5 λόγοι που αν δεις το «Thread» θα θες να χορέψεις πεντοζάλι!

Το «The Thread», η μεγάλη ελληνική διεθνής παραγωγή, που μάγεψε κοινό και κριτικούς στη Μέκκα του χορού, το Sadler’s Wells του Λονδίνου και ξεσήκωσε το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, έρχεται για λίγες παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σκηνοθεσία – χορογραφία του Russell Maliphant, μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου, φωτισμούς του Michael Hulls και κοστούμια της Μαίρης Κατράντζου.

Η παράσταση βασίζεται στον διάλογο του παρελθόντος με το παρόν. Από τη μία οι παραδοσιακοί ελληνικοί χοροί και από την άλλη ο σύγχρονος χορός. Δύο κόσμοι φαινομενικά αντίθετοι και ξένοι. Ο κόσμος της παράδοσης που εκπροσωπεί τη σταθερότητα και την εξωστρέφεια και ο κόσμος της σύγχρονης κίνησης που αντιπροσωπεύει την αναζήτηση και τον εσώτερο κόσμο των ανθρώπων. Οι δύο «αταίριαστοι» δρόμοι εμφανίζονται επί σκηνής και πότε αντιδικούν, πότε συμπλέουν, πότε εκθέτουν τη διαφορετικότητα τους και πότε επιδιώκουν τη συνεννόηση.

Εμείς παρακολουθήσαμε την παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και την προτείνουμε ανεπιφύλακτα τώρα που προβάλλεται Online το Σάββατο 9 και την Κυριακή 10 Ιανουαρίου. Μάλιστα είναι ένα θέαμα που άνετα μπορεί να παρακολουθήσει όλη η οικογένεια.

Ιδού οι 5 λόγοι που την προτείνουμε:

Για τη σύλληψη της Γεωργίας Ηλιοπούλου: Για το «Νήμα» δηλαδή, τον αδιόρατο μίτο της Αριάδνης με το οποίο ενώνεται όλος ο ελληνισμός και χρονικά και τοπικά. Από την Καππαδοκία, τον Πόντο και τη Θράκη, έως τη Στερεά Ελλάδα, την Πελοπόννησο και την Κρήτη και από το χθες στο σήμερα… Ένα νήμα που εμβόλισε δημιουργικά χορούς όπως το τσάμικο και το συρτό, τον ποντιακό πυρρίχιο, τον ζωναράδικο της Θράκης, και τον μαλεβιζιώτη και το πεντοζάλι από την Κρήτη, τους διασταύρωσε και τους έφερε σε μία εξαιρετικά γόνιμη σύγχρονη «αντιπαράθεση».
Για τη χορογραφική σύλληψη του μοναδικού Russell Maliphant που με την ιδιαίτερη προσωπική του χορευτική γλώσσα τόλμησε, αποδόμησε και ανασυνέθεσε την κινησιολογία του παρελθόντος. Ο σπουδαίος αυτός χορογράφος μελέτησε βαθιά -με τη βοήθεια δυο Ελλήνων δασκάλων, της Ελένης Σπαθιά και του Τάκη Καραχάλιου- τους Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς και κατάφερε να συνομιλήσει με το παρελθόν και το παρόν αποτινάσσοντας κάθε τι φολκλόρ.
Για τη μοναδική πρωτότυπη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου που πότε διαχωρίζει και πότε ενώνει τον κόσμο της παράδοσης και τον σύγχρονο χορό συνδυάζοντας τον ηλεκτρονικό ήχο με το κλαρίνο, τη ποντιακή λύρα και την… κουδούνα. Η μουσική του σύγχρονη μεν, στηριζόμενη δε πάνω στους ρυθμούς παραδοσιακών χορών ξυπνά μνήμες και βιώματα και εντυπώθηκε μέσα μας χαράσσοντας μια ιδιαίτερη ηχογεωγραφία. Μία σύνθεση που, όπως πολύ εύστοχα λέει και ο ίδιος, αποτελεί «μια ανασκαφή στο παρελθόν και συγχρόνως στο μέλλον».
Για τους μοναδικούς φωτισμούς του Michael Hulls – γνωστού από τις συνεργασίες του τόσο με τον ίδιο τον Russell Maliphant όσο και τον Akram Khan και τον Robert Lepage. Ο «χορογράφος αυτός του φωτός», όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς, δημιούργησε μοναδικά φωτιστικά σκηνικά, φωτεινούς διαδρόμους, μοτίβα και πλαίσια μέσα στα οποία οι 18 χορευτές έδιναν την ψυχή τους.
Για τα κοστούμια που σχεδίασε ειδικά για την παράσταση η ανερχόμενη δύναμη του σύγχρονου ντιζάιν Μαίρη Κατράντζου. Τα κοστούμια είχαν έντονη αναφορά στην Ελληνική παράδοση, ήταν εμπνευσμένα από αρχαία μινωικά αγγεία και λειτούργησαν συμπληρωματικά της μουσικής του Βαγγέλη Παπαθανασίου και της δουλειάς του Russell Maliphant πάνω στο σώμα και την κίνηση. Εντυπωσιακό ήταν το γεγονός πώς τα κοστούμια «μεταμορφώνονταν» ανάλογα με το πού εστίαζαν οι φωτισμοί του Hulls.