Αρχική > Vintage Stories > Δημήτρης Χορν, ηθοποιός γεμάτος φως: Το μοναδικό ταλέντο του, το πάθος για τη Λαμπέτη και η Εντίθ Πιάφ

Δημήτρης Χορν, ηθοποιός γεμάτος φως: Το μοναδικό ταλέντο του, το πάθος για τη Λαμπέτη και η Εντίθ Πιάφ

Vintage Stories

Από

Ναυσικά Διαμαντοπούλου

9 Μαρτίου 2023

Ήταν ένας άνθρωπος ευαίσθητος, σκεπτόμενος, με σεβασμό στις μεγάλες πνευματικές αξίες, με ιδιαίτερο και πολλές φορές καυστικό χιούμορ, έντονα αυτοκριτικός για τη δουλειά του, ο Δημήτρης Χορν γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου 1921.

Γιός του αυστριακής καταγωγής, γεννημένου στην Ελλάδα, δραματουργού Παντελή Χορν, ενός από τους πιο σπουδαίους πρωτεργάτες της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, βαφτιστικός της Κυβέλης, ο Δημήτρης Χορν ππρωτοβγήκε στη σκηνή 8 μηνών, «παίζοντας» στην αγκαλιά της νονάς του στο έργο του πατέρα του «Γειτόνισσες». Δίχρονος έπαιξε στην «Νταλμανοπούλα», επίσης του πατέρα του. Υστερα στη «Νόρα» του Ιψεν.

Όντας ακομη μαθητής δημοτικού φανέρωσε το κωμικό ταλέντο του, παίζοντας στο έργο «Βιολαντώ», το γελωτοποιό «Μπουμπουρίκο». Επί Μεταξά, δίνει εξετάσεις στη Σχολή του Εθνικού, απαγγέλοντας τους απαγορευμένους «Μοιραίους» του Βάρναλη. Την επομένη, συναντά στο δρόμο τον Αιμίλιο Βεάκη (καθηγητής της σχολής), ο οποίος του λέει: «Δεν ξέρεις πόσο μας δρόσισες απ’ αυτή την ανομβρία».

Ο ρόλος που περισσότερο αγάπησε, «γιατί είναι βαθιά μελαγχολικός», ήταν ο «Τρελός» στη σαιξπηρική «Δωδέκατη νύχτα», για τον οποίο έλεγε: «Ενας ρόλος που δεν πρόδωσα, τον οποίο νομίζω ότι κάνω και στη ζωή. Νομίζω πως είναι το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει. Ο μόνος ρόλος που δεν αισθάνομαι ενοχές απέναντί του».

«Όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών (…), στο θερινό θέατρο Παρκ, της οδού Χέυδεν, όπου ήταν εγκατεστημένος ο θίασος της μεγάλης Μαρίκας, ανέβασαν τη «Μαμά Κολιμπρί» του Μπατάιγ. Το έργο ήθελε κι ένα νέο της τότε ηλικίας μου και πήγα. Αυτή μάλιστα η εμφάνισή μου ενίσχυσε αφάνταστα τη διάθεση που είχα ήδη αρχίσει να έχω αναφορικά με το θέατρο. Και θα μου μείνει αξέχαστη αυτή η πρώτη μου επικοινωνία από τη σκηνή με το κοινό», είχε πει ενθυμούμενος τα πρώτα του βήματα στο θεατρικό σανίδι. Πολλοί με ρωτούν αν το Χορν είναι το πραγματικό μου όνομα ή αν είναι ψευδώνυμο. Ομολογώ ότι αυτή η ερώτηση μ’ έχει πολύ ταλαιπωρήσει. Είναι, όμως φυσικό να γεννιέται αυτή απορία στους ανθρώπους, αφού το όνομα Χορν δε μοιάζει καθόλου ελληνικό, Ναι, η καταγωγή μου από τη μεριά του πατέρα μου δεν είναι ελληνική. Ο παππούς μου ήταν Αυστριακός. Οι Χορν δεν είμαστε από τους Βαυαρούς που ήρθαν με τον Όθωνα. Ο πατέρας του πατέρα μου ήρθε πολύ αργότερα στην Ελλάδα. Ερωτεύτηκε τη γιαγιά μου, βέρα Ελληνοπούλα, και την παντρεύτηκε. Τα πρώτα χρόνια μετά το γάμο τους έζησαν στην Τεργέστη, Εκεί γεννήθηκαν και οι πατέρας μου και ο αδελφός του», είχε πει ο ίδιος.

Την περίοδο 1943 – 1944 συμμετείχε στο θίασο της Κατερίνας, με την οποία συμπρωταγωνίστησε στο «Σύζυγοι με δοκιμή».

Το 1944 συγκρότησε δικό του θίασο μαζί με τη Μαίρη Αρώνη και λίγο αργότερα συνέπραξε με τη Βάσω Μανωλίδου. Το 1945 συνεργάστηκε με τον θίασο Μελίνας Μερκούρη και Νίκου Χατζίσκου, ενώ την περίοδο 1946 – 1950 επέστρεψε στο «Βασιλικό Θέατρο».

Το πάθος για τη Λαμπέτη και ο ανεκπλήρωτος έρωτας με την Πιαφ

Το φλογερό ειδύλλιο με την Έλλη Λαμπέτη, ξεκίνησε το 1953 και ήταν αυτό που έμεινε στην ιστορία του Τύπου της εποχής, παρά το γεγονός, ότι ο ίδιος είχε πει, ότι δεν ήταν αυτό που σημάδεψε την προσωπική του ζωή.

Ο δεσμός τους επίσπευσε το διαζύγιο της Λαμπέτη με τον Μάριο Πλωρίτη και μαζί έγραψαν μία από τις πιο αστραφτερές σελίδες στην υποκριτική τέχνη. Συγκρότησαν το δικό τους θίασο, μαζί με τον Γιώργο Παππά, ανεβάζοντας έργα, όπως: «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι» και «Το παιχνίδι της Μοναξιάς». Οι δρόμοι τους χώρισαν το 1959 και δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ στο θεατρικό σανίδι.

Οι δυο τους γνωρίστηκαν στη δραματική σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη. Φιλιόντουσαν για τις ανάγκες του έργου «Κάλπικη λίρα» που συμπρωταγωνιστούσαν και κάπως έτσι γεννήθηκε μια σχέση που κράτησε επτά ολόκληρα χρόνια. Ο σκηνοθέτης Μιχάλης Κακογιάννης είχε πει κάποτε, πως όταν οι δύο ηθοποιοί είχαν γύρισμα, προσπαθούσε να τους κρατήσει χωριστά.

Ένας έρωτας, όμως, που έμεινε ανεκπλήρωτος ήταν με το «σπουργιτάκι» της Γαλλίας, την θρυλική Εντίθ Πιάφ. Ο Χορν λέγεται, ότι την είχε συναντήσει μετά την sold-out εμφάνισή της στο θέατρο Κοτοπούλη στις 18 Σεπτεμβρίου 1946, στην Αθήνα. Ο ηθοποιός ήταν μόλις 25 ετών, ενώ έκλεινε τα 31.

Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος για την Εντίθ Πιάφ, αφού δεν είχαν το χρόνο να μιλήσουν ώστε να γνωριστούν καλύτερα. Η διάσημη Γαλλίδα τραγουδίστρια θα επιστρέψει στο Παρίσι, αλλά δεν θα συμβιβαστεί με την καθημερινότητά της. Σκέφτεται διαρκώς τον νεαρό ηθοποιό και αρχίζει να του γράφει.

«Σ’ αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά! Μπορεί να έρθεις στο Παρίσι με την Ειρήνη, αλλά μάλλον δεν το βλέπω, έτσι θα έρθω εγώ κοντά σου το Νοέμβριο, κανείς στον κόσμο δεν θα με εμποδίσει να έρθω στην Αθήνα, όμως αυτό που πρέπει να κάνεις χωρίς δισταγμό είναι να έρθεις στην Αμερική το Δεκέμβριο, έτσι θα ξανασμίξουμε εκεί και από κει ελπίζω να σε φέρω στο Παρίσι, που όταν το γνωρίσεις θα το αγαπήσεις όσο κι εγώ, αν πας στο Λονδίνο μετά την Αμερική θα πάω κι εγώ, θα ‘θελα να ζω πολύ κοντά σου, νομίζω πως θα μπορούσα να σε κάνω ευτυχισμένο και πιστεύω επίσης πως σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Ξέρω πως είμαι ικανή να τα παρατήσω όλα για σένα…».

Ο παθιασμένος έρωτας ωστόσο της Εντίθ Πιάφ φαίνεται να έμεινε ανεκπλήρωτος, αφού ο Δημήτρης Χορν εκείνη την εποχή ήταν νυμφευμένος με τη Ρίτα Φιλίππου. Η επιστολή δημοπρατήθηκε καταφέρνοντας να πιάσει το ποσό των 1.500 ευρώ.

Μετά τη Ρίτα Φιλίππου, ο Χορν παντρεύτηκε το 1967 την Άννα Γουλανδρή, η οποία μόλις είχε χωρίσει από τον πρώτο σύζυγό της, τον Λεωνίδα Παπάγο. Έζησαν μαζί μέχρι τον θάνατό της το 1988. Με τη σύζυγό του ίδρυσαν το Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, σκοπός του οποίου είναι η μελέτη του ελληνικού πολιτισμού.

Ο Δημήτρης Χορν τα τελευταία τέσσερα χρόνια της ζωής του έπασχε από τη νόσο Αλτσχάιμερ. Πέθανε στις 16 Ιανουαρίου 1998, από καρκίνο. Κηδεύτηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Τιμήθηκε από την ελληνική πολιτεία με το μετάλλιο του Χρυσού Σταυρού Γεωργίου Α`, ενώ το 2000 καθιερώθηκε στη μνήμη του το Βραβείο Χορν, το οποίο απονέμεται στους καλύτερους πρωτοεμφανιζόμενους άνδρες ηθοποιούς κάθε χρονιάς.