Γυναίκα πληθωρική, προσωπικότητα ισχυρή και με βελούδινη φωνή, την οποία ήταν αδύνατο να μην λατρέψει κανείς… Πόσο μάλλον ο Τσιτσάνης.
Το όνομά της Μαρίκας Νίνου συνδέθηκε με τα πιο αγαπημένα τραγούδια της ρεμπέτικης και λαϊκής μουσικής. Η ζωή της πολυτάραχη με τον παράνομο έρωτά της με τον Βασίλη Τσιτσάνη να την σημαδεύει, ενώ παρά το γεγονός, ότι έφυγε από τη ζωή πολύ πρόωρα, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της.
Η Μαρίκα Νίνου ήταν Αρμενικής καταγωγής και το πραγματικό της όνομα ήταν Ευαγγελία Αταμιάν. Γεννήθηκε το 1922 πάνω στο βαπόρι «Ευαγγελίστρια» που έφερνε τη μητέρα της, τις δύο αδερφές της και τον οκτάχρονο αδερφό της Μπαρκέβ Αταμιάν, από τη Σμύρνη στον Πειραιά.
Βγήκε από την κοιλιά της μαμάς της μελανιασμένη και, επειδή νόμιζαν ότι δεν θα ζούσε, την απομάκρυναν σε κάποια αποθήκη. Όμως συνήλθε, επέζησε και αμέσως τη βάφτισε ο καπετάνιος της Ευαγγελίστριας και γι’ αυτό την είπαν Ευαγγελία.
Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκαν στην Κοκκινιά, στην οδό Μεγάρων 50. Στα 7 της η Ευαγγελία Αταμιάν γράφτηκε στο Αρμένικο σχολείο του Αρμενικού Κυανού Σταυρού «Ζαβαριάν».
Μάλιστα, ο δάσκαλός της την προέτρεψε να μάθει μαντολίνο, το οποίο έκανε, και τελικά συμμετείχε στην ορχήστρα του σχολείου. Τα φωνητικά της προσόντα φαίνεται ότι τα έδειξε πολύ μικρή, αφού από μαθήτρια του δημοτικού ακόμη την καλούσαν στην Αρμένικη εκκλησία Άγιος Ιάκωβος στην Κοκκινιά για να ψάλει στις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας.
Ο πρώτος γάμος στα 17
Στα δεκαεπτά της παντρεύτηκε τον πρώτο της άνδρα. Τον είχε γνωρίσει από προξενιό, ήταν κι εκείνος Αρμένιος και κλειδαράς στο επάγγελμα, ενώ απέκτησαν μαζί έναν γιο, τον Οβανές.
Ο γάμος τους φαίνεται πως έληξε το 1943, ενώ σε σύντομο χρονικό διάστημα η Βαγγελιω γνωρίζει έναν ακροβάτη, τον Νίκο – Νίνο – Νικολαΐδη, που θα γίνει ο δεύτερός της σύζυγος.
Οι δύο τους ως «Ντούο Νίνο» εμφανίζονται σε διάφορα νυχτερινά κέντρα, κάνοντας ακροβατικά και λίγο αργότερα παντρεύτηκαν. Στο σχήμα τους εντάσσουν και τον μικρό Οβανές και έτσι μετονομάζονται σε Δυόμισι Νίνο.
Το όνομα Μαρίκα τής το έδωσε η πεθερά της επειδή της θύμιζε τη Μαρίκα Κοτοπούλη.
Η βελούδινη φωνή της και η ικανότητά της να εκφράζει τον πόνο του έρωτα αλλά και της ξενιτιάς χαρακτήριζαν τις ερμηνείες της, ενώ η πληθωρική της προσωπικότητα δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητη. Σε μια από τις εμφανίσεις της την είδε ο Πέτρος Κυριακός, γνωστός θεατράνθρωπος την εποχής, που τη συνέστησε στον Μανώλη Χιώτη με τον οποίο ηχογράφησε δυο τραγούδια.
Τον Οκτώβριο του 1948, ο Στελλάκης Περπινιάδης την ανέβασε στο πάλκο για πρώτη φορά, στο κέντρο «Φλόριντα» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Δίπλα του η Μαρίκα έμαθε όλα τα μυστικά της τέχνης κι απέκτησε φανατικό κοινό.
Η συνεργασία όμως που έμελλε να είναι καθοριστική τόσο για την καριέρα της όσο και για τη ζωή της ήταν με τον Βασίλη Τσιτσάνη. Τον γνώρισε το 1949 όταν εκείνος έψαχνε αντικαταστάτρια για την Σωτηρία Μπέλλου στο κέντρο «Τζίμης ο Χοντρός».
Όταν την σάπισε στο ξύλο η Σωτηρία Μπέλλου
Ο Κώστας Φέρρης είχε διηγηθεί πριν από μέρικά χρόνια στην «Μηχανή του Χρόνου» το άγριο δημόσιο ξυλοδαρμό της Μαρίκας Νίνου από την έτερη θρυλική ρεμπέτισσα, Σωτηρία Μπέλλου.
Ήταν μία πράξη εκδίκησης, αφού η Νίνου είχε «πατήσει πόδι» στον Τσιτσάνη να μην δίνει τραγούδια τόσο στη Μπέλλου, όσο και στην Σεβάς Χανούμ.
Από εκείνη τη στιγμή το μίσος έγινε άσβεστο.
Μία μέρα η Μπέλλου δέχτηκε ένα ανώνυμο τηλεφώνημα, στο οποίο της έλεγαν πού βρισκόταν η Νίνου κι έτσι δεν έχασε καιρό…
«Την πλάκωσε τόσο πολύ που την έστειλε στο νοσοκομείο», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Κώστας Φέρρης.
«Στον δρόμο αυτόν κι οι δυο θα δυστυχήσουμε…»
Το δίδυμο Τσιτσάνη- Νίνου άλλαξε τα ήθη στην λαϊκή μουσική του ’50 και η επιρροή τους αποτυπώθηκε τόσο στους δίσκους των 78 στροφών, όσο και στις ζωντανές ηχογραφήσεις από τις νύχτες στου «Τζίμη του Χοντρού». Από το 1949 μέχρι το 1954 οι καρποί της συνεργασίας αυτής οδήγησαν το ρεμπέτικο τραγούδι σε ένα άλλο επίπεδο, δίνοντάς του ανάσες ζωής τουλάχιστον για μία δεκαετία ακόμα.
Στην προσωπική τους ζωή, οι δύο τους ζούσαν ένα άσβεστο πάθος. Ο ρεαλιστής Τσιτσάνης δεν θα επέτρεπε στην πληθωρική Μαρίκα να του αλλάξει τη ζωή.
Τα σύννεφα στη σχέση τους εμφανίστηκαν, μετά από ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη το 1951 όπου εκείνος σε μια κρίση ζήλιας έκανε ένα σύντομο δεσμό με μια ντόπια πριγκίπισσα και έτσι οι δρόμοι τους χώρισαν.
Όταν αρρώστησε η Νίνου και του ζήτησε να την συνοδέψει στην Αμερική η απάντησή του δόθηκε με ένα τραγούδι – αποχαιρετισμό. Η Νίνου μπήκε στο στούντιο και το ηχογράφησε με την πρώτη. Σαν κούρσα της μίας ανάσας.
Αντιλαμβανόταν κι εκείνη την μοναδικότητα της στιγμής που μια μεγάλη αγάπη έφτανε πια στο τέλος της. «Τι σήμερα τι αύριο τι τώρα, κι αν περιμένουμε τι θα κερδίσουμε… Αφού η γκρίνια ξέσπασε σαν μπόρα, στο δρόμο αυτόν κι οι δυο θα δυστυχήσουμε…»θα έλεγαν οι στίχοι.
«Θέλω να είναι Κυριακή…»
Πριν μεταβεί στην Αμερική είχε υποβληθεί στην Αθήνα σε εγχείρηση για καρκίνο στη μήτρα, αλλά στην Αμερική έκανε ραγδαία μετάσταση.
Επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για λίγο με φοβερούς πόνους και τελικά πέθανε την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 1957, σε ηλικία μόλις 35 ετών.
Ο Τσιτσάνης δεν πήγε στην κηδεία της, όμως έγραψε το «Θέλω να είναι Κυριακή» που ερμήνευσε η Καίτη Γκρέι, ως μια συγγνώμη στην παλιά του αγαπημένη.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 2022
Διαβάστε επίσης:
«Γαρύφαλλε»: Η τρελή ιστορία του τραγουδιού που… δεν τραγουδάει ο Βλάσσης Μπονάτσος!
Σχετικά Άρθρα
Google News