Μια γυναίκα στη σκηνή, μόνη — αλλά όχι ακριβώς μόνη. Η «κολυμβήτρια» του metaδραματικού διασχίζει ένα εσωτερικό τοπίο θραυσμάτων, αναζητήσεων και ποιητικής αλήθειας, κουβαλώντας μαζί της μια μακρά πορεία γεμάτη τέχνη, αμφιβολίες, μεταμορφώσεις και συνεχή εκπαίδευση. Από τις μικρές θεατρικές σκηνές έως την ακαδημαϊκή έρευνα, η διαδρομή της συνενώνεται σε έναν τολμηρό προσωπικό μονόλογο που ισορροπεί ανάμεσα στην έκθεση και τη μεταμόρφωση. Το metaδραματικό δεν είναι απλώς μια παράσταση — είναι μια σκηνική πράξη ζωής, ένας βυθός γεμάτος σιωπές, σπασμένες λέξεις και συνεχή κίνηση προς το άγνωστο.
Θέκλα, ποια είναι η διαδρομή σου στο θέατρο μέχρι σήμερα και πώς σε οδήγησε σε αυτόν τον απαιτητικό, σόλο ρόλο;
Αποφοίτησα από τη δραματική σχολή το 2001, φοβισμένη και χωρίς ξεκάθαρη κατεύθυνση. Δεν ήμουν σίγουρη αν αυτός ήταν πράγματι ο δρόμος μου, παρότι είχα υπερασπιστεί με πάθος την απόφασή μου να αφήσω πίσω εντελώς διαφορετικές επαγγελματικές επιλογές και να ξεκινήσω από την αρχή ως ηθοποιός. Από τότε, συνεργάστηκα κυρίως με μικρές θεατρικές ομάδες, αλλά και με μεγαλύτερα σχήματα, συμμετείχα σε ταινίες, διαφημίσεις, και πιο πρόσφατα στην τηλεόραση, στη σειρά “Ψυχοκόρες”. Για ένα διάστημα ασχολήθηκα αποκλειστικά με το τραγούδι, ενώ παράλληλα βούτηξα στον κόσμο της περφόρμανς και της εννοιολογικής φωτογραφίας.
Τα τελευταία δέκα χρόνια διδάσκω σωματικό θέατρο και δεν σταματώ να διαβάζω, να πειραματίζομαι και να εκπαιδεύομαι σε νέες τεχνικές. Πρόσφατα ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και το metaδραματικό είναι η σκηνική αποτύπωση της διπλωματικής μου εργασίας. Είναι όμως κάτι πολύ περισσότερο: μία σύνθεση βαθιά προσωπική, που συμπυκνώνει όλη αυτή τη διαδρομή — εμπειρίες, συνειδητοποιήσεις, καλλιτεχνικές αναζητήσεις και τη δική μου αισθητική ματιά όπως διαμορφώθηκε μέσα στον χρόνο. Είναι ένας προσωπικός μονόλογος σε κίνηση, καρπός μιας μακρόχρονης και ουσιαστικής αναζήτησης.
Πώς προσέγγισες την ερμηνεία μιας ηρωίδας που κινείται μέσα σε 35 αποσπασματικές σκηνές, χωρίς σαφή αφηγηματική συνέχεια;
Επέλεξα συνειδητά να μην υποδυθώ έναν φανταστικό χαρακτήρα, αλλά να σταθώ στη σκηνή όσο πιο ειλικρινά τολμώ, ως ο εαυτός μου. Αποτυγχάνω συχνά – πολλές φορές με κυριεύει ο φόβος της έκθεσης και κρύβομαι πίσω από το σκουφάκι, το μαγιώ και τα βατραχοπέδιλα της κολυμβήτριας. Στην ουσία, κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, αλλά εκείνη την ώρα η ψευδαίσθηση πως ερμηνεύω έναν ρόλο λειτουργεί σαν σωσίβιο. Δεν με αφήνει να βουλιάξω στον τρόμο. Κάποιες φορές η κολυμβήτρια λειτουργεί ως κρυψώνα. Άλλες φορές με βοηθά να φτάσω σε μέρη μέσα μου που δεν ήξερα ότι υπάρχουν.
Οι 35 σκηνές είναι αποσπάσματα – εικόνες, στιγμές, σκέψεις, συναισθήματα. Δεν λένε μια ολοκληρωμένη ιστορία, δεν περιέχουν απαντήσεις, αλλά αφήνουν χώρο για τα ερωτήματα. Η κολυμβήτρια αναζητά τη θάλασσα – κι εγώ, μαζί της, συνεχίζω να αναζητώ το δικό μου νόημα.
Η αστική κολυμβήτρια που αναζητά τη θάλασσα είναι μια ποιητική εικόνα – πώς δούλεψες σωματικά και ψυχικά για να αποδώσεις αυτή την εσωτερική αναζήτηση;
Η εσωτερική αναζήτηση της κολυμβήτριας γεννήθηκε μέσα από την ίδια τη σύνθεση της παράστασης και τη δραματουργία που σταδιακά διαμορφώθηκε. Όταν ξεκίνησα να δουλεύω το metaδραματικό, δεν είχα πλήρη επίγνωση του τι ακριβώς κάνω — στην αρχή ήταν μια σκηνική κατασκευή μόλις 12 λεπτών, ένας τρόπος να εκφράσω τη δημιουργική μου ένταση, χωρίς στόχο ή πρόθεση. Όμως, μέσα από τη διαδικασία της θεωρητικής επεξεργασίας για τη διπλωματική μου, άρχισα να καταλαβαίνω πως αυτό το υλικό που νόμιζα πως προέκυψε τυχαία, στην πραγματικότητα με καθρέφτιζε. Ήταν το δικό μου τοπίο: η διαδρομή μου, οι ερωτήσεις μου, η εσωτερική μου περιπλάνηση που βρήκε μορφή μέσα στη σκηνική πράξη.
Ποια από τις εκφραστικές μορφές της παράστασης – χορός, τραγούδι, αυτοσχεδιασμός – σε δυσκόλεψε περισσότερο και γιατί;
Αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο είναι οι απότομες μεταβάσεις από τη μία εκφραστική μορφή στην άλλη, ειδικά όταν το υλικό είναι προσωπικά φορτισμένο. Κάθε σκηνή έχει τον δικό της ρυθμό και συναισθηματικό τόνο και δεν συνδέεται άμεσα με την προηγούμενη. Αυτό δημιουργεί μια σκόπιμη ασυνέχεια, σαν να αλλάζεις ξαφνικά το κανάλι ή να μεταφέρεσαι σε ένα εντελώς διαφορετικό δωμάτιο του ίδιου εσωτερικού τοπίου. Το δύσκολο είναι να αφήνομαι κάθε φορά σε αυτό που έρχεται, χωρίς να κρατάω το προηγούμενο. Στην πορεία, συνειδητοποίησα πως αυτές οι ρήξεις και τα άλματα είναι μέρος της ίδιας της φόρμας – ένας τρόπος να αποδώσω το εσωτερικό μου χάος όπως πραγματικά είναι: αντιφατικό, τυχαίο, αλλά ζωντανό.
Σε έναν κόσμο «ασταθή, χαοτικό, γεαλοίο», όπως τον περιγράφει η παράσταση, πού βρίσκει η πρωταγωνίστρια την ελπίδα ή το νόημα;
Η κολυμβήτρια δεν αναζητά το νόημα σε κάποια εξωτερική βεβαιότητα ή έναν απόλυτο προορισμό. Το νόημα δεν της προσφέρεται· το συνθέτει μόνη της, κομμάτι-κομμάτι, μέσα από το καθημερινό βίωμα, την παρατήρηση και την αναζήτηση. Σε έναν κόσμο που ακροβατεί ανάμεσα στο γελοίο και το τρομακτικό, δεν αποσύρεται — στέκεται μέσα στο ρήγμα, στο ανοιχτό σημείο της αστάθειας. Ίσως δεν πρόκειται για ελπίδα με την κλασική έννοια, αλλά για μια εσωτερική επιλογή: να συνεχίσεις να δημιουργείς, να εκτίθεσαι, να υπάρχεις — ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν μάταια. Αυτή η πράξη αντίστασης, είναι τελικά η πιο ουσιαστική απάντηση σε έναν κόσμο που μας καλεί να τον αλλάξουμε.
Πώς σε έχει αλλάξει – ως άνθρωπο ή ως ηθοποιό – η εμπειρία του metaδραματικού;
Το metaδραματικό με έχει βοηθήσει να κατανοήσω καλύτερα τον εαυτό μου, τις εσωτερικές μου δομές και τους διαφορετικούς – λειτουργικούς ή μη – προσωπικούς μου μηχανισμούς επιβίωσης και σύνδεσης. Μου έδωσε τον χώρο να παρατηρώ με ηρεμία και αγάπη τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μου, να αναγνωρίζω και να απολαμβάνω με χαρά τις αρετές και τις νίκες μου. Αυτή είναι η δική μου θάλασσα και η προσωπική μου πορεία προς αυτήν.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ
Διαβάστε επίσης
Φινάλε για το “Πάμε Δανάη” – Η Μπάρκα εμφανίστηκε με το ίδιο φόρεμα που ξεκίνησε πριν 5 χρόνια
Τρεις προορισμοί κοντά στην Αθήνα για εκδρομές στη φύση τα Σαββατοκύριακα του Μαΐου
Σχετικά Άρθρα
Google News