Ο Δημήτρης Αντωνίου μιλά στο Infowoman.gr για το ατύχημα στα 15 του που τον οδήγησε στην… Τέχνη της αισιοδοξίας!

Καθημερινά, βομβαρδιζόμαστε από άσημες ειδήσεις. Γύρω μας συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Τα τελευταία δύο χρόνια ζούμε μια δύσκολη κατάσταση λόγω της πανδημίας. Και μέσα σε αυτόν τον κόσμο, προσπαθείς να βρεις μια νότα αισιοδοξίας. Μια αχτίδα που θα σε κάνει να χαμογελάσεις, να αισθανθείς πως όλα θα πάνε καλά.

Άραγε, θέλεις κάποια τέχνη για να παραμείνεις αισιόδοξος; Και να μην αφήσεις όλες αυτές τις δυσκολίες να “ρουφήξουν” τη θετική σου ενέργεια; Και η ευτυχία; Αυτή που μας έμαθαν από παιδιά να την κυνηγάμε; Και τελικά, τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι καλά; Να είναι ευτυχισμένος ή απλά αισιόδοξος;

Όταν έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Δημήτρη Αντωνίου, “Η Τέχνη της αισιοδοξίας”, από τις Εκδόσεις Μολύβι, το “ρούφηξα” μεμιάς, ρουφώντας συνάμα τη σοφία και την αισιοδοξία αυτού του φωτεινού πλάσματος. Στο βιβλίο αυτό ο Δημήτρης αφηγείται με τον μοναδικό του τρόπο μια διαδρομή γεμάτη από μαθήματα ζωής που στόχο έχουν να δημιουργήσουν την πόρτα που επιθυμεί ο καθένας μας να διαβεί για μια καλύτερη ζωή.

«Η τέχνης της αισιοδοξίας» είναι ακριβώς αυτή η πόρτα και μας καλεί να τη διαβούμε μαζί του, αξιοποιώντας μερικά ανεκτίμητα εργαλεία από το μέλλον και το παρελθόν.

Εμείς μιλήσαμε με τον συγγραφέα και ακτιβιστή, Δημήτρη Αντωνίου και όταν τελειώσαμε την κουβέντα μας, νιώσαμε πως μπορούμε να αισιοδοξούμε, γιατί είναι εύκολο….

Δημήτρης Αντωνίου: Το τροχαίο στα 15 που του άλλαξε τη ζωή

Πες μας λίγα λόγια για το νέο σου βιβλίο “Η τέχνη της αισιοδοξίας” και πώς πήρες την απόφαση να το γράψεις;

Καλώς ή κακώς, έχω πάρει μαθήματα από τη ζωή που πιστεύω ότι έχουν σμιλεύσει με τα χρόνια αυτό που ο κόσμος βλέπει σε μένα ως «παράδειγμα αισιοδοξίας». Αυτά τα μαθήματα και αυτή τη πορεία προσπαθώ να ξετυλίξω μέσα από ένα βιωματικό κουβάρι εμπειριών για να πλέξω-συνθέσω τη πρόταση μου για το πώς μπορεί κανείς να κτίσει τη δική του αισιοδοξία, μία διαδικασία που στα μάτια μου αποτελεί μία τέχνη που και διδάσκεται και είναι προσβάσιμη για όλους.

Πριν 15 χρόνια έπεσες θύμα τροχαίου έξω από το σχολείο. Πώς ήταν όλη αυτή η διαδρομή μέχρι σήμερα και ειδικά για ένα παιδί τότε στην εφηβεία;

Για τα τότε δεδομένα ήταν κάτι ‘’αδύνατο’’. Μία διαδρομή που δε θα έπρεπε να έχει χρώμα, νόημα και χαμόγελα. Όχι ότι ο κόσμος με ήθελε δυστυχισμένο να κλαίω τη μοίρα μου μπροστά σε μία τηλεόραση, απλά δεν ήταν προετοιμασμένος για κάτι διαφορετικό. Ξαφνιαζόταν σε κάθε ‘’μικροεπανάσταση’’ και χρειαζόταν πολύ χρόνο για να το αφομοιώσει. Σήμερα έχουν αλλάξει πολλά, με τη δική μου πορεία να αποτελεί ένα μικρό κομμάτι αυτής της αλλαγής. Σήμερα ο κόσμος ξέρει ή τουλάχιστον υποψιάζεται ότι είναι δυνατό ένα άτομο με αναπηρία να σπουδάσει, να εργαστεί, να διασκεδάσει, να ταξιδέψει, να ερωτευτεί, να ζήσει. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι εφικτό. Επόμενος στόχος είναι να το κάνουμε ‘’όλοι μαζί’’ λιγότερο δύσκολο.

Να σε ρωτήσω κάτι προσωπικό, έχεις πει ποτέ αυτό το “γιατί σε εμένα;”

Θα ήταν παράλογο εάν δεν το είχα αναρωτηθεί. Ζούμε όλοι σε μια μικρή φουσκίτσα με δεδομένα πράγματα και καταστάσεις που δεν είναι δεδομένα και όταν κάτι συμβεί και η φουσκίτσα σπάσει αναρωτιόμαστε αμέσως το ‘’γιατί σε μένα’’. Είναι ανθρώπινο, είναι λογικό αλλά δεν είναι κάτι που πρέπει να κρατήσει για καιρό. Η σχέση με αυτό το «γιατί» περιγράφεται σε ένα διήγημα μου στο βιβλίο ‘’Ας είναι όνειρο αυτό’’ όπου αφηγούμαι τη διαδρομή μέσα από το «γιατί» που καταλήγει σε μια ωριμότητα υπέρπολύτιμη για τη συνέχεια της ζωής μας, μέχρι τα επόμενα «γιατί» που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε.

Δημήτρης Αντωνίου: Ο ευτυχισμένος άνθρωπος ζει υπό περιορισμούς

Το νέο σου βιβλίο είναι “Η τέχνη της αισιοδοξίας”. Η αλήθεια είναι πως έχουμε μάθει – ή μάς έχουν μάθει – να κυνηγάμε την ευτυχία. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην αισιοδοξία και την ευτυχία; Και γιατί τελικά είναι πιο σημαντικό να είμαστε αισιόδοξοι;

Χιλιάδες χρόνια τώρα κυνηγάμε κάτι που παραμένει άπιαστο ή έστω, διατηρείται τόσο λίγο που στο τέλος καταλήγει και προβληματικό. Πολλές θεωρίες-φιλοσοφίες έχουν αμφισβητήσει το νόημα και τη χρησιμότητα του κυνηγιού της ευτυχίας και σ’ αυτή τη προσέγγιση κινούμαι κι εγώ, στρέφοντας απλά το ενδιαφέρον σε κάτι που μοιάζει ‘’κοντινό’’ όπως την αισιοδοξία. Ο ευτυχισμένος άνθρωπος ζει υπό περιορισμούς. Τι είναι αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο; Και αν αυτό το ‘’κάτι’’ χαθεί, τι συμβαίνει; Άρα εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες που ανά πάσα στιγμή μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα. Η αισιοδοξία από την άλλη είναι κάτι εσωτερικό, κάτι δικό μας, είναι επιλογή μας που μας συντροφεύει και μας βοηθάει ανεξαρτήτων συνθηκών. Είτε έξω έχει λιακάδα, είτε ρίχνει κεραυνούς, είτε έχω σπίτι να μείνω είτε όχι, αν είμαι αισιόδοξος, έχω έναν τρόπο για να πορευτώ και να αγωνιστώ, ασχέτως πως θα τα φέρει η ζωή, εγώ παραμένω αγωνιστής.

Πιστεύεις πως είναι στην ανθρώπινη φύση για να εκτιμήσουμε το καλό πρέπει να μας συμβεί το κακό; Ή αυτό δεν ισχύει για όλους τους ανθρώπους; Και πώς μπορούμε να το αλλάξουμε;

Έτσι έχουμε μάθει, αλλά πιστεύω ότι γίνεται να ανατρέψουμε αυτό τον περιορισμό. Ναι, πιστεύω ότι γίνεται να μάθουμε χωρίς να πάθουμε. Σίγουρα το βίωμα είναι μεγάλος δάσκαλος, αλλά η φύση μας έδωσε υπέροχα εργαλεία όπως τη φαντασία, για να ξεπεράσουμε τέτοιους περιορισμούς. Αν η φαντασία αξιοποιηθεί σωστά, μπορεί να προσφέρει μοναδικές γνώσεις και μαθήματα. Διαβάζει ο κόσμος μία συγκινητική αφήγηση μου και νιώθει τόσα μα τόσα πολλά. Κι ας μην ήταν εκεί, κι ας μην ήμουν «εγώ». Και όμως τελειώνει το κείμενο μου και σηκώνει το κεφάλι με διάθεση για ζωή. Αυτό είναι ένα δώρο της φαντασίας, γιατί δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να βρεθεί εκεί και να γίνει για λίγο «εγώ».

Η αισιοδοξία είναι τρόπος ζωής, είτε έχουμε πανδημία, είτε όχι

Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που βιώνουμε λόγω πανδημίας, πόσο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε; Ή πως μπορούμε να αντλήσουμε αισιοδοξία όταν καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από άσχημες ειδήσεις;

Η αισιοδοξία είναι τρόπος ζωής, είτε έχουμε πανδημία, είτε όχι, είτε βλέπουμε τηλεόραση, είτε διαβάζουμε άσχημες ειδήσεις στο ιντερνέτ, είτε έχουμε την υγειά μας είτε είμαστε σε κάποιο νοσοκομείο. Κανείς δεν ξέρει αν θα βγει από το σπίτι και θα καταφέρει να γυρίσει. Η συνειδητοποίηση της παραπάνω κοινότυπης φράσης είναι η ουσία της αισιοδοξίας. Θα αγωνίζομαι κάθε μέρα και κάθε στιγμή, ασχέτως όσα μου επιφυλάξει η ζωή, τα οποία δεν μπορώ να ελέγξω. Εγώ επιλέγω να αισιοδοξώ γιατί αυτό μου φαίνεται λογικό και αυτό επιλέγω α κάνω

Τι απαντάμε σε αυτούς που αν είμαστε αισιόδοξοι, μας λένε πως “πετάμε στα σύννεφα” ή δεν έχουμε γνώση της πραγματικότητας;

Μια μητέρα έχει το παιδί της στο νοσοκομείο με καρκίνο και δεν ξέρει για πόσους μήνες ή χρόνια θα καταφέρει το παιδί να μείνει στη ζωή. Προσπαθεί σκληρά κάθε μέρα για ένα χαμόγελο του παιδιού της, για μια θετική σκέψη, για ένα τραγουδάκι, για κάποιο νέο του γιατρού ή για κάποια καινούργια θεραπεία. Δεν μπορεί να ελέγξει τον καρκίνο ή την τύχη ή τη μοίρα, αλλά προσπαθεί να είναι δίπλα στο παιδί της για όσο χρόνο τους απομένει. Αυτό είναι αισιοδοξία. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Άλλο πράμα η αισιοδοξία και άλλο πράμα το ‘’πετάμε στα σύννεφα’’.

Δημήτρης Αντωνίου: Τρέφω μεγάλες ελπίδες για τα νέα παιδιά

Τα τελευταία χρόνια δίνεις ομιλίες σε σχολεία ενώ έχεις αναλάβει έναν ενεργό ακτιβιστικό ρόλο σε ό, τι αφορά την οδική ασφάλεια. Από τη μέχρι τώρα εμπειρία σου, πιστεύεις πως μπορούν να αλλάξουν οι νοοτροπίες στην οδηγική συμπεριφορά;

Η αλήθεια είναι ότι είμαστε πολύ μακριά από μια αλλαγή νοοτροπίας-κουλτούρας. Αυτό που κάνουμε τώρα είναι να σώζουμε ζωές, του Κωστάκη, της Ελένης, του Δημητράκη. Μία ζώνη σήμερα, ένα κράνος αύριο, χαμηλές ταχύτητες μεθαύριο. Αυτή θα είναι η βάση που θα χτίσει τη νέα νοοτροπία. Δυστυχώς από τη πολιτεία δε περιμένω πολλά.

Στις ομιλίες σου στα σχολεία, σε τι επικεντρώνεσαι περισσότερο και αν τα σημερινά παιδιά είναι μια γενιά με πιο θετική ματιά και πιο αισιόδοξη να αλλάξει τα πράγματα.

Σήμερα τα παιδιά έχουν κάτι που δεν το είχαμε εμείς και οι προηγούμενοι. Πολλές προσλαμβάνουσες και μεγάλη πληροφόρηση (αναπηρία, διαφορετικότητα, οδική ασφάλεια, δημιουργικότητα). Αυτό τους δίνει τη δυνατότητα για πιο ανοιχτά μυαλά, πιο θετικά στην αλλαγή. Άρα ναι, τρέφω μεγάλες ελπίδες για τα νέα παιδιά

Η Ελλάδα είναι μια χώρα φιλική και προσβάσιμη για τα άτομα που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα;

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη. Τα αυτονόητα μέχρι να γίνουν αυτονόητα θα χρειαστούν πολλά χρόνια ακόμη. Μετά θα έχει νόημα μια συζήτηση για προσβάσιμη Ελλάδα. Για την ώρα, ας φτιάξουν κανένα πεζοδρόμιο.