Αντιμέτωπη για δεύτερη φορά με τον καρκίνο είναι η Φώφη Γεννηματά. Και αποφασισμένη να δώσει και πάλι αυτή τη μάχη και να κερδίσει, όπως την πρώτη φορά. Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό και μόλις έγινε γνωστό το πρόβλημα υγείας της, ξεκίνησε ένα “κύμα” συμπαράστασης και αγάπης προς εκείνη με τον κόσμο να στέλνει μήνυμα εμψύχωσης προς την Φώφη Γεννηματά. Το ίδιο σύσσωμος και ο πολιτικός κόσμος.
Η επιδείνωση της κατάστασης της υγείας μου που απαιτεί νοσηλεία και αντιμετώπιση, με υποχρεώνει να μην συμμετάσχω ως υποψήφια στην εκλογική διαδικασία για την εκλογή Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής.
— Fofi Gennimata (@FofiGennimata) October 12, 2021
H πρώτη φορά που βρέθηκε αντιμέτωπη με την αρρώστια
Στα 43 της ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπη με τον καρκίνο. Ήταν το 2008, όταν οι τακτικές εξετάσεις που έκανε λόγω κληρονομικού ιστορικού, έδειξαν καρκίνο στον δεξιό μαστό. Υποβλήθηκε σε επιτυχή χειρουργική επέμβαση στο Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, ενώ αμέσως μετά ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη όπου εισήχθη στο Νοσοκομείο Μεμόριαλ για να ακολουθήσει την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή.
Η Φώφη Γεννηματά ποτέ δεν έκρυψε την ασθένειά της. Αντίθετα, μίλησε από την αρχή, ανοιχτά. Θέλησε να ¨ξορκίσει” το κακό που βρήκε και την ίδια – από καρκίνο έφυγαν οι γονείς της – αλλά και να ενθαρρύνει όλες και όλους που βρίσκονται στην ίδια θέση με εκείνη.
“Πρέπει να μιλάμε, να μιλάμε μεταξύ μας για αυτά τα πράγματα. Η σιωπή δεν ωφελεί σε τίποτα. Βρήκα γυναίκες που θέλησαν να μου δώσουν κουράγιο και μοιράστηκαν μαζί μου το πώς ένιωθαν” έχει δηλώσει η ίδια.
Και κάθε δημόσια εξομολόγησή της ήταν κι ένα κουράγιο. Όμως, ακόμα και οι μεγάλες μαχήτριες έχουν τις στιγμές τους. Εκείνες που λυγίζουν, που ανησυχούν τι θα συμβεί. Ειδικά, όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο, εκείνη τη στιγμή των μαντάτων, οι πρώτες της σκέψεις ήταν στα παιδιά της.
Όπως αποκάλυψε πριν έναν χρόνο περίπου στην Ελεονώρα Μελέτη και την εκπομπή “Μεσάνυχτα”, οι πρώτες σκέψεις που έκανε, ήταν για τα παιδιά της. Και μας είχε πραγματικά συγκλονίσει. Γιατί ήταν οι σκέψεις και οι αγωνίες μιας μάνας που εκείνη τη στιγμή δεν ξέρει αν θα έχει χρόνο, αν θα ζήσει….
“Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα, να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μην σε θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη φωνή σου, να μην θυμάται τη μορφή σου, να μη γνωρίσει το χάδι σου. Εμείς ήμασταν πολύ μεγαλύτερες όταν χάσαμε τους γονείς μας, είχαμε προλάβει να ζήσουμε μαζί τους κι έχουμε έντονες αναμνήσεις από εκείνους. Με έπιανε τρόμος όταν σκεφτόμουν ότι τα παιδιά μου, που με τόσο κόπο και προσπάθεια απέκτησα, θα τα άφηνα ξαφνικά μόνα τους. Είναι πολύ οδυνηρό”, είχε εξομολογηθεί.
“Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας.
Αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα”, είχε προσθέσει.
Οι γονείς της έφυγαν από καρκίνο
Η “παλιαρρώστια” δεν είναι άγνωστη λέξη για εκείνη. Ούτε την “έμαθε” όταν διαγνώστηκε και η ίδια με καρκίνο. Είχε χρόνια πριν χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού τους.
Ο πατέρας της, το ιδρυτικό στέλεχος και υπουργός του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Γεννηματάς έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από καρκίνο το 1994 σε ηλικία μόλις 55 χρονών. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε φύγει από καρκίνο και η μητέρα της Κάκια σε ηλικία 54 χρονών. Ο πατέρας της πάλεψε με τον καρκίνο δύο χρόνια και η μητέρα της δέκα χρόνια.
Μάλιστα, το 2019 στην εκπομπή Happy day είχε πει: «Η μάχη με τον καρκίνο είναι ένας διαρκής αγώνας. Έμαθα να βλέπω το ποτήρι πάντα μισογεμάτο. Έλεγε η μητέρα μου «αν είναι αυτή η τελευταία μέρα της ζωής μου, θα την περάσω κλαίγοντας»; Θυμάμαι ότι ήμασταν στο Μεταξά και έκανε χημειοθεραπείες και δεν καθόταν ποτέ στο κρεβάτι ή ήμασταν μέσα στην κουζίνα με τις τραπεζοκόμες και πίναμε καφέ και κουβεντιάζαμε με τον ορό στο χέρι ή ήμασταν στη βεράντα, κοιτούσαμε τη θάλασσα και κάναμε σχέδια για το καλοκαίρι.
Αυτό ήταν ένα βίωμα δικό μου που με βοήθησε πάρα πολύ στη συνέχεια και έμαθα να ζω την κάθε στιγμή, να απολαμβάνω… δεν με ενδιαφέρει η ίντριγκα… Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα από πάνω. Μία είναι η ζωή, δεν επιστρέφει, κάθε στιγμή είναι μοναδική. Θέλει πάρα πολύ αγάπη, πολύ δύναμη να μη σε πάρει από κάτω, να μη ζεις συνέχεια μέσα στην αγωνία. Ήταν πάρα πολύ σκληρές ώρες, απίστευτο σχεδόν. Διότι, όταν έχεις έναν άνθρωπο στην οικογένεια να περνάει 10 χρόνια μια τόσο δύσκολη αρρώστια, δεν φαντάζεσαι ότι θα σου συμβεί και στον πατέρα -είχαμε τη μητέρα μου 10 χρόνια άρρωστη. Δεν το χωρούσε το μυαλό μας, δεν το πιστεύαμε. Έλεγε ο πατέρας μου «θα παλέψω να κάνω πόρτα τη χαραμάδα της ελπίδας» και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ».
Διαβάστε επίσης
Στον «Ευαγγελισμό» εκτάκτως η Φώφη Γεννηματά
Θεοφανία Παπαθωμά για Γρηγόρη Πετράκο: “Ο σύζυγός μου θέλει να αφυπνίσει τον κόσμο”
Αιμίλιος Χειλάκης: Σιχαίνομαι το ρόλο μου στις Άγριες Μέλισσες
Σχετικά Άρθρα
Google News