Μια συνέντευξη στο Mute με τον Γιώργο Χρυσοστόμου

Τον συναντήσαμε στο σπίτι του πέντε ημέρες μετά την πρεμιέρα της νέας του παράστασης «Mute» που παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. «Είμαστε sold out και ήδη έχω “τσιμπήσει” μερικά νέα παιδιά να λένε ότι θα ξανάρθουν να δουν την παράσταση. Αυτό είναι το σημαντικό, να είναι γεμάτο το θέατρο και ο κόσμος να θέλει να ξανάρθει. Τι να το κάνω αν είμαστε sold out και φεύγοντας λένε τα χειρότερα;», μας λέει ο Γιώργος Χρυσοστόμου γεμάτος ικανοποίηση.

Φέτος ο ηθοποιός ανεβαίνει μόνος του στη σκηνή σε μια παράσταση χωρίς κείμενο, αλλά με πολλή μουσική, θέλοντας να θίξει το ζήτημα της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Μια λίστα με τραγούδια και μερικοί ήρωες που είχε στο συρτάρι εδώ και πολλά χρόνια, πήραν σάρκα και οστά με τη βοήθεια της Σοφίας Πάσχου, η οποία κατάφερε με πολλή δουλειά, όπως μας λέει ο ίδιος, να τα κάνει εικόνα.

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου ξενάγησε το Infowoman.gr στο σπίτι του – μας έδειξε την πρώτη τηλεόραση που αγόρασε με δικά του χρήματα στη Θεσσαλονίκη το 1999 και λειτουργεί ακόμα (!), το κάδρο με τη φωτογραφία από την πρώτη του παράσταση στη Ρόδο, το τεράστιο κολάζ με τις χειρόγραφες playlist από την εποχή που δούλευε ως dj σε νυχτερινά μαγαζιά. Τώρα, όπως μας λέει, έχει αφήσει πίσω του όλα αυτά και «περιμένω πώς και πώς να γυρίσω στο σπίτι μου. Τώρα πρέπει σιγά σιγά να πάω στο άλλο άκρο, να έρχεται κόσμος στο σπίτι, να μη το ζω μόνος μου».

Πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος από ποτέ, ο ηθοποιός μίλησε στο Infowoman.gr για την οικογένειά του και τη σχέση του με τον Θεό, για τον άνθρωπο που τον βοήθησε να «ανέβει πίστα» επαγγελματικά και το ρίσκο να ανεβάσει μόνος του μια παράσταση στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.

Πες μας δυο λόγια για την παράσταση…

Στην παράσταση θα ακούσουμε μουσική και θα δούμε εικόνα. Αυτά είναι τα δύο βασικά. Είναι ήχος και φως. Αυτό είναι κάτι που το έχω ζήσει στη Ρόδο σε μια πολύ μαγική εποχή για το νησί, όπου υπήρχε ένα μέρος κάτω από το κάστρο που λεγόταν «Ήχος Και Φως» και πήγαιναν εκεί οι τουρίστες. Εκεί υπήρχαν διάφορα ενσταντανέ από τον μεσαίωνα, τους ιππότες και τις πριγκίπισσες, έπαιρναν λοιπόν διάφορες πόζες και κάποιος από πάνω μιλούσε στα ελληνικά, στα αγγλικά, στα γαλλικά και στα σουηδικά και έφτιαχναν μια ιστορία.

Εμένα γενικά η Ρόδος με ξύπνησε θεατρικά. Όντας παιδί πολύτεκνης οικογένειας, για να απομονωθώ, κρυβόμουν κάτω από κουβέρτες, άνοιγα ένα τρανζιστοράκι και άκουγα τοπικούς σταθμούς. Όλο αυτό φαινόταν μαγικό. Αυτό συνέχισε να συμβαίνει μέχρι προχθές, όπου κάθε φορά που θέλω να απομονωθώ, βάζω κάτι να ακούσω.

Όταν από τη Ρόδο εκσφενδονίστηκα στη Θεσσαλονίκη, εκεί άρχισα να ακούω μουσική γατί ήμουν εντελώς μόνος μου. Άρχισαν λοιπόν να μου γεννιούνται κάποιοι μουσικοί ήρωες που είναι ακριβώς έτσι. Άρχισα να φτιάχνω πολλούς διαφορετικούς και μαζεύτηκαν γύρω στους 30, οπότε κάποια στιγμή είπα να τους δείξω στη Σοφία Πάσχου, η οποία έπιασε αυτές τις ιστορίες που διαρκούν από 60 δευτερόλεπτα μέχρι τρεισήμισι λεπτά, για να τις συνθέσει σε έναν πίνακα. Η παράσταση έχει καταλήξει να είναι ένας πίνακας. Ουσιαστικά είναι μια πολυκατοικία όπου μένουν κάποιοι άνθρωποι που δε μπορούν να μιλήσουν. Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να επικοινωνήσουν είναι η μουσική. Είναι πάρα πολύ αστεία παράσταση, αλλά καταθλιπτική στο τέλος.

Τι είναι οι λέξεις για εσένα;

Ωραία ερώτηση! Εγώ έχω δύο αντίθετες δυνάμεις μέσα μου. Η μία είναι η εξής: δε διαβάζω ποτέ βιβλία. Όλο ξεκινάω αλλά δεν τα καταφέρνω. Οι λέξεις για εμένα – και αυτό μου το ξύπνησε ο καθηγητής μου στη σχολή, ο Γιάννης Ρήγας – είναι ζουμερές. Δηλαδή αν πω τη λέξη «πόδι», τα γράμματα φτιάχνουν το σχήμα στο κεφάλι μου. Μ΄ αρέσει να μιλάω πολύ, ασταμάτητα, αλλά δεν το επιλέγω. Στο θέατρο τις αγαπάω τόσο τις λέξεις, που ξέρω τι αντίκτυπο μπορούν να έχουν. Το πιο βαθύ με τις λέξεις είναι ότι έχουν τρομερή δύναμη, με την έννοια ότι αν πεις σε κάποιον ότι είναι πολύ όμορφος, του έχεις αλλάξει όλη τη διάθεση.

Οι λέξεις είναι η λεγόμενη «λευκή μαγεία». Είναι αλλιώς μια λέξη όταν τη λες, αλλιώς αν τη γράψεις με στυλό ή μολύβι, τελείως αλλιώς αν τη γράψεις με μικρά ή κεφαλαία γράμματα, αλλιώς μέχρι να τη διαβάσει κάποιος δυνατά και αλλιώς από μέσα του. Ενώ λοιπόν είμαι πολυλογάς και επειδή πέρυσι έκανα τις «Πέτρες στις τσέπες του», μια παράσταση που ήταν γεμάτη κείμενο, πέρασα ένα ενδιάμεσο στάδιο στην «Ορέστεια» που είχα πολύ λίγο κείμενο, και τώρα κάνω ένα βήμα παρακάτω χωρίς κείμενο.

Στις προσωπικές σου σχέσεις εκφράζεσαι με λέξεις;

Στις προσωπικές σχέσεις είναι λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί εκεί εκτίθεμαι πιο πολύ. Όταν θύμωνα με κάποιον φίλο μου, για παράδειγμα, κλεινόμουν στον εαυτό μου κι έλεγα ότι δεν θα του ξαναμιλήσω, αλλά τώρα θα του πω αυτό ακριβώς που σκέφτομαι. Οι λέξεις εκείνη την ώρα είναι λυτρωτικές. Στις διαπροσωπικές σχέσεις έχω περάσει από πολλά στάδια. Και έχω πολυλογήσει χωρίς λόγο, και έχω «ξοδέψει» σάλιο χωρίς λόγο και έχω μείνει αμίλητος χωρίς λόγο, αλλά τώρα προσπαθώ να ανοίγομαι λίγο λίγο.

Η παράσταση είναι αυτοβιογραφική;

Όσοι με ξέρουν μου λένε ότι εγώ είμαι η παράσταση. Βέβαια, δε θέλω να έρθει ο κόσμος και να δει τη ζωή μου. Αλλά υπάρχει ένα κομμάτι μου μέσα – όσο υπάρχει σε κάθε παράσταση. Επειδή τα πράγματα που θα δείτε τα σκέφτηκα μόνος μου στο σπίτι, σαφώς και είναι αυτοβιογραφικό το έργο και σαφώς η παράσταση τελειώνει με κάτι που είναι πολύ δικό μου αλλά δεν μπορώ να το αποκαλύψω. Η παράσταση δεν είναι ο Γιώργος Χρυσοστόμου και η ζωή του. Σε καμία περίπτωση. Και δεν θέλω να είναι κι έτσι. Αυτό που θέλω είναι να είναι βιογραφική για όποιον τη βλέπει. Εμένα με ενδιαφέρει ο θεατής να ταυτιστεί. Είναι το πιο σημαντικό για μένα.

Τι συνδέει τους ήρωες μεταξύ τους;

Αυτό είναι κάτι που κατάφερε ο Juan Ayala, ο Ισπανός δραματολόγος μου και η Σοφία Πάσχου, γιατί το μόνο που τους συνέδεε είναι ότι τους έφτιαξα εγώ. Όταν λοιπόν τους έπιασε η Σοφία, τους έβαλε να μένουν όλοι μαζί σε μια πολυκατοικία και να ενοχλούν ο ένας τον άλλον. Να θέλουν ο ένας την παρέα του άλλου αλλά κανείς να μη κάνει την κίνηση. Το κοινό που τους συνδέει είναι ότι όλοι προσπαθούν απελπισμένα να επικοινωνήσουν. Αν το δούμε συμπαντικά και κβαντικά, είναι παράλληλες φάσεις μου ή παρελθοντικές ή μελλοντικές.

Πώς πήρες το ρίσκο να ανεβάσεις παράσταση μόνος στην κεντρική σκηνή;

Για ασφάλεια ο Μίλτος Σωτηριάδης μου είχε προτείνει την κάτω σκηνή που είναι πιο μικρή και του λέω: «Αυτό που έχω στο κεφάλι μου είναι μεγάλο και επειδή είμαι και μεγαλομανής, δώσε μου την κεντρική και βλέπουμε». Και με εμπιστεύτηκε. Και τον ευχαριστώ δημόσια γι’ αυτό. Για έναν παραγωγό, που του λες θα κάνω κάτι αλλά δε ξέρω τι ακριβώς, δεν είναι εύκολο να πει το ναι. Παρόλα αυτά δεν έχω κρύψει από κανέναν ότι φοβήθηκα, φοβάμαι… Η παράσταση έχει ξεκινήσει με sold out και ο κόσμος που έρχεται, φαίνεται να θέλει να ξανάρθει.

Φοβήθηκα πάρα, μα πάρα πολύ, ότι θα είναι κάτι που δεν αφορά κανέναν, φοβήθηκα ότι θα πάει άπατο, ότι θα σπάσω τα πόδια μου, ότι δεν θα τη βγάλω καθαρή την ώρα της παράστασης, ότι θα πεθάνω από την κούραση. Αυτό βέβαια με τα ασφαλή μονοπάτια δεν μ’ αρέσει πολύ. Και εμπνέω και άλλους να κάνουν το ίδιο, να ξεπεράσουν τον φόβο τους. Εμένα αυτό μου αρκεί. Είναι μεγάλο ρίσκο. Τη λίστα με τα κομμάτια την είχα από laptop σε laptop για 15 χρόνια, την είχα και την έβλεπα – δεν την είχα ονομάσει «Mute» (η Σεσίλ Μικρούτσικου έδωσε τον τίτλο). Έλεγα να το κάνω κι αυτό, να φύγει από πάνω μου.

Παρατηρώ μια ανεξαρτητοποίηση τη φετινή σεζόν…

Εγώ δεν έκανα πολλά. Έδωσα απλώς την ιδέα, το υλικό. Το βασικό το έχει κάνει η Σοφία. Αυτό που θες να πεις δεν είναι άσχετο με αυτό που μου συμβαίνει. Λίγο απογαλακτίζομαι, το καταλαβαίνω κι εγώ. Βασικά, με απογαλάκτισε ο Μάκης (σ.σ. Παπαδημητρίου). Αυτός με ανέβασε πίστα και είναι κάτι που του το έχω πει. Σίγουρα έχω απογαλακτιστεί όχι από το πρακτικό κομμάτι – θέλω να δουλέψω με σκηνοθέτες, εγώ πάντα τους παίρνω τηλέφωνο και τους διεκδικώ – απλά καταλαβαίνω ότι μπορώ να κάνω κάποια πράγματα που έχω βάλει στο μυαλό μου και δε χρειάζεται κανείς να με ταΐζει καλλιτεχνικά. Είμαι και λίγο τυχοδιωκτικός, μ’ αρέσει να εκσφενδονίζομαι από το ένα στο άλλο.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τη Σοφία Πάσχου;

Εγώ την επέλεξα. Τη Σοφία τη γνώρισα σε μια παράσταση που έκανε χορογραφίες και μετά άρχισα να βλέπω τα παιδικά έργα της. Είδα το «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» τέσσερις φορές μόνος μου, που θα νόμιζαν ότι είμαι παιδεραστής. Πήγαινα μόνος μου και έκλαιγα από χαρά και συγκίνηση. Θαύμαζα πάρα πολύ τη γρηγοράδα που έχει καθώς και το γεγονός ότι ξύπνησε τη φαντασία μου. Επίσης, πριν από τη Σοφία είχα δείξει το υλικό σε κάποιους άλλους που δεν έδωσαν σημασία, ενώ η Σοφία «τσίμπησε» αμέσως.

Τι μουσική θα ακούσουν οι θεατές;

Να πούμε καλύτερα τι δεν θα ακούσουν; Δε μπορώ να σου πω γιατί θα ακούσουν απ’ όλα! Μπορεί να ακούσουν ακόμα και Ρουβά!

Τι άλλες δουλειές έχεις κάνει στο παρελθόν;

Πολλές και διάφορες. Τις θυμάμαι με τη σειρά. Η πρώτη μου ήταν σε ορνιθοτροφείο στα 12 χρόνια μου. Μάζευα αυγά στο χωριό. Είναι πολύ δύσκολη δουλειά γιατί έχει πολλή σκόνη εκεί μέσα. Έχω δουλέψει σε φαρμακείο τα καλοκαίρια, πολύ μπαρ, κλόουν σε παιδικά πάρτι για 7-8 χρόνια και όλα αυτά παράλληλα. Και μπαρ και θέατρο. Και θέατρο και κλόουν. Και τηλεόραση και μπαρ. Έχω φτιάξει κήπους, αλλά όχι επί πληρωμή, δούλεψα πολύ και στο αγροτικό κομμάτι με τους γονείς και τα αδέλφια μου, έχω πουλήσει καρπούζια στη λαϊκή. Έχω δουλέψει σε μηχανουργείο, έχω εργαστεί ως dj. Μπορώ να κάνω πολλά.

Προέρχεσαι από πολύτεκνη οικογένεια. Θα ήθελες πολλά παιδιά;

Τι φταίνε; Όχι ότι έκαναν κάποιο λάθος οι γονείς μου, αλλά τα πολλά παιδιά είναι ευτυχία εκ των υστέρων. Είναι πολύ δύσκολα. Βέβαια, από ένα σημείο και μετά, πολύ σοφά είπαν οι γονείς μου, τι 4 τι 7; Δεν είχε μεγάλη διαφορά, από το 0 στο 2 είναι το πρόβλημα. Αν θα έκανα πολλά παιδιά, θα ήταν σε μια ιδανική, σχεδόν ουτοπική φάση, εννοείται με πάρα πολλά χρήματα, όχι στην Αθήνα, να είναι κάπου που να τα έχεις ελεύθερα να παίξουν. Αν τα έχεις συνέχεια κλεισμένα, θα φτιάξεις επτά εγκληματίες. Και επίσης, δεν θα προλάβαινα να κάνω τη δουλειά που κάνω.

Είχες τον ρόλο του πατέρα για τα μικρότερα αδέλφια σου. Το έχεις αυτό και στις προσωπικές σχέσεις σου;

Με τους φίλους μου, πολύ. Αν χωρίσουν, τους φροντίζω πολύ, τους παίρνω τηλέφωνο, τους νοιάζομαι, τους δίνω τα κλειδιά του σπιτιού μου. Και με τους θιάσους είμαι έτσι, τώρα που δεν είμαι πια ο μικρός. Το καλοκαίρι, με 15 γυναίκες στις πρόβες, τους έπαιρνα γλυκά. Μου αρέσει τους ανθρώπους να τους φροντίζω, αλλά πληγώνομαι που δεν το κάνουν κι αυτοί. Αλλά εγώ είμαι καλός σε αυτό.

Επιζητάς δηλαδή κι εσύ αυτή τη φροντίδα;

Ναι, την επιζητώ πολύ, αλλά όταν μου τη δώσει κάποιος λέω ότι δε τη θέλω. Έχω ακόμα αυτά τα κόμπλεξ, αλλά θα τα λύσουμε κι αυτά!

Έχεις πει ότι δεν σου αρέσει να συζείς. Συνεχίζεις να έχεις την ίδια άποψη;

Γενικότερα έχω ένα θέμα με τη συγκατοίκηση. Εγώ έχω μια συγκεκριμένη ρουτίνα σαν άνθρωπος που αν κάτι με βγάλει από αυτήν, εκνευρίζομαι. Γενικά δεν είμαι ο «σχεσάκιας» που πάει από σπίτι σε σπίτι. Καθόλου. Αυτή είναι μια πίστα που είναι πολύ μετά για εμένα. Έχει να κάνει με πολύ βαθιά θέματα. Πολλές φορές βέβαια, σκέφτομαι «τι ωραία γωνιά αυτή, πώς θα ήταν να τη μοιραζόμουν;», αλλά αυτό πάντα κρατάει λίγο. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα ερωτικά, αλλά και με τους φίλους μου αντέχω λίγη ώρα. Ειδικά τώρα, που εδώ και ένα χρόνο σταμάτησα να πίνω και να βγαίνω, περιμένω πώς και πώς να έρθω στο σπίτι μου και αυτό δεν το αλλάζω. Τώρα πρέπει σιγά σιγά να πάω στο άλλο άκρο, να έρχεται κόσμος στο σπίτι, να μη το ζω μόνος μου.

Έχεις πει ότι αν δεν γινόσουν ηθοποιός θα γινόσουν νοσοκόμος. Γιατί;

Γιατί έχω μια τρομερή ψυχραιμία με αυτό το θέμα. Είναι που μ’ αρέσει να φροντίζω κιόλας τον κόσμο, αλλά έχω μια τρομερή ψυχραιμία όταν κάποιος παθαίνει κάτι. Χτύπα ξύλο να μη συμβεί, αλλά ξέρω τι να κάνω όταν κάποιος παθαίνει κάτι γιατί ο μπαμπάς μου ήταν νοσοκομειακός υπάλληλος. Θυμάμαι πάντα όταν κάποιος χτυπούσε, ενώ γινόταν πανικός στο σπίτι, εκείνος διατηρούσε την ψυχραιμία του. Δε φοβάμαι τις βελόνες, τα αίματα, κάνω ενέσεις σε φίλους που έχουν τη μέση τους, δούλευα και στο φαρμακείο, είναι και πολύ σέξι η λευκή στολή και στο νοσοκομείο έχει πολύ λίμπιντο ο κόσμος! Όταν όμως πάω εγώ στο νοσοκομείο για εμένα ή για κάποιον φίλο, είναι ζόρικα τα πράγματα. Μπορεί να την έκανα πολύ καλά αυτή τη δουλειά, αλλά δε θα την κρατούσα για πάντα γιατί είναι πολύ ψυχοφθόρα.

Σε αγχώνει ο χρόνος που περνά ως προς την εξωτερική σου εμφάνιση;

Καθόλου, ίσα ίσα. Εγώ αυτό το θέμα το έλυσα μόνος μου. Ζω σε μια χώρα και μια εποχή που με αγχώνει όλο το σύστημα να είμαι κάπως και δεν πρόκειται να αλλάξω τον εαυτό μου. Έτσι είμαι. Τώρα 5 κιλά πάνω, 5 κιλά κάτω, δεν έχει πολλή σημασία. Είμαι ένας πολύ γεροδεμένος άνδρας, έχω τρομερή ελαστικότητα – καλύτερη και από χορευτή – έχω τρομερή αντοχή, θα το δείτε και στην παράσταση, δεν πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι όπως προστάζει η κοινωνία για να είναι αρεστοί. Εγώ μια ζωή θυμάμαι να ήθελα να είμαι 45-50 ετών. Δεν θέλω να μείνω νέος και τεκνό. Θέλω να γεράσω. Θέλω να πάω μπροστά και χωρίς να πειράξω τίποτα.

Πώς σε φαντάζεσαι σε δέκα χρόνια επαγγελματικά και προσωπικά;

Προσωπικά δεν έχω καμία φαντασία. Επαγγελματικά όπως είμαι τώρα. Με λίγα άσπρα μαλλάκια. Δε θέλω παραπάνω από αυτά. Αυτό που με νοιάζει εμένα είναι, να εκπλήσσω το κοινό από παράσταση σε παράσταση, εμένα αυτό είναι το στοίχημά μου. Να έχω δουλειά και υγεία, είναι πολύ σημαντικό, και να έχω γαλήνη. Τώρα ακόμα δεν έχω γαλήνη. Έχω ηρεμήσει σε σχέση με παλαιότερα αλλά ακόμα έχω θυμό μερικές φορές λόγω της κούραση. Μια αστρολόγος μου είπε ότι θα βρω τη γαλήνη στα 50 μου και μέχρι τότε να κάνω πολλή υπομονή.

Ασχολείσαι με τα ζώδια;

Έχω πάει σε όλα, προσπαθώ να βρω πού συνδέονται όλες οι φιλοσοφίες και όχι πού διαφωνούν. Έχω πάει σε αριθμολόγο, σε ιριδολόγο, σε αστρολόγο, σε χριστιανολόγο… Προσπαθώ να δω τι γίνεται σφαιρικά. Αν τα αποκωδικοποιήσεις λίγο, μπορείς να καταλάβεις ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους.

Πιστεύεις στον Θεό;

Βέβαια. Πιστεύω, αλλά πρέπει να λύσω μια παρεξήγηση. Δε μπορώ να πιστέψω ότι είναι η Γη και κανείς άλλος. Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος άλλος που βοηθάει από πάνω. Σαφώς και έχω τη νοημοσύνη να μη φαντάζομαι έναν γέρο με μακριά μούσια. Μπορώ να καταλάβω ότι δεν υπάρχει ένα τέτοιο ον. Μας πήγαιναν και στην εκκλησία κάθε Κυριακή μέχρι τα 18, αλλά εγώ έγινα πνευματικός άνθρωπος λίγο πιο μετά. Με τους ενδιάμεσους έχω ένα θέμα. Έχω δει αρκετούς ιερείς για να μου πουν κάποια πράγματα, αλλά είναι πολύ έξω από τον κόσμο για να συζητήσουμε θέματα που με απασχολούν. Πιστεύω και προσεύχομαι. Τώρα έχει συμβεί να καταλαβαίνω ότι η προσευχή δεν είναι μόνο για να ζητάς, είναι και για να λες «ευχαριστώ». Οπότε από τη στιγμή που σηκώνω τα χέρια μου και λέω «σ’ ευχαριστώ» και «δώσε μου δύναμη», μέχρι εκεί πιστεύω.

Τι σε εκνευρίζει στην καθημερινότητά σου;

Επειδή περπατάω πολύ τώρα που έκοψα τη μηχανή και το αυτοκίνητο, με εκνευρίζει στο μετρό που ο κόσμος δεν περιμένει να βγουν οι άλλοι για να μπει. Με εκνευρίζει λίγο που όλοι οι άνθρωποι είναι σκυμμένοι σε ένα κινητό, λίγο με θυμώνει αυτό, αλλά δε θέλω να αλλάξω και τον κόσμο. Επίσης έχω θέμα με την πολλή οικειότητα ξαφνικά. Εγώ δεν κάνω bullying στους νεότερους στη δουλειά, αλλά αν δω κάποιον κύριο μεγαλύτερης ηλικίας βάζω το κεφάλι κάτω και δεν κάνω ότι είμαστε φίλοι εδώ και χρόνια. Κι αυτό θέλω να το κρατήσω. Μ’ αρέσει η ιεραρχία και μ’ αρέσει πολύ η ευγένεια. Έχω υπάρξει αγενής μόνο όταν ο άλλος είναι αγενής. Εκ πρώτης είμαι ευγενέστατος. Καμιά φορά μπορεί να εκνευριστώ αν δω κάποιον να κάνει bullying σε κάποιον άλλον. Με πιάνει ένα συναίσθημα αντιεξουσιαστικό και θέλω να κάνω κακό, αλλά αυτό τώρα είναι σε ένα πλαίσιο που το ελέγχω. Επίσης, δεν μπορώ να δεχτώ σε πάρκο και σε παραλία σκουπίδια. Εκεί γίνομαι πολύ κακός με τους ανθρώπους. Επειδή πάω και μαζεύω γόπες και σκουπίδια – θέλω να την κάνω γυαλί την παραλία – δε μπορώ να διανοηθώ ότι σε πάρκο ο άλλος ξέχασε τον καφέ του. Τον άφησε επίτηδες. Και αυτό είναι κάτι που μαθαίνεται από το σπίτι.

Πόσο ψυχαναγκαστικός είσαι;

Ο ψυχαναγκασμός έχει στάδια. Εμένα είναι πολύ κοντά στο πρακτικό, δηλαδή το να πλύνω τα πιάτα αμέσως μετά το φαγητό, θα είναι πιο εύκολο από το να τα πλύνω αργότερα που θα έχει κολλήσει πάνω το φαγητό ή το να στρώνω κάθε πρωί το κρεβάτι μου για να το βρω έτοιμο. Αυτό δεν είναι ψυχαναγκασμός. Αυτό είναι ρουτίνα. Η ρουτίνα φέρνει μια φυσική ασφάλεια στον άνθρωπο. Καμιά φορά μπορεί, ενώ έχω σκουπίσει το σπίτι, να το περάσω άλλη μία. Αυτό είναι ψυχαναγκασμός. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσω μια δουλειά και να την αφήσω στη μέση. Είναι λίγο λεπτή ισορροπία γιατί είναι ο καταναγκασμός και ο ψυχαναγκασμός. Είναι πολύ κοντά οι δύο έννοιες – και πολύ μακριά ταυτόχρονα. Έχω και ψυχαναγκαστικούς καταναγκασμούς και καταναγκαστικούς ψυχαναγκασμούς.

Ο μεγαλύτερος φόβος σου;

Θα το μάθετε στην παράσταση…

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Του χρόνου το καλοκαίρι θα είμαι συμπρωταγωνιστής με τη Μαρία Κίτσου. Θα κάνω τον Ιάσονα στη «Μήδεια», σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη. Θα κάνουμε μια περιοδεία και, αν πάμε Επίδαυρο θα είναι η 4η φορά μου στη σειρά και η 15η γενικότερα. Τον χειμώνα θα κάνω μια ταινία που θα λέγεται «Νύχτα» με την άλλη… «μέλισσα», την Έλλη Τρίγγου και τον Αργύρη Πανταζάρα, και ευελπιστώ το «Mute» να σκίσει. Θα είμαι και στο Λόγω Τιμής – έχω τελειώσει τα γυρίσματα από το καλοκαίρι και όπου να ΄ναι θα προβληθούν 4-5 επεισόδια – και αν πάει καλά, θα είμαι και του χρόνου.