Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, όμως η Μαίρη Μηνά είναι το πιο φρέσκο και ταλαντουχο πρόσωπο της τελευταίας χρονιάς. Και θα το καταλάβετε αυτό αν πάτε και δείτε την παράσταση «Με λένε Έμμα» του βραβευμένου Βρετανού συγγραφέα Ντάνκαν ΜακΜίλαν που παίζεται για δεύτερη σεζόν στο Σύγχρονο θέατρο σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη.
Η Μαίρη Μηνά ενσαρκώνει με συγκλονιστικά ρεαλιστικό τρόπο την Έμμα, μια ηθοποιό οργισμένη, απελπισμένη και εξαρτημένη από ναρκωτικές ουσίες και αλκοόλ που ζει σε μια αέναη εναλλαγή πραγματικότητας και ψευδαίσθησης.
Εμείς με αφορμή την ερμηνεία της αυτή είχαμε μία εφ όλης συζήτηση μαζί της…
Από κοινωνική λειτουργός, στο θεατρικό σανίδι. Πώς προέκυψε αυτό;
Τελειώνοντας τις σπουδές μου ως κοινωνική λειτουργός, έκανα την πρακτική μου σ’ ένα θέατρο για άτομα με ειδικές ανάγκες. Εκεί γεννήθηκε η επιθυμία να κατευθυνθώ προς τη δραματοθεραπεία. Επιστρέφοντας, μπήκα στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, σκεπτόμενη πως θα ήταν ένα καλό προπαρασκευαστικό στάδιο. Τελικά η υποκριτική με απορρόφησε. Βέβαια, οι θεραπευτικές ιδιότητες μέσω της θεατρικής πράξης σε ομάδες είναι κάτι που με απασχολεί και με ενδιαφέρει ακόμα, γι’ αυτό και συνεχίζω μαζί με μια φίλη μου παιδαγωγό/θεατρολόγο να οργανωνουμε σεμιναριακούς κύκλους για ενήλικες, με άξονα το θεατρικό παιχνίδι. Είναι κάτι που αγαπώ και με ξεκουράζει.
Σε αγχώνει το γεγονός πως πέρσι έλαβες διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία σου ως Εμμα;
Σίγουρα αισθάνομαι ένα επιπλέον άγχος και μια ευθύνη. Ήταν μια βουτιά στα βαθιά αυτό που συνέβη με την Έμμα. Από πολλές απόψεις. Καμιά φορά αισθάνομαι πως συναγωνίζομαι τον ίδιο μου τον εαυτό, σαν να έθεσα έναν πήχη, τον οποίο πρέπει να συνεχώς να φτάνω. Παρ’όλα αυτά, σκέφτομαι πώς αυτό που προέχει πάντα είναι η ίδια η δουλειά και η γενναιοδωρία με την οποία πρέπει κανείς να μπαίνει σε αυτή. Το αποτέλεσμα ποτέ κανείς δε μπορεί να το εγγυηθεί.
Πώς προσέγγισες την ηρωίδα; Μπορείς να μας σκιαγραφήσεις τον ψυχισμό της; Εχει ψυχικό κόστος για σένα ο ρόλος αυτός;
Για να προσεγγίσουμε την Έμμα, ως ρόλο και γενικά το έργο, αρχικά κάναμε την απαραίτητη έρευνα σχετικά με τις εξαρτήσεις, τα συμπτώματα την απεξάρτηση κ.λπ., ώστε να εξοικειωθούμε όλοι με το θέμα. Έπειτα, κάναμε επισκέψεις στις ανοιχτές ομαδες των Ν.Α. και πήραμε και συνεντεύξεις από πρώην χρήστες -υπέροχα πλάσματα που με αφοπλιστική ειλικρίνεια και γενναιοδωρία μοιράστηκαν τις προσωπικες τους εμπειρίες. Τέλος, ο καθενας μας, μάλλον δεν χρειάστηκε να ψάξει και πολύ μακριά. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα γύρω μας, ανθρώπων χαρισματικών και εξαιρετικής ευφυΐας, που, δυστυχώς, η ζωή γι’ αυτούς έχει γίνει τόσο βαρετή και αβάσταχτη, που μόνο η λήθη των καταχρήσεων μπορεί κάπως να την ανακουφίσει. Και κατάχρηση δεν γίνεται μόνο σε ουσίες. Αλλά και στις σχέσεις, τις συμπεριφορές, τους ανθρώπους, τα συναισθημάτα. Όλοι είμαστε εθισμένοι σε κάτι ή κάποιον. Όλοι έχουμε ανάγκη, κάπως, να γεμίσουμε τις τρύπες μας. Γι’ αυτό και το συγκεκριμένο έργο είναι σπουδαίο. Γιατί με κάποιον τρόπο μπορεί να σε καθρεφτίσει και να σε κάνει να ταυτιστείς, απ’ όπου κι αν προέρχεσαι.
Όσο για το αν έχει ψυχικό κόστος ο ρόλος αυτός για μένα, η απάντηση είναι, φυσικά και έχει, πώς αλλιώς, όμως, θα γινόταν; Δε θα μπορούσα να μπαίνω εύκολα στην αφήγηση μιας τέτοιας ιστορίας. Απαιτεί μια ελεύθερη πτώση σε κάτι άγνωστο αυτός ο ρόλος, πέρα από τις ευκολίες και πολύ μακριά από καλλιέπειες.
«Το να παίρνεις φάρμακα είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις σε έναν κόσμο που είναι διαλυμένος» λέει η ηρωίδα. Υπάρχει αλήθεια κάποιο «αντίβαρο» στις κάθε είδους εξαρτήσεις σήμερα;
Όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται, θεωρώ πως η αγάπη και η αποδοχή (τόσο του εαυτού όσο και του άλλου) είναι το πιο ισχυρό αντίβαρο, όχι μόνο σε σχέση με τις εξαρτήσεις αλλά απέναντι σε κάθε αντιξοότητα. Και η αντίσταση στον κυνισμό.
Ποια είναι τα μεγαλύτερα πάθη σου και ποιες εξαρτήσεις επηρέασαν ή επηρεάζουν ακόμη τη ζωή σου;
Έχω πάθος με τη δουλειά μου, καμιά φορά σε βαθμό εξάρτησης! Έχω πάθος με τους φίλους μου, την οικογένεια μου, τον έρωτα, το καλό φαγητό, το σινεμά, τη μουσική, τη φύση. Γενικά όμως είμαι σε μια φάση αρκετά ήσυχη, θα έλεγα, που ευχαριστιέμαι με τα λίγα, κάποτε ένιωθα σαν αγρίμι που δεν ησύχαζε ποτέ. Πλέον απολαμβάνω πολύ την ηρεμία.
Πόσο δύσκολο είναι να προσεγγίσει κάποιος τον πυρήνα της αλήθειας του και ποια είναι αυτή η διαδρομή; Γιατί φοβόμαστε/δειλιάζουμε να τη διανύσουμε;
Δεν ξέρω αν υπάρχει μια και μόνο αλήθεια. Ίσως αυτό να είναι το θέμα, ότι ψάχνουμε μανιωδώς να βρούμε τη μια και μοναδική απάντηση, τη μια λύση που θα μας σώσει. Και ταυτιζόμαστε με ό,τι μας συμβαίνει εσωτερικά και ξεχνάμε να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα. Η οποία είναι, ένας κόσμος συνεχώς μεταβαλλόμενος κι εμείς ένα μέρος του. Μέσα στο έργο υπάρχει μια φράση που λέει: «το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ζεις τη ζωή σου, μέρα με τη μέρα». Με συγκινεί αυτή η απλότητα. Η ζωή συμβαίνει, και είναι γεμάτη κακουχίες εμπόδια, πόνο, απώλειες και μικρές ευτυχίες. Ας είμαστε λοιπόν παρόντες διαυγείς και εφευρετικοί να την αντιμετωπίσουμε.
Τη νέα χρονιά θα πρωταγωνιστήσεις στο «Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου. Μίλησε μας γι’ αυτή τη συνεργασία.
Είναι μια συνεργασία για την οποία ανυπομονώ. Τόσο για το ανθρώπινο δυναμικό όσο και για το ίδιο το έργο που θεωρώ ότι είναι ένα από τα πιο ποιητικά του Τ. Ουίλλιαμς. Με τον Γιώργο είχαμε συνεργαστεί στην παράσταση Άφιξης, σκηνοθεσίας Ιώς Βουλγαράκη, πριν από τρία χρόνια στη Μικρή Επίδαυρο. Του τρέφω μεγάλη εκτίμηση και τον πιστεύω πολύ ως νέο δημιουργό.
Ρόλοι που θα ήθελες να ερμηνεύσεις;
Δε σκέφτομαι συγκεκριμένους ρόλους. Περισσότερο σκέφτομαι την συνθήκη της συνεργασίας. Που ιδανικά είναι με ανθρώπους ευαίσθητους και φωτισμένους.
Τι όνειρα κάνεις;
Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι έχουν ενσυναίσθηση και καλές προθέσεις.
Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο γύρω σου;
Με ενοχλεί πολύ η αγένεια, μπορεί να με διαλύσει. Όπως επίσης και η μιζέρια. Και με πονάει που έχουμε γίνει φοβικοί και αντί-άνθρωποι, είναι σαν να έχουμε παρεκκλίνει από το ίδιο μας το είδος.
Σχετικά Άρθρα
Google News