Η Katie McKenna στα 24 της χρόνια είχε ένα σοβαρό ατύχημα με το ποδήλατο. Βρέθηκε κάτω από τις ρόδες μιας νταλίκας και ορίστε τι έμαθε από την εμπειρία της.
“Ήταν ένα όμορφο πρωινό και είχα ξεκινήσει τη βόλτα μου με το ποδήλατο. Όταν επέστρεφα στο σπίτι μου σταμάτησα σε ένα φανάρι, χωρίς να δίνω μεγάλη σημασία στο φορτηγό που ήταν δίπλα μου. Είχα περισσότερο στο νου μου την ανατολή του ήλιου και το πόσο ωραία θα ήταν να την προλάβαινα. Είχα ήδη κάνει σήμα για την πορεία μου, ενώ ο οδηγός της νταλίκας δεν είχε ανάψει φλάς. Ήμουν σίγουρη ότι ήξερε που θα πάω, αλλά εκείνος τελικά δεν συνέχισε ευθεία και εγώ είχα ήδη πάρει μια ανοιχτή στροφή. Πριν καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε βρέθηκα κάτω από τις τέσσερις πρώτες ρόδες της νταλίκας. Άκουγα τα κόκκαλά μου να σπάνε και παρακολουθούσα τα λάστιχα του αυτοκινήτου να περνούν από πάνω μου. Κράτησα τα μάτια μου ανοιχτά και είδα και το δεύτερο σετ από ρόδες να πατά το ήδη λιωμένο μου κορμί. Φοβόμουν ακόμα και να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου!
Το μυαλό είναι πραγματικά απίστευτο όργανο. Το δικό μου μπήκε σε διαδικασία “διαλογής”. Πίστευα ότι αν κλείσω τα μάτια μου θα έμπαινα σε μια φάση σκότους, ότι δεν θα είχα κανέναν έλεγχο! Οπότε τα κράτησα ανοιχτά και παραδόξως θυμόμουν τον αριθμό του κινητού τηλεφώνου της μαμάς μου και του σπιτιού μου, οπότε μπορούσα να ενημερώσω τους αυτόπτες μάρτυρες για να ενημερώσουν τους γονείς μου. Και το πιο παράξενο; Θυμήθηκα ότι η καλύτερη μου φίλη, που είναι νοσοκόμα, μου είχε πει ότι το πιο κοντινό νοσοκομείο δεν είναι ποτέ το καλύτερο.
Έτσι, όταν ήρθε το ασθενοφόρο οι διασώστες βρέθηκαν να μιλούν με μια κοπέλα που ήθελε να μεταφερθεί, όχι στο κοντινότερο, αλλά στο καλύτερο νοσοκομείο, η οποία δε δεχόταν το όχι ως απάντηση. Ήθελα το σώμα μου να ζήσει και θα το έκανα. Βέβαια, εκείνοι πίστευαν ότι δε θα τα κατάφερνα ούτε μέχρι την επόμενη γωνία, αλλά επέμενα!
Παρά τις προσδοκίες τους, είχα τις αισθήσεις μου καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής και όταν έφτασα στο νοσοκομείο ρώτησα την πρώτη γιατρό για το αν θα ζούσα. Μου είπε ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, αλλά θα προσπαθούσε!
Δεν ξέρω γιατί το σώμα μου δεν παραιτήθηκε εκείνη τη στιγμή ή κάποια στιγμή στη διάρκεια των δέκα ωρών που ξόδεψα στο χειρουργείο. Μου έδωσαν οχτώ φιάλες αίμα, αλλά η αιμορραγία εξακουλουθούσε και αν το αίμα μου δεν άρχιζε να πήζει μέχρι μια συγκεκριμένη ώρα τότε οι γιατροί ενημέρωσαν τους δικούς μου να περιμένουν το χειρότερο. Προς έκπληξη όλων 15 λεπτά μετά την τελική προθεσμία το αίμα μου άρχισε και πάλι να πήζει.
Όταν ξύπνησα από το χειρουγείο δεν αναγνώριζα τίποτα από τη ζωή μου. Είχα σπάσει όλα μου τα πλευρά, είχα λιώσει τα πνευμόνια μου, είχα 5 κατάγματα στη λεκάνη και είχα δημιουργήσει μια τεράστια τρύπα στην κύστη μου. Το τιμόνι του ποδηλάτου είχε καρφωθεί δίπλα στο στομάχι μου, ενώ δεν ένιωθα τίποτα από το θώρακα και κάτω.
Τους επόμενους δυο μήνες τους πέρασα στο νοσοκομείο προσπαθώντας να επαναφέρω το σώμα μου. Γύρισα στο πατρικό μου και κοιμόμουν στο δωμάτιο που μεγάλωσα σε ένα νοικιασμένο κρεβάτι νοσοκομείου. Έκανα φυσιοθεραπεία κάθε μέρα και μετά από ένα πολύ μεγάλο διάστημα (είχαν περάσει 8 μήνες) και με τη βοήθεια και υπομονή των οικείων μου, κατάφερα να ξαναπερπατήσω.
Σε όλη τη διάρκεια της ανάρρωσής μου σκεφτόμουν ότι έπρεπε να γίνω και πάλι όπως ήμουν πριν και το προσπαθούσα. Όμως κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι εκείνο το κορίτσι δεν υπάρχει πια. Δεν ήμουν πια ένα ανέμελο 24χρονο κορίτσι που δεν εκτιμά και δεν καταλαβαίνει την αξία της ζωής του.
Τότε ήταν που άρχισα να μην εστιάζω σε ό,τι είχα χάσει, αλλά σε όσα είχα κερδίσει: βαθιά ευγνωμοσύνη για την ζωή που παραλίγο να χάσω. Άρχισα να ζω στιγμές απίστευτης χαράς, ακόμα και όταν η μαμά μου με έβγαζε έξω με το καροτσάκι για να νιώσω τις νιφάδες του χιονιού ή όταν κατάφερα να ξαναπατήσω το πόδι μου στο δάπεδο ή όταν ήθελα να πιω ένα ποτήρι κρασί χωρίς λόγο!
Η ομορφιά όλων αυτών των απλών στιγμών θα μου περνούσε απαρατήρητη πριν από λίγους μήνες.
Δεν αποκαλώ τον εαυτό μου “επιζήσασα” επειδή το σώμα μου κατάφερε να βρει έναν τρόπο για να βγει ζωντανό από όλο αυτό, αλλά και επειδή κατάφερα να φέρω τη ζωή μου ξανά σε ένα σημείο ζωντάνιας και χαράς. Από τα απόλυτα θρύψαλα και το σκοτάδι έγινα ξανά χαρούμενη. Για μένα η επιβιώση δεν ήταν μόνο το ότι γλίτωσα το θάνατο, αλλά και το δώρο της αληθινής, πραγματικής ζωής!”
Πηγή: health.com
Σχετικά Άρθρα
Google News