Μια ξεχασμένη ελληνική συνήθεια… πραγματική ψυχοθεραπεία!

Μία από τις έντονες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας είναι να πηγαίνω με τη μητέρα και τις θείες μου για χόρτα στα χωράφια του χωριού του πατέρα μου κάθε φορά που πηγαίναμε σ΄αυτό.

Τότε, τη δεκαετία του ‘80, ήταν σχεδόν εθιμοτυπικό για τις γυναίκες του χωριού να βγαίνουν για χόρτα με τα μαχαιράκια τους. Ειδικά μετά τη βροχή που το χώμα ήταν μαλακό. Δεν έβγαιναν μόνο οι χωριανές, όλες έβγαιναν. Θυμάμαι τη μητέρα μου -που ήταν πρωτευουσιάνα και δεν ήξερε- μ΄ένα ραδίκι στο χέρι για δείγμα, να ψάχνει στο χώμα να βρει κάποιο χόρτο να του μοιάζει για να το κόψει. Μπορεί να μη γέμιζε τσάντες, όπως οι άλλες, αλλά κάτι κατάφερνε…

Ακολούθως, στο σπίτι, θυμάμαι τη γιαγιά μου να ξεπλένει τη… σοδειά πρώτα στον κήπο με το λάστιχο, μετά πιο προσεκτικά στον νεροχύτη και να τη βράζει. Η γεύση τους για μένα που ήμουν παιδάκι, ήταν πολύ πικρή, και σαν εφιάλτη θυμάμαι την επιμονή της να πιω το ζουμί που άφηναν… Ήταν λέει πολύ υγιεινό και θα δυνάμωνα.

Τα χρόνια πέρασαν και η σχέση μου με τα χόρτα ήταν ανύπαρκτη. Τα δοκίμασα πάλι μεγάλη, όταν ήμουν φοιτήτρια, και με κέρδισαν αυτόματα. Έκτοτε πάντα τα παρήγγελνα σε εστιατόρια και ταβέρνες, ωστόσο, σπάνια αγόραζα και έβραζα, γιατί βαριόμουν να τα καθαρίσω.

Η σχέση μου με τα χόρτα, για έναν περίεργο λόγο, άλλαξε φέτος. Το καθάρισμά τους έγινε για μένα ένα είδος ψυχοθεραπείας. Είναι η στιγμή που ηρεμώ και απλώς καθαρίζω, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα.

Πλέον τρώω χόρτα 2 με 3 φορές την εβδομάδα και έχω γίνει τόσο επιλεκτική μ΄αυτά, που πηγαίνω στη λαϊκή έτσι ώστε να τα διαλέξω η ίδια. Τα συνδυάζω συνήθως με ψητά, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που τρώω και απλά αυγά με… χόρτα, ή χόρτα με τυρί.

Έχω δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα, από το πεντανόστιμο κρητικό σταμναγκάθι που είναι λίγο τσουχτερό στην τιμή -φτάνει πολλές φορές και τα 6 ευρώ το κιλό- και το επίσης ακριβό ραδίκι-καβουράκι του βουνού που το βρίσκω γύρω στα 5 ευρώ, μέχρι τα απλά γλυκά χόρτα του βουνού και τα ιταλικά ραδίκια που κοστίζουν το πολύ 2 ευρώ και τα τρώνε πολύ άνετα και τα παιδιά μου. Όταν καλοκαιριάζει δεν αλλάζω με τίποτα την αλμύρα και τα βλήτα.

Δοκιμάζω και ό,τι μου προτείνουν στη λαϊκή οι πωλητές, όπως ζοχούς, βρούβες, κάτι άλλα περίεργα ραδίκια, ακόμη και τσουκνίδα.

Σήμερα, σπάνια θα δει κανείς γυναίκες στα χωριά να βγαίνουν στις δημοσιές να μαζεύουν χόρτα. Τη δουλειά αυτή την κάνουν «συνεργεία» ανθρώπων που έχουν κάνει το μάζεμα χόρτων επάγγελμα. Κρίμα, γιατί τώρα 40 χρόνια μετά, καταλαβαίνω πόσο σπουδαία συνήθεια ήταν αυτή και πόσο κοντά στη φύση έφερνε τους ανθρώπους.

Η ελληνική γη έχει πολλούς θησαυρούς κρυμμένους μέσα της. Η θρεπτική τους αξία είναι ανεκτίμητη, κάνουν καλό στην καρδιά μας, έχουν άπειρα αντιοξειδωτικά συστατικά, φυλλικό οξύ, βιταμίνη C και ανθοκυανίνες, συστατικά αποτελεσματικά για την πρόληψη και καταπολέμηση του καρκίνου. Αξίζει να τους ανακαλύψουμε και να τους εντάξουμε στη διατροφή μας.