“Η συνάντηση”: Κριτική της παράστασης από την Κατερίνα Βαρδακαστάνη

Γράφει η Κατερίνα Βαρδακαστάνη

Είδαμε την παράσταση « Η συνάντηση» του Στίβεν Μπέλμπερ σε μετάφραση- σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, στο Θέατρο Coronet. Αναμφισβήτητα, πήραμε το μήνυμα του έργου, πώς μπορεί μια στιγμή να μας σβήσει το παρελθόν ή και να μας το αλλάξει. Μια ακόμα σπουδαία ερμηνεία του Γιώργου Κιμούλη και ένα δυναμικό τρίγωνο σχέσεων επί σκηνής, μας θυμίζει τους στίχους, από την Άρνηση του Γιώργου Σεφέρη: «πήραμε τη ζωή μας· λάθος! κι αλλάξαμε ζωή.»

Το έργο

Το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Stephan Belber «Η συνάντηση», που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Coronet, αφορά την συνύπαρξη τριών ανθρώπων, σε μία και μόνη συνάντηση. Επιθυμούν να ανακαλύψουν την αλήθεια. Ο Τόμπι, η Λίζα και ο Μάικ, δεν γνωρίζουν από την αρχή πώς θα εξελιχθεί αυτή η συνάντηση, ούτε αν θα καταφέρουν να βρουν αυτό που ψάχνουν. Οι χαρακτήρες τους, όπως και οι σχέσεις που αναπτύσσονται σ΄ αυτό το τρίγωνο «ξεκαθαρίσματος» του παρελθόντος, τους ανατρέπει όλα όσα πίστευαν για τον εαυτόν τους. Οι πράξεις του παρελθόντος των ηρώων έχουν συνέπειες στη ζωή όλων. Η έκβαση είναι απρόοπτη. Τίποτα δεν προοικονομεί το μέλλον, αλλά ούτε και το παρόν. Οι επιλογές των ηρώων, καθορίζουν και πάλι το «γίγνεσθαι». Μέσα στο έργο υπάρχει πολλές φορές η «στιγμή» της αλήθειας, γιατί οι «αλήθειες» αλλάζουν ανάλογα με αυτόν που τις αφηγείται. Πέρα όμως από το παρελθόν που αποκαλύπτεται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, υπάρχει και η αλήθεια του «τώρα», και πώς το διαχειριζόμαστε, όταν δεν έχουμε «ανεμόμυλους» να πολεμάμε ή αντοχές να «αλλάξουμε ζωή».

Η παράσταση

Η παράσταση « Η συνάντηση» είναι απόλαυση. Ο Γιώργος Κιμούλης βάζει στη φαρέτρα του μια ακόμα σπουδαία ερμηνεία και δίπλα του άξια συνοδοιπορούν οι Κατερίνα Θεοχάρη και ο Βασίλης Γιακουμάρος . Ας μιλήσουμε όμως πιο συγκεκριμένα. Το έργο του Stephen Belber, σε μετάφραση Γιώργου Κιμούλη, καταρχάς είναι μια εξαιρετική επιλογή. Είναι από μόνο του μάθημα θεατρικής δημιουργικής γραφής. Η γλώσσα, οι χαρακτήρες, οι καταστάσεις, οι ανατροπές και όλα όσα συνθέτουν την εσωτερικότητα, τον ρυθμό και την αισθητική της θεατρικής πράξης, ο Stephen Belber τα γνωρίζει.

Το να γράψει κάποιος ένα έργο για το θέατρο και να το ανεβάσει δεν είναι το ίδιο με το ανέβασμα μιας «ιστορίας» στα social. Δεν αρκεί μια ιδέα ή μια καλή ιστορία που έχουμε να πούμε στο κοινό μας. Φαινόμενο του καιρού μας. Το παρατηρούμε, το αποδεχόμαστε αλλά δεν το επικροτούμε. Το θέατρο έχει ανάγκη από σοβαρότητα. Καμία ευκολία. Ο Γιώργος Κιμούλης μετέφρασε το κείμενο, χωρίς να χαθεί η αμεσότητά του, το καυστικό χιούμορ του και οι έντονοι κοφτοί διάλογοι των ηρώων. Η σκηνοθετική του γραμμή, με βοηθό σκηνοθέτη τον  Γιλμάζ Χουσμέν, πιστή στο κείμενο, επιτρέπει στη δυναμική των χαρακτήρων να «ξεδιπλωθεί» επί σκηνής. Τα σκηνικά της  Κατερίνας Σβορώνου, τα κοστούμια της  Σοφίας Νικολαΐδη και οι φωτισμοί του  Βασίλης Τριπόδη, δημιουργούν μια ρεαλιστική εικόνα, οικεία στο θεατή, καθώς οι ήρωες είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Τρεις εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Από τη μια ο ώριμος και διάσημος χορογράφος Τόμπι (Γιώργος Κιμούλης) και από την άλλη ο μπρουτάλ και θυμωμένος νεαρός αστυνομικός Μάικ (Βασίλης Γιακουμάρος). Δύναμη ισορροπίας η νεαρή Λίζα (Κατερίνα Θεοχάρη) που προσπαθεί και ελπίζει στην ομαλή έκβαση των πραγμάτων και για τους άλλους, αλλά και για τη δική της ζωή. Ιδιαίτερα στην σκηνή της με τον μη οικείο Τόμπι, όπου του φανερώνει τα δικά της «θέλω», είναι αυθόρμητα συναισθηματική και πηγαία. Ο Βασίλης

Γιακουμάρος προσθέτει στο χαρακτήρα του, τα στοιχεία του ρόλου του, όσο προχωράει η πλοκή.

Βλέπουμε μεγάλες συναισθηματικές αντιθέσεις από την αρχή μέχρι το τέλος του έργου. Όχι σχήμα αλλά ουσία. Από το εγκρατής, σκεπτικός, ευγενής, μεταπηδά στον θυμό, τον πόνο, την απογοήτευση, τη ματαίωση, την συγκατάβαση. Ιδιαίτερη σκηνή του, η ώρα της αποχώρησης, που τίποτα πια δεν περιμένει να βρει και πρέπει να ζήσει μ΄ αυτό. Ο Γιώργος Κιμούλης, στον ρόλο του Τόμπι επιστρατεύει την κωμική του φλέβα για να δώσει τελικά ένα δράμα. Εκεί είναι και η δύναμη του έργου. Και ο Γιώργος Κιμούλης μπορεί και ξέρει να μας δίνει την αλήθεια των ρόλων που ερμηνεύει.

Η επικοινωνία του με τον Μάικ, το αντεστραμμένο του είδωλο επί σκηνής, είναι μαγική. Όμως ο Δούρειος Ίππος είναι ο ίδιος. Από την πρώτη στιγμή της παράστασης βλέπουμε τον ώριμο χορογράφο που τα ΄χει βρει με τον εαυτόν του. Έχει τακτοποιήσει σε «κουτάκια» την πρότερη δραστήρια ζωή του και το πλέξιμο είναι η ηρεμία του. Όμως «η συνάντηση» τον αναγκάζει να ανοίξει ένα από τα κουτάκια του παρελθόντος του, το πιο βαρύ. Ο Γιώργος Κιμούλης, με την ερμηνεία του, μας δίνει την αλήθεια του κειμένου. Μας οδηγεί στα «κουτάκια», που όλοι έχουμε τακτοποιήσει στο δικό μας παρελθόν. Μπορεί κάποιος να αλλάξει τη ζωή που επέλεξε; Μπορεί ένα γεγονός του παρελθόντος, που αποκαλύπτεται μπροστά μας διαφορετικό από αυτό που εμείς θεωρούσαμε, όταν το αποθέταμε στον θύλακα της μνήμης μας, μπορεί να μας αλλάξει το μέλλον; Εξαιρετικά δύσκολη η απάντηση, γιατί σημασία έχει το τώρα. Τι λέει ο ήρωας τώρα. Έζησε μια ζωή «με τι καρδιά, με τι πνοή» που λέει κι ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης, αλλά αν ήταν λάθος όλα, ίσως και να μην γίνεται «να αλλάξουμε ζωή». Και μην ξεχνάμε ό,τι ο ποιητής είχε κινήσει γη και ουρανό για μια τελεία. Αλλάζει όλο το νόημα της ζωής μία τελεία και πού θα μπει τελικά. Κι αυτή η παράσταση μάς το επιβεβαιώνει.

*Με τι καρδιά, με τι πνοή,

τι πόθους και τι πάθος

πήραμε τη ζωή μας· λάθος!

κι αλλάξαμε ζωή.

Διαβάστε επίσης:

Φιλαρέτη Κομνηνού: Δεν θα το βουλώσω, δεν μπορώ να μην πάρω θέση

Η Ελένη Αλιφραγκή στο Infowoman: «Στο έργο του Θεοτόκη εντόπισα, ότι στο σκοτάδι κρύβονται τα περισσότερα χρώματα»