Πάντα πίστευα ότι είχα μεγάλη επίγνωση του σώματός μου μέχρι που άρχισα να κάνω γιόγκα πριν από δεκατέσσερα χρόνια. Σε ένα από τα πρώτα μαθήματα, ο δάσκαλος μας ζήτησε να έρθουμε στη θέση της καμήλας*. Προσπάθησα να τα καταφέρω αλλά το σώμα μου αντιστάθηκε.
Μετά το μάθημα, ο δάσκαλος με ρώτησε αν ένιωθα πληγωμένη για κάτι. Είπε ότι μπορούσε να καταλάβει πότε οι μαθητές βιώνουν μια τέτοια κατάσταση, επειδή συχνά δυσκολεύονται με στάσεις που τους βάζουν σε ευάλωτη θέση. Στην αρχή απάντησα αρνητικά αλλά μετά το συνειδητοποίησα: δεν είχα θρηνήσει για τον θάνατο της μητέρας μου.
Η μητέρα μου είχε πεθάνει από καρκίνο του παγκρέατος τέσσερα χρόνια νωρίτερα και ποτέ δεν είχα επεξεργαστεί πλήρως την απώλεια. Έτσι όλη η θλίψη είχε «κολλήσει» στην καρδιά μου, στο στήθος και στους ώμους μου. Αν και ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση, υπήρχαν ακόμα πολλά πράγματα στο σώμα μου για τα οποία δεν γνώριζα.
Μόλις άρχισα να κάνω γιόγκα, αναγνώρισα ότι το σώμα μου κρατούσε όλα αυτά τα συναισθήματα και αυτό με εμπόδιζε να αγαπώ τον εαυτό μου και να τον βλέπω ως άξιο. Έπρεπε να το δουλέψω τεντώνοντας τους μυς μου για να απελευθερώσω την ένταση. Με την πάροδο του χρόνου αυτή η διαδικασία μου έδωσε περισσότερο έλεγχο πάνω στο σώμα μου.
Η γιόγκα βοήθησε τη σχέση μου με τον εαυτό μου να εξελιχθεί σε ένα μέρος αγάπης, σεβασμού, συγχώρεσης και γενναιότητας. Καθημερινά όταν ξυπνάω, ευχαριστώ τον Θεό που μου επέτρεψε να δω αυτή την οπτική.
Όταν κάνω γιόγκα, δεν ψάχνω για άμεση ικανοποίηση. Χρειάζεται δουλειά, αλλά μετά αισθάνομαι πάντα πιο ανοιχτή, πιο ευαίσθητη, πιο ζωντανή. Γι’ αυτό συνεχίζω όλα αυτά τα χρόνια. Παρατήρησα ότι είναι λιγότερο πιθανό να αντιδράσω σε πράγματα χωρίς να τα σκέφτομαι. Παλαιότερα, συνήθιζα να μην εκφράζω τα συναισθήματά μου. Δεν είχα διέξοδο και τώρα η γιόγκα με βοηθά να επεξεργαστώ τις σκέψεις μου, να ανταποκριθώ και να ανακάμψω όπως ποτέ άλλοτε.
Δεν είμαι τέλεια, αλλά μαθαίνω να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Η γιόγκα ήταν το φως που με βοήθησε να βρω το δρόμο μου στο τέλος μιας σκοτεινής σήραγγας. Με οδήγησε στους ανθρώπους (τους δασκάλους μου, τους συμμαθητές μου) που με βοήθησαν να δω αυτό το φως όταν δεν μπορούσα να το δω μόνη μου.
Διαβάσαμε την ιστορία της Alicia Easter στο womenshealthmag.com
*Η θέση αυτή μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά πολύ ευεργετική. Σε συναισθηματικό επίπεδο μπορεί να δημιουργήσει μια μεγάλη αλλαγή. Η Ustrasana όπως λέγεται, είναι όπως μια καμήλα που ταξιδεύει στη Σαχάρα, γι’ αυτό απαιτεί δυνατό κέντρο, τόλμη, αντοχή και δέσμευση για εσωτερική συνειδητότητα.
Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του
Google News