Μετρούν 11 χρόνια μαζί στη ζωή, ενώ τα τελευταία 3 είναι μαζί και στο θεατρικό σανίδι. Ο λόγος για δύο πολύ ταλαντούχους και δημιουργικούς καλλιτέχνες, τον Γιωργή Τσουρή και τη Βάλια Παπακωνσταντίνου που στο ευρύ κοινό συστήθηκαν με τον εξαιρετικό «Χαρτοπόλεμο» και τώρα συνεχίζουν στα «170 τετραγωνικά» στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης.
Τα «170 τετραγωνικά» είναι το νέο έργο του ίδιου του Γιωργή Τσουρή που, με άξονα το εδώ και το τώρα της Ελλάδας, ξεδιπλώνει μια ιστορία με πολλή αγωνία, χιούμορ και σκληρό ρεαλισμό, που συνδυάζει έντονες κωμικές και δραματικές στιγμές. Μια τραγωδία «για όλη την οικογένεια», με πρόσωπα της διπλανής μας πόρτας και καταστάσεις ακραίες και συνάμα αναγνωρίσιμες.
Εμείς με αφορμή την παράσταση μιλήσαμε μαζί τους.
Τι σας ενέπνευσε ώστε να γράψετε τα «170 τετραγωνικά»;
Γιωργής Τσουρής: Βασική πηγή έμπνευσης υπήρξε για μένα ένας χαρακτήρας -ο χαρακτήρας που υποδύομαι στην παράσταση- τον οποίον είχα επεξεργαστεί σε ένα μονόπρακτο που έγραψα προ τετραετίας, καθώς και οι ίδιοι οι ηθοποιοί της παράστασης και η ιδιοσυγκρασία τους. Κυρίως εμπνεύστηκα και δανείστηκα στοιχεία από την Αμαλία Αρσένη και την Βάλια Παπακωνσταντίνου, με τις οποίες ξεκινήσαμε μαζί το όλο εγχείρημα πριν από δύο χρόνια.
Είστε ζευγάρι και στη ζωή και στο θέατρο. Μάλιστα στην παράσταση αυτή εκτός του ότι συμπρωταγωνιστείτε έχετε συνεργαστεί και σε επίπεδο δραματουργικής επεξεργασίας στο έργο του Γιωργή. Πόσο δύσκολο είναι να διαχωρίζετε το προσωπικό από τη δουλειά;
Βάλια Παπακωνσταντίνου: Πολύ! Με τον Γιωργή είμαστε έντεκα χρόνια μαζί και συνεργαζόμαστε τα τελευταία τρία στο θέατρο. Τρία πολύ δημιουργικά αλλά και πολύ δύσκολα χρόνια, αφού είμαστε συνέχεια μαζί και απορροφούμε συνεχώς τους κραδασμούς της δουλειάς σαν ζευγάρι. Οι ισορροπίες είναι πάντα πολύ λεπτές. Κάποιες φορές είμαστε σε θέση να διαχωρίσουμε τη ζωή απ’ τη δουλειά. Κάποιες άλλες όμως…
Αυτή η συνεύρεση πόσο δημιουργική έχει αποβεί/αποβαίνει μεταξύ σας;
Γιωργής Τσουρής: Για μένα ήταν αποκαλυπτική η συνεργασία μου με τη Βάλια. Την θαυμάζω απεριόριστα σαν ηθοποιό και συνολικά σαν καλλιτέχνη. Θέλω στη δουλειά να κερδίζω κι εγώ κάθε μέρα τον θαυμασμό της. Συχνά το παρακάνω και έχω αντίθετα αποτελέσματα (γελάει). Η συνύπαρξή μας στη σκηνή, φέρει νομίζω μια πολύ ιδιαίτερη χημεία, ενίοτε εκρηκτική -όπως και στη ζωή μας-.
Τι εννοεί/συμβολίζει ο τίτλος αυτός του έργου;
Βάλια Παπακωνσταντίνου: Ο τίτλος του έργου μας «170 τετραγωνικά (MOONWALK)», μιλάει σε πρώτη φάση για ένα μεγάλο σπίτι, που αποτελεί το πεδίο της μάχης για τις δύο αδερφές που έχασαν πρόσφατα τον πατέρα τους. Πέρα από το περιουσιακό θέμα, πολύ σύντομα η ρήξη γίνεται πολύ πιο βαθιά και βίαιη. Ο εναλλακτικός τίτλος “MOONWALK” που ήταν και o πρώτος τίτλος του έργου, έχει σαφή αναφορά στη γνωστή χορευτική φιγούρα του Michael Jackson, στο έργο μας όμως αποκτά διπλό ή και τριπλό νόημα.
Σκιαγραφήστε μας τον χαρακτήρα που υποδύεστε, αλλά και τα τρίγωνα που δημιουργούνται στο έργο…
Βάλια Παπακωνσταντίνου: Υποδύομαι την Αλεξάνδρα, τη μεγαλύτερη αδερφή της Λίλης, που επιστρέφει στο πατρικό της μετά από δεκάχρονη απουσία για να πουλήσει το σπίτι. Νομίζω ότι η σχέση μου με την αδερφή μου που διατρέχει όλο το έργο είναι κατά κάποιο τρόπο η βασική σχέση και η βασική πηγή σύγκρουσης μέσα στο έργο. Η αδικία που νιώθω ότι με πνίγει όλα αυτά τα χρόνια που έλειπα, με οδηγεί σε επιλογές και συμπεριφορές που οδηγούν τις σχέσεις του έργου στα άκρα. Στο σπίτι, ζει, εκτός από την αδερφή μου, και ο σύντροφός της, με τον οποίο έχω επίσης μία συγκρουσιακή σχέση, ενώ στο έργο τα βάζω και με ολόκληρη τη Θήβα, όπου βρίσκεται το πατρικό μου -εγώ έλειπα στην Αθήνα- κατηγορώντας λίγο – πολύ τους πάντες για τα πάντα! Τα βάζω με την επαρχία, με τον νεκρό πατέρα μου, με τη γειτονιά… Όπως συχνά κάνουν οι άνθρωποι που δεν έχουν το κουράγιο να τα βάλουν με τον εαυτό τους.
Ταυτόχρονα πρωταγωνιστείτε και στον Χαρτοπόλεμο, ένα έργο που επίσης καταδεικνύει τα δεινά της ελληνικής οικογένειας… Τελικά πόσο μας καθορίζουν οι οικογενειακοί δεσμοί;
Γιωργής Τσουρής: Απόλυτα και ανεξίτηλα. Και τα δύο έργα εμβαθύνουν κυρίως στους αδελφικούς δεσμούς, και εστιάζουν σε οικογένειες που φέρουν ένα μεγάλο τραύμα, που δεν αφήνει τους ανθρώπους να απαγκιστρωθούν από τα λάθη του παρελθόντος. Στις παραστάσεις μας, εξερευνούμε ακριβώς το πόσο πολύ μας καθορίζουν οι οικογενειακοί δεσμοί, καθώς και το ζήτημα της συγχώρεσης και της κατανόησης. Πάντως το σίγουρο είναι ότι τα πιο αγαπημένα και πολύτιμα πρόσωπα της ζωής μας, γίνονται οι αποδέκτες του μίσους μας, όταν μπουν στη μέση τα απωθημένα και ο εγωισμός. Γι’ αυτό πολύ συχνά το χαστούκι και η αγκαλιά απέχουν μισή στιγμή.
Εσείς αισθάνεστε δέσμιοι των οικογενειακών καταλοίπων σας;
Γιωργής Τσουρής: Η οικογένειά μας, μας παρέχει τα πρώτα πολύτιμα καύσιμα για να προχωρήσουμε και τα πρώτα βαρίδια που μας κρατάνε πίσω. Όταν όμως ο άνθρωπος περάσει τα τριάντα, πιστεύω πια ότι είναι μέρος της ενήλικης διαχείρισης που οφείλει στον εαυτό του, να μπορέσει να αφήσει κάποια πράγματα πίσω του. Να τα νιώσει, να τα κατανοήσει και να τα αφήσει. Προσωπικά έχω ακόμη αρκετά χιλιόμετρα να καλύψω σ’ αυτό τον τομέα. Έχω πολύ έντονη σχέση με τους γονείς μου και συναισθηματικά νιώθω ότι δεν έχω ανεξαρτητοποιηθεί ακόμη στα τριάντα τρία μου.
Οικογένεια ή φίλοι; Ποιοι είναι πιο πολύτιμοι;
Βάλια Παπακωνσταντίνου: Δεν νομίζω ότι υπάρχει δίλημμα. Καταλαμβάνουν μία τελείως διαφορετική περιοχή στη ζωή μας. Πολύτιμες είναι όλες οι ουσιαστικές σχέσεις που συνάπτουμε, και καμιά δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένη. Πρέπει δηλαδή να τις αντιμετωπίζουμε εμπράκτως ως πολύτιμες και να τις προστατεύουμε.
Εσείς θα θέλατε να κάνετε οικογένεια και παιδιά, ή όλα αυτά που καθημερινά «παίζετε» επί σκηνής σας φοβίζουν;
Γιωργής Τσουρής: Νομίζω ότι η οικογένεια και η ευθύνη ενός παιδιού φοβίζει όλους τους σώφρονες ανθρώπους. Το θέμα είναι ότι έρχεται -ή δεν έρχεται- μια στιγμή στη ζωή που θέλεις να κάνεις οικογένεια πιο πολύ απ΄ όσο φοβάσαι να κάνεις οικογένεια.
Όλοι μπορούμε να γίνουμε γονείς τελικά;
Βάλια Παπακωνσταντίνου: Εξαρτάται από το τι εννοούμε γονιός. Τεχνικά μιλώντας, ο καθένας μπορεί να τεκνοποιήσει. Το να φέρεις όμως ένα παιδί στη ζωή είναι μόνο η αρχή του ταξιδιού. Το να μεγαλώσεις ένα παιδί και να έχεις παρουσία στη ζωή του και στη διαμόρφωσή του είναι κάτι που απαιτεί θυσίες και μια μετακίνηση εσωτερική πιστεύω που δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι σε όλες τις φάσεις τις ζωής τους να κάνουν. Σίγουρα τέλειος γονιός δεν υπάρχει, αλλά με τα λάθη και τα σωστά του, ο γονιός πρέπει είναι κοντά στο παιδί σε όλα τα στάδια της εξέλιξής του, και συνάπτει πραγματική σχέση μαζί του.
Τι είναι αυτό που σας εξοργίζει τριγύρω σας;
Βάλια Παπακωνσταντίνου: Η αγένεια των ανθρώπων και η βίαιη συμπεριφορά. Κυρίως όταν απευθύνεται σε ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιδράσουν, ή σε ανθρώπους που δεν επηρεάζουν τη ζωή μας. Οι δρόμοι τις Αθήνας συχνά γίνονται ρινγκ όπου παίζεται σκληρό λεκτικό ξύλο και βρισίδια άνευ προηγουμένου.
Σε 10 χρόνια φαντάζεστε τους εαυτούς σας να….
Γιωργής Τσουρής: Να έχουν υγεία, να είναι μαζί, να αγαπιούνται… Να κάνουμε κάνα ταξίδι που έχουμε δέκα χρόνια να πάμε… Να κάνουμε θέατρο… Να παίξουμε το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ»… Αυτά!
Μελλοντικά – άμεσα- σχέδια;
Γιωργής Τσουρής: Μαζί με τα «170 τετραγωνικά» μας και τον «Χαρτοπόλεμο» που συνεχίζεται, τον Φλεβάρη θα κάνει πρεμιέρα και η παράσταση «Μαθήματα Πολέμου ΙΙΙ» στο ισόγειο του ΡΕΞ σκηνή «Ελένη Παπαδάκη», στην οποία κάνω την σκηνοθεσία. Κατά τα άλλα, το τρίτο θεατρικό παιδί μας έχει αρχίσει να ζυμώνεται, και λογικά θα ολοκληρωθεί συγγραφικά μέσα στο καλοκαίρι, με σκοπό να ανέβει τη νέα σεζόν.
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Γιωργής Τσουρής
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παλούμπης – Βάλια Παπακωνσταντίνου
Μουσική – Video εγκατάσταση: Γιωργής Τσουρής
Βοηθός σκηνοθέτης: Γιωργής Τσουρής
Σκηνικά: Κωνσταντίνα Μαρδίκη – Έλλη Παπαδάκη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Άρτεμις Βαλτάτζη
Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
Παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισμού Ε.Π.Ε.
Ηθοποιοί:
Αμαλία Αρσένη, Βάλια Παπακωνσταντίνου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Άννα Πατητή, Γιωργής Τσουρής
Παραστάσεις:
Κάθε Κυριακή στις 21:15, Δευτέρα στις 20:15 και Τρίτη στις 21:15
από 11/11 μέχρι 20/12
Διάρκεια παράστασης: 95 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Τιμές εισιτηρίων:
14 ευρώ κανονικό
12 ευρώ φοιτητικό και ΑΜΕΑ
10 ευρώ ανέργων
5 ευρώ ατέλεια
Σχετικά Άρθρα
Google News