Μετά από 4 συνεχόμενες sold out παραστάσεις και τη θερμή ανταπόκριση του κοινού, η πρωτοποριακή σκηνοθέτις Γεωργία Ανδρέου και η ομάδα της σας προσκαλούν για μία τελευταία φορά να… “φτιάξετε μόνοι σας τη δυστυχία σας” με πολύ χιούμορ και μουσική, στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο.
Αν είστε από τις τυχερές/ους που παρακολούθησαν από κοντά την παράσταση, «Φτιάξε τη δυστυχία σου μόνος σου», ξέρετε καλά περί τίνος πρόκειται. Όσοι μπορέσετε, σπεύστε απόψε το βράδυ να παρακολουθήσετε την τελευταία παράσταση. Οι υπόλοιποι διαβάστε παρακάτω την όμορφη συζήτηση που είχαμε με τη σκηνοθέτιδα, Γεωργία Ανδρέου, η οποία μιλά στο Infowoman.gr για την ευτυχία και τη δυστυχία.
Πόσο φταίμε εμείς για τη δυστυχία μας; Η ευτυχία; Είναι μήπως υπερεκτιμημένη; Και τελικά, πού βρίσκεται η ευτυχία και πού η δυστυχία; Και τα “πρέπει” πόσο μας εγκλωβίζουν;
Η εξαιρετική σκηνοθέτις, Γεωργία Ανδρέου μάς απαντά σε όλα.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση
Η παράσταση είναι ένα απόσταγμα από όλα όσα διδάχτηκα στα χρόνια της ενηλικίωσης. Είναι ένα πολύ δύσκολο και κοπιαστικό έργο η αναζήτηση της ευτυχίας. Το έργο αναλύει τις παγίδες που βάζουμε στον εαυτό μας προκαλώντας μόνοι μας τη δυστυχία μας. Θέλησα να μοιραστώ με το κοινό μερικές απλές πρακτικές για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη. Οι θεατές θα απολαύσουν ένα εύθυμο και σοβαρό θέαμα, με χορό, τραγούδι, εξομολογήσεις, αφηγήσεις, αποφθέγματα, χιουμοριστικές αναπαραστάσεις, φιλοσοφικά δοκίμια, ψυχολογικές αναλύσεις, μικρές καθημερινές σοφίες, ταρώ, χειρομαντεία και άλλα πολλά. Είναι μια παράσταση χειροποίητη και fusion. Μια παράσταση όπως είναι και η ζωή, αλλόκοτη, με ευχάριστα και δυσάρεστα, αστεία και σοβαρή, απρόοπτη, χωρίς αρχή και τέλος και με δικαίωμα επιλογής.
Γεωργία Ανδρέου: Είμαστε οι αφανείς ήρωες του 21
Όλη αυτή η δυστυχία που υπάρχει γύρω μας, έπαιξε ρόλο στο να επιλέξετε το συγκεκριμένο έργο; Ήταν κατά κάποιο τρόπο μια δική σας εσωτερική ανάγκη το ανέβασμά του;
Θεωρώ πως όσοι επιβιώσαμε το τελευταίο διάστημα, σωματικά και ψυχικά, είμαστε οι αφανείς ήρωες του 21. Κυριολεκτικά βουλιάξαμε, ατομικά και συλλογικά, στη δυστυχία, τη ματαίωση, την απογοήτευση και την απόγνωση. Και όσο εμείς βυθιζόμασταν, τόσο οι παιάνες των εμπόρων ευτυχίας ούρλιαζαν πάνω από τα κεφάλια μας. Σαν να είμαστε μια μικρή παρένθεση άνευ σημασίας, χωρίς προσωπική ιστορία. Μουδιασμένα, σαστισμένα αγάλματα, απενδεδυμένα από το αρχαϊκό μειδίαμα. Και τότε θυμήθηκα το βιβλίο του Πωλ Βατζλάβικ «Φτιάξε τη δυστυχία σου μόνος σου» (Εκδόσεις Αλήστου Μνήμης). Θέλησα να μιλήσω για όλα όσα μας πνίγουν, μας δυσκολεύουν και μας καθηλώνουν. Να θυμίσω στον εαυτό μου και να επικοινωνήσω πως όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, πάντα έχουμε επιλογή. Αρκεί να έχουμε επίγνωση του τι μας συμβαίνει. Στράφηκα στη νέα γενιά, γιατί αυτή είναι πάντα το μέλλον. Και κάπως έτσι προέκυψε η παράσταση. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος που όλοι όσοι βλέπουν την παράστασή μας, βρίσκουν ένα σημείο να συνδεθούν μαζί μας.
Πρόκειται για ένα χιουμοριστικό και σοβαρότατο φιλοσοφικό εγχειρίδιο της “δυστυχίας”. Το χιούμορ είναι ένας καλός και με μεγαλύτερη απήχηση τρόπος για να πεις μεγάλες αλήθειες και να περάσεις δυνατά μηνύματα;
Ο άνθρωπος φαίνεται να είναι το μόνο ζώο που κατέχει τη δεξιότητα της ιδιαίτερης αυτής μορφής επικοινωνίας που ονομάζεται χιούμορ. Το χιούμορ είναι ένας εξαίσιος μηχανισμός επιβίωσης. Είναι μια ψυχική εκτόνωση που μας βοηθά να ανταπεξέλθουμε σε στρεσογόνες ή τραυματικές καταστάσεις και που μπορεί να μας δώσει διέξοδο. Αρκεί να μην είναι μόνον ένας μηχανισμός άμυνας πίσω από τον οποίο κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Το χιούμορ δεν είναι απλά μια διάθεση, αλλά ένας τρόπος να στέκεσαι στα πράγματα. Ιδιαίτερα την τελευταία μακρά περίοδο, ζώντας με τον φόβο και την αβεβαιότητα, αντιμέτωποι με μια βαθιά υπαρξιακή πρόκληση προκειμένου να διαχειριστούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση και που για ένα μεγάλο διάστημα χάσαμε τη χαρά μας, το χιούμορ μπορεί να αποβεί σωτήριο. Δεν είναι τυχαίο ότι το διάστημα αυτό, τα συστήματα ψυχικής υγείας, τα επικοινωνιακά μηνύματα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στράφηκαν, με υπερβολή αρκετές φορές, στο χιούμορ, υποδεικνύοντας μια πιο εύθυμη μάτια στον κόσμο και τη ζωή. Το χιούμορ είναι η ικανότητα να πεις τα πιο δύσκολα πράγματα με τον πιο εύθυμο τρόπο. Ακόμα και τα πιο τραχιά συναισθήματα μαλακώνουν με ένα χαμόγελο.
Γεωργία Ανδρέου: Τη δυστυχία μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας, όπως και την ευτυχία μας
Πόσο φταίμε εμείς για τη δυστυχία μας; Την προκαλούμε οι ίδιοι;
Τη δυστυχία μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας, όπως και την ευτυχία μας. Πιστεύω ότι το κλειδί βρίσκεται στην επίγνωση της ευθύνης και την αποδοχή της απώλειας. Όταν χάσουμε κάτι σημαντικό, μια κατάσταση, έναν άνθρωπο, την υγεία μας, τότε συνειδητοποιούμε πραγματικά τι κάνουμε στον εαυτό μας. Η δυστυχία έχει ονόματα, δεν είναι αόρατη. Χρειάζεται να παίρνουμε απόσταση για να δούμε την κατάσταση πραγματικά και όχι αυτό που θέλουμε να δούμε ή τα κομμάτια του εαυτού μας που δεν έχουμε οικειοποιηθεί. Όταν κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια, νομίζω πως έχουμε τις προϋποθέσεις για να φτιάξουμε την ευτυχία μας. Πολλές φορές θα μπούμε ξανά σε μια θέση δυσάρεστη. Το θέμα είναι να το αναγνωρίζουμε και να θέλουμε να το αλλάξουμε. Όταν επιστρέφουμε στην δυσκολία ή τη θλίψη μπορούμε να βγούμε από αυτή και να λειτουργήσουμε διορθωτικά – αντέχοντας τον φόβο και τον πόνο μας. Να «επανερχόμαστε» με θετική προαίρεση. Ο πόνος μας δεν κάνει καλό σε κανέναν.
Και η ευτυχία; Είναι υπερεκτιμημένη πιστεύετε ως έννοια;
Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που αποδέχεται ότι μπορεί να υπάρξει και δυστυχισμένος. Όταν η ευτυχία γίνεται προϊόν πώλησης, όπως η ομορφιά, η ευεξία, η ευρωστία, η καριέρα, οφείλει να υπακούσει στους νόμους της αγοράς, που φυσικά είναι σκληροί και καθόλου δεν ενδιαφέρονται για το καλό μας. Η ευτυχία δεν είναι υπερεκτιμημένη. Η ευτυχία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, όπως και η δυστυχία. Ο τρόπος που τα αναγνωρίζουμε και τα αποζητάμε είναι που διαστρεβλώνει την πραγματική αξία που έχουν στην προσωπική μας πορεία, σε αυτό το σύντομο ταξίδι που λέγεται ζωή.
Η ευτυχία είναι να καθρεφτίζεσαι με αγάπη στα μάτια ενός σημαντικού άλλου
Πού πιστεύετε ότι βρίσκεται η ευτυχία και πού η δυστυχία;
Η ευτυχία είναι να καθρεφτίζεσαι με αγάπη στα μάτια ενός σημαντικού άλλου. Δυστυχισμένους μας κάνουν η ασάφεια κι η μη αποδοχή. Τη δυστυχία τη συναντάμε συνήθως στο σημείο στο οποίο βρισκόμαστε. Σχετίζεται με τη δυσκολία να αποδεχτούμε αυτό που μας αφορά προσωπικά, το δικό μας μερίδιο ευθύνης. Αν δεν μας αρέσει μπορούμε να μετακινηθούμε – δεν είμαστε δέντρα. Στην πορεία της ζωής θα συναντηθούμε με τον θυμό, την απογοήτευση, τη στεναχώρια, την απώλεια. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς αυτά τα συναισθήματα. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Έχει χαρά, έχει θλίψη, έχει και πόνο. Και οι άνθρωποι περνάμε από το ένα στο άλλο. Το θέμα είναι το πώς εγώ τα φέρω, το πώς τα χωράω μέσα μου, χωρίς να καταδικάζω τον εαυτό μου και κάνοντας ψυχικό χώρο για την ευτυχία.
Διαβάζω στο σημείωμα για την παράσταση: “Φτάνει πια με την προκατάληψη ότι όλοι πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι”. Αυτό το “πρέπει” μας εγκλωβίζει; Και πώς απαντάτε εσείς η ίδια σε τέτοια “πρέπει’;
Ο αυθορμητισμός και ο καταναγκασμός είναι δύο έννοιες ασυμβίβαστες. Για δοκιμάστε όμως τη μαγική λεξούλα «πρέπει». Θα δείτε πόσο απλά είναι όλα. Πρέπει να είσαι αυθόρμητος. Πρέπει να είσαι ευτυχισμένος. Πρέπει να κάνεις το σωστό. Πρέπει να του αρέσει. Το χρέος σου πρέπει να σε διασκεδάζει. Αν μάλιστα προσθέσουμε και λίγο συναισθηματικό εκβιασμό! Τι εξαίσιος τρόπος να βουλιάζει κανείς στη δυστυχία, το άγχος, την αγωνιά, τα αγρύπνα βραδιά και τις κρίσεις πανικού. Όταν συνειδητοποίησα πόσο βαρύ φορτίο φέρει μια τόσο μικρή λεξούλα, αντιλήφθηκα τις παγίδες που βάζω στον εαυτό μου. Έκτοτε, προσπαθώ να την αντικαθιστώ με έννοιες όπως επιθυμώ, έχω ανάγκη, χρήσιμο είναι… Πραγματικά δύσκολο, αλλά λυτρωτικό.
Γεωργία Ανδρέου: Αντέχουμε να μας αγαπάνε ελεύθερα και αδέσμευτα;
Από τα 13 πρακτικά μαθήματα που “παραδίδονται” στην παράταση, ποιο είναι για εσάς το πιο δυνατό;
Θέλουμε να μας αγάπανε, αλλά αντέχουμε να μας αγαπάνε ελεύθερα και αδέσμευτα; Την επομένη φορά γράψτε σε ένα χαρτάκι «Αν με αγαπάς…» και συμπληρώστε όλα όσα θέλετε πρόθυμα να εγκαταλείψει ο άλλος για εσάς. Επειδή σας αγαπάει…
Στην παράσταση δίνετε βήμα στη νέα γενιά ηθοποιών. Εσείς στο ξεκίνημά σας συναντήσατε γενναιόδωρους ανθρώπους που σας έδωσαν βήμα και στήριξη;
Είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Συνάντησα σπουδαίους ανθρώπους, μεγάλους καλλιτέχνες, ευγενείς, απλόχερους, με ήθος, καλλιέργεια και ευαισθησία. Αυτή μου η γνωριμία με τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, με προστάτεψε από πιθανές κακοτοπιές και αποτέλεσε ένα σημείο αναφοράς στην πορεία μου, ώστε να λέω τα «όχι» που χρειαζόμουν, με όποιο κόστος, και να πληρώνω συνειδητά το τίμημα, με αυτοσεβασμό – όπως είχα διδαχτεί. Αυτό που με έμαθαν είναι πως, όταν έχεις κάτι να πεις, στο τέλος θα φτάσεις στον προορισμό σου, όσες φορές κι αν αλλαξοδρομήσεις, όσα εμπόδια κι αν σε πισωγυρίσουν. Αρκεί στο τέλος της μέρας να κλείνεις τα μάτια σου ικανοποιημένη με τον εαυτό σου και τις επιλογές σου. Αυτή την στοργή, τη στήριξη και τη φροντίδα που πήρα και εγώ από τους παλαιότερους στο ξεκίνημά μου, θέλησα να δώσω στα νέα παιδιά. Παρατηρώ με αισιοδοξία, ότι η νέα γενιά έχει αφήσει πίσω της πολλές από τις μικρότητες και τις παρανοήσεις του παρελθόντος. Αυτή η νέα γενιά είναι οι συνεχιστές του θεάτρου και ήδη φέρουν μια καθαρή, φρέσκια πνοή. Ας προσφέρουμε μια ελπίδα σε όλους τους νέους συναδέλφους που ήδη στο ξεκίνημά τους νιώθουν την απογοήτευση, την κούραση, τον αποκλεισμό και την ματαίωση. Είναι το μέλλον μας.
Διαβάστε επίσης
Σχετικά Άρθρα
Google News