Αυτό το καλοκαίρι ο αγαπημένος ηθοποιός Θανάσης Τσαλταμπάσης ετοιμάζει βαλίτσες και περιοδεύει μ΄έναν λευκό πίνακα και τους κολλητούς του φίλους! Ο λόγος για το Art, την ξεκαρδιστική κωμωδία της Γιασμίνα Ρεζά – γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία τις δύο προηγούμενες σεζόν στο Μικρό Παλλάς υπό τη σκηνοθετική οπτική του Θοδωρή Αθερίδη- που αυτή τη φορά σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής με πρωταγωνιστές τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, τον Θανάση Τσαλταμπάση και τον Θανάση Κουρλαμπά.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τρεις φίλους, τον Σερζ, τον Ιβάν και τοβ Μαρκ. Η σχέση τους είναι τίμια και διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά μία αληθινής φιλίας… μέχρι που με αφορμή έναν πίνακα λευκό, που δεν παρουσιάζει κανέναν και τίποτα, αρχίζουν να ξεσκεπάζονται όλα τα προβλήματα και των τριών χαρακτήρων. Προβλήματα της φιλίας, του γάμου, της τέχνης, του χωρισμού, του έρωτα και της προδοσίας.
Εμείς μιλήσαμε με τον Θανάση Τσαλταμπάση με αφορμή την παράσταση αυτή.
Τι ήταν αυτό που σας μαγνήτισε στο θέατρο και αποφασίσατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά μαζί του;
Η ψευδαίσθηση ότι μπορώ να ζήσω πολλές διαφορετικές ζωές σε πολλές διαφορετικές ιστορίες. Και όλο αυτό με τη μορφή παιχνιδιού, κάτι που με έκανε να πιστεύω πως αν το ακολουθήσω θα μείνω με έναν τρόπο για πάντα παιδί.
Πρώτες θεατρικές σας αναμνήσεις σαν παιδί; Πρώτη σας «παράσταση» τότε;
“Ανέβα στη στέγη να φάμε το σύννεφο” του Γιάννη Ξανθούλη, με τη θεατρική ομάδα Άνω Πόλης Θεσσαλονίκης και σε σκηνοθεσία του Βασίλη Κατσίκη που από τότε μέχρι σήμερα παραμένουμε φίλοι. Ήμουν δέκα χρόνων, ο ρόλος μου ήταν ο δήμαρχος Τσιμεντόπουλος και ήταν μία πολύ δυνατή εμπειρία για μένα. Θυμάμαι να γελάνε όλοι μαζί μου και εγω να μην καταλαβαίνω ακριβως το γιατί, παρά να νιώθω πολύ όμορφα γι’ αυτό.
Ηθοποιοί που αποτέλεσαν πρότυπο και πηγή έμπνευσης για εσάς;
Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια πέρασαν με πολύ ελληνικό κινηματογράφο, αλλά και παλιές βουβές αμερικάνικες ταινίες. Αυτοί που αισθάνομαι ότι με επηρέασαν είναι ο Τσάρλι Τσάπλιν, οι Λόρελ-Χάρντι, ο Μπάστερ Κίτον, ο Ηλιόπουλος, ο Βέγγος, ο Βουτσάς.
Πώς είστε τώρα την περίοδο μετά το lockdown;
Προσπαθώ να αναδιοργανωθώ και να ξαναονειρευτώ. Δεν είναι και πολύ εύκολο, αλλά αυτό κάνω.
Αυτός ο εγκλεισμός άφησε πίσω του κάτι θετικό στις διαπροσωπικές σας σχέσεις και στην οικογένειά σας;
Νομίζω ότι όντως βρέθηκε αρκετός ουσιαστικός χρόνος όσον αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις και στην περίπτωση μου με τους ανθρώπους μου και την οικογένεια μου λειτούργησε θετικά. Για πρώτη φορά άλλαξαν οι προτεραιότητές μου, κάτι που θα διατηρήσω και στη μετά-lockdown εποχή.
Μεγαλύτερος φόβος σας;
Δε νομίζω ότι έχω μεγάλους φόβους. Κάποιες φορές αισθάνομαι ότι είναι ο θάνατος, αλλά την ίδια στιγμή το φιλοσοφώ και ξεθυμαίνει.
Αισθάνεστε πως είναι ρίσκο να περιοδεύσει κάποιος σήμερα με μία παράσταση εν μέσω πανδημίας;
Ξεκινώντας κάποιος να γίνει ηθοποιός θεωρώ πως συμπορεύεται μια ζωή με το ρίσκο. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι και αυτό είναι μέρος της γοητείας αυτής της δουλειάς. Ναι, αντικειμενικά είναι ρίσκο, αλλά αν η εναλλακτική είναι να κάτσω να κλάψω τη μοίρα μου, ενώ έχω πρόταση για δουλειά και μάλιστα καλή όπως τώρα, διαλέγω το ρίσκο γιατί θα μπορούσα να μην έχω καν κάποια πρόταση. Εκτιμώ και αυτό που μου δίνεται και δεν το αφήνω για να κάτσω σπίτι μου.
Σκιαγραφήστε μας τους χαρακτήρες του Art και τη δυναμική τους…
Ο Σερζ είναι ένας ιδιότυπος φιλότεχνος τύπος, οπαδός του μοντερνισμού και στιβαρός στις καλλιτεχνικές του απόψεις. Ο Μαρκ είναι πραγματιστής, κυνικός έως και σκληρός με διάθεση να κριτικάρει επιλογές που δε συνάδουν με τον τρόπο σκέψης του. Ο Ιβάν που υποδύομαι εγώ είναι συγκαταβατικός, απλοϊκός, αφελής πολλές φορές, καλοκάγαθος και αρκετα συντηρητικός.
Αστοί και οι τρεις συνδέονται με μια μακροχρόνια και μάλλον επιφανειακή, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που ξεκινάει το έργο, φιλία.
Τι συμβολίζει το έργο τέχνης που γίνεται και μήλον της έριδος;
Ο λευκός πίνακας, που ουσιαστικά ειναι και ο πρωταγωνιστής του έργου, λειτουργεί κατά τη γνώμη μου σαν ένας καθρέφτης των αδυναμιών και των τριών αντρών ξεχωριστά αλλά και της μεταξύ τους σχέσης. Τρεις επιστήθιοι φίλοι που τους ένωνε κυρίως μια επιφανειακή φιλία, μέσα από αμφισβητήσεις και συγκρούσεις περνάνε τη φιλία τους σε ένα πολύ πιο ουσιαστικό επίπεδο.
Τελικά η ανδρική φιλία είναι τόσο… ιερή;
Κατά τη γνώμη μου κάθε είδους φιλία είναι ξεχωριστή και ιερή αλλά σίγουρα η αντρική φιλία έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Αν κρίνω από τον εαυτό μου που έχω πολλούς ίδιους φίλους από μικρό παιδί, και ας μας ένωσε αρχικά το παιχνίδι και η πλάκα και όχι κατι πιο βαρυσήμαντο, τους αγαπώ πολυ και είμαι εκεί γι’αυτούς και εκείνοι για μένα πάντα χωρίς πολλά πολλά…
Τι προσδοκείτε να αφήσει η παράσταση αυτή στο κοινό;
Ωραίες μνήμες, χαμόγελο και αφορμή για σκέψη και συζήτηση.
Πιστεύετε πως ο κορωνοϊός και όλη αυτή η ανασφάλεια που έχει προκαλέσει έχει αλλάξει τις προτιμήσεις του κοινού; Τι θα πήγαινε να δει στο θέατρο την ερχόμενη σεζόν;
Το θέατρο είναι μια ζωντανή τέχνη που οφείλει να αφουγκράζεται την εποχή της. Κάτι τόσο παγκόσμιο και πρωτόγνωρο δε γίνεται να μην προκαλέσει “μετατόπιση”. Αυτή τη “μετατόπιση” δεν ειμαι σε θέση να την αποκωδικοποιήσω αυτή τη στιγμή με συγκεκριμένες προβλέψεις, το γνήσιο ένστικτο των καλλιτεχνών θα διαμορφώσει την τάση.
Εκεί που θα υπάρχει πραγματική εκφραση και όχι τάχα συνταγές επιτυχίας, εκεί πιστεύω θα υπάρξει πραγματική επιτυχία. Τουλάχιστον καλλιτεχνική!…
Πόσο το θέατρο και γενικότερα η Τέχνη μπορεί και πρέπει να συμβαδίζει με την εποχή της και την ψυχολογία του κόσμου;
Πιστεύω ότι η τέχνη, όπως είπα και πριν, πρέπει να αφουγκράζεται την εποχή, χωρίς ομως σε καμια περίπτωση να ακολουθεί δουλικά το τι μπορεί να θέλει ο κόσμος. Δε γίνεται να λειτουργεί ερήμην της εποχής, χωρίς όμως την εννοια του επίκαιρου.
Μελλοντικά σχέδια;
Προ καραντίνας πολλά, τώρα κυριαρχεί η αμφιβολία! Θα ευχαριστηθώ τη δουλειά που τρέχει τώρα, το Αρτ, έχοντας ενθουσιαστεί με τη συνεργασία και τη γνωριμία μου με τον υπέροχο θεατράνθρωπο Σταμάτη Φασουλή και με τους δυο υπέροχους συναδέλφους, τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και τον Θανάση Κουρλαμπά, θα γυρίσουμε όλη την Ελλάδα και βλέπουμε!
Σχετικά Άρθρα
Google News