Κίττυ Παϊταζόγλου, τι θα συνέβαινε αν η ιστορία γραφόταν αλλιώς;

Είναι μία από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της. Σπούδασε Νομική, αλλά την κέρδισε η υποκριτική. Ο λόγος για την Κίττυ Παϊταζόγλου που φέτος πρωταγωνιστεί στην «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη που σκηνοθετεί ο Γιώργος Νανούρης και θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο στις 2, 3 και 4 Ιουλίου.

Εμείς μιλήσαμε μαζί της με αφορμή τη συμμετοχή της στην παράσταση αυτή…

Σχετικά άρθρα: Φεστιβάλ Αθηνών: Επιστρέφει με 80 παραγωγές- Τι θα δούμε φέτος!

%ce%ba%ce%af%cf%84%cf%84%cf%85-%cf%80%ce%b1%cf%8a%cf%84%ce%b1%ce%b6%cf%8c%ce%b3%ce%bb%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%b9-%ce%b8%ce%b1-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ad%ce%b2%ce%b1%ce%b9%ce%bd%ce%b5-%ce%b1%ce%bd-%ce%b70
@Alan Howard
Πώς σας βρίσκουμε μετά από έναν χρόνο πολιτιστικής σιωπής και με το ελληνικό #metoo να μην έχει καταλαγιάσει ακόμη;

Με πολύ ανάμεικτα συναισθήματα. Θυμό και απογοήτευση που για μια ακόμα φορά φάνηκε πως ο πολιτισμός είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, ο πρώτος που θα κλείσει κι ο τελευταίος που θα ανοίξει. Και δεν μιλάω καθόλου με κομματικούς όρους. Ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν υπήρξε χάραξη σοβαρής πολιτισμικής πολιτικής στην Ελλάδα. Βέβαια αυτό πάει χέρι-χέρι με την Παιδεία που κι εκεί πάσχουμε βαθιά. Κι ήρθε μια πανδημία και το έδειξε πια σε όλο του το μεγαλείο. Από την άλλη αυτή η παύση έσπασε ένα σπυρί που ενδεχομένως δεν θα έσπαγε αν τα πράγματα συνέχιζαν με τους ίδιους ρυθμούς. Άνθρωποι μίλησαν ανοιχτά και με απίστευτο θάρρος για τραύματά τους, για εγκληματικές, σεξιστικές, ρατσιστικές και κάθε είδους κακοποιητικές συμπεριφορές που υπέστησαν σε σχέσεις εξουσίας. Και τους χρωστάμε πολλά γι’ αυτό. Γιατί ξεκίνησε μια συζήτηση ότι κάποιες συμπεριφορές είναι καταδικαστέες σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται δημοκρατική. Τι να πω, εύχομαι πραγματικά να είναι η αρχή ότι κάτι αλλάζει, αν και συνεχώς βλέπεις γύρω σου πως η πατριαρχία, ο συντηρητισμός και η εκ των προτέρων καχυποψία για το διαφορετικό, είναι βαθιά ριζωμένα στην ελληνική κοινωνία.

Πώς αισθάνεστε που επιστρέφετε στο ζωντανό θέατρο και μάλιστα στον χώρο της Επιδαύρου;

Αν κάτι φάνηκε τώρα που σιγά-σιγά ανοίγουμε, είναι ότι ο κόσμος τελικά διψούσε για ζωντανό θέατρο, για ανοιχτά σινεμά, για λάιβ μουσική. Οπότε μόνο χαρά και λαχτάρα μπορώ να νιώσω για αυτή τη συνάντηση που θα συμβεί ξανά με το κοινό. Κι η Επίδαυρος είναι ιδανικός χώρος, γιατί κάπως ενώνει τη συλλογική εμπειρία μιας παράστασης με την συλλογική εμπειρία της φύσης, που κι αυτή μες στην καραντίνα για τους περισσότερους μας είχε χαθεί. Επίσης, όταν σκέφτεσαι πόσοι άνθρωποι πέρασαν από αυτά τα καθίσματα κ από αυτή την ορχήστρα, και πόσοι θα περάσουν ακόμη, σου δίνει μια δύναμη και μια ηρεμία ότι, ακόμα κι αν το νήμα κάποιες φορές βίαια διακόπτεται, πάντα ξαναβρίσκεις τη συνέχεια.

Τι θα δούμε στην προσέγγιση αυτή του Γιώργου Νανούρη;

Απλότητα. Στόχος του Γιώργου νομίζω είναι να δημιουργηθεί ένα χώρος ανοιχτός, γυμνός, αλλά και αμφίσημος που όλα να μπορούν να συνυπάρξουν και ν’ ακουστούν διαφορετικά. Και η συγκίνηση, κι η ειρωνεία, και το Θείο κι η τρέλα, και ό,τι ο καθένας έχει ανάγκη σε αυτή τη χρονική στιγμή ν’ακούσει.

Άλλωστε στην εποχή μας αλλά και στο έργο οι άνθρωποι ξανασυστήνονται, έχει κάτι μεταβατικό αυτό, χρειάζεται χρόνος και μια γύμνια για να αφουγκραστείς τι έχεις κι εσύ, τι έχει κι ο άλλος αληθινά ανάγκη.

Τι σας γοητεύει ιδιαίτερα στην «Ιφιγένεια η εν Ταύροις»;

Αχ, το πιο γοητευτικό για μένα σε αυτό το έργο είναι η γεωγραφία του. Ο Ευριπίδης μάς πηγαίνει στο πιο μακρινό άκρο του τότε γνωστού κόσμου, κάπου στη σημερινή Κριμαία. Έναν τόπο δυσπρόσιτο από στεριά και θάλασσα, αφιλόξενο, βαρβαρικό, όπου τελούνται ανθρωποθυσίες και τίποτα δε μοιάζει γνώριμο και πολιτισμένο. Και μάλιστα, την ίδια μάλλον περίοδο γράφει και την «Ελένη» και τη – χαμένη- «Ανδρομέδα» ακολουθώντας ακριβώς το ίδιο μοτίβο. Παίρνοντας ηρωίδες -που ξέραμε τους μύθους τους αλλιώς- και τοποθετώντας τες στα πέρατα του τότε κόσμου, τη μια στην Αίγυπτο, την άλλη στην Αιθιοπία, αλλάζοντας έτσι τη μοίρα τους. Εν μέσω Σικελικής εκστρατείας, απανωτών δηλαδή αποτυχιών των Αθηναίων, μέσα σε ένα κλίμα ανασφάλειας, οργής και αισθήματος προδοσίας στους πολιτικούς, στους θεούς, και σ’ όλες τις αξίες, ο Ευριπίδης γράφει όχι μία, αλλά τρεις τραγωδίες «φυγής» από την πραγματικότητα.

Και παρουσιάζει μπροστά σε ένα ακροατήριο που όλοι θα είχαν ζωντανούς ή νεκρούς στο Σικελικό μέτωπο, τι θα συνέβαινε αν η ιστορία τους γραφόταν αλλιώς.

Πώς επικοινωνεί η παράσταση αυτή με το σήμερα;

Μα πόσους μήνες κι εμείς δεν περάσαμε που δεν μπορούσαμε να αγκαλιάσουμε ένα δικό μας άνθρωπο; Πόσους μήνες που οι βεβαιότητές μας κατέρρεαν η μια μετά την άλλη; Για το πώς θα συνεχίζαμε… Για το πώς είχαμε χτίσει τη ζωή μας μέχρι εκείνη τη στιγμή… Πόσους μήνες που, εγκλωβισμένοι σε ένα τόπο, τα μόνα μας ταξίδια ήταν φαντασιακά, πετάγματα του νου; Ίδιο τοπίο παρουσιάζει κι ο Ευριπίδης.

Μόνο που, για μένα, πλάι το «τυχαίο» (το τυχαίο μιας πανδημίας, ενός Θεού, μιας, τέλος πάντων, έξωθεν επιβαλόμενης κατάστασης) βάζει και μια ισχυρή ανθρώπινη βούληση που μάχεται, κλείνοντας το μάτι, πως τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν κι αλλιώς, αν οι άνθρωποι τα είχαν διαχειριστεί αλλιώς.

Ποιος ο ρόλος του χορού στην παράσταση αυτή;

Ο χορός είναι Ελληνίδες, φερμένες σκλάβες στη βάρβαρη αυτή γη και αναγκασμένες, ως ιέρειες της Άρτεμης, να συμμετέχουν σε τελετές ανθρωποθυσιών. Φυλακισμένες σε ένα τέτοιο άγριο, οριακό, και τελείως διαφορετικό από τις δικές τους συνήθειες τόπο, για να αντέξουν, «ταξιδεύουν» συνεχώς με τη φαντασία τους. Τα χορικά γίνονται, έτσι, άλματα φαντασιακά «φυγής». Κι αυτό με μόνο όχημα τις φωνές τους για μουσική, γιατί στην παράστασή μας δεν υπάρχουν μουσικά όργανα.

Όλη αυτήν την περίοδο τι σας έλειψε περισσότερο; Αναθεωρήσατε πράγματα και καταστάσεις και αν ναι, ποια;

Μου λείψανε οι άνθρωποι που αγαπώ, και οι συναντήσεις με ανθρώπους καινούριους. Νομίζω πως όλη αυτή η περίοδος και το σοκ που βιώσαμε παγκόσμια, έδειξε πεντακάθαρα την ανάγκη για μια στροφή της κοινωνίας σε κάτι πολύ πιο ανθρωποκεντρικό. Δε νοείται επιστήμη, πολιτική, τέχνη, κι οποιαδήποτε σχέση, που δεν ξεκινά, δεν περιλαμβάνει, και δεν καταλήγει στον άνθρωπο. Τελεία.

Το καλύτερο βιβλίο που διαβάσατε και η καλύτερη σειρά που είδατε την περίοδο της καραντίνας;

Προσπαθώ ακόμα να τελειώσω το «Περί Ηρώων και Τάφων» του Σάμπατο. Η διαύγειά μου στην καραντίνα πηγαινοερχόταν. Σειρά θα πω το «Νormal People».

Το πέρασμα του χρόνου σας τρομάζει όσο μεγαλώνετε; Η μεγαλύτερή σας ανασφάλεια ποια είναι;

Δεν είναι η ιδέα του γήρατος, όσο ότι με τρομάζει να φοβάμαι. Με τρομάζει που τα τελευταία χρόνια, σκέψεις τρυπάνε ύπουλα, σε πράγματα που πάντα ένιωθα δυνατή και άτρωτη.

Ίσως η μεγαλύτερη ανασφάλειά μου είναι να φτάσω στο τέρμα και να μην είμαι πλήρης. Ανθρώπων, εμπειριών, τόπων… Ή να μη φτάσω καν στο τέρμα.

Πώς κρίνετε το σύγχρονο τηλεοπτικό τοπίο; Θα δοκιμάζατε κάτι τηλεοπτικό τη νέα σεζόν;

Ναι, φυσικά. Αρχίζει να φαίνεται ξανά ένα τοπίο στην τηλεόραση που έχει δυνατό σενάριο (γιατί από εκεί ξεκινούν όλα), κινηματογραφική ματιά, έμπνευση, σεβασμό στο θεατή αλλά και δημιουργικό χώρο για τον ηθοποιό. Όταν υπάρχουν ωραίες ιστορίες κι ωραίοι άνθρωποι, γιατί να μη θέλει κάποιος να δουλέψει στην τηλεόραση;

Σχετικά Άρθρα
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
Ο Θανάσης Σαράντος σκηνοθετεί το «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ
Ο Θανάσης Σαράντος σκηνοθετεί το «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ
"Θέατρο Τέχνης": Γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου προσφέροντας μειωμένα εισιτήρια για τις παραστάσεις του!
“Θέατρο Τέχνης”: Γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου με μειωμένα εισιτήρια για τις παραστάσεις του!
To “MOMENT” της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου προσθέτει 4 extra παραστάσεις για να το προλάβετε!
To “MOMENT” της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου προσθέτει 4 extra παραστάσεις για να το προλάβετε!
Η Ελένη Καρακούλη στο Infowoman: «Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στη ζωή, στη σχέση, στον έρωτα»
Η Έλενα Καρακούλη στο Infowoman: «Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στη ζωή, στη σχέση, στον έρωτα»
Λωξάντρα Λούκας: Ποια είναι η πρώτη ηθοποιός με σύνδρομο Down που είδαμε στον "Γιατρό" και μας συγκίνησε
Λωξάντρα Λούκας: Ποια είναι η ταλαντούχα ηθοποιός με σύνδρομο Down

Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του