Μπαμπά; Στη θάλασσα δεν ξεκινήσαμε να πάμε το πρωί; Πού είναι η θάλασσα μπαμπά μου; Γιατί δεν πήγαμε;
Μανούλα, γιατί είναι όλα τόσο σκοτεινά εδώ; Θα έρθει το φως;
Γυναίκα φύγε, φύγε! Τρέξε εσύ να σωθείς και άσε με εμένα!
Πουθενά δεν πάω, μ’ άκους;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;
Σσσ, σώπα λίγο. Κοίτα έξω, είναι μέρα. Κι όμως εγώ βλέπω σκοτάδι. Όσος ήλιος κι αν απλωθεί, το μόνο που έχει να χρωματίσει είναι το μαύρο. Μα, χρωματίζεται στα αλήθεια το μαύρο;
Τι μέρα είναι σήμερα; Μετράω για να γράψω πόσες έχουν περάσει από την ημέρα εκείνη. Μα ο χρόνος έχει σταματήσει να μετρά σε λεπτά, σε ώρες.
Μετράει σε αριθμούς και έρευνες.
Σε σπαραγμό και αγωνία.
Σε κραυγές και ουρλιαχτά.
Και σε ένα αιώνια αναπάντητο «γιατί»…
Από ποιον να το ζητήσεις και ποιος μπορεί να σου δώσει απάντηση;
Σε ποιον να το πεις και ποιος μπορεί να βολευτεί στην εξήγηση του;
Κάθε λεπτό και μια ιστορία. Από αυτές που λες δε μπορεί, κακό όνειρο είναι. Εφιάλτης και θα ξυπνήσω.
Μα αυτός ο εφιάλτης δεν ακουμπάει σε μαξιλάρι… Ούτε φεύγει αν αλλάξεις πλευρό. Σε κυνηγάει στην καλημέρα που δε μπορείς να πεις και σε μια καληνύχτα που έχει γεμίσει με πιο σφιχτές αγκαλιές.
Ο νους κολλημένος σε κάτι άλλες αγκαλιές που έχουν στοιχειώσει τη σκέψη και έχουν μουδιάσει κάθε ικανότητα που έχεις να φαντάζεσαι.
Μαμά, άλλαξε ο κόσμος; Τι να απαντήσω;
Μια Δευτέρα, όπως όλες οι Δευτέρες του καλοκαιριού. Ζεστή, βαρετή, ίδια…
Μπαμπά, πάμε για μπάνιο;
Μα η μαμά δουλεύει.
Πάμε οι τρεις μας μπαμπά, σε παρακαλώ. Και πήγαν.
Εγώ θα βουτήξω… Κάπου εδώ είναι η θάλασσα, το ξέρω. Γιατί έχει τόσο καπνό; Γιατί πονάω τόσο πολύ; Δεν είναι θάλασσα εδώ. Μόνο γκρεμός, μόνο γκρεμός…
Μια απλή Δευτέρα…
Μαμά, σε ρωτώ. Άλλαξε ο κόσμος;
Μπαμπά, γιατί φύγαμε από την ταβέρνα πριν φάω το παγωτό μου; Πού είναι το παγωτό μου μπαμπά;
Άνθρωποι αγκαλιασμένοι. Ένα κουβάρι κραυγής, δεμένο με ουρλιαχτά και απόγνωση. Η τελευταία άμυνα σε μια μάχη άνιση, τυλιγμένη με φωτιά και καπνό.
Φοβήθηκα μανούλα, φοβήθηκα πολύ. Δε μπορούσα να αναπνεύσω, και είχε τόση ζέστη. Και ουρλιαχτά. Γιατί ουρλιάζαμε μπαμπά; Ποιον φωνάζαμε να μας σώσει;
Πονούσα πολύ, μαμά και μπαμπά. Αλλά δε με ένοιαζε γιατί με είχατε αγκαλιά. Αλήθεια, δε νομίζω να με έχετε ξανακάνει τόσο σφιχτή αγκαλιά!
Θα μου άρεσε όμως. Τις στιγμές που μου φωνάζατε επειδή είχα κάνει ζημιές να με περνάτε τέτοιες αγκαλιές.
Κι εσύ μπαμπά μου. Δεν σε είχα δει ποτέ να αγκαλιάζεις έτσι τη μαμά. Δεν προλαβαίνεις, το ξέρω. Είχες και τόσο άγχος με τη δουλειά.
Τώρα εδώ που είμαστε θα υπάρχουν αγκαλιές;
Δε μου είπατε, ποιον περιμέναμε να μας σώσει; Και επίσης τι να πω στον κύριο που με ρωτάει; Άλλαξε ο κόσμος;
Στοιχειά. Στοιχειά οι εικόνες, τα τοπία, τα καλυμμένα φορτία στα χέρια των πυροσβεστών. Λυγίζουν τα χέρια και δεν είναι από την κούραση. Η ψυχή τους πιο μαύρη κι από τα αποκαΐδια που άφησε πίσω της η λαίλαπα. Τα πόδια τους βαριά, τα μάτια τους κόκκινα από τον καπνό και το κλάμα.
Πόσο πόνο μπορεί να αντέξει η ανθρώπινη ψυχή; Πόση αλήθεια; Πόση αδικία;
Θεέ μου, τι τοπίο… Στάχτες και μια μυρωδιά θανάτου. Κι από πάνω σαν κοράκια αδηφάγα, ευθύνες και ερωτηματικά. Μπαλάκι οι ζωές των αγνοουμένων, μπαλάκι οι ψυχές όσων έφυγαν.
Κανείς δεν φταίει. Κανείς και όλοι.
Δεν έχω τη δύναμη αυτή τη στιγμή να μιλήσω για ευθύνες. Είναι μεγάλος ο πόνος. Αλλά θα το κάνω σύντομα να είστε σίγουροι. Γιατί δεν θα ξεχάσω. Κανείς μας δεν πρέπει να ξεχάσει.
Τους ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν στα αυτοκίνητα και τους βρήκε η φωτιά με βήμα μετέωρο σε μια σωτηρία που δεν ήρθε ποτέ.
Τα μωρά που ξεψύχησαν στην αγκαλιά των μαμάδων τους. Τη γυναίκα που έσωσε τα εγγόνια της και γύρισε να ξεψυχήσει δίπλα στον κατάκοιτο άντρα της.
Όλες τις ψυχές που το κορμί τους έγινε αέρας γκρίζος και καυτός. Τόσο καυτός που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένος στις ψυχές και τις καρδιές όλων μας.
Μανούλα, μη σταματάς να με κρατάς αγκαλιά… Ποτέ μη με αφήσεις, ποτέ!
Απλά πες μου επιτέλους, αν άλλαξε ο κόσμος αυτή τη Δευτέρα του καλοκαιριού;
Κώστας Κρομμύδας
Συγγραφέας και Ηθοποιός
Kostas Krommydas
Author & Actor
Σχετικά Άρθρα
Google News