Δήμο Αβδελιώδη, σε ποια λογοτεχνικά κείμενα να ανατρέξουμε σήμερα, την εποχή του κορωνοϊού;

Ο Δήμος Αβδελιώδης είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες δημιουργούς του θεάτρου και του κινηματογράφου. Έχει συνδέσει το όνομά του με πρωτοποριακές και διακεκριμένες θεατρικές παραστάσεις που άνοιξαν νέους δημιουργικούς δρόμους στη θεατρική τέχνη σε εθνικό και διεθνές πλαίσιο και με το έργο του τιμά τα κείμενα της ελληνική γραμματείας.

Από την «Πλάτωνα Απολογία Σωκράτη» την οποία και παρουσίασε για πρώτη φορά στην ιστορία του θεάτρου, αλλά και της  ερευνητικής φιλολογίας, την απαγγελία της αρχαίας ελληνικής με την δική του μέθοδο, ώστε να ακούγεται σαν φυσική και ζωντανή γλώσσα, μέχρι τις μοναδικές παρουσιάσεις έργων του Βιζυηνού, του Παπαδιαμάντη, του Χορτάτση και του Σολωμού.

Εμείς τις ημέρες αυτές που ο Πολιτισμός περνάει τη μεγαλύτερη ίσως κρίση των τελευταίων χρόνων λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, καθώς είναι άγνωστο το πότε θα ανοίξουν τα θέατρα και οι μουσικοί χώροι, ρωτησαμε τον Δήμο Αβδελιώδη σε ποια λογοτεχνικά κείμενα μπορούμε να ανατρέξουμε  αυτήν την περίοδο…

«Αυτό που μας ωθεί πάντα στην αναζήτηση λογοτεχνικών κειμένων είναι η ανάγκη να αντλήσουμε δύναμη και πίστη από την Αλήθεια που θα βρούμε μέσα σ’ ένα τέτοιο έργο. Η Αλήθεια αυτή που αναζητούμε είναι η μοναδική τροφή της ψυχής μας, γιατί μόνο αυτή μας γαληνεύει και μας γεμίζει με υγιή και ωραία αισθήματα.

Η Ελληνική Γραμματεία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα βρίθει από Μοναδικά έργα, τα οποία είναι φορείς αυτής της απελευθερωτικής από τον φόβο Αλήθειας που ψάχνουμε. Και είναι πρωτίστως τα κλασσικά έργα με κορυφαία την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια» του Ομήρου, που είναι η βάση κι η αφετηρία του ελληνικού ουμανιστικού διαχρονικού πολιτισμού.

Η «Ιλιάδα» διδάσκει πως δεν υπάρχει χειρότερο κακό από το μίσος, το οποίο θεραπεύεται μόνο με την συγχώρεση και η «Οδύσσεια» πως τα εμπόδια και οι απειλές που στήνονται μπροστά μας δεν πρέπει να μας φοβίζουν καθόλου, γιατί δεν είναι τόσο φοβερά όσο φαίνονται, αλλά πρέπει να τα ξεπερνάμε με συνετό, ευέλικτο κι έξυπνο τρόπο, κι αν κάνουμε αυτό σ’ όλη μας την πορεία, η ζωή μας γίνεται μια ωραία, συναρπαστική περιπέτεια.

Την σκυτάλη από τον Όμηρο παίρνουν οι Αισχύλος «Ορέστεια», Σοφοκλής «Οιδοίποδας Τύρανος», Ευριπίδης «Ικέτιδες» και Αριστοφάνης «Όρνιθες», που λένε ακριβώς τα ίδια με τον Όμηρο αλλά με διαφορετικό τρόπο.

Ακολουθούν στο ίδιο ακριβώς Πνεύμα ο Γεώργιος Χορτάτσης με την «Ερωφίλη», ο Βιντσέτζος Κορνάρος με το έργο «Ερωτόκριτος» και αργότερα ο Διονύσιος Σολωμός με το «Η Γυναίκα της Ζάκυθος», ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης με 186 διηγήματα και ο Γεώργιος Βιζυηνός με 9 διηγήματα.

Αναφέρω αυτούς που έχω προσωπικά αγαπήσει, αλλά υπάρχει ακόμα ένα μεγάλο πλήθος Ελλήνων Σπουδαίων ποιητών και λογοτεχνών ενδιάμεσα και μέχρι τώρα που μεταφέρουν το ίδιο ακριβώς Πνεύμα. Το αδιάψευστο κριτήριο γι’ αυτό είναι η ευφορία κι ο ενθουσιασμός που μας προσφέρουν την κάθε στιγμή χωρίς να περιμένουμε κάπου μετά την απόλαυση, κι έτσι χωρίς να μας κουράζουν ούτε να μας λένε τις προσωπικές τους αμφιβολίες αλλά μόνο την πίστη τους, αποκαλύπτουν με απλότητα το κοινό αίσθημα για τις υπάρχουσες, ως άυλες οντότητες Αλήθειες, που μας απελευθερώνουν από τους φόβους μας, συνενώνοντάς μας με τους άλλους ανθρώπους πάνω στις ίδιες αξίες και την αμοιβαιότητα των αισθημάτων μας.

Το 2012 ευρισκόμενος ο ίδιος σε δεινή ψυχολογική κατάσταση κι ενώ έπρεπε να ξεκινήσω άμεσα πρόβες για την Πλατωνική «Απολογία του Σωκράτη», το ανέβαλα διαρκώς ώσπου ν’ αλλάξει η διάθεσή μου. Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα ένα απόγευμα να κρατάω το αρχαίο κείμενο και να το ανοίγω με βαριά διάθεση στην πρώτη σελίδα – Δεν είχα κοιτάξει Αρχαίο κείμενο από τότε που τέλειωσα το σχολείο εκτός από το κείμενο των «Εβδομήκοντα» του Άσματος Ασμάτων περιηγητικά και μόνο- κι όταν έπεσε το βλέμμα μου πάνω στην πρώτη φράση της Απολογίας του Σωκράτη, δεν μπόρεσα να σταματήσω ώσπου να τελειώσει το πρώτο κεφάλαιο.

Τότε συνειδητοποίησα πως και μόνο η ανάγνωση του Αρχαίου κειμένου, χωρίς καμία εμβάθυνση στο τι ακριβώς λέει, όχι μόνο με είχε θεραπεύσει αλλά μου ενέβαλε ενθουσιασμό και δημιουργικότητα.

Δεν ήταν αυθυποβολή. Ήταν η δύναμη της Αλήθειας που είχε το ίδιο το κείμενο, το οποίο γίνεται ο πραγματικός χειροπιαστός υλικός- οπτικός κι ακουστικός- φορέας της, κάθε φορά που το διαβάζουμε ή το ακούμε».