Η Στέλλα Κρούσκα στο Infowoman: “Αφού το θέμα της υγείας δεν κατάφερε να μας ενώσει, δεν ξέρω τι άλλο μπορούμε να ελπίσουμε”

Τι συμβαίνει όταν μια εργαζόμενη γυναίκα αποφασίζει να αφήσει πίσω σύζυγο και κόρη χωρίς να πει σε κανέναν ούτε πού πάει, ούτε εάν θα επιστρέψει ποτέ; Το έργο «Χάρπερ Ρήγκαν» που ανεβαίνει στο το studio Μαυρομιχάλη πάνω απ’ όλα είναι ένα ταξίδι συνειδητοποίησης και συμφιλίωσης.

Μέσα σε δύο μόλις εικοσιτετράωρα, η ηρωίδα επείγεται, φεύγει, στενοχωριέται, πενθεί, κλαίει, θυμώνει, ξεκαθαρίζει, επιστρέφει. Στέκεται μετέωρη ανάμεσα στα θολά «θέλω της» και στα επιτακτικά «πρέπει». Κι έτσι, η σχεδόν επανάσταση που έκανε απέναντι στους άλλους, αποδεικνύεται ολοκληρωτική επανάσταση απέναντι στον εαυτό της.

Εμείς, με αφορμή την παράσταση μιλήσαμε με την πρωταγωνίστρια, Στέλλα Κρούσκα για την ηρωίδα που υποδύεται, για τα “πρέπει”, τα “θέλω”, τις προσωπικές επαναστάσεις, αλλά και όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Πείτε μας λίγα λόγια για το ρόλο σας στην παράσταση.

Η Χάρπερ, μια γυναίκα παντρεμένη, με μια δεκαεφτάχρονη κόρη, αισθάνεται αυτή τη δεδομένη στιγμή της ζωής της, «την πραγματικότητα να της έρχεται στα μούτρα». Εξ΄ αιτίας ενός πολύ σοβαρού γεγονότος, που τραυμάτισε βαθιά την οικογένειά της, απομακρύνθηκε από τους γονείς της και είναι αναγκασμένη να στηρίζει μόνη της οικονομικά το σπίτι της. Ο θάνατος του πατέρα της είναι το έναυσμα που θα την κάνει να τραβήξει αυτό το «πέπλο» που καλύπτει τα πάντα γύρω της και θα την οδηγήσει να κοιτάξει πιο καθαρά τους ανθρώπους που την περιβάλουν. Με σύντομες, γρήγορες σκηνές, έρχεται αντιμέτωπη με την μητέρα της, τον άντρα της, την κόρη της, τη νοσοκόμα που φρόντιζε τον πατέρα της, το αφεντικό της στη δουλειά, έναν δημοσιογράφο με ακραίες ιδέες, έναν τύπο στο ξενοδοχείο για γρήγορο σεξ, έναν μπερδεμένο και πληγωμένο νεαρό μετανάστη. Και τελικά θα πρέπει ν΄ αποφασίσει πως θέλει να ζήσει τη ζωή της από δω και μπρος.

Στέλλα Κρούσκα: Μια μικρή επανάσταση, δική μου, είναι να προσπαθώ να υπάρξω στο χώρο του θεάτρου με τον δικό μου τρόπο

Η Χάρπερ Ρήγκαν κάνει την επανάστασή της γύρω στα 45 της. Είναι αυτό ένα δυνατό μήνυμα της παράστασης πως ποτέ δεν είναι αργά να επαναστατήσεις για τα “θέλω” σου;

Φυσικά και δεν τίθεται θέμα ηλικίας. Κατανοώ ότι όσο μεγαλώνει κανείς το κουράγιο λιγοστεύει ενδεχομένως, έχουν δημιουργηθεί υποχρεώσεις, υπάρχουν άνθρωποι που εξαρτώνται από σένα, αλλά οφείλουμε στον εαυτό μας να κάνουμε ότι μπορούμε για να νοιώθουμε όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένοι και πλήρεις.

Η επανάσταση απέναντι στα επιτακτικά “πρέπει”, είναι και η πιο δύσκολη;

Τα “επιτακτικά πρέπει” χρειάζονται επαναπροσδιορισμούς. Αλλάζουν τα πράγματα κι εμείς μαζί. Αλλά, πάνω απ΄ όλα, πρέπει να σιγουρευτούμε ότι εμείς αποφασίζουμε τα “πρέπει ” μας, τα οποία φυσικά καθορίζουν το ποιοι θέλουμε να είμαστε, κι όχι ν΄ ακολουθούμε τυφλά αυτό που συνηθίζεται, ή αυτό που κάνουν οι άλλοι. Είναι δύσκολο να χαράξεις εσύ ο ίδιος την πορεία της ζωής σου.

Εσείς έχει χρειαστεί ποτέ να κάνετε τη δική σας επανάσταση;

Μια μικρή επανάσταση, δική μου, είναι να προσπαθώ να υπάρξω στο χώρο του θεάτρου με τον δικό μου τρόπο. Φυσικά και επηρεάζομαι, και στενοχωριέμαι, και δυσκολεύομαι, και παρασύρομαι, αλλά δεν έχω εγκαταλείψει ακόμα!

Στέλλα Κρούσκα: Αφού το θέμα της υγείας δεν κατάφερε να μας ενώσει, ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο μπορούμε να ελπίσουμε

Ποια είναι τα συναισθήματά σας στο ξεκίνημα αυτής της νέας σεζόν και έπειτα από τους προηγούμενους μήνες απομόνωσης και περιορισμού;

Δυστυχώς, παρά τις μάλλον παράλογες ελπίδες μου, η σεζόν ξεκίνησε με πολύ αγωνία και άγχος, και για την υγεία των ανθρώπων, και γι΄ αυτό τον «εμφύλιο» που έχει ξεσπάσει για την αντιμετώπιση της πανδημίας και βέβαια για το θέατρο που βάλλεται σε μεγάλο βαθμό. Καταλαβαίνω την γενικότερη ανησυχία, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ το να στοιβάζονται οι άνθρωποι σε διάφορους χώρους, χωρίς μάσκες, να φωνάζουν, να τραγουδάνε, να πίνουν και να θεωρείται επικίνδυνο το θέατρο όπου τηρούνται οι έλεγχοι, φοράνε μάσκες οι θεατές σ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης και αποχωρούν πάλι σύμφωνα με τους κανόνες.

Μετά την αποχώρηση του Άρη Σερβετάλη από την παράσταση που πρωταγωνιστεί, άνοιξε μια μεγάλη κουβέντα για τον διαχωρισμό του κοινού. Η δική σας η άποψη ποια είναι πάνω σε αυτό;

Όπως ανακοίνωσαν και οι δύο πλευρές, είχε γίνει εξ΄ αρχής μια καθαρή συμφωνία, οπότε δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον γιατί θέλει να τηρηθεί η συμφωνία που έκανε. Το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου, δεν έχει να κάνει με την συγκεκριμένη παράσταση. Το πιο σημαντικό είναι το πότε και από πού προέκυψε αυτή η αμφισβήτηση της επιστήμης. Πότε ξεχάσαμε ότι η ιατρική, η βιολογία, η χημεία κ.λ.π., έχουν αυξήσει το προσδόκιμο της ζωής μας, μας έχουν δώσει θεραπείες και φάρμακα για ν΄ αντιμετωπίσουμε πόνους και ταλαιπωρίες; Πραγματικά υπάρχουν τόσο σοβαρά πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να βγούμε στους δρόμους. Αφού το θέμα της υγείας δεν κατάφερε να μας ενώσει, ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο μπορούμε να ελπίσουμε.

“Εύχομαι η καλή πλευρά του εαυτού μας να μπορέσει να βρει τη θέση της μέσα μας και γύρω μας”

Πιστεύετε ότι όλα όσα έχουμε ζήσει και εξακολουθούμε να ζούμε λόγω της πανδημίας έχουν βγάλει από μέσα μας την κακή πλευρά του εαυτού μας; Θα αποκατασταθούν τα πράγματα μόλις φτάσουμε σε ένα αίσιο τέλος;

Είναι σίγουρο ότι η πανδημία έχει αφήσει τα σημάδια της και στην σωματική μας υγεία, (και δεν εννοώ την νόσηση από τον ιό), και στην ψυχική, και στις σχέσεις των ανθρώπων, και στα οικονομικά μας. Είναι πολύ άγρια αυτή η ιστορία και θ΄ αργήσουμε να βρούμε τις ισορροπίες μας. Και το πιο άγριο απ΄ όλα, είναι αυτή η συσσωρευμένη ένταση, αυτή η έξαρση της βίας, που πια δεν συγκρατείται με τίποτα. Δεν είμαι αισιόδοξη, δεν ξέρω τι να πω.

Τι θα ευχόσασταν για τη νέα χρονιά;

Εύχομαι η καλή πλευρά του εαυτού μας να μπορέσει να βρει τη θέση της μέσα μας και γύρω μας, και φυσικά υγεία, υγεία, υγεία, σωματική και πνευματική.

Διαβάστε επίσης

Η Σοφία Καζαντζιάν στο Infowoman για τον Μάριο Ιορδάνου: “Με ξεκλειδώνει και με βοηθάει να εξελίσσομαι”

Η Όλγα Βενέτη στο Infowoman: “Η πανδημία αυτή είναι κατάρα. Όλοι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε με περίσσεια σοβαρότητα”

Η Ηλέκτρα Νικολούζου στο Infowoman: “Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι το σπίτι μου!”