Ήταν ο ποιητής και συγγραφέας που εξέφρασε με τα καταπληκτικά γραπτά του την Οκτωβριανή Επανάσταση, ενώ υπήρξε ο κορυφαίος εκπρόσωπος του ρωσικού φουτουρισμού.
Αγαπήθηκε και μισήθηκε το ίδιο έντονα για το υπερβολικό πάθος με το οποίο υπηρέτησε την ποίηση ως επαναστατική πράξη.
Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι ήταν πάντα σε ανελέητη κόντρα με το κατεστημένο. Εκτός, όμως από τις πολιτικές ιδέες που τροφοδότησαν τη σκέψη και την ποίησή του, ο έρωτας ζωντάνεψε ακόμη περισσότερο την καλλιτεχνική του φλόγα.
Ένας από τους μεγαλύτερους έρωτές του ήταν η Λίλι Μπρικ, την οποία γνώρισε το καλοκαίρι του 1915. Για κακή του τύχη, όμως, ήταν παντρεμένη με το εκδότη του, Όσιπ Μπρικ.
Σε εκείνη που αφιέρωσε το ποίημα Το σπονδυλωτό φλάουτο (1916). Η ερωτική σχέση, αλλά και οι εντυπώσεις του από τον πόλεμο και την επανάσταση, επηρέασαν καθοριστικά τα έργα του αυτών των χρόνων.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας με την Τατιάνα
Όμως, η γυναίκα που φαίνεται ότι σημάδεψε ανεπανόρθωτα τον Μαγιακόφσκι ήταν η Τατιάνα Γιακόβλεβα.
Στα τέλη της δεκαετίας 1920 ο Μαγιακόφσκι επισκέφθηκε το Παρίσι. Εκεί ερωτεύτηκε παράφορα την Τατιάνα, η οποία είχε μεταναστεύσει από την τότε Σοβιετική Ένωση στη Γαλλία. Η αγάπη της για την κλασική ποίηση δεν είχε κοινά με την επαναστατική του Μαγιακόφσκι, ωστόσο μπορούσε να κατανοήσει τους «οργισμένους» στίχους του.
Η Τατιάνα, ενώ τον αγαπούσε πολύ, δεν τήρησε την υπόσχεσή της να τον παντρευτεί. Δεν έχουν γίνει γνωστές λεπτομέρειες, αλλά όσο ο Μαγιακόφσκι ήταν στη Ρωσία, εκείνη αποφάσισε να παντρευρεί κάποιον άλλον. Ο λόγος ήταν ότι ο Μαγιακόφσκι δεν δεχόταν να εγκαταλείψει την πατρίδα του για να ζήσει μαζί της στο Παρίσι.
Μία από τις στενές φίλες του Μαγιακόφσκι, Natalya Bryukhanenko, είχε αναφέρει: «Τον Ιανουάριο 1929 ο Μαγιακόφσκι είχε πει, ότι ήταν ερωτευμένος μαζί της και θα αυτοκτονούσε, αν δεν μπορούσε να τη δει σύντομα»
Πριν φύγει από την Πόλη του Φωτός ήθελε να της αποδείξει πόσο την αγαπούσε. Έτσι, κατέθεσε όλα τα χρήματα που είχε μαζέψει με τις ζωντανές του εμφανίσεις στο Παρίσι, απαγγέλλοντας ποιήματα σε μία τράπεζα.
Στη συνέχεια έδωσε εντολή σε ένα ανθοπωλείο της πόλης να παίρνουν σταδιακά χρήματα από τον λογαριασμό αυτό, μέχρι να τελειώσουν. Η εντολή ήταν να στέλνουν κάθε εβδομάδα λουλούδια στην αγαπημένη του, για να μην της περάσει από το μυαλό η ιδέα, ότι την έχει ξεχάσει. Τα χρήματα ήταν αρκετά και τα λουλούδια φθηνά.
Τουλίπες, ορχιδέες και τριαντάφυλλα στόλιζαν κάθε εβδομάδα το σπίτι της.
Πώς τα λουλούδια έσωσαν τη ζωή της
Με την ατάκα «Από τον Μαγιακόφσκι» το ανθοπωλείο παρέδιδε τις ανθοδέσμες στην Γιακόβλεβα, ακόμη κε μετά τον θάνατο του ποιητή, το 1930.
Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, τα λουλούδια του έσωσαν την κοπέλα από την πείνα, καθώς αναγκαζόταν να τα πουλά στο δρόμο, ως αντίτιμο για να φάει.
Τα λουλούδια συνέχισαν να αποστέλλονται από τους ίδιους υπαλλήλους, οι οποίοι είχαν πια γεράσει. Αργότερα, οι νεότεροι που ανέλαβαν αυτήν την αποστολή, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι συνεχιζόταν όλο αυτό. Όλο και περισσότεροι μάθαιναν για αυτήν την ιστορία και τη θεωρούσαν ως μία ποιητική πράξη ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, ενός παραμυθιού χωρίς τέλος.
Έπειτα από χρόνια, ένας μηχανικός που επισκέφθηκε την Τατιάνα ήθελε να επιβεβαιώσει την ιστορία.
Καθώς έπιναν το τσάι τους και συζητούσαν, ο μηχανικός πήρε το θάρρος και την ρώτησε εάν είναι αστικός μύθος η απόλυτη ιστορία ρομάντζου με τα λουλούδια. Εκείνη απάντησε χαρακτηριστικά «Ελπίζω να μην βιάζεστε, πιείτε το τσάι σας». Λίγη ώρα μετά ακούστηκε από την πόρτα : «Από τον Μαγιακόφσκι!».
Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι αυτοπυροβολήθηκε στις 14 Απριλίου 1930. Αργότερα, ωστόσο, βγήκαν νέες θεωρίες, ότι δεν αυτοκτόνησε, αλλά δολοφονήθηκε, κατόπιν εντολής του Στάλιν. Παρόλα αυτά, δεν υπήρξε κανένα αποδεικτικό στοιχείο και δεν αποκαλύφθηκε ποτέ η πραγματική αιτία θανάτου του.
Το ποίημα που της είχε γράψει λίγο προτού φύγει συντετριμμένος από την απόρριψή της ήταν το «Γράμμα στην Τατιάνα Γιακόβλεβα» (1928).
Ακόμη και μέσα στα φιλιά των χεριών,
ή των χειλιών,
σε σώματα που τρέμουν
λατρεμένα μου
το κόκκινο
χρώμα
της δημοκρατίας μου
επίσης
οφείλει
να καίει.
Δεν μ’ αρέσει
ο παριζιάνικος έρωτας:
κάθε γυναικάκι
στα μεταξωτά τυλιγμένο,
βαριεστημένο, νυσταγμένο
να λέει –
tu es beau –
με της σκύλας
το κτηνώδες πάθος.
Μόνον εσύ με ’μένα
είσαι στο ίδιο ύψος,
στάσου τώρα δίπλα μου
φρύδι με φρύδι,
έλα
σ’ αυτό
το σημαντικό απόγευμα
να μιλήσουμε
ανθρώπινα.
Πέντε η ώρα,
κι απ’ αυτή τη στιγμή
στίχοι
άνθρωποι
το πυκνό δάσος,
εξαφανίζονται μαζί και
η κατοικημένη πόλη,
άκου μόνον
το αντικρουόμενο σφύριγμα
των τραίνων για την Βαρκελώνη.
Στον μαύρο ουρανό
αστραφτερά βήματα,
βροντές
βλασφημούν
στο ουράνιο δράμα, –
δεν είναι καταιγίδα,
αυτό είναι
μόνον
η κάψα που μετακινεί όρη.
Ηλίθιες λέξεις,
μη τις παίρνεις στα σοβαρά,
μη σε τρομάζουν
αυτά τα τραντάγματα, –
θα χαλιναγωγήσω,
θα καταλαγιάσω,
συναισθήματα
αριστοκρατικής καταγωγής.
Το πάθος κάποτε
φτάνει στο τέλος,
αλλά η ευχαρίστηση
ασταμάτητη,
θα είμαι μακρύς,
θα είμαι απλός,
θα μιλήσω με στίχους εγώ.
Ζήλεια,
σύζυγοι,
δάκρυα…
αρκετά!
Πρησμένα βλέφαρα
ταιριάζουν στα τέρατα.
Εγώ δεν νοιάζομαι για ’μένα,
εγώ
ζηλεύω
την Σοβιετική Ρωσία.
Είδα
στους ώμους τα κουρέλια,
τη φυματίωση
να τούς γλύφει
με την ανάσα της.
Εντάξει,
δεν φταίμε εμείς –
όμως εκατό εκατομμύρια
ήταν εξαθλιωμένοι.
Εμείς
τώρα
μ’ αυτές τις αβρές ασχολίες –
με τα σπορ
δεν βοηθάμε πολλούς, –
εσένα κι εμένα
μάς χρειάζονται στη Μόσχα,
δεν υπάρχουν αρκετά
ξεκούραστα πόδια.
Δεν έχεις
στο χιόνι
και στον τύφο
περπατήσει
μ’ αυτά τα πόδια,
εδώ
σε χάδια
τα δίνεις
σε δείπνα
με εμπόρους πετρελαίου.
Δεν σκέφτεσαι,
ζαρώνεις μόνο τα μάτια
ισιώνοντας τα τόξα των φρυδιών.
Έλα ’δώ
έλα στη διασταύρωση
των μεγάλων μου
και αδέξιων χεριών.
Δε θες;
Θα μείνεις και τον χειμώνα,
κι αυτό θα είναι
προσβολή
στη γενική υπόθεση.
Δεν με νοιάζει τίποτε,
εσένα
κάποια στιγμή θα σε πάρω –
μόνη
ή μαζί με το Παρίσι.
Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκυ
Διαβάστε επίσης:
Όταν η «Νεράιδα» βάφτηκε με αίμα για μια… παραγγελιά
«Γαρύφαλλε»: Η τρελή ιστορία του τραγουδιού που… δεν τραγουδάει ο Βλάσσης Μπονάτσος!
12 μεγάλοι έρωτες μας έκαναν να πιστέψουμε στο «για πάντα»
Σχετικά Άρθρα
Google News