«Να φύγω ή να μείνω;»: Το δίλημμα που προκαλεί άγχος και τα ερωτήματα που θα σε οδηγήσουν σε απαντήσεις

Οι περισσότεροι άνθρωποι ερχόμαστε κάποτε αντιμέτωποι με το δίλημμα: «Να φύγω ή να μείνω;» και αυτή το δίλημμα όπως είναι λογικό θα επιφέρει ένα σημαντικό βαθμό άγχους. Καθώς το άτομο μπαίνει στη διαδικασία της αλλαγής αναδύεται από μέσα του ένα ερώτημα και ταυτόχρονα ένα πένθος. Πολλοί άνθρωποι λένε: «Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφτανα σε ένα σημείο που θα ήθελα να φύγω από αυτή τη σχέση ή αυτή τη δουλειά». Τα συναισθήματα που συνοδεύουν τη διαδικασία της αλλαγής θα ταρακουνήσουν τα θεμέλια της ύπαρξης μας και θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Ειδικά μέσα στο χώρο της θεραπείας και καθώς το άτομο διηγείται την προσωπική του ιστορία αλλά και το δίλημμά του το δωμάτιο πλημμυρίζει με την ιστορία του ανθρώπου και τα συναισθήματα που την συνοδεύουν.

“Στις σημαντικές αποφάσεις που αφορούν το μέλλον μας και τη ζωή μας χρειάζεται να μάθουμε να δίνουμε χρόνο στη διαδικασία και να ξεκινήσουμε να εξοικειωνόμαστε με την ιδέα ότι ενώ η απόφαση είναι σημαντική το πως θα πάρουμε αυτήν την απόφαση είναι το ακόμα σημαντικό. Καθώς χρειάζεται να βαδίσουμε σε ένα δρόμο που θα δημιουργήσουμε θα χρειαστεί να κάνουμε το κομμάτι της δουλειάς που μας αναλογεί. Κάνοντας μια τέτοια εργασία θα διαπιστώσουμε ότι αισθανόμαστε εσωτερικά καλά ακόμη και αν ακόμη δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να νοιώσουμε σίγουροι για την όποια απόφαση χρειάζεται να πάρουμε”, μας λέει η Νάνσυ Ψημενάτου, συνθετική θεραπεύτρια, συγγραφέας, επόπτρια συμβούλων και ιδρύτρια της ΑΜΚΕ Μαθήματα Ζωής

Θέσε τα σωστά ερωτήματα

Μέρος της διαδικασίας του να πάρουμε μια απόφαση είναι του να θέσουμε τα σωστά ερωτήματα στον εαυτό μας: «Για ποιους λόγους θέλω να φύγω;» «Τι άλλαξε μέσα στη σχέση που δεν με ικανοποιεί πια;» «Το ότι θέλω να φύγω αφορά τη σχέση ή αφορά κάποια δική μου εσωτερική αλλαγή;» «Μήπως δεν ήθελα από την αρχή να βρίσκομαι μέσα σε αυτή τη σχέση;» « Μήπως δεν υπήρχε καν ο αρχικός ενθουσιασμός;» «Μήπως τώρα είμαι έτοιμος/η να κάνω παραδοχές που δεν μπορούσα να κάνω σε πρωτύτερο χρόνο;»

Όταν θέλουμε να αποχωρήσουμε από μια κατάσταση και έχουν αναδυθεί για παράδειγμα θέματα απιστίας, προδοσίας , βίας ή/και έντονης πίεσης τότε τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και ίσως για κάποιους πιο εύκολο το να πάρουν την απόφαση να φύγουν. Αν δεν υπάρχουν ξεκάθαροι λόγοι το άτομο είναι πιθανό να βιώσει μια μεγάλη εσωτερική αγωνία στην ιδέα του «να φύγει» από μια κατάσταση η οποία μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό ικανοποιητική για αυτόν. Μπορεί η συνεργασία με τον «άλλον» να φέρνει ασφάλεια, ηρεμία και σε κάποιον βαθμό χαρά. Τι γίνεται σε μια τέτοια περίπτωση;

Ακόμη περισσότερες ερωτήσεις αναδύονται μέσα από τη ψυχή: «Για ποιους λόγους θέλω να φύγω» «Τι θα σημαίνει για μένα ως άτομο να φύγω από μια λειτουργική σχέση;» «Τι σημαίνει για μένα να μείνω»; «Τι συνέπειες θα έχει αυτή η απόφαση πάνω μου;»

Το άτομο απαντώντας σε τέτοιες ερωτήσεις έρχεται αντιμέτωπο με μία αναπτυξιακή κρίση γιατί ξεκινά να κατανοεί ότι είναι ελεύθερο να διαλέξει αν θα μείνει ή αν θα φύγει και ότι κανένας δεν έχει τη δύναμη να το υποχρεώσει για το οτιδήποτε . Η δέσμευση με έναν άλλον άνθρωπο, η δέσμευση σε μια εργασία και η επιθυμία μου να παραμείνω ή να φύγω σε αυτή σημαίνει να μπορώ να κατανοήσω ότι τώρα βρίσκομαι σε «έναν άλλο γάμο» και «μια άλλη δουλειά» από αυτή που είχα όταν πρωτοξεκίνησα. Επαναδέσμευση σημαίνει να θυμάμαι ότι είμαι ελεύθερος να διαλέξω. Κάθε πρωί που ξυπνάμε έχουμε την επιλογή να είμαστε σε «σχέση με τον άλλον».

Οι ερωτήσεις που θα σε κατευθύνουν στην απόφαση

Και άλλες ερωτήσεις: «Σε ποια φάση ζωής βρίσκομαι» «Αλλάζω;» «Πως αξιολογώ το γάμο ή τη δουλειά σε αυτή τη σχέση;» «Είναι προς όφελος μου το να παραμείνω σήμερα σε αυτό το σχήμα;» Μέσα από τις παραπάνω ερωτήσεις καλούμαι να αποφασίσω αν θα έχω μια «καινούρια σχέση/δουλειά» στην οποία θα επενδύσω ή αν θα προχωρήσω γιατί κάτι «τέλειωσε για μένα»

Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ερώτημα: «Να φύγω ή να μείνω» η ψυχή αντιμετωπίζει μια πρόκληση. Μια πρόκληση που σχετίζεται με το να μάθω να αντέχω το άγχος που δημιουργούν τα ερωτήματα να αντέξω τη διαδικασία της προσωπικής μου ωρίμανσης.

Μέσα από το άγχος που γεννούν τα διλήμματα θα έρθει κάποια στιγμή και η διαύγεια. Η διαύγεια για να πάρεις την απόφαση σου. Μετά θα υπάρξει απογοήτευση. Είτε αποφασίσεις να μείνεις είτε αποφασίσεις να φύγεις. Θα μάθεις να μένεις με αυτή την απογοήτευση και θα μάθεις να τη διαχειρίζεσαι καθώς θα κατανοείς ότι η απογοήτευση αυτή είναι μέρος τη διαδικασίας του να ενωθείς με τα αυθεντικά μέρη του εαυτού σου αλλά και για το πένθος που νιώθεις για αυτά που αφήνεις.

Και όταν είσαι έτοιμ@ θα ανοίξεις (εκ νέου) τα φτερά σου.