Πίσω από το όνομά της «κρύβονται» οι συγκλονιστικότερες ίσως θεατρικές διασκευές των τελευταίων ετών στην Ελλάδα.
«Άνθρωποι και Ποντίκια«, «Άρης«, «Σωτηρία με Λένε«, «Τζένη και Μαρξ», «Πού είναι η μάνα σου μωρή», «Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του», «Οδός Αβύσσου Αριθμός 0» είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους των θεατρικών που είτε έχει γράψει είτε έχει επιμεληθεί τις θεατρικές τους διασκευές.
Ο λόγος για τη Σοφία Αδαμίδου, μία καλλιτέχνιδα ιδιαιτέρως χαμηλών τόνων, που εντυπωσιάζει με τον τρόπο που χειρίζεται στο θεατρικό σανίδι παρεξηγημένα ιστορικά και λογοτεχνικά πρόσωπα.
Αυτό που ωστόσο, η Σοφία Αδαμίδου δεν είχε αποκαλύψει έως σήμερα είναι πως ζωγραφίζει* και πως τα χρώματα και τα πινέλα αποτελούν άλλη μία συναισθηματική διόδο έκφρασης όλων όσων νιώθει. Τα έργα της διακρίνονται από ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση.
Εμείς της ζητήσαμε να μας πει περισσότερα για τη ζωγραφική στην οποία και αφιερώθηκε ιδιαίτερα τις μέρες αυτές της πανδημίας του κορωνοϊού.
Ζωγραφική στα χρόνια του ιού
«Η αλήθεια είναι ότι από παιδί ψάχνω αδιάκοπα τρόπους να εκφράσω αυτά που νιώθω. Αλλοτε γράφοντας ποίηση, άλλοτε θέατρο ή μυθιστόρημα, άλλοτε τραγούδια και άλλοτε ζωγραφίζοντας. Πάντα ζωγράφιζα. Τα τελευταία χρόνια πιό συστηματικά. Σχεδόν ως σπουδή, αυτοδιδαχή. Με έναν άνθρωπο, να με εμψυχώνει και να μου δίνει συμβουλές. Να μοιράζομαι τις αγωνίες μου, τους φόβους μου, τα σχέδιά μου. Με τον εξαίρετο εικαστικό Τάκη Βαρελά. Αυτές τις μέρες, εκτός από πολύ γράψιμο -ολοκλήρωσα δύο έργα, ομολογώ ότι τον περισσότερο χρόνο της μέρας, ή μάλλον της νύχτας ως το ξημέρωμα, τον αξιοποιούσα ζωγραφίζοντας. Αλλοτε σκίτσα και άλλοτε λάδια. Ανάλογα με τη διάθεση. Πρώτοι θεατές των έργων μου η Ρουμπίνη Σούλη, η Μαρίκα Αρβανιτοπούλου, η Θεοδώρα Σιάρκου, ο Στέλιος Γεράνης και η Κούλα Αντωνίου. Κριτική επιτροπή. Μ’ αγαπάνε; Πάντως μ’ εμψυχώνουν.
Αγαπώ το χρώμα, το φως κάθε στιγμής και τη σκιά, τη μυρωδιά των υλικών, και τις εικόνες, τα θέματα που στριμώχνονται, στην ανάγκη μου, απαιτώντας. Με το φως και τις σκιές αντιλαμβανόμαστε το σχήμα, τον όγκο, το ανάγλυφο και το χρώμα των αντικειμένων. Η ποιότητα του φωτός αλλάζει την εικόνα του κόσμου.
Με τον τρόπο αυτό ταξιδεύω σε απίστευτα νοητικά μονοπάτια.
Κάθε φορά που το πινέλο αγγίζει την επιφάνεια και καθώς η εικόνα, το πρόσωπο, σχηματοποιούνται, οι συναισθηματικές αποχρώσεις, νιώθω να με συνδέουν με τον κόσμο και τη ζωή, με την αλήθεια, άλλοτε γλυκιά κι άλλοτε πικρή. Θέματά μου το προσφυγικό, οι άστεγοι και κάποιες ανάσες με ποδήλατα και φύση.
Με το πινέλο μπορείς να αναστήσεις αντικείμενα και συναισθήματα που ο χρόνος καταδικάζει σε θάνατο. Η τέχνη είναι ένα μόνιμο θαύμα της ανθρώπινης ελευθερίας. Και η σιωπή της ζωγραφικής ήταν, αυτές τις μέρες, η σωτηρία του δικού μου αισθήματος και της δικής μου ελευθερίας. Σώπασα και αγάπησα τον κόσμο και τη ζωή περισσότερο. Συμμάχησα με το θάνατο. Συμφιλιώθηκα με τον εαυτό μου. Εν αρχή ην ο λόγος, λέμε. Σκέφτομαι μερικές φορές ότι η σιωπή προηγείται του λόγου. Οπως προηγείται της ζωής και έπεται της ζωής».
*Όποιος ενδιαφέρεται για τα έργα ζωγραφικής της Σοφίας Αδαμίδου μπορεί να επικοινωνήσει μαζί της στο μέιλ: [email protected]
Σχετικά Άρθρα
Google News