Ποιοι είναι οι κανόνες που πρέπει να ακουλουθήσει ένα ζευγάρι για να μην καταστρέψει τη σχέση του; Πόσο «μαζί» πρέπει να ζει για να είναι για πάντα μαζί; Ποιοι είναι οι κανόνες που πρέπει να ακουλουθήσει ένα ζευγάρι για να μην καταστρέψει τη σχέση του; Πόσο «μαζί» πρέπει να ζει για να είναι για πάντα μαζί;
Σε αυτά τα ερωτήματα έρχεται να δώσει απαντήσεις η παράσταση «O Άλλος» στο θέατρο Μικρό Χορν, σε σκηνοθεσία της Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Μια ιστορία για το παράδοξο των σχέσεων, των σκέψεων, της φθοράς, της απιστίας και του αγνώστου ή και πιθανώς γνωστού «άλλου».
Ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης μίλησε στο Infowoman.gr για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί και πόσο αυτή αγγίζει τη σημερινή πραγματικότητα, για τις σχέσεις και τις δυσκολίες τους, αλλά και πόσο άλλαξε η ζωή του μετά το σοβαρό τροχαίο στο οποίο ενεπλάκη πριν από ενάμιση περίπου χρόνο και τα δύο χειρουργεία στα οποία υποβλήθηκε.
Πώς μπήκε το θέατρο στη ζωή σας; Είχατε ανέκαθεν καλλιτεχνικές ανησυχίες;
Κάποια πράγματα ούτε μπαίνουν, ούτε βγαίνουν, ούτε φεύγουν, ούτε έρχονται, ούτε πηγαίνεις σε αυτά, ούτε τα περιμένεις. Κάποια πράγματα -τα πιο θαυμαστά, τα πιο ευγενικά- απλά συμβαίνουν. Απλά. Είναι… γιατί αυτά ήταν να είναι. Τίποτα άλλο. Και τα καταλαβαίνεις αυτά -ότι είναι για σένα- επειδή έχεις χαρά στην καρδιά. Άκουγα πάντα την καρδιά μου. Τη χαρά μου. Κι έτσι κάπως συναντηθήκαμε…
Μεγαλώσατε σε μια οικογένεια με παππού ιερέα, ποια είναι η σχέση σας με τη θρησκεία;
Έχω καλή σχέση με την Θεολογία. Με τον Λόγο του Θεού δηλαδή. Η Θρήσκεια είναι ένα κομμάτι που χωράει πολλή συζήτηση και νομίζω θα το αφήσω προς στιγμήν.
Τελικά τι είναι πιο τρομακτικό, να είσαι μόνος με τον εαυτό σου ή με κάποιον άλλο;
Τίποτα από τα δύο για μένα δεν είναι τρομακτικό. Τίποτα δεν βλέπω να γίνεται μέσα μου όταν φέρνω αυτές τις φράσεις στο νου μου. Τίποτα. Αντιθέτως, γεννιέται κάτι από τη συνύπαρξη αυτών των δύο φράσεων. Και είναι κάτι που μπορώ να πω για μένα: πως όταν είμαι με τον εαυτό μου, είμαι και μόνος και με τον άλλον και δεν φοβάμαι τίποτα.
Σκιαγραφήστε μας τον ρόλο σας στην παράσταση «Ο Άλλος».
«Είμαι ένας γελοίος άνθρωπος. Τώρα με παίρνουν για τρελό. Μα δεν είμαι τέτοιος, δεν προβιβάστηκα. Έμεινα πάντα ο ίδιος γελοίος άνθρωπος, όπως ήμουν πάντα. Μα δεν θυμώνω πια τώρα. Τώρα όλοι οι άνθρωποί μου είναι εξ ίσου ευχάριστοι, ακόμα και όταν με κοροϊδεύουν: τότε μάλιστα μου είναι πιο ευχάριστοι. Θα γελούσα με την καρδιά μου εις βάρος τους, όχι γιατί με ευχαριστεί αυτό, αλλά γιατί είμαι φίλος τους… αν δεν ένιωθα τον εαυτό μου τόσο λυπημένο κοιτάζοντάς τους. Και νιώθω τον εαυτό μου λυπημένο, γιατί δεν ξέρουν την αλήθεια, κι Εγώ την ξέρω! Ω πόσο οδυνηρό είναι, να ξέρεις μόνος την αλήθεια! Και να σκέφτεσαι επιπλέον πως δεν θα την μάθουν ποτέ όλοι εκείνοι… Πως δεν μπορούν να την καταλάβουν…»
Έτσι ξεκινά το «Όνειρο ενός γελοίου» του Ντοστογιέφσκι. Θα μπορούσε λοιπόν αυτός ο «Γελοίος» του Ντοστογιέφσκι να είναι κατά κάποιον τρόπο ο «Άλλος» του Ζελέρ. Είναι; Δεν ξέρω.
Πού ακουμπά στο σήμερα η παράσταση αυτή;
Η παράσταση αυτή δεν ακουμπά απλά, αλλά είναι κομμάτι τόσο του Σημέρα όσο και του Χθες αλλά και του Αύριο. Η γραφή του Ζελέρ έχει το Άχρονο του Μπέκετ και το Αιώνιο του Πίντερ. Κάθε τι που λέγεται σε αυτή την παράσταση είναι σαν να το έχουμε κάπως, κάπου ξανακούσει. Σαν να το ζούμε καθημερινά. Σαν να γνωρίζουμε πως θα το συναντήσουμε ξανά, πολύ σύντομα. Τα ερωτήματα που τίθενται και τα αίτια που αναζητούνται, είναι αυτά τα ίδια που γεννήθηκαν μέσα μας από τη γέννησή μας. Όποιος βρεθεί στην παράσταση θα ξαφνιαστεί που θα πιάσει τον εαυτό του να κάνει διάλογο… με τον εαυτό του.
Ποιο θεωρείτε πως είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στις σχέσεις σήμερα;
Η διαχείριση της Αλήθειας και του Ψέματος. Προσέξτε… της Αλήθειας και με τις δύο πλευρές της. Αυτής που φαίνεται πως είναι. Και αυτής που είναι. Αντίστοιχα για το Ψέμα. Αυτού που μοιάζει με ψέμα. Και αυτού που είναι και βιώνεται ως τέτοιο. Έχουμε μπερδευτεί νομίζω, ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην εικονική της διάσταση.
Έχουν χαθεί τα όρια. Άρα αφού δεν τα βλέπουμε, έχει χαθεί και η επιθυμία να τα ξεπεράσουμε. Να τα σπάσουμε. Και αφού έχει χαθεί η Επιθυμία έχει απολεσθεί και η Επιλογή. Αφού μόνο όταν επιθυμούμε, κάνουμε επιλογή. Και αφού δεν έχουμε Επιλογή, δεν έχουμε και Ελευθερία… Είμαστε τόσο δέσμιοι των σχέσεών μας γιατί δεν αφήνουμε πια Επιλογή. Ο ένας στον άλλον… Τόσο φοβισμένοι… να μην προδοθούμε. Θέλουμε να ασφαλιστούμε για να μην προδοθούμε. Θέλουμε να νιώσουμε ελεύθεροι σε μια φυλακή… Ιδού ένας συλλογισμός μου για τη βασική δυσκολία στις σχέσεις σήμερα… Μάλλον κάνω λάθος όμως. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω. Αν το επιθυμούσαμε όμως, κάποια πράγματα στις σχέσεις, λύνονται τόσο εύκολα. Εμείς τα κάνουμε πιο δύσκολα.
Ποιος είναι ο άλλος Λεωνίδας Καλφαγιάννης; Ανακαλύπτετε στοιχεία του εαυτού σας με τον καιρό που δε γνωρίζατε;
Είμαι ο ίδιος Άλλος που είμαι τόσους αιώνες τώρα. Δεν έχω αλλάξει ή έστω όχι πολύ. Γι΄αυτό και δεν ανακαλύπτω. Αλλά ξαναθυμάμαι. Κάθε τι που μου συμβαίνει, μου θυμίζει και κάτι από μένα, κάτι από σένα, κάτι από τον παππού μου που δεν γνώρισα, κάτι από τα παιδιά που ποτέ δεν θα γνωρίσω μα θα υπάρξουν και μετά από μένα… Κάθε τι μας κάνει πιο φωτισμένους αρκεί να θέλουμε το φως και να πηγαίνουμε προς τα εκεί. Εκεί που πάνε όλοι. Όλοι οι Άλλοι. Γιατί όλοι από το ίδιο μέρος προερχόμαστε. Άρα Όλοι είναι οι Άλλοι. Και Όλοι οι Άλλοι είμαι Εγώ.
Τι σας εκνευρίζει περισσότερο γύρω σας;
Όχι πολλά. Λίγα πράγματα, που έχουν να κάνουν περισσότερο με την άγνοια, που οδηγεί σε αυθάδη αλαζονεία. Με ενοχλεί που αυτό το «Γνώθι σ’αυτόν» είναι περήφανη κληρονομιά στα στόματά μας, στην πράξη μας όμως λειτουργεί ανάλογα με τα συμφέροντά μας.
Τι θα αλλάζατε στο ελληνικό θεατρικό σκηνικό;
Εγώ να το αλλάξω; Εγώ ελπίζω να αλλάξει αυτό εμένα… Όχι το αντίθετο. Είμαι ο πλέον ακατάλληλος να πω τι θα άλλαζα στο θέατρο καμώνοντας τον καμπόσο, έστω και αν το έκανα με ευγένεια και με ωραίες λέξεις. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει. Ξέρω μόνο πως εγώ πάντοτε θα είμαι εδώ υπομονετικά και με κατανόηση όπως και αν είναι. Γιατί μην ξεχνάμε… το θέατρο είναι ο ίδιος ο κόσμος (ο κόσμος που έρχεται και μας βλέπει, αν προτιμάτε εσείς). Δεν θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Αυτός θέλω να αλλάξει εμένα. Και θα είμαι λοιπόν πάντα εδώ… για το καλό μου.
Ρόλος που ονειρεύεστε να παίξετε;
Δεν ονειρεύομαι για τέτοια πράγματα. Προσπαθώ να το αποφεύγω, αν είναι όμως να με επισκεφτούν κάποιοι από αυτούς… καλοδεχούμενοι.
Είχατε ένα σοβαρό τροχαίο… Υπήρξαν πράγματα που αναθεωρήσατε μετά απο αυτό;
Ναι υπήρξαν. Δεν αναποδογύρισαν τον κόσμο μου… Τον αναβάθμισαν θα έλεγα.
Μελλοντικά σχέδια…
Κάθε τι στην ώρα που πρέπει. Είμαι ωστόσο ανοιχτός στα σχέδια που κάνουν οι άλλοι για το μέλλον και θα μπορούσαν να εμπεριέχουν κι εμένα. Ήδη συζητάω κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.
«O Άλλος» του Florian Zeller
Θέατρο Μικρό Χορν (Αμερικής 10, Αθήνα)
Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Πληροφορίες: 6979 111412
Εισιτήρια από 12 ευρώ
Σχετικά Άρθρα
Google News