Νιώθατε, μεγαλώνοντας, άνευ όρων αγάπη και αποδοχή από τους γονείς σας; Αντιλαμβανόσασταν τη φροντίδα και το ενδιαφέρον τους ως μια σταθερά, ακόμα και όταν δεν φερόσασταν καλά ή «σωστά»; Ή αντιθέτως δεχτήκατε μια συμπεριφορά μέσα από την οποία βιώσατε απόρριψη; Αν η απάντηση είναι αρνητική, τι θα μπορούσατε να είχατε κάνει για να διασφαλίσετε τον κατά κάποιο τρόπο αδύναμο δεσμό σας με εκείνους;
Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις είναι κρίσιμες. Γιατί για να καταλάβετε τον εαυτό σας πλήρως ως ενήλικα, χρειάζεται να σκεφτείτε πώς, κατά τη διάρκεια της ανατροφής σας, προσαρμοστήκατε στην υπό όρους αποδοχή σας από τους κηδεμόνες / φροντιστές σας.
Τίποτε άλλο δεν μπορεί να εξηγήσει καλύτερα πώς λειτουργείτε τώρα στις σχέσεις σας, για να αποτρέψετε το άγχος της πιθανής απόρριψης. Αν δηλαδή θέλετε να καταλάβετε πώς η παιδική σας ηλικία, αν και ασυνείδητα, επηρεάζει αρνητικά τις αλληλεπιδράσεις σας με τους άλλους, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσετε τι κάνατε τότε για να ελαχιστοποιήσετε τους βασικούς σας φόβους όσον αφορά στους οικογενειακούς σας δεσμούς, λέει η Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος.
Αυτό που αναμφίβολα χρειάζεται να εξετάσετε εδώ είναι αν οι αμυντικές σας συμπεριφορές δυσκολεύουν τη λειτουργία των σχέσεων σας και αν, εξίσου σημαντικό, είναι δυνατό αυτή η συνειδητοποίηση να επιλύσει τις εγκαθιδρυμένες αμφιβολίες, που πηγάζουν από την ανασφάλεια που διακατείχε τον γονικό σας δεσμό. Ως προϋπόθεση, χρειάζεται εδώ να προστεθεί ότι οι αμυντικοί μας παιδικοί μηχανισμοί είχαν τη λειτουργία τους εκείνα τα χρόνια. Προστάτευαν το εύθραυστο εγώ μας με τον καλύτερο τρόπο που τότε γνωρίζαμε. Αλλά τώρα, αυτές οι άμυνες μπορεί να μας εμποδίζουν να δημιουργήσουμε την οικειότητα και την εμπιστοσύνη που τόσο θέλουμε βαθιά μέσα μας και μας έχει λείψει.
Οι μηχανισμοί που εμποδίζουν
Παραδόξως, αυτοί οι ίδιοι μηχανισμοί άμυνας μας εμποδίζουν τώρα να πάρουμε τον έλεγχο του εαυτού μας, δηλαδή η αυτό-αποδοχή μας ακόμα εξαρτάται από το πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Και αυτό ήταν έντονο στην παιδική μας ηλικία, καθώς όντας εξαρτημένοι σε όλα τα επίπεδα από τους γονείς μας, δεν είχαμε την ικανότητα αυτό-αποδοχής, ειδικά όταν εκείνοι έδειχναν φανερά την απόρριψή τους.
Ως μέρος της προσωπικής μας ανάπτυξης, χρειάζεται να φτάσουμε στο σημείο να είμαστε εμείς που θα έχουμε τον τελευταίο λόγο ως προς τις επιλογές, την καταλληλότητα και τον τρόπο συμπεριφοράς μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα λαμβάνουμε υπόψη μας τις απόψεις των άλλων. Αλλά αν προσπαθούμε συνεχώς να τους ικανοποιούμε, θα εξαναγκαζόμαστε να θυσιάζουμε τα θέλω και τις ανάγκες μας και το σίγουρο είναι ότι δεν θα είμαστε αυτό-καθοριζόμενα άτομα.
Όσο προσπαθούμε να αποφύγουμε τα παραπάνω, θέτουμε ως προτεραιότητα και την προσωπική μας ευημερία. Αν δεν το κάνουμε και νιώθουμε αναγκασμένοι να υποτάσσουμε τα θέλω και τις ανάγκες μας επειδή φοβόμαστε να απογοητεύσουμε τους άλλους, απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από μια ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη αίσθηση στη ζωή μας. Προαπαιτούμενο για την επίτευξη μιας τέτοιας ύπαρξης, είναι να μην ανησυχούμε ή αποκτούμε εμμονή με το τι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς.
Παρακάτω παρουσιάζονται τέσσερις τρόποι με τους οποίους μπορεί να σαμποτάρετε ή να θυσιάζετε την ευτυχία σας, δίνοντας την απόλυτη βαρύτητα στο τι πιστεύουν οι άλλοι για εσάς. Πρόκειται για αντιπαραγωγικά μοτίβα συμπεριφοράς και στάσης, που ακόμα μπορεί να χρησιμοποιούνται ως ασπίδα για τυχόν απόρριψη από τους άλλους.
Πηγή: https://akappatou.gr/
Διαβάστε επίσης
Μυασθένεια Gravis: Ποια είναι η σπάνια και μη ιάσιμη ασθένεια από την οποία έπασχε και ο Ωνάσης;
Επικός Μάριος Αθανασίου όταν ρωτήθηκε για τον Mente Fuerte και τη Μαρία Σολωμού: “Είναι καλό παιδί;”
Google News