«Όλο και περισσότερες γυναίκες επιλέγουν να είναι single – Γιατί η ρετσινιά της “γεροντοκόρης” παραμένει;»

Η λέξη «γεροντοκόρη» ακόμη αντιμετωπίζεται με οίκτο και μισογυνισμό, την ώρα που οι γυναίκες, οι οποίες επιλέγουν να ζήσουν μόνες γίνονται ολοένα και περισσότερες. Μήπως λοιπόν έχει έρθει η ώρα να αναθεωρήσουμε το τι σημαίνει να μην παντρεύεσαι ποτέ και να παραμένεις single;

Μία γυναίκα, μέσα από τη δική της εμπειρία επιχειρεί να εξηγήσει αυτό ακριβώς!

«Θυμάμαι τη στιγμή που η αδελφή μου μού είπε ότι θα αποκτήσει παιδί. Ήμασταν μαζί με φίλους και κάποια στιγμή μου είπε ότι θέλει να μου μιλήσει. Μπήκαμε σε ένα δωμάτιο, όπου με κοίταξε με πολύ σοβαρό ύφος σε σημείο που έσπαγα το κεφάλι μου να σκεφτώ τι λάθος έκανα την τελευταία μισή ώρα. Η σοβαρότητα της ανακοίνωσής της με έκανε να ουρλιάξω. Έκανα ένα γρήγορο flashback στην παιδική μας ηλικία, όταν κάναμε ένα μυστικό meeting σαν αυτό τις φορές που είχαμε σπάσει κάτι μέσα στο σπίτι ή σχεδιάζαμε να πούμε ένα νέο στους γονείς μας. Επίσης, η σκέψη της μικρής μου αδελφής ως μαμά μού φαινόταν εντελώς αστεία. Όχι ότι δεν ήταν έτοιμη, καθώς ήταν σχεδόν 35 και ένιωθε οικεία για τον ρόλο. Απλά δεν μπορούσα να δω τον εαυτό μου σαν θεία γενικότερα.

Η δική μου πορεία σε μία τέτοια “συμβατικά” ενήλικη ζωή σταμάτησε κάπου στα 30, όχι μέσω μίας επιλογής ή κάποιου δραματικού γεγονότος, αλλά μέσα από μία αόρατη ανακάλυψη ευκαιριών. Ήμουν -και είμαι- ακόμη ελεύθερη. Δεν μετανιώνω που δεν έχω παιδιά. Όμως, το να γίνω θεία φέρει μαζί του μία λέξη – φάντασμα που αντηχεί μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου και κανείς ποτέ δεν είχε φωνάξει δυνατά: Γεροντοκόρη.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που πλέον δεν χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο, καθώς βρίθει μισογυνισμού, ξινίλας και απελπισίας. Η χρήση της ταμπέλας αυτής έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να χρησιμοποιείται. Όμως, δυστυχώς δεν έχει εκλείψει. Ούτε έχει αντικατασταθεί από κάποια πιο εύηχη και ευγενική. Έτσι λοιπόν, πώς αλλιώς μπορούμε να αποκαλέσουμε τους εαυτούς μας οι -πρώην- γεροντοκόρες: ελεύθερες γυναίκες; Single εφ’ όρου ζωής; Ακούγεται σαν πακέτο με φέτες τυριού που θα κρατήσουν για πάντα στο ψυγείο σου.

Είναι σημαντικό να βρούμε μία ταυτότητα, επειδή ο αριθμός αυτός ολοένα και αυξάνεται. Στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας δείχνουν ότι γυναίκες που ζουν μόνες, που δεν έχουν παντρευτεί ποτέ έχουν αυξηθεί δραματικά στις ηλικίες κάτω των 70. Από το 2002 έως και το 2018 τα στοιχεία για τις γυναίκες ηλικών από 40 έως 70 αυξήθηκαν κατά μισό εκατομμύριο. Μάλιστα, το ποσοστό εκείνων στις ηλικίες των 40 που δεν παντρεύτηκαν ποτέ διπλασιάστηκε.

Και δεν είναι μόνο φαινόμενο της Δύσης. Στη Νότια Κορέα, για παράδειγμα, η πάλαι ποτέ παθητική φιγούρα της “μεγαλοκοπέλας” έχει γίνει πλέον η “μόνη -και εύπορη- Χρυσή Δεσποινίς”, ενώ στην Ιαπωνία, οι ανύπαντρες γυναίκες άνω των 25 ετών λέγονται “Christmas Cakes” (ναι ακριβώς γιατί έχει διατίθεται σε συγκεκριμένες ημερομηνίες – ο θεός κι η ψυχή τους). Παράλληλα, το ντοκιμαντέρ της Σος Σλαμ του 2019 με τίτλο “Leftover Women” εξερευνεί τις sheng nu της Κίνας, αυτές τις… εναπομείνασες γυναίκες.

Το να είναι κανείς αδέσμευτος δεν είναι πλέον κάτι για να στραβώνει κανείς. Το ότι κάποιος δεν παντρεύτηκε ποτέ ή να έχει μία μακροχρόνια σχέση είναι μία συνειδητή επιλογή.

Πείτε μου πόσο ενθαρρυντικό είναι να πηγαίνεις μόνη σε πάρτι, δείπνα, στο κρεβάτι μόνη. Όμως, πάω, ζώντας κάτω από το “γεροντοκορίστικο” στερεότυπο της ζηλόφθονης και κακιάς. Πόσο πιθανό είναι αυτό, παρά το γεγονός ότι μεγάλωσα με μία φεμινίστρια μητέρα και απόλαυσα μία ζωή γεμάτι φιλίες, να νιώθω ακόμη το στίγμα αυτής της λέξης; Ή τον φόβο ότι ακόμα και στη μέση ηλικία δεν έχω πιάσει το στάτους μίας αληθινής ενήλικης γυναίκας;

Ίσως να φταίνε και τα βιβλία που διάβασα. Μέσα από μία γραφή της Τζέιν Όστεν ή του Τσαρλς Ντίκενς, μεγάλωσα με το να οικτίρω και να γελάω με τις γεροντοκόρες, τις μικροπρεπείς βεντέτες και τις μεγαλοπρεπείς ζήλιες που γεννούσε η ανάγκη τους για σημασία σε έναν κόσμο που δεν βρήκε πώς να τις χρησιμοποιήσει. Ήταν φιγούρες διασκέδασης και απογοήτευσης και όχι γυναίκες, τις οποίες θα μπορούσα να συναναστραφώ στην πραγματική ζωή. Εξάλλου, όπως και πολλές δυνάμει γεροντοκόρες, δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ότι θα είχα αυτήν την πορεία. Θα έβρισκα κάποια στιγμή έναν σύντροφο, όπως η Μπρίτζετ Τζόουνς. Δεν θα μπορούσε;

Όχι. Υπέθεσα ότι η δική μου κατάσταση είναι μία προσωρνή παρέκληση, μία κατάσταση που δεν θα πρέπει να με θέτει σε συναγερμό ή να χρειάζεται άμεση απόκρηση. Το ημερολόγιο των κοινωνικών μου επαφών είναι γεμάτο, η δουλειά μου με συστήνει σε καινούργιους ανθρώπους.

Όμως, τώρα η μικρή μου αδελφή ετοιμάζεται να αποκτήσει παιδί κι εγώ πλησιάζω τα 40. Τα προγνωστικά είναι εναντίον μου, ακόμη κι αν η στατιστική που λέει ότι πιο πιθανό είναι να σε σκοτώσει τρομοκράτης, παρά να βρεις σύζυγο μετά τα 40, έχει καταρριφθεί. Το γεγονός ότι η μέση ηλικία γάμου στα ετερόφυλα ζευγάρια κυμαίνεται στα 31,5 για τις γυναίκες α και στα 33,4 για τους άντρες, προσφέρει λίγη σιγουριά, καθώς η “αγορά” των ελεύθερων είναι η πιο… “πολυσύχναστη” μεταξύ των ηλικιών 35 και 47, με τις γυναίκες να είναι πολύ περισσότερες από τους άντρες.

Ένα από τα πιο σκληρά κομμάτια της μη δέσμευσης είναι να να σε αφήσει να νιώθεις κάπως φρικιό. Βλέπω ότι η ομάδα των στενών μου φίλων παντρεύτηκαν σε μεγάλη ηλικία και κανενός δεν ήταν από επιλογή. Δεν μπορεί κανείς να κλείσει τα μάτια στο γεγονός ότι οι ευκαιρίες για ρομαντικά ειδύλλια μειώνονται και η δεξαμενή των διαθέσιμων ανδρών μειώνεται. Μέσα στο χρόνο, λίγες διαχειριζόμαστε πολλά ραντεβού. Οι περισσότερες έχουμε βαρεθεί τα διαδικτυακά ραντεβού, βαρεθήκαμε το Tinder ή άλλες τέτοιες εφαρμογές.

Στα 20κάτι μας, οι φίλες μου κι εγώ συνηθίζαμε να συζητάμε ατελείωτα για τους τύπους που μας άρεσαν. Τώρα αυτό το θέμα αποφεύγεται τεχνηέντως, ακόμη και σε συζητήσεις με την αδελφή μου.  Οι μόνοι άνθρωποι, που τείνουν να ρωτάνε αν βλέπουμε κάποιον, είναι παντελώς άγνωστοι, καθώς η οικογενειακή κατάσταση θεωρείται ακόμη κλειδί για να ξεκινήσει μία συζήτηση, ένα απαραίτητο στοιχείο για την ταυτότητα κάποιου. Η φίλη μου, η Άλεξ στην ερώτηση: Έχεις το άλλο σου μισό; έχει μια γκάμα απαντήσεων. Όμως, όταν την πρήζουν απεγνωσμένα απαντά : Όχι είμαι ένας ολόκληρος άνθρωπος. 

Όσο μεγαλώνουμε, η απόσταση μεταξύ των εμπειριών ζωής που μοιραζόμαστε και οι απόψεις μας μεγάλώνει. Το να είσαι αδέσμευτη μπορεί να σε απομονώνει και είναι εύκολο να πειστείς ότι κανείς άλλος δεν είναι τόσο απελπισμένος, όσο εσύ. Μήπως χάνουμε τα σπουδαιότερα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κάποιος; Μπορούμε να γλιστρήσουμε στην μοναξιά, τον εγωισμό ή την ασημαντότητα; Θα υπάρχει κάποιος κοντάμας, όταν γεράσουμε; Και η ζωή χωρίς μία συναισθηματική συντροφιά είναι μισή ζωή; 

Μέσα στο πλαίσιο μίας φεμινιστικής αφήγησης, υπάρχει ισχυρή αίσθηση ότι η απάντησε σε αυτές τις ερωτήσεις είναι όχι. Ως σύγχρονες, ανύπαντρες γυναίκες δεν θα πρέπει να θεωρούμε ότι είμαστε χαμένες.

Υποθετω, όμως, ότι πολλές αδέσμευτες γυναίκες στην ίδια θέση με μένα φοβούνται μήπως τις χαρακτηρίσουν γκρινιάρες και απεγνωσμένες. Κι έτσι δεν μιλάμε για το θέμα και προσπαθούμε να κρύψουμε ότι η ρετσινιά της γεροντοκόρης ακόμη υπάρχει. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που, αντί να βρω την έμπνευσή μου από σύγχρονες ηρωίδες, προτιμώ να κοιτάξω πίσω και να μάθω από τις γεροντοκόρες του παρελθόντος. 

Αν, λοιπόν, μία αδέσμευτη γυναίκα είναι χαρούμενη με αυτό, φυσικά εξαρτάται και από την προσωπικότητά της, τις συνθήκες και τη διάθεση της στιγμής που την ρωτάς. Είναι καιρός να αλλάξουμε τους κανόνες και τον διάλογο. Καθώς ο αριθμός των ανύπαντρων γυναικών ολοένα και αυξάνεται, θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς για το τι σημαίνει αυτό. Θα πρέπει να είμαστε ευτυχισμένες με την ταυτότητά μας και τις εμπειρίες της ζωής μας. Θα πρέπει να υποστηρίζουμε τη δική μας ιστορία και να μην υποβιβαζόμαστε από τους άλλους. Γιατί δεν ξεκινάς να πάρεις το αίμα σου πίσω;»

Σχετικά Άρθρα
Γνωρίστε τις “trad wives”: Tις αντι-φεμινίστριες που ζητούν παραδοσιακές αξίες
Γνωρίστε τις “Trad Wives”: Tις αντι-φεμινίστριες που ζητούν παραδοσιακές αξίες
Στην Amazon θα βρείτε βιβλία γραμμένα μέσω AI - Το ερώτημα είναι μπορεί η τεχνητή νοημοσύνη να δημιουργήσει λογοτεχνία;
Στην Amazon θα βρείτε βιβλία γραμμένα μέσω AI – Το ερώτημα είναι μπορεί η τεχνητή νοημοσύνη να δημιουργήσει λογοτεχνία;
Θετική Φωνή: Ένα βίντεο για να μας θυμίσει ότι η εργασία στο σεξ είναι εργασία
Θετική Φωνή: Ένα βίντεο για να μας θυμίσει ότι η εργασία στο σεξ είναι εργασία
Όταν το Ψέμα συνάντησε την Αλήθεια - Ένας μύθος που μας οδηγεί στη Γυμνή Αλήθεια
Όταν το Ψέμα συνάντησε την Αλήθεια – Ένας μύθος που μας οδηγεί στη Γυμνή Αλήθεια
Αυτά είναι τα πιο "γκρινιάρικα" ζώδια
Αυτά είναι τα πιο “γκρινιάρικα” ζώδια
"Οθόνες το όπιο των λαών, τελικά;" Σκέψεις και συναισθήματα της συγγραφέως Σταυρούλας Αποστολίδου
“Οθόνες το όπιο των λαών, τελικά;” Σκέψεις και συναισθήματα της συγγραφέως Σταυρούλας Αποστολίδου

Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του