Η Σοφία Λαμπιδώνη στο Infowoman.gr: “Η τέχνη οφείλει να είναι παρούσα! Με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο”

Τα Παιδιά Του Ήλιου του Μάξιμ Γκόρκυ, το αριστούργημα της Ρωσικής δραματουργίας, ανεβαίνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο Αλκμήνη από ένα θίασο 10 ηθοποιών – Έως την Κυριακή 29 Ιανουαρίου.

Μια παρέα νέων ανθρώπων, επιστημόνων, καλλιτεχνών, ανθρώπων της ανώτερης τάξης με προνόμια αλλά και προοδευτικές ιδέες, ξοδεύουν το χρόνο τους σε φιλοσοφικές συζητήσεις με θέμα την επιστήμη, την τέχνη, την αισθητική και τον έρωτα ενώ γύρω τους χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και την εξαθλίωση.

Και ο Γκόρκυ αναρωτιέται: Λογική, επιστήμη, πρόοδος για ποιόν; Και με ποιο τίμημα; Υπάρχει αληθινή πρόοδος όταν είναι μόνο για λίγους; Ποια είναι η ευθύνη των διανοουμένων, των καλλιτεχνών αλλά και κάθε ατομικότητας εν τέλει όταν η ανθρωπότητα υποφέρει;

Εμείς μιλήσαμε με την ηθοποιό της παράστασης, Σοφία Λαμπιδώνη για όλα τα παραπάνω ερωτήματα – και όχι μόνο – που κάνουν κι εμάς να αναρωτιόμαστε, αφού τα “Παιδιά του Ήλιου” του Γκόρκυ, μοιάζουν σήμερα εξαιρετικά επίκαιρα.

%ce%b7-%cf%83%ce%bf%cf%86%ce%af%ce%b1-%ce%bb%ce%b1%ce%bc%cf%80%ce%b9%ce%b4%cf%8e%ce%bd%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%bf-infowoman-gr-%ce%b7-%cf%84%ce%ad%cf%87%ce%bd%ce%b7-%ce%bf%cf%86%ce%b5%ce%af0

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση

Στην παράσταση παρακολουθούμε την οικογένεια Προτασόφ και τον στενό περίγυρο της, ανθρώπους σε προνομιακή θέση, να περνούν τον χρόνο τους φιλοσοφώντας γύρω από την επιστήμη, την τέχνη, την ομορφιά, τον έρωτα ενώ γύρω τους ο κόσμος υποφέρει από την πείνα και την εξαθλίωση.

Παράλληλα οι χαρακτήρες αυτοί δίνουν τη δική τους εσωτερική πάλη, ο καθένας σύμφωνα με τα ιδανικά που πρεσβεύει, ιδανικά που στην πλειοψηφία τους αφορούν την προσωπική εξέλιξη και πραγμάτωση των επιθυμιών τους με κάθε τίμημα, ακόμα και αν αυτό γίνεται εις βάρος του υπόλοιπου κόσμου, ώσπου η αφορμή μιας πανδημίας θα κλονίσει τις σχέσεις των ηρώων αλλά και το μέλλον τους.

Τα παιδιά του ήλιου του Μαξίμ Γκόρκι είναι ένα έργο τρομερά δυνατό και επίκαιρο, που με μεγάλη μαεστρία η σκηνοθέτης μας Γιάννα Γκιώνη αποφάσισε να μεταφέρουμε στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Ακούγεται βαρύ αλλά είναι δοσμένο με πολύ χιούμορ και πολύ φως.

Αισθάνομαι πως κάθε ένας από τους χαρακτήρες αυτούς είναι κι ένα αυτόφωτο σώμα που προσπαθεί να φωτίσει με τις ιδέες του και τα ιδανικά του τους υπόλοιπους. Πάντα με τον κίνδυνο πως άμα πλησιάσουν πολύ κοντά θα καούν. Παιδιά του ήλιου γαρ.

Ο δικός σας ο ρόλος ποιος είναι;

Υποδύομαι τη Γελένα, τη σύζυγο του Πάβελ Προτασόφ. Μια νέα γυναίκα έξυπνη, μορφωμένη, όμορφη, ερωτική, με πάθος για έρωτα, τέχνη και δημιουργία, ένα πάθος που πολλές φορές μένει ανεκπλήρωτο καθώς είναι εγκλωβισμένη στα πρέπει που της επιβάλλει η τάξη της και η ηθική όπως την αντιλαμβάνεται ο περίγυρός της. Ελιτίστρια και αυτή στη ζωή της αλλά μέσα της κρύβει έντονα τα συναισθήματα της αλληλεγγύης, της συμπόνοιας και της ενσυναίσθησης. Είναι ένα κορίτσι που μέσα του βράζει, κοχλάζει, σαν μια χύτρα που είναι έτοιμη να σκάσει, ενώ εξωτερικά προσπαθεί να μην αφήσει τίποτα να χαλάσει την αψεγάδιαστη εικόνα της, τίποτα να μην την εκθέσει.

Η Γελένα είναι ένας ρόλος που αγάπησα πολύ από την πρώτη στιγμή, τολμώ να πω την ερωτεύτηκα κι εγώ. Τη θαυμάζω σε πολλά και νομίζω πως θα ζει πάντα μέσα μου ακόμα και αν περάσουν χρόνια πολλά από την παράστασή μας.

%ce%b7-%cf%83%ce%bf%cf%86%ce%af%ce%b1-%ce%bb%ce%b1%ce%bc%cf%80%ce%b9%ce%b4%cf%8e%ce%bd%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%bf-infowoman-gr-%ce%b7-%cf%84%ce%ad%cf%87%ce%bd%ce%b7-%ce%bf%cf%86%ce%b5%ce%af2

Στο έργο του Γκόρκυ έχουμε μια πανδημία χολέρας. Στο σήμερα, δεν έχουμε ακόμα ξεμπερδέψει με την πανδημία του κορονοϊού. Η οργή του απλού κόσμου είναι παρόμοια με εκείνη του έργου. Των σημερινών επιστημόνων, καλλιτεχνών, διανοούμενων η στάση έχει κοινά με το τότε; Εσείς είστε ικανοποιημένη με το πώς οι άνθρωποι με φωνή χειρίστηκαν την πανδημία; Γιατί είδαμε μεγάλη διχογνωμία και διαχωρισμό.

Ο Γκόρκυ έγραψε «Τα παιδιά του ήλιου» κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του 1905 και χρησιμοποιεί στο έργο του την πανδημία χολέρας του 1862 ως αφορμή για να φωτίσει όλη τη νοσηρότητα της κατάστασης που περιγράφει στο έργο του. Αντίστοιχα η πανδημία του κορονοϊού στάθηκε αφορμή για να φωτιστούν νοσηρές κατάστασης της δικής μας κοινωνίας.

Και όντως η οργή του λαού στη δική μας περίπτωση είναι τρομακτικά παρόμοια με αυτή του έργου. Στοιχείο που δείχνει το πόσο επίκαιρα είναι τα παιδιά του ήλιου 118 χρόνια μετά.

Δυστυχώς το οικονομικό μας σύστημα δεν αφήνει πολλά περιθώρια στον λαό να εμπιστευτεί την επιστημονική κοινότητα καθώς παρόλο που πολλοί επιστήμονες είμαι σίγουρη πως δρουν με γνώμονα τον άνθρωπο, η επιστημονική κοινότητα στο σύνολο της δρα με γνώμονα το κέρδος, σκέψη που οδήγησε τον λαό να αμφισβητήσει τις όποιες συστάσεις.

Όσον αφορά τους καλλιτέχνες και τους διανοούμενους της δικής μας εποχής, μπορεί να ακούστηκαν κάποιες μεμονωμένες φωνές σε όσους διαθέτουν βήμα να ακουστούν, αλλά υπήρχε και ακόμα υπάρχει έλλειψη ενότητας. Μιας ενιαίας φωνής που μέσω της τέχνης θα φωτίσει τη νοσηρότητα της δικής μας κοινωνίας.

Δυστυχώς για άλλη μια φορά ο Γκόρκι παρουσιάζεται πιο επίκαιρος από ποτέ καθώς και το 2020-2022 μια μεγάλη πλειοψηφία καλλιτεχνών κάνουν τέχνη για την ίδια την τέχνη ή για την ικανοποίηση των ματαιοδοξιών τους ξεχνώντας ίσως πως βασικός σκοπός της είναι η αφύπνιση, όπως λέει και η Γελένα «Ο πραγματικός καλλιτέχνης είναι αυτός που το μοιράζεται, το μοναδικό νόημα της τέχνης είναι στην επικοινωνία, τότε μόνο είναι τέχνη, διαφορετικά είναι σκέτη εκτόνωση»

Μια επικοινωνίας ουσιαστικής, θα προσθέσω εγώ, με στόχο όσο ρομαντικό και αν ακούγεται η τέχνη να αλλάξει τον κόσμο.

Ο ρόλος της Τέχνης ποιος μπορεί να είναι όταν ο κόσμος υποφέρει;

Η τέχνη οφείλει να είναι παρούσα! Με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, σε κάθε μορφή και έκφανσή της.

Η Τέχνη οφείλει να αφουγκράζεται την κοινωνία και τα προβλήματά της και να τα φέρνει στην επιφάνεια, να τα επικοινωνεί, να τα γνωστοποιεί.

Να αφυπνίζει, να προβληματίζει, να συγκινεί, να ανοίγει νέους δρόμους, νέους ορίζοντες, να φέρνει χαμόγελα και κυρίως να δίνει ελπίδα.

Διαβάζω στο σημείωμα πως στο σύμπαν του Γκόρκυ η πραγματική πρόοδος είναι να νοιάζεσαι για τον Άλλον. Νοιάζεται σήμερα ο κόσμος ειλικρινά για τον άλλον; Για εσάς πώς είναι το πραγματικό νοιάξιμο;

Αυτό είναι κάτι που κι εγώ η ίδια προσπαθώ να ανακαλύψω.

Υπάρχουν περιπτώσεις που φαινομενικά αυτό φαίνεται να συμβαίνει. Κι ίσως αυτή η γνώση να μας ανακουφίζει και τελικά να σκεφτόμαστε πως ο άνθρωπος ίσως να μην είναι το χειρότερο ον που πάτησε αυτόν τον πλανήτη.

Αλλά η αλήθεια είναι πως σε αυτήν την σκοτεινή, υλιστική, αποξενωμένη εποχή που ζούμε όσο και να ελπίζω πως μπορεί να υπάρχει ουσιαστικό νοιάξιμο δεν είμαι σίγουρη πως μπορώ να το επιβεβαιώσω.

Για μένα πραγματικό νοιάξιμο είναι όταν αντιλαμβάνεσαι τον πόνο του ανθρώπου σου, του φίλου σου, του συνανθρώπου σου, του κρατάς το χέρι και προσπαθείς μαζί του, δίπλα του να αλλάξεις την πονεμένη πραγματικότητα που μπορεί να βιώνει. Όταν δίνεις κομμάτι του εαυτού σου, να κάνεις τον κόσμο κάποιου άλλου έστω και λίγο καλύτερο.

%ce%b7-%cf%83%ce%bf%cf%86%ce%af%ce%b1-%ce%bb%ce%b1%ce%bc%cf%80%ce%b9%ce%b4%cf%8e%ce%bd%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%bf-infowoman-gr-%ce%b7-%cf%84%ce%ad%cf%87%ce%bd%ce%b7-%ce%bf%cf%86%ce%b5%ce%af4

Υπάρχει αληθινή πρόοδος όταν είναι μόνο για λίγους;

Φυσικά και όχι, και πως θα μπορούσε άλλωστε; Η πρόοδος έρχεται μόνο όταν οι γνώσεις μεταδίδονται στον κόσμο όταν οι επιστημονικές ανακαλύψεις μοιράζονται με τους λαούς, όταν γίνονται με γνώμονα πάντα αυτούς και ποτέ εις βάρος τους.

Θα χρησιμοποιήσω για άλλη μια φορά τα λόγια της Γελένα όταν αναρωτιέται για ποια πρόοδο μιλάμε, για ποιον και με τι τίμημα και που είναι αυτή η πρόοδος που ευαγγελίζεται ο επιστήμονας σύζυγός της όταν καταρρέουν τα πάντα.

Από αυτό μόνο αντιλαμβανόμαστε πως η πρόοδος η ατομική σε ένα σύμπαν που όλα καταρρέουν είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Αν δεν κάνω λάθος είστε απόφοιτος της δραματικής σχολής Βεάκη κι έχετε σπουδάσει Κοινωνιολογία στην Πάντειο. Πώς βλέπετε το θέμα που προέκυψε με το προεδρικό διάταγμα που εξισώνει τα πτυχία ανώτερων δραματικών σχολών και σχολών χορού και κινηματογράφου με τα απολυτήρια λυκείου;

Με μεγάλη θλίψη παρατηρώ εδώ και πολλά χρόνια τη σταδιακή υποτίμηση του πολιτισμού και των τεχνών στη χώρα μας. Ίσως να είναι μέρος ενός μεγαλύτερου πλάνου όπου στρέφουν τον λαό μακριά από οποιαδήποτε πολιτιστική δραστηριότητα που θα μπορούσε να του προσφέρει νέες γνώσεις, να του δείξει αλήθειες να του προτείνει ριζοσπαστικές ιδέες για να αλλάξει τον κόσμο, ώστε να χειραγωγείται πιο εύκολα.

Με μεγάλη θλίψη και τώρα αλλά χωρίς καμία έκπληξη ενημερώθηκα και για το νέο προεδρικό διάταγμα που εξισώνει τα πτυχία ανώτερων δραματικών σχολών και σχολών χορού και κινηματογράφου με πτυχία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Πρόκειται για σχολές που με πολύ κόπο μπήκαμε και με ακόμα μεγαλύτερο κόπο βγήκαμε. Αφιερώσαμε τις ζωές μας για 3 συνεχόμενα χρόνια καθημερινά για πάνω από 10 ώρες την ημέρα ξεχνώντας σαββατοκύριακα και αυτό που ονομάζουμε φοιτητική ζωή. Αυτή η φράση δεν υπάρχει όταν φοιτάς σε δραματική σχολή.

Γεμίσαμε σπουδαίες γνώσεις, και αποφοιτήσαμε κουβαλώντας τες πλήρως καταρτισμένοι για το επάγγελμα και τον κλάδο μας. Ό,τι και να κάνουν αυτό δεν μπορούν να μας το στερήσουν. Και είναι στο χέρι μας να ενωθούμε, να ενώσουμε τις φωνές μας και να δώσουμε τον αγώνα μας για να διεκδικήσουμε πίσω την αναγνώριση των κόπων μας αυτών.

Ας είναι μια ευκαιρία να έρθουμε κοντά οι συνάδελφοι των κλάδων των παραστατικών τεχνών και να διεκδικήσουμε πολλά ακόμα που μας έχουν στερήσει

Photo credits Μίμης Δημόπουλος

Διαβάστε επίσης

Ο σκηνοθέτης Κοραής Δαμάτης στο Infowoman.gr: “Οι νεότερες γενιές ακούνε περισσότερο και βρίσκουν τρόπους να αντιδράσουν γρήγορα”

Η Στέλλα Κρούσκα στο Infowoman.gr: “Η μασημένη τροφή, όποιος κι αν μας την ταΐζει, δεν μας κάνει καλό”

Η Σοφία Καζαντζιάν και ο Μάριος Ιορδάνου μιλάνε στο Infowoman.gr: Το “μαζί” έχει νόημα όταν είναι όντως “μαζί”

Σχετικά Άρθρα
Ο Χρήστος Λιακόπουλος στο Infowoman: «Ο μεγαλύτερος δυνάστης μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός»
Ο Χρήστος Λιακόπουλος στο Infowoman: «Ο μεγαλύτερος δυνάστης μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός»
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
Η Ελένη Καρακούλη στο Infowoman: «Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στη ζωή, στη σχέση, στον έρωτα»
Η Έλενα Καρακούλη στο Infowoman: «Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στη ζωή, στη σχέση, στον έρωτα»
Λωξάντρα Λούκας: Ποια είναι η πρώτη ηθοποιός με σύνδρομο Down που είδαμε στον "Γιατρό" και μας συγκίνησε
Λωξάντρα Λούκας: Ποια είναι η ταλαντούχα ηθοποιός με σύνδρομο Down
Η Μάγδα Μαυρογιάννη στο Infowoman: «Η μουσική είναι το δυνατό μου κίνητρο, ενεργοποιεί την φαντασία μου»
Η Μάγδα Μαυρογιάννη στο Infowoman: «Η μουσική είναι το δυνατό μου κίνητρο, ενεργοποιεί την φαντασία μου»
Η Annick Brofman στο Infowoman: «Όλα μπορούν να θεραπευτούν»
Η Annick Brofman στο Infowoman: «Όλα μπορούν να θεραπευτούν»

Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του