Πάσχοντας κανείς από μία χρόνια ασθένεια έχει πολλές προκλήσεις να αντιμετωπίσει. Ανεξάρτητα από το νόσημα με το οποίο έχει διαγνωστεί, θα «συλλέξει» αρκετά συμπτώματα, αλλά και παρενέργειες από τις θεραπείες, που όλα μαζί θα κάνουν τη μάχη του ακόμα πιο δύσκολη.
Πέρα, όμως, από όλες τις δυσκολίες που ο χρόνιος ασθενής καλείται να διαχειριστεί, σε καθημερινή βάση, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να ζει όσο πιο ποιοτικά και λειτουργικά γίνεται, υπάρχει ένα σύμπτωμα για το οποίο πολύ λίγοι μιλούν, κι αυτό δεν είναι άλλο από την ενοχή.
Εγώ παλεύω με αυτό εδώ και καιρό.
Ενοχή που δεν μπορώ να εργάζομαι όπως θα ήθελα.
Ενοχή που ακυρώνω τα όποια σχέδια κάνω.
Ενοχή που πέφτω στο κρεβάτι από νωρίς την Παρασκευή, αδυνατώντας να συναντήσω τους φίλους μου.
Η χειρότερη, όμως, ενοχή είναι αυτή που νιώθω επειδή αισθάνομαι πως πρέπει να με παρουσιάζω στους άλλους σαν έναν υγιή άνθρωπο, ενώ τις περισσότερες φορές θα ήθελα να φόραγα στον λαιμό μου μία ταμπέλα που να λέει «Αναξιόπιστο άτομο – Γίνετε φίλοι με δική σας ευθύνη».
Ανησυχώ συνεχώς πως οι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μου θα μετανιώσουν που με πλησίασαν με το που συνειδητοποιήσουν πόσο «αναξιόπιστη» είμαι. Είναι τρομακτικό το να πρέπει να δεσμευτώ για το οτιδήποτε όταν ξέρω πως ίσως να μην καταφέρω να το κάνω. Δεν χαίρομαι να κάνω σχέδια, δεν ανυπομονώ να πάω σε εκδηλώσεις, δεν καταφέρνω πάντα να παρευρεθώ εκεί όπου θα ήθελα.
Νιώθω τύψεις που άφησα τον άνθρωπό μου να έρθει τόσο κοντά μου ενώ η υγεία μου όλο και χειροτερεύει, με αποτέλεσμα να νιώθω όλο και περισσότερο σαν βάρος.
Κι όμως, κανείς από όλους εκείνους που είναι δίπλα μου δεν με κάνει να αισθάνομαι έτσι άσχημα, παρά μόνο εγώ. Εγώ είμαι εκείνη που με γεμίζω με τύψεις κι ενοχές, σκεπτόμενη όλα όσα δεν μπορώ να τους προσφέρω ή όλα όσα εκείνοι βιώνουν εξαιτίας μου.
Ξέρω, ωστόσο, πως, αργά ή γρήγορα, θα συνειδητοποιήσω πως δεν υπάρχει λόγος να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Για αυτό και προσπαθώ αυτήν τη στιγμή να παλέψω ενάντια σε αυτό το συναίσθημα. Πώς; Με το να περιβάλλομαι από ανθρώπους που δείχνουν υπομονή και κατανόηση. Από ανθρώπους που δεν τους νοιάζει εάν είμαι άρρωστη, μιας και θέλουν ούτως ή άλλως να είναι κοντά μου, που αντιλαμβάνονται πως κάποιες φορές «απλά» δεν μπορώ να κάνω κάποια πράγματα, και το δέχονται.
Αυτό χρειάζεται κάποιος που αντιμετωπίζει ένα θέμα υγείας: υποστήριξη. Χρειάζεται ανθρώπους που κάνουν ό,τι μπορούν για να καταλάβουν τι βιώνεις και που δείχνουν ενσυναίσθηση. Ανθρώπους που κάνουν ό,τι μπορούν για να νιώσεις ασφάλεια και άνεση.
Φοβάμαι πως όσοι αγαπώ κάποια μέρα θα έχουν μπουχτίσει.
Φοβάμαι για το πώς μπορεί να είναι το μέλλον μου.
Αλλά για τώρα, κάνω ό,τι μπορώ για να χαίρομαι τις καλές μου ημέρες, να ξεπερνώ τις δύσκολες και να λέω στους ανθρώπους που αγαπώ πόσο πολύ τους εκτιμώ.
Μετάφραση / Επιμέλεια: Ελίνα Μιαούλη
Πηγή: The Symptom of Chronic Illness No One Seems to Talk About
Σχετικά Άρθρα
Google News