Ο Λευτέρης Παπακώστας σκηνοθετεί ένα από τα πρώτα έργα του σημαντικού καλλιτέχνη και συγγραφέα, Τσιμάρα Τζανάτου, που έφυγε το 2022 από τη ζωή. «Μαζί Ποτέ: Αιτία υπάρχει…για ό,τι δεν πάει καλά», ένα κείμενο εμπνευσμένο από την ταινία του Φατίχ Ακίν, σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο από το φιλμ.
Πρόκειται για ένα υπαρξιακό ψυχογράφημα της ανθρώπινης απελπισίας και αυτοκαταστροφής, ένα έργο για την αέναη προσπάθεια των ανθρώπων να συναντηθούν σε ένα βαθύτερο επίπεδο εσωτερικής σύμπνοιας.
Η ομάδα καλεί το κοινό σε μια διαφορετική εμπειρία θέασης όπου οι θεατές σε ρεαλιστική συνθήκη club παρακολουθούν, κάποιοι καθιστοί και κάποιοι όρθιοι μια dance-club παράσταση-show , όσα διαδραματίζονται μπροστά τους.
Οι ίδιοι σε απόσταση ουσιαστικής αναπνοής από τους ηθοποιούς γίνονται μάρτυρες, αφήνοντας πίσω τις καρέκλες τους, μιας πραγματικής σύνδεσης με τους performers. Σε μια συνθήκη που μοιάζει με παιχνίδισμα … οι θεατές συμφωνούν ότι θα είναι όρθιοι, θα διασκεδάζουν, θα χορεύουν και θα δρουν μαζί με τους ηθοποιούς
Η Κατερίνα Παρισσινού είναι η Σιμπέλ και μιλά στο Infowoman.gr για την ηρωίδα που υποδύεται, την δυσκολία των ανθρώπων να συναντηθούν, τους δύσκολους έρωτες, αλλά και τα επόμενα σχέδιά της.
Πρωταγωνιστείτε σε μία παράσταση εμπνευσμένη από μία εμβληματική ταινία. Μιλήστε μας για την ηρωίδα που υποδύεστε;
Η ηρωίδα που υποδύομαι είναι η Σιμπέλ. Μια νεαρή τουρκάλα που μένει στη Γερμανία, καταπιεσμένη από την οικογένεια της και τον τρόπο ζωής της, προσπαθεί να βρει τρόπους να απελευθερωθεί από αυτήν. Και η μόνη λύση για να τα καταφέρει, είναι να παντρευτεί Τούρκο. Κι όταν τον συναντά τυχαία τον «πολιορκεί» μέχρι να τα καταφέρει. Παντρεύονται, ο γάμος είναι λευκός, η Σιμπέλ είναι επιτέλους ελεύθερη. Μέχρι που το «ζευγάρι» ερωτεύεται. Εκεί αρχίζουν ή τελειώνουν όλα….
Σε ποια σημεία ταυτίζεστε μαζί της και σε ποια διαφέρετε;
Πάντα σε όλα τα έργα υπάρχουν σημεία ταύτισης με τον ρόλο που υποδύεσαι. Στο «Μαζί Ποτέ» η ηρωίδα είναι μια νέα κοπέλα που προσπαθεί να ανακαλύψει τον έρωτα και την ελευθέρια, πολεμώντας μέσα της και έξω της τις αρχές της οικογένειάς της και της κοινωνίας στην οποία μεγάλωσε. Με όποιο κόστος αυτό συνεπάγεται. Γνωρίζει ανθρώπους και ζητάει την αποδοχή τους στην προσπάθεια της να αποτάξει τον φόβο που της έχουν μάθει. Πηγαίνει κόντρα σε ό,τι ξέρει μέχρι στιγμής και κάνει τη δική της επανάσταση απέναντι σε ό,τι ορθώνει τείχη και της στερεί την ελευθέρια, την ευτυχία και εν γένει τη ζωή. Συνεπώς πως γίνεται στην κοινωνία του σήμερα να μην ταυτίζεσαι με έναν άνθρωπο που το μόνο που θέλει και ζητάει είναι να ζήσει.
«Το Μαζί ποτέ αποτελεί ένα υπαρξιακό ψυχογράφημα της ανθρώπινης απελπισίας, ένα έργο για την αέναη προσπάθεια των ανθρώπων να συναντηθούν». Συναντιούνται στις μέρες μας οι άνθρωποι από απελπισία ή δυσκολεύονται να συναντηθούν γενικότερα;
Ο φόβος που υπάρχει είναι κυρίαρχος. Φόβος συνάντησης προς όλων των ειδών σχέσεων. Οι άνθρωποι έχουμε «ποτιστεί» στο να είμαστε μόνοι. Στο να πιστεύουμε πως είμαστε καλύτερα έτσι, γιατί έτσι μας γαλούχησαν. Υπάρχει φόβος και απελπισμένη προσπάθεια στο να μην τον νιώθουμε. Πιστεύουμε πως μπορούμε αλλά πάντα χτίζουμε τείχη γύρω μας και περιμένουμε αυτόν τον έναν άνθρωπο που θα καταφέρει να τα σπάσει. Πάντα χωρίς να υπολογίζουμε ότι και η άλλη πλευρά νιώθει την ίδια απελπισία. Πάντα θα θέλουμε, πάντα θα φοβόμαστε. Και ίσως τελικά να βρούμε το θάρρος να είμαστε εμείς ο ένας άνθρωπος που θα κάνει το πρώτο βήμα.
Πόσο δύσκολοι είναι οι έρωτες;
«Δεν έχω αισθήματα για κανέναν. Ότι με αγαπάει με κομματιάζει. Ότι αγαπάω γίνεται κομμάτια.»
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το κείμενο της παράστασης. Αν και φαινομενικά οι ήρωες του έργου ζουν στα άκρα, με συμπεριφορές που ίσως κάποιες φορές θα χαρακτηρίζονταν έως και περιθωριακές, φτάνουν εκεί μόνο για τον έρωτα. Την ανάγκη να αγαπήσουν, να ερωτευτούν, να ζήσουν. Όπως όλοι μας προσπαθούμε να γίνουμε αποδεκτοί. Αποδεκτοί; Να μας αγαπήσουν και να αγαπήσουμε. Είμαστε σε μια μόνιμη αναζήτηση της προσωπικής συνάντησης και αποδοχής του εαυτού μας. Του έρωτα που αναζητούμε και της αίσθησής του. Αυτού, που ξέρουμε πως θα πληγωθούμε αλλά το επιλεγούμε. Γιατί χωρίς αυτόν νιώθουμε μισοί. Έτσι κι αλλιώς «Η ζωή στα ¨τυχαία¨ κρύβει ¨σημαντικό¨».
«Μπορείς να δώσεις τέλος στη ζωή σου χωρίς να αυτοκτονήσεις. Αρχίζοντας μια νέα ζωή…»: Συμφωνείτε με αυτήν την ατάκα;
«Αλλάζουμε παράγραφο για να πάμε παρακάτω. Διαφορετικά ¨παρακάτω¨ δεν θα υπήρχε..». Το να πηγαίνουμε παρακάτω είναι ζητούμενο της ίδιας της ζωής. Υπάρχουν τρόποι να βάζεις τελεία σε πράγματα που σε ενοχλούν. Μπορείς να τα αλλάξεις και να συνεχίσεις τη ζωή σου. Είναι τόσα τα εμπόδια που θα συναντήσουμε, που θα ήταν αδύνατον να μην ενεργοποιούνται οι άμυνες μας για την αυτοσυντήρηση και προστασία μας. Σίγουρα κάποιες φορές είναι πιο δύσκολο όμως το οφείλουμε πρωτίστως σε εμάς και δευτερευόντως στους γύρω μας να προστατέψουμε τον εαυτό μας. «Αρχίζοντας μια νέα ζωή», σου δίνεις την ευκαιρία να ζήσεις πράγματα που ούτε θα φανταζόσουν!
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Αυτή την περίοδο είμαι στην παράσταση «Το Σπίτι με τα Δώρα» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Παπακώστα, στο θέατρο Χώρος και η οποία θα παιχτεί για λίγες παραστάσεις και στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας. Οι παραστάσεις και των δυο έργων («Το Σπίτι με τα Δώρα», «Μαζί Ποτέ: Αιτία υπάρχει… για ό,τι δεν πάει καλά») θα είναι σχεδόν μέχρι το Πάσχα. Για το καλοκαίρι δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο επαγγελματικό. Προετοιμαζόμαστε για τον χειμώνα που έρχεται.
Μαζί ποτέ
Δύο πρόσωπα που ζουν σε ξένο τόπο (Γερμανία), συναντιούνται από απελπισία: Αυτός ένας άντρας με παρελθόν και χωρίς μέλλον (ο Τσάϊτ) και αυτή μια γυναίκα με μέλλον που δεν θέλει να γίνει παρελθόν (η Σιμπέλ). Εκείνος έχει αποφασίσει το τέλος της ζωής του. Εκείνη έχει αποφασίσει την αρχή μιας νέας ζωής. Θα συναντηθούν τυχαία. Τους συνδέει μόνο η κοινή τους καταγωγή (Τουρκία). Όλα τα άλλα- τους χωρίζουν.
Θα καθρεφτιστούν ο ένας στον άλλον, σε έναν έρωτα-αναζήτηση ταυτότητας, στην ουσία. Σε έναν έρωτα που θα τους οδηγήσει στην μόνη ουσιαστική πατρίδα του Εγώ: τον Άλλον Γύρω τους πρόσωπα ξεριζωμένα, στιγματισμένα από τον έρωτα και με διαλυμένες ταυτότητες θα τους εμποδίσουν και θα τους βοηθήσουν ταυτόχρονα: ο Νίκο φίλος του Τσάϊτ με έναν κρυφό έρωτα που τον τρομάζει και η Σέλμα μια εμβληματική γυναίκα σημαδεμένη από τον έρωτα δια παντός.
Σε έναν κόσμο, που οι ταυτότητες είναι αυστηρά προκαθορισμένες, όλα θα λειτουργήσουν μοιραία, για όλους. Το τέλος θα έρθει με βία.
Παίζουν: Κατερίνα Παρισσινού, Γιώργος Τριανταφύλλου, Μαρία Γκιώνη, Λευτέρης Παπακώστας, Βιβή Μπουτάτη
Η παράσταση παίζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15 στο κάτω χώρου του Bios.
*Φωτογραφίες: Άρης Αθάνατος
Σχετικά Άρθρα
Google News