Η μέρα που η Hannah ενημερώθηκε για την πρώτη επιβεβαιωμένη περίπτωση κορωνοϊού στη χώρα της ήταν η ίδια μέρα που ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος. Ήταν η πρώτη εγκυμοσύνη της. Ενώ η χώρα άρχισε να συμφιλιώνεται με την άφιξη μιας παγκόσμιας πανδημίας, εκείνη ήταν γεμάτη με τον ενθουσιασμό της μητρότητας.
«Σε μία μόνο ημέρα, η ζωή μου, οι καθημερινές μου συνήθειες και τα συναισθήματα άλλαξαν», λέει. Ακραία κόπωση και πρωινή αδιαθεσία – φυσιολογικά συμπτώματα που εμφανίζονται συχνά στο πρώτο τρίμηνο – σύντομα ακολούθησαν. Αλλά τότε άρχισαν τα μη φυσιολογικά συμπτώματα: κράμπες και αιμορραγία στη μέση της νύχτας.
Ανήσυχη, τηλεφώνησε στο γιατρό της. Ακριβώς όπως ο κορωνοϊός είχε επηρεάσει τις πρώτες μέρες της εγκυμοσύνης της, επρόκειτο να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βίωσε την απώλεια του αγέννητου παιδιού της.
«Το γραφείο του γυναικολόγου μου ήταν κλειστό, αλλά μου έκλεισαν εκτάκτως ραντεβού μέσα στις επόμενες ώρες. Έπρεπε να τηλεφωνήσω όταν έφτασα στο χώρο στάθμευσης, ενώ είχαν ελέγξει όλο το ιστορικό μου από το τηλέφωνο. Τότε μου δόθηκε εντολή να περάσω μέσα. Όλο το ιατρικό προσωπικό φορούσε μάσκες και με συμβούλευσαν να μην αγγίζω τις πόρτες. Μόλις μπήκε στο δωμάτιο εξέτασης, ένα υπερηχογράφημα επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους της: «Το μωρό μας δεν είχε πια καρδιακό παλμό. Είχα αποβάλει».
Ανίκανη να βασιστεί στους περισπασμούς της δουλειάς της καθώς εργαζόταν εξ αποστάσεως και χωρίς φυσική πρόσβαση σε φίλους, η Hannah βίωσε τη δυσάρεστη εμπειρία ως επί το πλείστον μόνη της. «Η κυβερνητική εντολή για απομόνωση έχει κάνει τα πράγματα πολύ πιο καταστροφικά. Η οικογένειά μου δεν μπορεί να με επισκεφτεί. Δεν υπάρχουν φίλοι για να πιω καφέ μαζί τους, κανείς δεν μπορεί να με αγκαλιάσει».
Πολλές γυναίκες πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες αυτής της τραυματικής εμπειρίας σε ένα περιβάλλον συντριπτικής αβεβαιότητας και φόβου. «Συχνά, είναι χρήσιμο για τις γυναίκες να επιστρέψουν στην κανονική τους ζωή μετά από μια αποβολή», λέει η γυναικολόγος Jennifer Butt, με έδρα το Μανχάταν, προσθέτοντας ότι η συμμετοχή σε απλές ρουτίνες, όπως η εργασία, η άσκηση, η συνάντηση με φίλους και συγγενείς, μπορεί να μειώσει το συναισθητικό φορτίο που φέρει η αποβολή. «Προφανώς», συνεχίζει, «πολλές από αυτές τις δραστηριότητες είναι επί του παρόντος αυστηρά περιορισμένες λόγω της πανδημίας του κοροναϊού».
Ενώ τα πρωτόκολλα γύρω από τη θεραπεία μιας αποβολής δεν έχουν αλλάξει – όταν το έμβρυο αποσπάται από το τοίχωμα της μήτρας, αφαιρείται από το σώμα είτε μέσω μιας φυσικής σειράς συσπάσεων, είτε με χειρουργική επέμβαση – η Dr. Butt πιστεύει ότι αν πρέπει να επιλέξουν, οι γυναίκες δε θα προτιμήσουν την επέμβαση. «Με τις τρέχουσες συνθήκες», λέει, «μπορώ να φανταστώ ότι οι περισσότερες ασθενείς θα αποφύγουν τη διαμονή στο νοσοκομείο».
Δυστυχώς, ξέρω πώς είναι και η φυσική αποβολή και το χειρουργείο. Στις 16 εβδομάδες της δεύτερης εγκυμοσύνης μου, άρχισα να αιμορραγώ. Δύο ημέρες αργότερα, το μωρό έπεσε από το σώμα μου ενώ ήμουν στο σπίτι μου στο Λος Άντζελες, μόνη μου. Με τις οδηγίες της γυναικολόγου μου μέσω τηλεφώνου, έκοψα τον ομφάλιο λώρο και αμέσως άρχισα να αιμορραγώ. Έφτασα στο γραφείο της όσο το δυνατόν γρηγορότερα και έπρεπε να υποβληθώ σε χειρουργείο για αφαίρεση του πλακούντα. Τη μια στιγμή ήμουν έγκυος και την άλλη όχι. Μια σειρά από γεγονότα που ήταν δύσκολο να διαχειριστώ, ακόμη και ως ψυχολόγος που ειδικεύεται στην ψυχική υγεία των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας.
Στη συνέχεια, προσπάθησα να καλύψω το κενό με φίλους, μέλη της οικογένειας και ένα δίκτυο υποστήριξης που ήταν ζωτικής σημασίας για τη διαδικασία του πένθους μου – ένα δίκτυο στο οποίο πολλές γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση. «Ειλικρινά, ήταν πολύ δύσκολο να ξεπεράσεις αυτήν την απώλεια, παρόλο που δεν είναι νέα εμπειρία για μένα», λέει η 34χρονη Naomi H. που βίωσε την τέταρτη αποβολή στις 7 εβδομάδες της κύησης, μόλις πριν από τρεις εβδομάδες. «Μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι», λέει. «Νιώθω ότι η πανδημία έχει στερήσει το δικαίωμά μου να θρηνήσω».
Είναι σαφές ότι τα μέτρα ασφαλείας που αποσκοπούν στη μείωση της εξάπλωσης του κορωνοϊού έχουν καταστήσει δυσκολότερη τη διαχείριση μιας αποβολής και το μετέπειτα πένθος. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η θλίψη δεν έχει οριστικό τέλος. Είναι κυκλικού χαρακτήρα, χωρίς καθορισμένο χρονοδιάγραμμα, που σημαίνει ότι χρειάζεται υπομονή και το να γνωρίζετε ότι δεν είστε μόνες – ακόμη και σε απομόνωση – είναι ζωτικής σημασίας για τη διαδικασία επούλωσης. «Μακάρι κι άλλες γυναίκες που βιώνουν επίσης αποβολή αυτή τη στιγμή να βρουν παρηγοριά στην ιστορία μου», λέει η Hannah. «Ελπίζω να γνωρίζουν ότι τους σκέφτομαι και τους στέλνω όλη την αγάπη του κόσμου».
Πηγή: vogue.com
Το απόγευμα της Παρασκευής, παρουσιάστηκε ολοκληρωμένο το Εθνικό Πρόγραμμα Πρόληψης «Προλαμβάνω», σε ειδική εκδήλωση στο…
Σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε το απόγευμα της Παρασκευής 26 Απριλίου η είδηση πως η…
Η Εθνική Λυρική Σκηνή ανοίγει το φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου στο Ωδείο Ηρώδου…
Στην κορυφή των πιο επιδραστικών καλλιτεχνών για το 2024 τοποθέτησε το περιοδικό ΤΙΜΕ τη Dua…
Φρέσκα ζυμαρικά ιταλικής προέλευσης, που μπορεί να περιέχουν αραχίδες, ανακαλεί ο ΕΦΕΤ. Σύμφωνα με την…
Η CITRUS ανακοινώνει με υπερηφάνεια το λανσάρισμα του νέου της ηλεκτρονικού καταστήματος, προσφέροντας στο καταναλωτικό…