Στο υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ «Writing With Fire» («Γράφοντας με τη φωτιά») ένας νεαρός, αδύνατος, μουσάτος άνδρας, ντυμένος με ένα παραδοσιακό ινδικό pajama στο χρώμα του σαφράν, τινάζει τα μαλλιά του και χαμογελά.
Στη συνέχεια βγάζει από το θηκάρι του ένα ξίφος, και μια μεταλλική ηχώ παραμένει αρκετά δευτερόλεπτα μετά το τράβηγμα του. Η Meera, επικεφαλής του γραφείου της εφημερίδας Khabar Lahariya της Ινδίας, βιντεοσκοπεί τον νεαρό άνδρα με το κινητό της.
Το όνομά του είναι Satyam και είναι ένας ανερχόμενος ηγέτης της Hindu Yuva Vahini, μίας τοπικής ομάδας επαγρύπνησης με αποστολή να διαδώσουν τον ινδουιστικό εθνικισμό σε μία Ινδία που ραγδαία χάνει τις κοσμικές της ρίζες. Τις περισσότερες ημέρες του τις περνά βολτάροντας στο χωριό του στο Ουτάρ Πραντές με το σπαθί του απειλητικά δεμένο στην μέση του. Το κουβαλά πάνω του 24 ώρες την ημέρα, όπως εξομολογείται στην Meera.
Ως δημοσιογράφος, η Meera είναι γνωστή για τις ιστορίες που απαιτούν από πολιτικούς και αστυνομικούς να λογοδοτήσουν. Είναι επίσης «Νταλίτ», ταυτότητα που χαρακτηρίζει ανθρώπους, παλαιότερα γνωστούς ως «άθικτους», οι οποίοι αντιμετωπίζουν σημαντικές διακρίσεις στο πλαίσιο του συστήματος της ινδουιστικής κάστας.
Η Meera χρειάστηκε ένα χρόνο για να πείσει τον Satyam να συμφωνήσει σε μία on camera συνέντευξη μαζί της. Η οργάνωσή του, λέει εκείνη, «είναι γεμάτη άνδρες που δεν εμπιστεύονται τα μέσα ενημέρωσης. Αν νιώσουν την παραμικρή κριτική κριτική, είναι έτοιμοι για όλα».
Η Ινδή δημοσιογραάφος είναι μία μικροκαμωμένη γυναίκα, η οποία, όμως, επιδεικνύει μία τεράστια ηρεμία, ενώ έρχεται αντιμέτωπη με τον Satyam. Εκείνος κάθεται σε ένα γυμνό δωμάτιο και της λέει ότι «αν η ινδική νεολαία εστιάσει στο να ακολουθεί τον Ινδουισμό, η χώρα θα ευημερήσει μόνη της». Η αδιανότητα τεταμένη σεκάνς, η οποία διαρκεί λίγο περισσότερο από τέσσερα λεπτά (και τελειώνει με την ανακούφιση του θεατή, ότι η Meera είναι ακόμη ασφαλής) αποτελεί ένα master class συνέντευξης για ένα εχθρικό θέμα, με γνήσια περιέργεια, ενδιαφέρον, ακόμη και ενσυναίσθηση.
Σε μία άλλη τους επικοινωνία αργότερα, ο Satyam εξομολογείται στη Meera το πώς η αυτοκτονία του αγρότη πατέρα του -μία οδυνηρή υπενθύμηση της αγροτικής κρίσης στην χώρα- τον άλλαξε ως άνθρωπο.
Ένα ακαδημαϊκού επιπέδου μάθημα δημοσιογραφίας
Το ντοκιμαντέρ, που ακολουθεί τις δημοσιογράφους τυης Khabar Lahariya για πάνω από πέντε χρόνια, είναι γεμάτη σκηνές, στις οποιες η κάθε δημοσιογράφος παραδίδει ένα ακαδημαϊκού επιπέδου υπερεντατικό μάθημα δημοσιογραφίας σε επικίνδυνες περιοχές, όπως απομακρυσμένες επαρχίες της αγροτικής βόρειας Ινδίας.
Μαζί με τη Meera, τη μοναδική γυναίκα δημοσιογράφο, η οποία καλύπτει κάθε πολιτική συγκέντρωση που παρουσιάζεται στο ντοκιμαντέρ, βλέπουμε τη Suneeta, πρώην παιδί – ανθρακωρύχο που έγινε ρεπόρτερ στη συνέχεια, και τη Shyamkali, μια επιζήσασα από ενδοοικογενειακή κακοποίηση, της οποίας ο σύζυγος συχνά της έπαιρνε τα κέρδη και τελικά την εξανάγκασε να επιλέξει ανάμεσα σε αυτόν και τη δουλειά της (και ναι, τον παράτησε).
Η ταινία, που θα προβάλλεται στην πλατφόρμα του PBS, βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance 2021 με το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για τον Αντίκτυπο και την Αλλαγή και τώρα μετά την υποψηφιότητά της για το βραβείο της Ακαδημίας, αν τυχόν βραβευτεί, θα είναι το πρώτο ντοκιμαντέρ Ινδού κινηματογραφιστή με θέμα την Ινδία, που βάζει υποψηφιότητα για Όσκαρ.
Από θύματα βίας και αποκλεισμού, δυναμικές ρεπόρτερ
Η Meera, η Suneeta, η Shyamkali, και η Kavita –η αρχισυντάκτρια και συνιδρύτρια της εφημερίδας Khabar Lahariya- έχουν όλες βιώσει βία και συστημικό αποκλεισμό εξαιτίας αυτού που είναι.
Για όλη τους τη ζωή, αντιμετώπισαν διακρίσεις εξαιτίας της τάξης, του φύλου, της γεωγραφίας και, ίσως εξαιτίας του πιο κρίσιμου στοιχείου στις ινδικές κοινωνίες, της κάστας.
Ολες αυτές οι γυναίκες είναι Νταλίτ και συχνά επιλέγουν να μην χρησιμοποιούν τα επώνυμά τους, τα οποία είναι άμεσοι δείκτες της κάστας στις ινδικές κοινότητες.
Οι περισσότερες από τις δημοσιογράφους της εφημερίδας αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν νωρίς το σχολείο, σε αρκετές σκηνές, μάλιστα, αγωνίζονται να μάθουν να χρησιμοποιούν το smartphone τους. Ωστόσο, κάθε σκηνή του ντοκιμαντέρ επιβεβαιώνει το θάρρος και την ανθεκτικότητά τους, καθώς και την αδιαμφισβήτητη αριστεία και την εκλεπτυσμένη δεξιοτεχνία τους στη δημοσιογραφία, χωρίς επιείκεια ή συγκατάβαση.
Πέρα από τις ιδιαιτερότητες της καταγωγής τους, οι γυναίκες στην εφημερίδα Khabar Lahariya (στα hindi σημαίνει «Κύματα των Ειδήσεων») είναι καλές δημοσιογράφοι οι οποίες, μέσω των συγκλονιστικών ρεπορτάζ τους, όχι μόνο αλλάζουν τη δική τους ζωή αλλά εισάγουν επίσης μια ήσυχη επανάσταση στη ζωή σχεδόν κάθε ανθρώπου που συναντούν.
Στο πλαίσιο μίας σκληρής λογοκρισίας στην Ινδία, όπου τα μέσα ενημέρωσης που ασκούν ανοιχτή κριτική στην κυβέρνηση αναγκάζονται να σιωπήσουν, η δουλειά της Khabar Lahariya είναι σοκαριστικά ανυπότακτη.
«Είμαστε έτοιμες να φάμε σφαίρες, κακοποιήσεις, αλλά θέλουμε να φέρουμε μία αλλαγή. Θέλουμε να σας δείξουμε τι μπορούν να κάνουν οι γυναίκες Νταλίτ», αναφέρει η Kavita.
Το ντοκιμαντέρ, που υπογράφουν σκηνοθετικά οι Sushmit Ghosh και Rintu Thomas, διεκδικεί το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στη φετινή απονομή των κινηματογραφικών βραβείων.
Με πληροφορίες από The Atlantic
Διαβάστε επίσης:
Η «σκοτεινή» πλευρά του Τσάρλι Τσάπλιν: Ο φόβος των παιδιών του και το πάθος του για τις ανήλικες
Σχετικά Άρθρα
Google News