Το εμβληματικό έργο του Ιρλανδού Νομπελίστα Σάμιουελ Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό» σε σκηνοθεσία Έλενας Μαυρίδου, μετά τον επιτυχημένο πρώτο κύκλο παραστάσεων, παρουσιάζεται και φέτος στο θέατρο Χώρος με ανανεωμένη διανομή (Δήμητρα Κούζα, Γιάννης Λεάκος, Έκτορας Λιάτσος, Μιχάλης Μιχαλακίδης και Φωτεινή Μποστανίτη).
Πρόκειται για ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα του Θεάτρου του Παραλόγου, μια «τραγικωμωδία σε δυο πράξεις», όπως τη χαρακτήρισε ο ίδιος ο Μπέκετ, ένα αριστούργημα της σύγχρονης δραματουργίας.
Στην υπόθεση, ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν ονειρεύονται, περιμένοντας κάποιον κύριο Γκοντό. Λίγο παραπέρα, κι άλλοι Βλαδίμηροι και Εστραγκόν, παραλλαγές του εαυτού τους. Όλοι κινούνται μέσα σ’ ένα τετράγωνο προκαλώντας την αίσθηση ότι στη θέση τους θα μπορούσαν να είναι κάποιοι άλλοι, οποιοιδήποτε άλλοι, όλοι όσοι έγιναν κατά καιρούς στη ζωή τους, όλοι όσοι θα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν ποτέ. Όλα τα πρόσωπα και προσωπεία του εαυτού τους. Το δέντρο, όμως, το σημείο συνάντησης του πιο διάσημου θεατρικού ραντεβού, δεν υπάρχει πια. Στη θέση του δέντρου έχει μείνει μόνο μια δεσμίδα φωτός. Μα πότε θα έρθει, επιτέλους, ο Γκοντό να τους σώσει;
Η Δήμητρα Κούζα μιλάει στο Infowoman με αφορμή την παράσταση αυτή….
Γιατί επιλέξατε να παρουσιάσετε και πάλι το συγκεκριμένο έργο;
Υπήρχε εξαρχής ο σχεδιασμός, η φετινή σεζόν στο θέατρο να κάνει έναρξη με τον Μπέκετ. Είναι μια παράσταση που μας έδωσε μια καινούρια πνοή και θέλαμε να την αποχαιρετήσουμε, ξεκινώντας με αυτήν τη χρονιά μας.
Πέρα απ’ τον προσωπικό αυτό, όμως, λόγο, είναι ένα εξαιρετικό έργο για τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Γύρω από ποιους νοηματικούς άξονες κινείται;
Το έργο μιλάει για την ανθρώπινη φύση και την τάση του ανθρώπου να περιμένει τον από μηχανής Θεό. Παρουσιάζει όλες τις εκφάνσεις της δυαδικότητας, είτε πρόκειται για τη φιλία και συγκεκριμένα ανάμεσα σε δύο άντρες, είτε για τη σχέση του ανθρώπου με την πίστη στον όποιο Θεό. Κινείται επίσης γύρω από το ένστικτο της επιβίωσης, όπου σε πολλές περιπτώσεις τροφοδοτείται απλά απ’ την ελπίδα, ότι “αύριο θα πάνε όλα καλύτερα, θα δεις!”
Τι θέλετε να πείτε με την παράσταση αυτη και πού αυτή ακουμπά στο σήμερα;
Η Έλενα (Μαυρίδου) έχει τοποθετήσει στην παράσταση λίγο παραπέρα απ’ τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες, τον Βλαδίμηρο και τον Εστραγκόν και δύο παραλλαγές του εαυτού τους. Όσο περιμένουν τον κ.Γκοντό όλοι αυτοί κινούνται μέσα σ’ένα τετράγωνο μη μπορώντας να βγουν απ’ αυτό, εγκλωβισμένοι. Αυτό το τετράδυμο συμβολίζει τις πολλαπλές εκφάνσεις του εαυτού μας, την όποια εσωτερική αλλαγή μας, την εν δυνάμει αλλαγή μας.
Σήμερα το δέντρο του Μπέκετ δεν υπάρχει πια. Παρόλ’αυτά ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν είναι συνεπείς στο ραντεβού τους και περιμένουν.
Γιατί πάντα περιμένουμε από κάποιον άλλο να μας σώσει;
Γιατί είναι πιο εύκολο. Γιατί σημαίνει μη ανάληψη ευθύνης. Γιατί είναι πιο ανώδυνο να πεις, ότι φταίει κάποιος άλλος. Ή ότι ήσουν άτυχος. Γιατί είναι φορές που γινόμαστε πραγματικά ανήμποροι. Γιατί κανείς δε μπορεί να τα καταφέρνει πάντα μόνος του. Γιατί κανείς δεν αντέχει την απόλυτη μοναξιά. Γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου.
Ρόλος/ απωθημένο που θα θέλατε να ερμηνεύσετε στο μέλλον;
Δεν έχω συγκεκριμένο ρόλο κατά νου, μόνο θεματική. Θέλω πολύ να ασχοληθώ κάποια στιγμή με ηρωίδα που δέχεται κακοποίηση. Με απασχολεί ιδιαίτερα, γιατί το βλέπω καθημερινά. Ακούω γι’ αυτό όλο και πιο συχνά.
Στα σεμινάρια/ μαθήματα συγχρωτίζεστε με πολλά νέα παιδιά. Πώς βλέπετε τη νέα γενια; Υπάρχει χώρος για τα παιδιά αυτά στη Ελλάδα;
Υπάρχει χώρος για όσους έχουν ικανότητες και ταλέντο και πολλή υπομονή και επιμονή. Μου πήρε χρόνια να συνειδητοποιήσω ακριβώς τι σημαίνει η κλισέ φράση “Χρειάζεται γερό στομάχι”. Για όσους, λοιπόν, έχουν εκτός των άλλων και τη διάθεση να καλλιεργήσουν τα ταλέντα τους και να αυξήσουν τις αντοχές τους, ναι, θεωρώ ότι υπάρχει χώρος. Αλλά χρειάζεται να τον διεκδικήσουν και να τον κατακτήσουν. Κι αυτό μπορεί να πάρει αρκετό χρόνο.
Τι είναι αυτό που σας εκνευρίζει περισσότερο γύρω σας;
Η αγένεια, ο ναρκισσισμός που ξεπερνάει τα επιτρεπτά όρια και κάθε μορφή κακοποίησης και βασανισμού. Όσον αφορά το τελευταίο δεν είναι φυσικά απλώς εκνευρισμός. Γιατί πρόκειται για καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Μελλοντικά σχέδια
Σε λίγο καιρό ξεκινάμε πρόβες για το έργο “Η Πτέρυγα”, το οποίο επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού. Επίσης θα φιλοξενήσουμε στο θέατρο Χώρος αρκετές παραγωγές θιάσων που επίσης επιχορηγήθηκαν και κάποιες που παρουσιάστηκαν την περσινή χρονιά και φέτος έχουμε τη χαρά να τις φιλοξενούμε στο θέατρο.
Παράλληλα ξεκινάει το ετήσιο εργαστήρι με θέμα “Υποκριτική με μάσκα” στο οποίο διδάσκουμε μαζί με την Έλενα.
Όσον αφορά το εκπαιδευτικό κομμάτι φέτος επίσης θα φιλοξενήσουμε σεμινάρια άλλων καθηγητών, ανθρώπων με πολυετή εμπειρία και μεθοδολογία όπως ο Αντώνης Μυριαγκός, ο Δημήτρης Καραντζάς, η Παρθενόπη Μπουζούρη κ.ά.
Σχετικά Άρθρα
Google News