Αρχική > Σχέσεις > Μόνη το Πάσχα στην Αθήνα

Μόνη το Πάσχα στην Αθήνα

Σχέσεις

Από

16 Απριλίου 2025

Βόλτες στην σχετικά άδεια πόλη, Ανάσταση στην Μητρόπολη και Κυριακή του Πάσχα στα Εξάρχεια. Βαθιά περίσκεψη, μια μέσα γλύκα και πολλή μελαγχολία, φυσικά.

Γράφει η Γεωργία Δρακάκη

Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν έχουν χωριό. Καταγωγές έχω, αλλά σπίτι σε χωριό με παππούδες και γιαγιάδες μέσα και κανονισμένα χριστουγεννιάτικα και πασχαλινά τραπέζια, δεν. Καμιά φορά, είχε τύχει να κάνουμε με τους γονείς μου Πάσχα στην εξοχή, κάπου καλεσμένοι ή σε κάποια εκδρομή, κατά την οποία τρώγαμε έξω. Στους γονείς μου πάντοτε άρεσε να τρώνε έξω περισσότερο από ό, τι να ασχολούνται με ένα σωρό ετοιμασίες και να λερώνουν πιάτα και ποτήρια-αυτό, κατά βάθος, μου αρέσει σε αυτούς. Στα μάτια μου, είναι ακόμα οι τριαντάρηδες που ήταν όταν με γέννησαν. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή στην ενήλικη ζωή μου, βρέθηκα σε ένα παραδοσιακό σπίτι σε επαρχία, με ψήσιμο αρνιού και υπερχειλισμένο από καλούδια βρώσιμα και πόσιμα τραπέζι, με συγγενείς και παρασυγγενείς (θείες, εξαδέρφους, κόρες εξαδέρφων και εγγόνια, τριτανίψια, γειτόνους, ό, τι μπορείτε να φανταστείτε).

Η φύση γύρω οργίαζε, μύριζε η άνοιξη και ενώνονταν τα άνθη με την τσίκνα και, κατά το έθιμο της περιοχής, διάφορες μικρές μπάντες πνευστών και κρουστών αποτελούμενες κυρίως από Ρομά μουσικάντηδες περνούσαν από τα σπίτια και τις αυλές να παίξουν, να φάνε μια μπουκιά, να πάρουν και λίγα λεφτά. Αυτό το Πάσχα με είχε ενθουσιάσει πραγματικά, ήταν ακριβώς όπως είχα φανταστεί ότι είναι το Πάσχα στο χωριό.

‘’Πάσχα στο χωριό/Συγκέντρωση μετοίκων’’, γράφει ο Νίκος Ζούδιαρης στο τραγούδι του Ζήνωνος και, πάντοτε, μου προξενούσε μια μικρή ανατριχίλα. Αυτό το ‘’Πάσχα στο χωριό’’ (με την φωνή του Αλκίνοου!) μου μοιάζει σκέτη σφαγή. Τα οικογενειακά τραπέζια μπορούν να είναι στ’ αλήθεια αδυσώπητα καμιά φορά. Μου αρέσουν πολύ τα μεγάλα τραπέζια, αρκεί να αγαπώ και να αγαπιέμαι με όλους τους συνδαιτημόνες.

Τέλος πάντων, δύσκολη συζήτηση αυτή. Ένα χρόνο πριν από αυτή την πασχαλινή εξόρμηση στις εξοχές, είχα ένα Πάσχα μεθυστικά λυπημένο (για προσωπικούς λόγους) και δύο χρόνια πριν ένα Πάσχα ανανεωτικό και καθαρτικό της ψυχής μου: είχα πει να το περάσω μόνη ή σχεδόν.

Ζούσα στην Κυψέλη, κοντά στην εκκλησία της Αγίας Ζώνης και είχα από χρόνια καλλιεργήσει ένα τελετουργικό: Μεγάλη Πέμπτη, στα Δώδεκα Ευαγγέλια, πάμε πάντα εκκλησία. Αγαπώ τα συγκεκριμένα κείμενα, για να είμαι ειλικρινής περισσότερο από λογοτεχνικό ενδιαφέρον. Όχι ότι δεν δονείται κάθε Απρίλιο η χριστιανοσύνη μου. Συγκινούμαι και καταβάλλομαι ολόκληρη από το αφήγημα της ίδιας της άνοιξης και της ζωής περί θανάτου και ανάστασης. Θυμάμαι πάντοτε την λατρεμένη μου προγιαγιά που έφυγε από την ζωή μια Μεγάλη Παρασκευή ξημερώματα.

Εκείνη τη μεγαλοβδομάδα, στην Αγίας Ζώνης την κυψελιώτικη, δεν πήγα εκκλησία. Από το μπαλκόνι μου περίμενα την Ανάσταση, βασικά την προσωπική μου. Γύρευα μια μεγάλη αλλαγή στην ζωή μου, είχα πιάσει να γράφω και το βιβλίο μου, το ‘’ο Τάσος πέθανε’’-θα ήταν η πρώτη φορά που ο καλός μου ο Τάσος, ο φίλος, ο συμπαίκτης, ο δικός μου άνθρωπος δεν θα γιόρταζε το όνομά του μέσα στην πασχαλινή περίοδο, να λέγαμε τα χρόνια πολλά μας, Αναστάσιος εκείνος, Γεωργία λίγες μέρες μετά εγώ. Η γειτονιά της Κυψέλης μύριζε ολόκληρη σαν επιτάφιος, από την Μεγάλη Τρίτη και ο καιρός δεν συμφωνούσε πολύ με το θρησκευτικό κλίμα: άνοιξη πολλά υποσχόμενη. Μεγάλη Παρασκευή άκουγα τις καμπάνες από το πρωί και, κατά το έθιμό μου, το Σμυρνέικο Μινόρε από Παπαγκίκα, (‘’αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο/ποτέ να μην ξυπνήσω’’). Μεγάλο Σάββατο κανόνισα έξοδο με φίλες σε γνωστό after στέκι στα Εξάρχεια. Η πρώτη φορά στην ζωή μου που δεν πήγα στην Ανάσταση, παρά έβλεπα από το μπαλκόνι μου τα αναμμένα κεριά και τις λαμπάδες να φωτίζουν των γειτόνων μου τα πρόσωπα.

Είχα φτιάξει και μια μαγειρίτσα με χοιρινό, πρώτη φορά, επίσης. Συνήθως, την έφτιαχνα παραδοσιακά ή την έτρωγα από τα χέρια της γιαγιάς που δεν μπορούν να συγκριθούν στην μαγειρική και γενικώς με κάποιο άλλο ζευγάρι χέρια στον πλανήτη γη. Ντύθηκα, στολίστηκα, πήρα ταξί και πήγα Εξάρχεια. Συνάντησα έναν καλό φίλο τυχαία, εκτός από την κανονισμένη παρέα μου, και παρίστανα πως ερωτεύτηκα ένα αγόρι, εκεί, μες στο μαγαζί. Αυτό το αγόρι, με το οποίο πέρασα μερικές καλές στιγμές το διάστημα μετά το Πάσχα, αποτέλεσε την προοικονομία της Μεγάλης Συμφοράς που θα με έβρισκε. Και ως γνωστόν, οι Μεγάλες Συμφορές έρχονται με το πρόσωπο της απόλυτης καλοσύνης κι ευτυχίας. Τι να πεις, έτσι είναι ο έρωτας: Σταύρωση και Ανάσταση ή, καμιά φορά, το αντίστροφο. Ο έρωτας εκείνη τη χρονιά με βρήκε Μάη, πάνω που το έαρ από γλυκύ θα γινόταν καλοκαίρι. Μέχρι το επόμενο Πάσχα, θα ζούσα μία θύελλα. Η μάνα μου τρόμαξε όταν την Μεγάλη Παρασκευή που είχα χωρίσει, πλέον, έτρεξε αίμα από την μύτη μου μέσα στο πιάτο με την σούπα της γιαγιάς. Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας: μην γελάτε καθόλου.

Μερικά Πάσχα τώρα πίσω από όλα αυτά τα κάπως ντραμάτικ, ήμουν στο φοιτητικό μου σπίτι στα Εξάρχεια, τσακωμένη ή κάτι τέτοιο με την οικογένειά μου (Κύριος οίδε τι είχε συμβεί πάλι και είχα νιώσει με το δίκιο ή με την υπερβολή μου θιγμένη) και είχα αποφασίσει να κάνω γιορτές στο κέντρο της Αθήνας. Ήμουν ας πούμε 24, 25 ετών. Ίσως λίγο μεγαλύτερη. Θολώνει η μνήμη και γουστάρω, γιατί η ζωή είναι μια κουταλιά νερό, μες στην οποία συχνά επιλέγουμε να πνιγόμαστε επειδή δεν μας έμαθαν να κάνουμε κάτι άλλο. Τέλος πάντων, πρωταντίκρισα τις μπουκαμβίλιες της Νεάπολης και τα γιασεμιά στην Πλάκα, κρατώντας από το χέρι τον τότε (και παντοτινά) αγαπημένο μου. Πήγαμε εκκλησία, πήγαμε Επιτάφιο, κρατήσαμε λαμπάδες-ως τότε, ο νονός μου μου έπαιρνε λαμπάδα-και κάναμε μια εξαίσια Ανάσταση στην Μητρόπολη. Φάγαμε μαγειρίτσα και πίτα στου Ψυρρή σε μια τουριστική ταβέρνα και θυμάμαι γελάγαμε με όλα.

Κοιτώντας προς τα πίσω, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη και ανάλαφρη εκείνες τις μέρες. Την Κυριακή, πήγαμε στη Ροζαλία της Βαλτετσίου και φάγαμε τα πιο νόστιμα κατσικίσια παϊδάκια ever. Μετά, Κολωνάκι για καφέ. Είχα αγοράσει εφημερίδες με ένθετα και ένιωθα ενήλικη και κάπνιζα τα Davidoff Gold μου και απολάμβανα τόσο πολύ τα πάντα, Εκείνον, εμένα, τα κείμενα.

Συζητούσα για τα όνειρά μου, για το μέλλον μας, ρούφαγα καφέ και ανυπομονούσα να γυρίσω στο σπίτι να ξανακάνω έρωτα και να ξανακοιμηθώ. Δεν κατάφερα μέχρι σήμερα, στα 33 παρά μου χρόνια, στην ηλικία του Χριστού δηλαδή όταν τον σταύρωσαν, να αποκτήσω μια πασχαλινή ρουτίνα. Κανενός είδους ρουτίνα, δηλαδή. Κι αυτό, από την μία μου αρέσει, από την άλλη έχει αρχίσει κάπως να με πληγώνει. Να με κάνει να νιώθω ακόμα πιο αταίριαστη. Δεν έχω ιδέα πού θα με βρει το Πάσχα φέτος, έχω εγκαταλείψει για λίγο καιρό τα σχέδια. Το νιώθω όμως πως και φέτος, μετά την συγκεκριμένη Ανάσταση, κάτι Μεγάλο με περιμένει. Μετά την εβδομάδα των Παθών, ίσως το Μάθημα που χρειάζομαι για να ξυπνήσω και να αναλάβω ξανά την ζωή μου-είναι πολύ ζόρικα τα τελευταία δύο χρόνια, σας ομολογώ.

Σας εύχομαι να ζείτε, το Πάσχα και όχι μόνο, όσο πιο κοντά σε αυτούς και σε αυτά που λαχταράτε και αγαπάτε. Δεν έχει σημασία αν είστε στην Αθήνα ή στο χωριό. Δεν έχει σημασία αν είστε μόνοι ή με παρέα ή με οικογένεια. Πώς νιώθετε την ψυχή σας μετράει: στον σταυρό ή στα ουράνια;