“Ο έρωτας την άνοιξη”. Από τη Γεωργία Δρακάκη

“Κάθε Μάρτη, καθ’ Απρίλη, κάθε Μάη, ο θεός (του έρωτα) να μας φυλάει!”

Γράφει η Γεωργία Δρακάκη

Κάθε φορά που ανθίζουν οι νεραντζιές και βαραίνει η ατμόσφαιρα από γιασεμιά και υποσχέσεις, κάτι ξυπνάει μέσα μας. Λες κι έχουμε φυλαγμένο έναν παλιό στίχο σε κάποιο ξεχασμένο συρτάρι της καρδιάς, και μόλις σκάσει ο ήλιος λίγο παραπάνω, τον θυμόμαστε απ’ έξω. Από τα ρεμπέτικα και τα βαγκνερικά της εβδομάδας των Παθών, στην αναστύλωση της ανάστασης μέσω της λυτρωτικής ποπ, των ευλησμόνητων σουξέ της εποχής και των παλιών ιταλικών τραγουδιών, τα ρούχα ξεφλουδίζονται αργά από πάνω μας, αποκαλύπτονται οι ώμοι, το πάνω μέρος της πλάτης, οι γάμπες, οι αστράγαλοι, ύστερα μια μέρα κάνει κρύο ξανά και άντε πάλι να ντυθούμε και μετά, θα έρθει ανύποπτα και απροεδοποίητα εκείνη η μέρα-ορόσημο. Εκείνη η μέρα της άνοιξης που, κρυφά μέσα της, θα ξέρει ότι είναι η πρώτη μέρα του καλοκαιριού.

Την άνοιξη ερωτευόμαστε αλλιώς. Όχι απαραιτήτως πιο βαθιά, αλλά πιο πρόθυμα. Πιο ανοιχτά. Πιο ανυπόμονα. Κάτι μέσα μας, ακόμα κι αν είναι κουρασμένο, προδομένο ή προσεκτικό, λέει: ‘’Μωρ’ λες;’’ και ύστερα λέει ‘’More or Less?’’ και ‘’μπα, μια χαρά είμαι μόνη μου, αλλά πόσο θέλω να μου στείλει μήνυμα και να αρχίσω να ετοιμάζομαι για αυτόν και να σαπουνίζομαι στο ντους για αυτόν και να φοράω το άρωμά μου πίσω από τα γόνατα για αυτόν και να παριστάνω την κουλ για αυτόν!’’. Κι ας έχουμε φάει τα μούτρα μας, κι ας υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας πως “δεν ξαναμπλέκουμε”. Η άνοιξη μάς ξεγελά, αλλά το κάνει τρυφερά. Σαν φίλη που ξέρει τι περάσαμε, αλλά μας κλείνει το μάτι για μια τελευταία βόλτα πριν νυχτώσει.

Είναι και το φως. Εκείνο το φως που δεν είναι χειμωνιάτικο, ούτε ακόμα καλοκαιρινό. Είναι το ενδιάμεσο. Το λίγο μελαγχολικό, το λίγο γλυκόπικρο. Που φωτίζει πρόσωπα στο μπαλκόνι απέναντι. Που μας κάνει να προσέχουμε λεπτομέρειες – τα χέρια, τα μάτια, την ανάσα του άλλου όταν γελάει. Την άνοιξη βλέπουμε αλλιώς. Ίσως πιο ρομαντικά. Ίσως πιο θαρραλέα. Ίσως πιο σέπια: σαν ένα φυσικό φίλτρο να καλύπτει γλυκά την όρασή μας κάθε Μάη και να πέφτουμε σε κινηματογραφίλες που, χρόνια μετά, θα θυμόμαστε ως παγίδες και οικτρές αποτυχίες, αλλά τώρα, τώρα θέλουμε πάλι να το ζήσουμε, άλλη μία φορά-λες να είναι αυτή επιτέλους η τελευταία;

Εμείς που νομίζαμε πως τα ξέραμε όλα για τον έρωτα, κάθε άνοιξη τον ξαναμαθαίνουμε. Μέσα από ένα απρόσμενο φλερτ στο φανάρι. Από μια συνάντηση τυχαία και αναπάντεχη, με κάποιον που δεν είχαμε δει “έτσι” μέχρι χθες. Από μια συζήτηση στα σόσιαλ που τραβάει μέχρι αργά, και δεν μας νοιάζει που αύριο έχουμε δουλειά. Την άνοιξη, στον έρωτα γινόμαστε πιο δοτικοί, πιο παιχνιδιάρηδες. Θέλουμε να μοιραστούμε τη μέρα, τον καφέ, την πασχαλιά που σκαρφαλώνει στον τοίχο. Και τα βράδια, αυτά τα χλιαρά ανοιξιάτικα βράδια, αγκαλιαζόμαστε λίγο πιο σφιχτά. Λες και φοβόμαστε μη μας πάρει το καλοκαίρι και χαθεί όλο αυτό. Αλλά κι αν μας πάρει, τι κακό μπορεί να συμβεί; Τι ωραιότερο από ένα τριήμερο, τέλη Ιούνη, για την επέτειο του πρώτου σας μήνα μαζί; Χωμένοι στην γαλάζια αγκαλιά του Αιγαίου, γίνεστε ακούσια σχεδόν στίχοι σε ποίημα του Ελύτη, σας χωνεύει όλη η ελληνική ποίηση και εσείς γλυκοζαλίζεστε, α, η ναυτία της αγάπης και δεν έχετε ιδέα ότι μπορεί-και-να-συμβεί-το-κακό.

Ο έρωτας την άνοιξη, φυσικά, δεν υπόσχεται μονιμότητα. Αλλά υπόσχεται ζωή. Οι ερωτευμένοι την άνοιξη μοιάζουν τόσο πολύ στους ανθούς της αμυγδαλιάς: ευαίσθητοι, αλλά γενναίοι. Ελπίζουν πως, στην δική τους ιστορία, το τέλος θα γραφτεί διαφορετικά, με λιγότερο αίμα. Κούνια που τους κούναγε. Αλλά ποιος μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό της προσωπικής του επικράτησης, ως εξαίρεσης λαμπρής, στους κανόνες;

ΥΓ: Μετά τον έρωτα τα ανοιξιάτικα βράδια, ο ύπνος είναι γλυκός κι αδιάκοπος, αυτά τα εποχιακά σκεπάσματα (ούτε κουβέρτες, ούτε σεντόνια) δημιουργούν την Άπειρη Θαλπωρή, την ευτυχία σχεδόν την αγγίζεις με τις άκρες των δαχτύλων.

Διαβάστε επίσης

Η εικαστικός Μαρία Φραγκουδάκη με το έργο “Thera” στη δημοπρασία “The Greek Sale” του Οίκου Bonhams στο Παρίσι

Το The Meet Market συναντά το 24ο Athens Jazz – Δείτε όλο το πρόγραμμα