Την γνωρίσαμε το 1996, στο Λόγω Τιμής. Μας ξελόγιασε στις Μάγισσες της Σμύρνης. Ράγισε η καρδιά μας χάρη στην εκπληκτική ερμηνεία της στο “Αν” και στάθηκε αντάξια του ρόλου της ως Ελένη Καζαντζάκη, στην ομώνυμη ταινία του 2017. Και μετά… τη χάσαμε!
Συνέντευξη Έλενα Μπούλια
Πού βρίσκεται τα τελευταία 3 χρόνια η ηθοποιός Μαρίνα Καλογήρου; Πόσο την έχει “απορροφήσει” ο γονεϊκός της ρόλος και η ενασχόληση με τον 12χρονο γιο της; Πώς τα βγάζει πέρα ως καλλιτέχνης σε καιρό πανδημίας και… τι ετοιμάζει αναφορικά με τη δημιουργία του Γυμνασίου Big Bang;
Κυρία Καλογήρου, έχουμε αρκετό καιρό να σας δούμε στην τηλεόραση, ενώ και στο θέατρο έχετε πολλούς μήνες να εμφανιστείτε, προφανώς και λόγω συνθηκών. Με τι ασχολείστε αυτή την εποχή;
Τον τελευταίο χρόνο δημιούργησα μια ομάδα, τη Oneness Act, με την οποία έχουμε μεγάλα και ονειρεμένα σχέδια τα οποία και προετοιμάζαμε, μέχρι που γνώρισα το σχολείο Big Bang. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος με το εκπαιδευτικό αυτό σύστημα, τη Βέτα Γεωργιάδου και τον Άγγελο Πατσιά κι έτσι αποφάσισα να τα σταματήσω όλα και να βοηθήσω να συνεχιστεί το όραμά τους. Δουλεύω όλη μέρα γι’ αυτό και μου μένει πολύ λίγος χρόνος για τα καλλιτεχνικά μου σχέδια. Δεν είναι ότι δε μου λείπει το θέατρο, απλώς αυτό που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι μου φαίνεται εξαιρετικά σημαντικό. Από την τηλεόραση απέχω γενικά, γιατί δε με ευχαριστεί.
Άρα έτσι αποφασίσατε και να μετακομίσετε στη Θεσσαλονίκη;
Η μετακόμιση έγινε μέσα σε τρεις μέρες. Έτυχε να βρεθεί μπροστά μου το site του Βig Βang School. Αυτού του μοναδικού και ανεπανάληπτου σχολείου! Το έδειξα στο γιο μου, αυτός το διάβασε με προσοχή και έπειτα πήγε στο δωμάτιο του, ετοίμασε τη βαλίτσα του και μου είπε: “μαμά φύγαμε”. Και φύγαμε… Kαι ήρθαμε εδώ και αντικρίσαμε ένα θαύμα μέσα στα χωράφια, γεμάτο ουρανό, να κοιτάει τον Όλυμπο και τη θάλασσα. Το πόσο θα μείνω, εξαρτάται και πάλι από το “σχολικό μας μέλλον”!
Κρίνετε σωστή την απόφαση να κλείσουν τα θέατρα στο πλαίσιο του lockdown; Τι σημαίνει αυτό πρακτικά για τους ηθοποιούς; Τι επιπτώσεις έχει στην τέχνη και την επιβίωσή τους;
Μια μέρα, η συνεργάτης μου, η Έλενα Ντόσα, που έκανε το μεταπτυχιακό της στην πολιτιστική διαχείριση, με ρώτησε ποιες πιστεύω ότι θα είναι οι συνέπειες του κορωνοιού στον πολιτισμό. Εγώ σκέφτηκα για λίγο κι έπειτα θυμήθηκα όλους τους έφηβους στις πλατείες και τις καφετέριες που κοιτάζουν μόνο τα κινητά τους και σχεδόν ποτέ τον άλλον στα μάτια. Της απάντησα ότι δεν ξέρω τι θα ονομάζουμε “Πολιτισμό” σε 10 χρόνια από σήμερα. Και όχι εξαιτίας του Covid.
Πώς έχει επηρεάσει εσάς προσωπικά αυτή η περίοδος με τον κορωνοϊό; Πώς το έχει πάρει το παιδί σας με τη διαρκή χρήση μάσκας στο σχολείο; Τι συζητάτε για το θέμα;
Αυτή τη στιγμή ζω σε ένα χωριό κοντά στο σχολείο, στα σύνορα Θεσσαλονίκης-Χαλκιδικής. Η ζωή μας είναι απλή και γύρω μας υπάρχει φύση. Εδώ τα πράγματα είναι σαφώς πιο εύκολα, αλλά αντιλαμβάνομαι πόσο μεγάλη θα πρέπει να είναι η δυσκολία στις πόλεις, πόσο αφύσικα και βίαια γίνονται τα πράγματα. Στο σχολείο το διαχειρίζονται πολύ καλά το θέμα της μάσκας. Γίνεται καθαρό στα παιδιά για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό και αναλαμβάνουν την ευθύνη απέναντι στον εαυτό τους και τους άλλους. Όπως και όλα τα υπόλοιπα πράγματα στο Big Bang, γίνεται και αυτό με αγάπη.
Ποιες είναι οι καλύτερες επαγγελματικές αναμνήσεις σας από το παρελθόν και ποια τα όνειρά σας για το μέλλον;
Ο γιος μου με λέει δεινόσαυρο και μάλλον έχει λιγάκι δίκιο. Καλλιτεχνικά αναπολώ τις μέρες μου στο θέατρο Άττις και συνεργασίες όπως αυτή με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο όπου ο άνθρωπος και η ουσία προηγούνταντης επιτυχίας και των οικονομικών.
Τώρα, χάρη στη Βέτα και τον Άγγελο, συνεχίζω να ονειρεύομαι και να ελπίζω ότι οι άνθρωποι δε θα γίνουν μηχανές, ότι η πνευματικότητα θα προηγείται του χρήματος, ότι τα παιδιά θα είναι ελεύθερα και θα ξέρουν να αγαπούν τον εαυτό τους, τους άλλους και τη ζωή.
Σχετικά Άρθρα
Google News