Ο Κώστας Γάκης στο Infowoman.gr: “Οι επίσημες βραβεύσεις στη ζωή μου ήρθαν σε σημεία κομβικά”

Ο Κώστας Γάκης επιστρέφει δυναμικά στη σκηνή του θεάτρου Άλφα με την «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό», ένα έργο που μάγεψε και συγκίνησε το θεατρόφιλο κοινό. Ένα έργο – φόρος τιμής στον αγωνιστή συγγραφέα Λούις Σεπούλβεδα, στη Μάνα Γη, στους ιθαγενείς όλου του κόσμου που ξεριζώνονται  Ένα πανανθρώπινο οικολογικό μιούζικαλ με σωματικά κρουστά και πολυφωνίες που υμνεί τον αγώνα κάθε διαφορετικότητας για επιβίωση

Μια παράσταση που έδωσε την δυνατότητα στο ελληνικό κοινό να ενημερωθεί για τον δίκαιο αγώνα των Mapuche, των «Ανθρώπων της Γης», των ιθαγενών της Νότιας Χιλής, που εκδιώχθηκαν βίαια από τις εστίες τους από τις μεγάλες εταιρείες υλοτομίας, που καταστρέφουν τους τελευταίους πνεύμονες του πλανήτη και σβήνουν βίαια τη μνήμη και την αρχαία γνώση των φυλών του κόσμου.

Γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός όλων είναι η άγνοια…

Ο Κώστας Γάκης, κάτοχος του βραβείου Δημήτρης Χορν, ένας από τους πιο ευαισθητοποιημένους καλλιτέχνες με πολιτικό λόγο, κρατάει το κεντρικό κομμάτι αφήγησης – υπόκρισης και δανείζεται τη φωνή ενός σκύλου αλλά και του ίδιου του συγγραφέα για να μας μιλήσει για όλα αυτά που μας καίνε, για τη σχέση δυνάστη που διατηρούμε με τη Μάνα Γη αλλά και για όλη εκείνη τη θαλπωρή και ψυχική ευρυχωρία, που μας προσφέρουν τα διδάγματα των φυλών του κόσμου.

Εμείς με αφορμή την παράσταση μιλήσαμε με τον Κώστα Γάκη

Αισθάνθηκα την ανάγκη να ενώσω τη φωνή μου με την εκτοπισμένη φυλή των “Ανθρώπων της Γης”

Τι είναι αυτό που σας κέρδισε στο βιβλίο του Λούις Σεπούλβεδα και αποφασίσατε να το μεταφέρετε στη σκηνή;

Ο αγώνας των φυλών του κόσμου για Γη και Ελευθερία. Αισθάνθηκα την ανάγκη να ενώσω τη φωνή μου με την εκτοπισμένη φυλή των “Ανθρώπων της Γης” και να μιλήσω για την ανάγκη δικαίωσης των ιθαγενικών κοινοτήτων του πλανήτη και την επιστροφή στις πατρογονικές τους εστίες.

Ο ξεριζωμός των Mapuche, οι διώξεις που υπέστησαν από τη δικτατορία του Πινοσέτ και ο δίκαιος αγώνας τους για την κατάκτηση των δικαιωμάτων τους όλα αυτά πώς τα επικοινωνείτε στην παράσταση, ώστε το ελληνικό κοινό να κατανοήσει ότι αυτό δεν είναι απλά το δράμα μιας φυλής στη μακρινή Χιλή, αλλά κάτι περισσότερο που μας αφορά όλους;

Ο εξόριστος πρόγονος μας, ο Μικρασιάτης πρόσφυγας, η κυρία από τη Μολδαβία που μας καθαρίζει το σπίτι, ο απολυμένος εργάτης, ο ομοφυλόφιλος που ακόμα και σήμερα υφίσταται εξευτελισμό, ο άνθρωπος που του παίρνει η τράπεζα το σπίτι, τα κορίτσια που δέχονται σεξιστικά σχόλια από τους αστυνομικούς που φυλάνε λαμαρίνες στην πλατεία Εξαρχείων….όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι για μας μέλη “φυλών” που κακοποιούνται ποικιλοτρόπως και υφίστανται το δικό τους ξεχωριστό ξεριζωμό . Για όλους αυτούς μιλά το έργο με αφορμή μια φυλή στην καθόλου μακρινή εν τέλει Χιλή.

Υπάρχουν αρκετές ομάδες σε όλη τη χώρα που βρίσκονται σε διαρκή κίνηση μεταμόρφωσης της βαρβαρότητας σε τρυφεράδα

Το έργο είναι και τραγικά επίκαιρο και στο κομμάτι της σχέσης μας με τη Φύση, με τη Μάνα Γη. Και δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε τα τραγικά αποτελέσματα και στην Ελλάδα, τον χειμώνα με τις πλημμύρες και το καλοκαίρι με τις φωτιές. Εδώ, τι μπορεί να μας διδάξει η φυλή των Mapuche;

Αυτές τις μέρες παίξαμε στη Βόρεια Εύβοια στην περιοχή της Λίμνης όπου συνέβη το τεράστιο οικολογικό έγκλημα. Προσφέραμε την παράσταση δωρεάν και ακούσαμε τις συγκλονιστικές ιστορές των ανθρώπων στην πάλη τους με τη φωτιά μέσα σε ένα όργιο αδιαφορίας και αναλγησίας εκ μέρους της κυβέρνησης. Αυτό που μας μαθαίνουν οι Mapuche είναι να επιμένουμε να στήνουμε τέτοιες γέφυρες. Να μιλάμε να ενωνόμαστε να μοιραζόμαστε τον κοινό πόνο αλλά και τον κοινό αγώνα ενάντια στο κέρδος και την εκμετάλλευση.

Προλαβαίνουμε να σώσουμε τη Φύση; Να ανατρέψουμε την κατάσταση σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο; Και πώς μπορεί να συμβεί αυτό; Να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τη Φύση;

Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Πιστεύω στις μικρές ανήσυχες εστίες. Εκεί βλέπω την ελπίδα αλλαγής αυτού του κόσμου. Και υπάρχουν αρκετές τέτοιες ομάδες σε όλη τη χώρα που βρίσκονται σε διαρκή κίνηση μεταμόρφωσης της βαρβαρότητας σε τρυφεράδα.

Το εκστατικό κανάλι είναι πάντοτε κάτι επικίνδυνο και όλες οι μορφές εξουσίας διαχρονικά προσπαθούν να το χτυπήσουν

Πώς είναι να ενσαρκώνετε έναν σκύλο επί σκηνής; Και ποιος είναι ο ρόλος του σκύλου στο έργο;

Είναι συγκλονιστικό. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μάθαινα τόσα πολλά πράγματα για τον άνθρωπο μπαίνοντας στο πετσί ενός Σκύλου…

Στην παράσταση υπάρχουν μουσικά όργανα, τραγούδια, χορός. Είναι αυτός ένας τρόπος να μιλήσεις απευθείας στο συναίσθημα του θεατή; Να περάσεις το μήνυμα του έργου;

Φυσικά! Το πανηγύρι στην πατρίδα μου την Ικαρία και οι γιορτές των “Ανθρώπων της Γης” κάτω από θεόρατα δέντρα εμπεριέχουν κάτι βαθιά αρχέγονο και ενωτικό, κάτι πρωτογενώς πολιτικό που ενυπάρχει στην ένωση των φωνών και των σωμάτων μέσα στους κυκλικούς χορούς και την έξαψη και έκσταση της τελετής! Το εκστατικό κανάλι είναι πάντοτε κάτι επικίνδυνο και όλες οι μορφές εξουσίας διαχρονικά προσπαθούν να το χτυπήσουν.

Η παράσταση έχει κι έναν πολιτικό χαρακτήρα. Αλήθεια, υπάρχει σήμερα πολιτικό θέατρο;

Κάθε παράσταση που υπερασπίζεται μια ιδέα ανθρωπισμού ή ένα ζεστό συναίσθημα συντροφικότητας και ανθρωπιάς, ανακουφιστικό προς την κοινότητα είναι για μένα πολιτική παράσταση. Υπάρχουν αρκετές τέτοιες στην πόλη μας σε όλο το φάσμα του θεατρικού μας χάρτη.

Φυσικά με προβληματίζει ο εκφασισμός της σύγχρονης ζωής

Ενώ η Χιλή πολιτικά έχει γυρίσει σελίδα, στο πρόσφατο δημοψήφισμα απορρίφθηκε η πρόταση για το νέο προοδευτικό σύνταγμα. Γιατί πιστεύετε πως συνέβη αυτό;

Συνέβη γιατί ο νεοφιλελευθερισμός έχει πολύ βαθιά πλοκάμια μέσα στην Χιλιανή κοινωνία. Η κατάρτιση ενός συντάγματος που θα αναγνώριζε δικαιώματα επιστροφής τεράστιων κομματιών γης στους αυτόχθονες είναι λογικό να βρει τεράστια αντίσταση από τις συντηρητικές δυνάμεις της χώρας και από τα τεράστια συμφέροντα.. Είναι σημαντικό να συνεχιστεί ο αγώνας παρά τη δυσμενή αυτή εξέλιξη.

Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, με πρόσφατο παράδειγμα την Ιταλία, πόσο σας τρομάζει; Και πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτή η άνοδος;

Φυσικά με προβληματίζει ο εκφασισμός της σύγχρονης ζωής. Η αμάθεια, ο ηλεκτρονικός μας αναλφαβητισμός και παντελής έλλειψη μέριμνας για την εκπαίδευση οφείλονται για τα φασιστικά μορφώματα που αναθερμαίνονται σε όλο τον κόσμο(και στη χώρα μας) αλλά και για τους τους μικροφασισμούς και πρωτοφασισμούς της καθημερινότητας όπως η φασιστική μουσική trap ή όπως οι φασιστικές εκφάνσεις των κάθε λογής δήμιων των social media.

Οι επίσημες βραβεύσεις στη ζωή μου ήρθαν σε σημεία κομβικά σαν μια παραίνεση να συνεχίσω

Πριν αρκετά χρόνια κατακτήσατε το βραβείο “Δημήτρης Χορν”. Πόσο σας βοήθησε η διάκριση αυτή για τη μετέπειτα καλλιτεχνική σας πορεία; Θα μπορούσε μία τέτοια διάκριση να σας εγκλωβίσει στο ξεκίνημά σας; Ή ήταν ένα πουσάρισμα που το είχατε ανάγκη ως νέος καλλιτέχνης;

Οι επίσημες βραβεύσεις στη ζωή μου ήρθαν σε σημεία κομβικά σαν μια παραίνεση να συνεχίσω. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι έπρεπε να αποδείξω οτιδήποτε εξαιτίας ενός βραβείου ή μιας υποτροφίας. Αντίθετα υπήρξαν αυτές οι στιγμές έναυσμα για να συνεχίσω να δουλεύω πιο συγκεντρωμένα και με μεγαλύτερο πάθος σε θέατρο, μουσική και εκπαίδευση.

Για εσάς ποια είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση;

Αν μιλάμε για την τέχνη η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι το συναίσθημα της θεραπείας μετά από κάθε μέρα μου στο θέατρο. Φυσικά οι μεγαλύτερες επιβραβεύσεις δεν έχουν να κάνουν με τη δουλειά αλλά με τη ζωή μας με τους αγαπημένους μας.

Διαβάστε επίσης

H χορογράφος Χλόη Αλιγιάννη στο Infowoman.gr: “Το πώς ζούμε επηρεάζει τον τρόπο που κινούμαστε και σκεφτόμαστε”

Η Ντίνα Κούκου εξηγεί στο Infowoman.gr γιατί το διαδίκτυο… “Δεν είναι παιχνίδι”

Η Γιασεμί Κηλαηδόνη στο Infowoman.gr: Οι άνθρωποι να μη φοβούνται, να μη σκέφτονται το κοινωνικό στίγμα