύπτει από τον εαυτό του και τους άλλους.
Ποια θέματα θίγει το έργο;
Τα θέματα του έργου είναι πολλά και κυρίως πόσο οι ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ μας επιλογές μπορούν να συνυπάρχουν με την ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ευθύνη μας για το ΤΩΡΑ και ΤΟ ΑΥΡΙΟ, το δικό μας και των παιδιών μας. Τι καταφέραμε μεγαλώνοντας και πού αποτύχαμε. Πόσο προχωρήσαμε με τα ΘΕΛΩ μας και πόσο με τα ΠΡΕΠΕΙ των άλλων. Τι σηκώνει ο καθένας μας στους ώμους του και ποιον αδικήσαμε ή τιμωρήσαμε σκληρά με μικρές και ασήμαντες αφορμές.
Σκιαγραφήστε μας τη Ρόουζ και τον ρόλο της στο έργο…
Η Ρόουζ είναι ένα πλάσμα ακρωτηριασμένο συναισθηματικά, αλλά ακόμα ζωντανό και γενναίο. Είναι μια γυναίκα, που δεν ακολούθησε κανένα στερεότυπο και καμιά κοινωνική συνθήκη. Δεν παντρεύτηκε, δεν έκανε παιδιά, αγάπησε παθιασμένα έναν άντρα και προχώρησε μόνη της σ’ αυτή τη ζωή. Επιστρέφει σαν καταλύτης για τις μεγάλες αποφάσεις, που πρέπει να πάρουν δύο άνθρωποι που αγαπάει ,θαυμάζει, φοβάται και ίσως ζηλεύει αφάνταστα. Η Ρόουζ είναι ίσως η φωνή της συνείδησής μας ή ίσως ένα πνεύμα από το χθες … τότε που ήμασταν παιδιά!
Εσείς αισθάνεστε πως είμαστε κοντά σε μια επικείμενη καταστροφή;
Αυτός ο κόσμος που φτιάξαμε, είναι τόσο περίπλοκος, όσο και οι ανάγκες μας, η απληστία μας και οι υπεκφυγές μας. Είναι ζήτημα τύχης, πώς ανασαίνουν ακόμα εκατομμύρια άνθρωποι κι είναι σαν Ρωσική Ρουλέτα το παιχνίδι των πιθανοτήτων μίας τεράστιας καταστροφής. Από την άλλη πλευρά «ο μισός πλανήτης ζει χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα». Πόσο ακόμα θα ζει ο «πολιτισμένος κόσμος» αγνοώντας αυτή την πραγματικότητα;
Είστε αισιόδοξη για το μέλλον;
Έχουμε πολλές δυνατότητες ν’ αλλάξουμε τις κατευθύνσεις μας, την καθημερινότητα μας, να χρησιμοποιήσουμε με θάρρος τα επιτεύγματα της επιστήμης που προχωράει με αδιανόητες ταχύτητες, να βρούμε ως κοινωνίες το μέτρο της εξέλιξης που επιθυμούμε και να σταματήσουμε να εξαντλούμε την φύση ,το περιβάλλον, τους γύρω μας και τον εαυτό μας. Μας αξίζει κάτι καλύτερο από την απόλυτη προσήλωση στην εικόνα και την τεχνολογία, αρκεί να τολμήσουμε την αλήθεια πρώτα απ’ όλα στους εαυτούς μας.
Ποια θεωρείτε την πιο σημαντική στιγμή της καριέρας σας;
Τη συνάντηση και συνεργασία μου με τον Λευτέρη Βογιατζή. Άλλαξε τη ματιά μου απέναντι στον τρόπο προσέγγισης κάθε ρόλου, μου πρόσφερε μια βαθιά περιέργεια για το τι τελικά είναι η Τέχνη μας και πόσο μπορώ να κυνηγάω κάθε βράδυ την απόλυτη μου αλήθεια, ακόμα κι όταν είναι εξαιρετικά ατελής.
Θεωρείτε τον χρόνο σύμμαχό σας ή εχθρό;
Ο χρόνος είναι η κάθε στιγμή μου σ’ αυτή την περιπέτεια που γίνεται ΖΩΗ. Με ομορφαίνει, με πληγώνει, μου χαρίζει άπειρα δώρα, με τσαλακώνει, με προειδοποιεί και με προσπερνάει!
Προσέχετε τον εαυτό σας σαν γυναίκα και πώς;
Ναι! Προσέχω να ζω έντονα, να λέω αλήθεια, ν’ αγαπάω, να ταξιδεύω, να ακούω με προσοχή, να επιτρέπω στους φόβους μου να μου κρατάνε συντροφιά. Ναι! Γυμνάζομαι και περπατάω πολύ, τρώω μόνο όταν πεινάω και μόνο αυτά που μου αρέσουν, φροντίζω το δέρμα μου και θέλω να νιώθω όμορφη ακόμα και μόλις ξυπνάω το πρωί. Αποφεύγω τις αισθητικές επεμβάσεις, γιατί είναι μαγικό να γερνάς και να μπορείς να είσαι ακόμα όμορφη.
Στις πρόσφατες ευρωεκλογές κατεβήκατε υποψήφια με τη Νέα Δημοκρατία. Τι είναι αυτό που σας προσέλκυσε στην πολιτική; Θα επιμείνετε στον πολιτικό στίβο;
Η αληθινή μου ανάγκη να προσφέρω στη χώρα μου, στους συμπολίτες μου και στα παιδιά μας ένα αύριο αντάξιο της ομορφιάς, του πολιτισμού και της προόδου αυτής της υπέροχης χώρας. Μπορώ ακόμα να ελπίζω σε μια Ελλάδα της δημιουργίας, της δουλειάς, της ασφάλειας, της γνώσης και της εκπαίδευσης. Και φυσικά σε μια Ευρωπαϊκή Ελλάδα, που συμβάλλει στις αποφάσεις και στις εξελίξεις, γιατί οι Έλληνες που την εκπροσωπούν ξέρουν να δίνουν μάχες με επιχειρήματα και σκληρή δουλειά. Θα δηλώνω πάντα την παρουσία μου με καθαρό και έντιμο λόγο, γιατί η πολιτική νομίζω ότι μπορεί να είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας στίβος. Ναι, θέλω να βρίσκομαι εκεί, με όποιον τρόπο μπορώ να προσφέρω.
Info παράστασης:
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νικορέστης Χανιωτάκης
ΑΠΟΔΟΣΗ: Γιωργής Τσουρής
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Λευτέρης Παυλόπουλος
ΣΚΗΝΙΚΑ: Γιάννης Μουρίκης
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Αρετή Μουστάκα
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Μακή Μαρσεϊγ / Γιωργής Τσουρής
ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΜΟΥΣΙΚΗ/ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΗΧΩΝ: Γιάννης Μαθές
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Αγγελική Κοκκοβέ
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Immagine Advertising/ Κρίστη Αλατερού
Kάθε Σάββατο, Κυριακή & Δευτέρα στο Θέατρο Ιλίσια
Θέατρο Ιλίσια, Παπαδιαμαντοπούλου 4 & Βασιλίσσης Σοφίας
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 7210045
Σχετικά Άρθρα
Google News