Ποιος θα μπορούσε να βάλει βόμβα στον Παρθενώνα και γιατί; Ένα ερώτημα που γεννά προβληματισμούς μέσα από το μυθιστόρημα του Χρήστου Χρυσόπουλου, με τίτλο «Ο βομβιστής του Παρθενώνα».
Ένα τολμηρό βιβλίο που μεταθέρθηκε στο θεατρικό σανίδι σε σκηνοθεσία του Θεοδόση Σκαρβέλη.
Η πρωταγωνίστρια του θεατρικού, Μαρία Γκιώνη, μιλά στο Infowoman.gr για το μήνυμα του έργου σε μία εποχή μάλιστα που οι συζητήσεις για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα κυριάρχησαν στο διεθνές σκηνικό και αποκαλύπτει, γιατί η παράσταση αυτή κέρδισε το κοινό.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση
Σε αυτή την πόλη ο καθένας έχει τα δικά του μονοπάτια ή μήπως θα έπρεπε να πω το δικό του μονοπάτι; Διασχίζω τα πεζοδρόμια από το ίδιο σημείο κάθε φορά.” Τέσσερις άνθρωποι απεικονίζουν τους κατοίκους αυτής της πόλης. Περπατούν εγκλωβισμένοι στις διαδρομές τους, ώσπου ένας τους επιλέγει να διαφοροποιηθεί. Να σηκώσει το βλέμμα του και να παρατηρήσει γύρω του, να προσπαθήσει να “ξυπνήσει” και τους υπόλοιπους, να τους κάνει να τον ακούσουν. Βασικός του προβληματισμός αν μας ταιριάζει το σύμβολο που έχουμε επιλέξει για την πόλη μας (και όχι μόνο) ή αν τελικά μας πέφτει πολύ βαρύ.
Ο δικός σας ο ρόλος ποιος είναι;
Με εξαίρεση τον Λευτέρη Παπακώστα, που ενσαρκώνει τον ομώνυμο ρόλο, οι υπόλοιποι εναλλάσσουμε χαρακτήρες, ανθρώπους της πόλης. Δημοσιογράφοι, μετανάστες, δημόσιοι υπάλληλοι… Αλλά όλοι έχουμε έναν κύριο χαρακτήρα που επανέρχεται μέσα στη ροή της ιστορίας. Κανένας δεν έχει όνομα. Στη δική μου περίπτωση είναι “η κοπέλα”. Με δυο λόγια εξετάζουμε μέσα από τη σχέση της με τον βομβιστή μήπως ο έρωτας είναι μια συνθήκη που σου βάζει φωτιά, που μπορεί να σου δώσει το καύσιμο να κάνεις πράξη κάθε μεγάλη σου ιδέα.
Τι είναι αυτό που σας γοητεύει περισσότερο στο έργο του Χρήστου Χρυσόπουλου;
Με γοητεύει πολύ ότι παίζει με τις έννοιες του χρόνου και του χώρου και ότι βρίσκεται διαρκώς μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Δεν έγραψε τον “Βομβιστή του Παρθενώνα” με τη σκέψη ότι κάποια στιγμή θα παρασταθεί θεατρικά, όμως αυτό το ενδιάμεσο πεδίο ήταν ένα τεράστιο δώρο για τις πρόβες μας.
Γιατί να θέλει κάποιος να καταστρέψει τον Παρθενώνα;
Ο Παρθενώνας σαν σύμβολο χρειάζεται αποκαθήλωση, ώστε μετά σε δεύτερο χρόνο να μπορέσουμε να επαναδιαπραγματευτούμε τη σχέση μας με τον Παρθενώνα σαν μνημείο. Γιατί συμβολίζει κάτι ψεύτικο, εικονικό. Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα πάνω στον βράχο υπήρχαν κατοικίες, ένας οθωμανικός μιναρές, φράγκικα κατάλοιπα και χριστιανικά στοιχεία από την εποχή που λειτουργούσε ως ναός. Όλα αυτά αφαιρέθηκαν χειρουργικά, ώστε να μείνει μια εικόνα σε απευθείας σύνδεση με τον “χρυσό αιώνα του Περικλή”, για τον οποίο δεν έχουμε και καμιά βαθιά γνώση. Επαναπαυόμαστε σε αυτή την πλαστή ταυτότητα και δεν κοιτάμε να λύσουμε τα τεράστια κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που έχουμε σήμερα. Είμαστε σνομπ αντί να είμαστε αλληλέγγυοι, παθητικοί πολίτες μιας χώρας που χρειάζεται αναστήλωση πολύ περισσότερο από τον Παρθενώνα. Οι πρώτες μου σκέψεις είναι ότι όλοι οι δρόμοι θα έπρεπε να ξηλωθούν, για να μπουν παντού ράμπες αναπήρων, οδηγοί όδευσης τυφλών. Και θα έπρεπε να έχουμε την εκπαίδευση να μην παρκάρουμε μπροστά τους. Θα έπρεπε κάθε μέρα να διεκδικούμε καλύτερες συνθήκες εργασίας, να είμαστε ενήμεροι για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και να αντιδράμε ανάλογα. Αλλά…
Η παράσταση ανεβαίνει σε μία περίοδο που γίνεται πολύς λόγος για την επιστροφή των Γλυπτών. Υπήρξαν συνειρμοί; Ενδεχομένως και αρνητικές αντιδράσεις;
Σαφώς και υπήρξαν συνειρμοί, ήδη από τα πρώτα στάδια των προβών μας που συνέπεσαν με τη δήλωση του Βρετανούπρωθυπουργού ότι τα μάρμαρα ανήκουν στη συλλογή του Βρετανικού Μουσείου η οποία προστατεύεται από τον νόμο. Μια συλλογή που απαρτίζεται σχεδόν αποκλειστικά από εκθέματα άλλων πολιτισμών.
Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης το θέμα δεν είναι αν πρέπει να επιστραφούν τα μάρμαρα. Η απάντηση είναι απλή. Το θέμα είναι πώς γίνεται να υπάρχουν άρθρα που παρουσιάζουν τη χαμένη Καρυάτιδα ως μετανάστρια που κρατείται σε μια άλλη χώρα παρά τη θέλησή της, όταν δεν υπάρχει ευαισθησία και αλληλεγγύη για τους πραγματικούς ανθρώπους που βρίσκονται σε μια τέτοια συνθήκη.
Εσείς τι πιστεύετε για την επιστροφή των Γλυπτών; Θα δούμε κάποια στιγμή να συμβαίνει;
Παραθέτω αυτούσιο ένα απόσπασμα από πολύ πρόσφατη συνέντευξη του Ken Loach στη Λήδα Γαλανού:
-Δεν με ρωτήσατε για τα μάρμαρα.
-Δεν ήθελα πολύ να σας ρωτήσω για τα μάρμαρα. Θα θέλατε να μιλήσετε για τα μάρμαρα;
-Οχι, δεν θα ήθελα καθόλου. Τι να πω; Οτι δεν μπορείς να κρατάς κάτι που κλάπηκε την εποχή της
βρετανικής αποικιοκρατίας; Φυσικά πρέπει να πάρετε τα μάρμαρα πίσω. Αλλά ευχαριστώ που δεν με ρωτήσατε.
Η παράσταση πήρε παράταση λόγω επιτυχίας. Περιμένατε αυτή την ανταπόκριση από το κοινό;
Αφοσιωθήκαμε όλοι μας σε αυτό το έργο και μας συντροφεύει εδώκαι καιρό. Νιώθω πολύ τυχερή για τη συνθήκη αυτών των προβών και για τους ανθρώπους που γνώρισα. Ξεκινήσαμε μελετώντας το κείμενο τον περασμένο Μάρτιο. Δεν είχαμε ιδέα αν θα υπήρχε ανταπόκριση, όχι από έλλειψη πίστης στη δουλειά μας, αλλά έχοντας αυτή την αγωνία που μοιράζονται όλες οι μικρές ομάδες/παραγωγές που παλεύουν σε αντίξοες συνθήκες. Ο Θεοδόσης Σκαρβέλης -ο σκηνοθέτης μας- έχει την ευαισθησία του καλλιτέχνη που φροντίζει το έργο του σαν ένα πλάσμα ζωντανό που θέλει να συστήσει στον κόσμο, όχι σαν ένα προϊόν προς κατανάλωση. Οπότε η ανταπόκριση που υπάρχει μέχρι στιγμής από τον κόσμο μάς δίνει μεγάλη χαρά.
Σχετικά Άρθρα
Google News