Τα εντυπωσιακά κοστούμια των Deux Hommes είναι ένας καλός λόγος για να δεις τον «Χορό με τη Σκιά μου» του Ρήγου

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος έστησε στην Εθνική Λυρική Σκηνή μία εξαιρετική παράσταση- φόρο τιμής στα έργα του Μάνου Χατζιδάκι, τον «Χορό με τη Σκιά μου». Μετά από χρόνια δε, ξαναφόρεσε και ο ίδιος πουέντ και χόρεψε το τελευταίο κομμάτι μόνος του, συγκλονίζοντας και μεταδίδοντας στο κοινό την έντονη συναισθηματική του φόρτιση.

Στη νέα του αυτή χορογραφία, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, περιηγείται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα του χατζιδακικού έργου, εντάσσοντας ισάριθμα εμβληματικά έργα σε μια σπονδυλωτή παράσταση (Ο κύκλος του C.N.S., Ο καπετάν Μιχάλης, Το καταραμένο φίδι, Το χαμόγελο της Τζοκόντας). 

Παρακολουθώντας κάποιος την παράσταση αυτή, μένει άφωνος με τα εκπληκτικά κοστούμια των Deux Hommes. Ο Δημήτρης Αλεξάκης και ο Γρηγόρης Τριανταφύλλου εμπνεύστηκαν από τα τέσσερα έργα και δημιούργησαν τέσσερις τελείως διαφορετικές ενότητες κοστουμιών. 

1. Το πρώτο έργο «Ο κύκλος του C.N.S» διαδραματίζεται στον Βορρά. Ο Μάνος Χατζιδάκις αναφέρει πως «οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν με τη μουσική τους. Κλίμα τους είναι η υγρασία ενός λιμανιού και θέμα ο χωρισμός. Είναι τραγούδια κι έτσι μονάχα ολοκληρώνουν αυτό που θέλησα να πουν» (Μυθολογία, εκδόσεις Ύψιλον). Η ατμόσφαιρα στην κεντρική σκηνή της αίθουσας Σταύρος Νιάρχος είναι σκοτεινή, υγρή και ψυχρή, ενώ επί σκηνής δηλώνουν παρόντες 15 ναυαγοί φορώντας ασημένια γιλέκα που μοιάζουν με σωσίβια. Πρόκειται για μία πολύ εύστοχη παραπομπή στο προσφυγικό, καθώς το ασημένιο των γιλέκων παραπέμπει στις ασημένιες θερμοκουβέρτες των προσφύγων, ενώ ο χωρισμός είναι καθ΄όλη τη διάρκεια του έργου εξαιρετικά αισθητός.

2. Δεύτερο έργο ο «Καπετάν Μιχάλης» που διαδραματίζεται στον Νότο, εκεί δηλαδή που βρίσκεται η Κρήτη. Οι χορευτές είναι πολύ όμορφα ντυμένοι. Τίποτα πάνω τους δε μοιάζει φολκλόρ, ενώ ταυτόχρονα τα ρούχα τους «φωνάζουν» Κρήτη από μακριά. Δεν είναι λίγες οι φορές που η στάση των χορευτών σε συνδυασμό με τις χρωματικές σκιάσεις των ρούχων τους (σε μπεζ, μαύρο και κόκκινο κυρίως) παραπέμπουν έντονα σε μινωικές τοιχογραφίες.
3. Τρίτο έργο «Το καταραμένο φίδι» που διαδραματίζεται στην Ανατολή. Χωρίς να το καταλάβουμε μπαίνουμε στη χώρα του θεάτρου σκιών και του Καραγκιόζη και βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ΄ένα πολυεθνικό σύμπαν. Ρούχα πολύχρωμα, ποικίλων και εξαιρετικά έντονων χρωμάτων, γυαλιστερά και πλουμιστά εντυπωσιάζουν στους χορευτικούς συνδυασμούς τους, αλλά και στις σκιάσεις τους πίσω.

   Deux Hommes

4. Για το τέλος, το καλύτερο. Το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» και η Δύση. Εδώ νιώθουμε πως ο χρόνος γυρνά πίσω και πως εισβάλλουμε παράνομα σ΄ένα πάρτι μέσα σε μια φιλμ νουάρ ατμόσφαιρα μεσοπολέμου. Τα φορέματα και τα κοστούμια είναι εποχής, άλλα συντηρητικά, άλλα ακραία προκλητικά, τα χρώματα είναι παλ και η ατμόσφαιρα εκρηκτική.  

Συμπερασματικά, η παράσταση αυτή αποτελεί «μάθημα» του πώς τα κοστούμια συμβάλλουν τόσο πολύ στο τελικό αποτέλεσμα της.