Τζίνα Φωτεινοπούλου – Παναγιώτης Πετράκης: Μιλούν στο Infowoman για τον έρωτα στα χρόνια του Μεσοπολέμου

Ύστερα από μερικές μεμονωμένες συναυλίες, η Τζίνα Φωτεινοπούλου και ο Παναγιώτης Πετράκης συνεργάζονται για πρώτη φορά σε μια ολοκληρωμένη δουλειά και το αποτέλεσμα είναι ένα συναρπαστικό μουσικό ταξίδι που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο! Η υψίφωνος της Λυρικής Σκηνής, Τζίνα Φωτεινοπούλου, και ο Παναγιώτης Πετράκης με σπουδές στο μουσικό θέατρο και σημαντικές συνεργασίες στο ενεργητικό του, ενώνουν τις φωνές τους για να μας μεταφέρουν στη «χρυσή» εποχή του Μεσοπολέμου.

Από τις 15 Οκτωβρίου και για τέσσερις μόνο παραστάσεις, οι δύο καλλιτέχνες ανάβουν το… «Φως στο Ανάμεσο» στο El Convento Del Arte, με τραγούδια που αγαπήθηκαν και αντιστάθηκαν στον χρόνο, τραγούδια που ακόμη και εκατό χρόνια μετά μας κάνουν να αισθανόμαστε, να ζούμε, να ερωτευόμαστε. Λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα μιλούν αποκλειστικά στο Infowoman.gr για τη συνεργασία τους, τα μηνύματα που περνάει η παράσταση και όσα πρόκειται να ακούσουμε σε αυτό το μουσικό ταξίδι.

Τι θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν όσοι έρθουν στο El Convento Del Arte;

Τζίνα Φωτεινοπούλου: «Θα ακούσουν πολλά και διάφορα, πολύ γνώριμα, οικείες μελωδίες. Θα ακούσουν τραγούδια της εποχής του Μεσοπολέμου, από το 1920 έως το 1940, ανάμεσα στον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συγκεκριμένη περίοδος ήταν πάρα πολύ λαμπρή καλλιτεχνικά κυρίως γιατί οι άνθρωποι βγαίνοντας από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισαν να υπερπαράγουν και να δημιουργούν πολιτισμό, με πολύ μεγάλη επιτυχία, τόσο μεγάλη που τα τραγούδια έγιναν διαχρονικά. Ποιος δεν θυμάται το Blue Moon, Summertime, My Funny Valentine, Cheek to Cheek, και γυρνάμε στην Ελλάδα με Αττίκ, Γούναρη, Βέμπο, Δανάη Στρατηγοπούλου κ.ά.

Στην παράσταση κάνουμε ένα ταξίδι παγκόσμιο, της παγκόσμιας καλλιτεχνικής δημιουργίας εκείνης της περιόδου. Ξεκινάμε από τα γερμανικά και γαλλικά καμπαρέ με κομμάτια που αγαπήθηκαν μέσα από πάρα πολύ ωραίες φωνές, όπως της Edith Piaf, μετά η πορεία μας συνεχίζει στην Ιταλία και τη λατινική Αμερική, έπειτα πάμε στην κεντρική Αμερική με τις χρυσές επιτυχίες του κινηματογράφου και της jazz μουσικής σκηνής και καταλήγουμε στην Ελλάδα με τους δημιουργούς που αναφέρθηκαν».

Παναγιώτης Πετράκης: «Οι θεατές θα εκπλαγούν από το γεγονός ότι αυτά τα πασίγνωστα τραγούδια έχουν τη ρίζα τους στο ‘20 και στο ‘30, γιατί αυτά τα ακούσματα έχουν περάσει στις μέρες μας και είναι γνωστά είτε από διακευές, είτε από τις αυθεντικές εκτελέσεις τους. Κι εγώ είχα πραγματικά εκπλαγεί όταν έψαχνα το ρεπερτόριο αυτό! Είμαι σίγουρος ότι η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού θα σιγοτραγουδά μαζί μας σε όλη τη διάρκεια της παράστασης».

Πιστεύετε ότι θα αγγίξει το σύγχρονο κοινό; Ποια στοιχεία θα το προσελκύσουν;

Τζίνα Φωτεινοπούλου: «Είμαι πεπεισμένη ότι θα το αγγίξουν γιατί τα συγκεκριμένα τραγούδια, από τη στιγμή που γεννήθηκαν μέχρι και τώρα, έχουν διασκευαστεί κατά χιλιάδες, που σημαίνει ότι ανεξαρτήτου χρόνου μετά τη γέννησή τους, τα κομμάτια αυτά είχαν να πούνε κάτι, είτε από άποψη μελωδίας, είτε από άποψη στίχου, είτε από έναν συδυασμό πραγμάτων. Είμαι σίγουρη ότι ο κόσμος που θα έρθει δεν θα τα αντιμετωπίσει ως παλιά, τα γνωρίζει τα κομμάτια και θα τα στηρίξει».

Εμείς ναι μεν κάνουμε μια παράσταση που αναφέρεται σε εκείνη την εποχή, αλλά δεν την κοιτάζουμε νοσταλγικά, την αντιμετωπίζουμε ως μουσική μιας συγκεκριμένης περιόδου που ο άνθρωπος πάλεψε εναντίον των σκιών, των άσχημων καταστάσεων που τον βάρυναν. Είναι ένα μήνυμα προς τον κόσμο, ότι η δύναμη του ανθρώπου και μέσω της τέχνης είναι τεράστια, ότι η ζωή επικράτησε, πάλεψε, άνθισε! Είναι ένα πολύ ελπιδοφόρο μήνυμα.

Το άλλο θέμα που θίγει η παράσταση, που είναι σύγχρονο και διαχρονικό, είναι το θέμα του έρωτα. Μέσα στην παράσταση παρακολουθούμε την ιστορία ενός άνδρα και μιας γυναίκας που ερωτεύονται, πολλές φορές έρχονται σε ρήξη, χωρίζουν, επανασυνδέονται. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά στην πορεία του έρωτα αυτού του ζευγαριού, που μπορεί να είναι ερωτευμένο και να θέλει να είναι μαζί, αλλά το χωρίζει το ξαφνικό γεγονός του πολέμου. Δείχνουμε λοιπόν ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη, ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα συμβεί, όμως ό,τι και να συμβεί η ζωή είναι που πρέπει να επικρατήσει».

Θεωρείτε ότι η παράσταση έχει επίκαιρο χαρακτήρα;

Παναγιώτης Πετράκης: «Νομίζω ότι είναι επίκαιρη κάθε φορά που η ανθρωπότητα βρίσκεται μετά από κάτι οδυνυρό, έναν κίνδυνο, έναν όλεθρο. Πάντως συσπειρώνεται σε δύο άξονες: ο ένας είναι ο Θεός και ο άλλος ο έρωτας. Είναι αυτές οι συσπειρωτικές δυνάμεις που μας κάνουν να αισθανόμαστε πιο δυνατοί».

Πώς είναι η συνεργασία μεταξύ σας;

Παναγιώτης Πετράκης: «Είναι πολύ ευτυχές το γεγονός ότι με τη Τζίνα μιλάμε και οι δύο τις γλώσσες της μουσικής κα του θεάτρου. Μας αρέσει μέσα από αυτές τις δύο γλώσσες να εκφραζόμαστε. Τα θέλω μας πάνω στη σκηνή είναι πολύ παρόμοια. Ταιριάζουν οι φωνές μας, οι ιδιοσυγκρασίες μας, γι’ αυτό πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα είναι πολύ όμορφο».

Τζίνα Φωτεινοπούλου: «Η χημεία μας είναι καταπληκτική! Είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν μεμονωμένα σε συναυλίες, όμως επιθυμούσαμε πάρα πολύ να βρεθούμε σε μια ολοκληρωμένη δουλειά και ήταν νομίζω η κατάλληλη στιγμή, με ένα πολύ ωραιο θέμα που αγαπάμε και οι δύο. Αγαπάμε πολύ αυτά τα κομμάτια. Ήταν πολύ ωραία ευκαιρία να βρεθούμε στο El Convento Del Arte, που είναι μια σκηνή πολύ κοντά στην αισθητική του Μεσοπολέμου που θέλουμε να παρουσιάσουμε. Μας δίνει ένα επιπλέον πάτημα να μπορέσουμε να τοποθετήσουμε την παράσταση και να είναι πιο επικοινωνιακή βάσει του χώρου. Οπότε, συγκυριακά όλα λειτούργησαν και νομίζω ότι θα αποδώσουμε τα μάλα!».

Πώς παρουσιάζεται ο ρόλος της γυναίκας και του άνδρα στην παράσταση;

Παναγιώτης Πετράκης: «Είναι ο άνδρας που περνάει μέσα από πολλές εκφάνσεις, από τον κλασικό playboy του ‘20 στον τύπο του χαζοερωτευμένου που μπορεί να τραγουδάει το Singing in the Rain με αυτή την ωραία, γλυκιά αφέλεια. Περνάει μέσα από διακυμάνσεις, από τον άνδρα τον χωρισμένο και προδωμένο από μια γυναίκα, στον άνδρα που αναγκάζεται να χωρίσει βίαια από τη γυναίκα του εξαιτίας του πολέμου, οπότε είναι πολλές οι θεατρικές ταυτότητες που περιέχονται σε αυτή την οντότητα που προσπαθώ να πλάσω».

Τζίνα Φωτεινοπούλου: «Η παράσταση αποπνέει έναν τρομερά έντονο ερωτισμό και η γυναικεία φιγούρα διαγράφεται πολύ έντονα με τη ρομαντική οπτική της. Ευαίσθητη, δυναμική άλλες φορές, σκληρή, έχει πάρα πολλές όψεις της γυναικείας προσωπικότητας που εναλλάσσονται συνέχεια ανάλογα με τα τραγούδια».

Πώς προέκυψε ο τίτλος «Φως στο Ανάμεσο»;

Παναγιώτης Πετράκης: «Επειδή ακριβώς ο Μεσοπόλεμος είναι αυτή η φωτεινή αχτίδα δημιουργίας μεταξύ των δύο πολέμων, του Α’ και του Β΄Παγκοσμίου, γι΄αυτό ακριβώς είπαμε ότι είναι το φως στο ανάμεσο. Αυτό που πρεσβεύει ο τίτλος είναι ότι η ζωή επιμένει, η ζωή ανθίζει, και ότι η ελπίδα είναι αυτή που τελικά χρωματίζει τις ζωές για να μπορούμε να συνεχίσουμε».