Στο θέατρο Αγγέλων Βήμα παρουσιάζεται η μουσικοθεατρική παράσταση, Πόρνες στα Βούρλα ή «Κάτι να μείνει από μένα» που είναι αφιερωμένη σε κάποιες Μικρασιάτισσες προσφυγοπούλες του 1922 και είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Τέτης Σώλου.
Ένα χρονικό «μετά μουσικής», αφιερωμένο με τρυφερότητα στη μνήμη των κοριτσιών που πέρασαν από το «τεράστιο δημόσιο μπορντέλο στη Δραπετσώνα που έφτιαξε ο Δήμος του Πειραιά και λειτούργησε υπό την προστασία του κράτους και την περιφρούρηση της αστυνομίας» από το 1873 που θεμελιώθηκε, μέχρι την τελική κατεδάφισή του εκατό χρόνια μετά, επί δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Η Ρουμπίνη Χονδρουδάκη είναι η μία από τις 3 Πόρνες στα Βούρλα. Αυτή που βγήκε στο …κλαρί στα 11 της, όταν οι Τσέτες έσφαξαν τη μάνα της και κυνηγημένη έφτασε στο λιμάνι του Πειραιά χωρίς κανέναν ενήλικο να τη συνοδεύει.
Με αφορμή την παράσταση, Πόρνες στα Βούρλα ή «Κάτι να μείνει από μένα» η Ρουμπίνη Χονδρουδάκη μιλάει στο Infowoman.gr για το έργο και τον ρόλο της.
Ποια ήταν τα δικά σας συναισθήματα όταν διαβάσατε το κείμενο της Τέτης Σώλου;
Όταν διάβασα το έργο της Τέτης Σώλου, ένιωσα απευθείας ότι αυτό το έργο είναι ένας καρμικός ρόλος για μενα. Η ηρωίδα μου περνάει από τόπους που έχω εικόνες, βιώματα και καταγωγή. Για παράδειγμα, τα Βούρλα βρίσκονται πολύ κοντά στην γειτονιά που μεγάλωσα! Όταν είσαι άρρηκτα συνδεδεμένος με έναν τόπο, τότε στο μυαλό σου δημιουργείς εικόνες, αναμνήσεις, αισθήσεις σου ενεργοποιούνται στο έπακρο!
Διαβάζοντας το έργο ένιωσα κατευθείαν μια βαθιά και παράδοξη συγκίνηση, διότι στα μέρη που έπαιξα παιδάκι, μεγάλωνα και στη συνέχεια εργάστηκα έχω τώρα την ευκαιρία να ζήσω εν δυνάμει σε… μια άλλη εποχή και να ζωντανέψω έναν χαρακτήρα.. Το θεώρησα μεγάλη και όχι τυχαία σύμπτωση να μαθαίνω ένα κομμάτι από το παρελθόν του τόπου μου. Μαγεία… όσο και ανοίκειο να είναι αυτό που έχει βιώσει η ηρωίδα μου και μακρινό από εμένα. Παράλληλα είναι τόσο οικείο προσεγγίζοντας τη μέσα απο τα δικά μου φίλτρα και σταθμά. Εξάλλου, ο τόπος μας είμαστε εμείς. Ο τόπος μας έχει ιστορία, έχει την αίσθηση του ανήκειν, ο τόπος ορίζεται επειδή υπάρχουμε εμείς σε αυτόν, οι άνθρωποι.
Κάθε γενιά αφήνει τα δικά της αποτυπώματα και αυτό θεωρώ ότι περνάει στο dna μας, μας διαμορφώνει, μας επηρεάζει και κατά κάποιον τρόπο μας συνοδεύει. Ο τόπος μας ακολουθεί όσο μακριά και αν βρισκόμαστε καμία φορά από αυτόν διότι ο τόπος είναι ανάμνηση και η ανάμνηση είμαστε τελικά εμείς οι ίδιοι.
Προσπαθώ πάντα να βρίσκομαι στο τώρα να νιώθω την ενέργεια του κοινού
Τι ήταν τα Βούρλα, θα θέλατε να μας μιλήσετε για το θέμα του έργου;
Τα Βούρλα ήταν δημόσιος οίκος ανοχής στην Δραπετσώνα, δημιουργήθηκε από τον δήμο του Πειραιά υπό την προστασία της αστυνομίας. Τρεις γυναίκες, τρεις διαφορετικές ιστορίες που εξιστορούν βιώματα, έρωτες, πόλεμο και εξαθλίωση και με την αφηγήτρια να σπάει τον τέταρτο τοίχο μας ταξιδεύουν στην ιστορία των Βούρλων στην δημιουργία τους και τέλος στην κατάρρευσή τους.
Πώς θα σας δούμε επί σκηνής; Ποιος είναι ο ρόλος που ερμηνεύετε;
Ο ρόλος μου είναι μία κοπέλα, η πιο νεαρή από τις πόρνες που εργάζονται στα Βούρλα! Νέα, λαμπερή και η πιο ακριβοπληρωμένη με εμπειρίες βαρύτερες απο το νεαρό της ηλικίας της. Η ηρωίδα μου σε ηλίκια 10 ετών έζησε πόλεμο, κακουχία και εκπόρνευση! Ο ρόλος μου δεν παύει να είναι ένα κορίτσι με ανάγκες, όπως κάθε κορίτσι της ηλικίας αυτής. Θέλει να ερωτευτεί, να ζήσει να κάνει οικογένεια και να μορφωθεί. Έχει όνειρα ίσως και ψευδαισθήσεις και Ζει ανάμεσα στην βιαιότητα και στον ρομαντισμό!
Τώρα το πώς θα με δείτε επί σκηνής, είναι κάτι το οποίο δεν έχει σαφή απάντηση. Προσπαθώ πάντα να βρίσκομαι στο τώρα να νιώθω την ενέργεια του κοινού και των συμπρωταγωνιστών μου έχοντας στόχο να απευθυνθώ και να μεταφέρω τα βιώματα της κοπέλας αυτής. Τους πλησιάζω και τους κοιτάω μέσα στα μάτια, καθρεφτίζομαι και βλέπω τον ρόλο μου γιατί αυτό που νιώθουν οι θεατές μέσω εμένα και της διάδρασης μου μαζι τους είναι η δημιουργία του ρόλου μου!
Παίζουμε με σκισμένα καλσόν!
Θα μπορούσατε να μας δώσετε μια αίσθηση από τη μουσική, τα κοστούμια και το σκηνικό της παράστασης;
Η παράσταση διαδραματίζεται στο φουαγιέ του θεάτρου με αποτέλεσμα να έχουμε στενή επαφή με τον θεατή, έτσι καταρρίπτεται η αποστασιοποίηση και η σύμβαση, κοινό ηθοποιοί… Η μουσική δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή την παράσταση, καθώς είναι καταλυτική για την εξέλιξη της πλοκής, καθως τα τραγούδια είναι βιωματικά και βγαλμένα από την αλήθεια. Τα κοστούμια προσπαθήσαμε να προσεγγίζουν την τότε εποχή και να υποδηλώσουν την εξαθλίωση και τον πόνο των κοριτσιών. Παίζουμε με σκισμένα καλσόν!
Πώς συνεργαστήκατε με τη Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου;
Την Μαργαριτα Δαλαμαγκα την ήξερα περίπου ένα χρόνο. Πριν τη συνεργασία μας στα Βούρλα, μου τηλεφώνησε και μου είπε έχω κάτι για σένα! Έτσι αμέσως σκέφτηκα «κατι θα μείνει από μενα» (που αυτός είναι και ο άλλος τίτλος του έργου) μου έστειλε το έργο, το διαβασα και είπα απευθείας…. ναι !
Η κ. Μαργαρίτα είναι ένας υπέροχος άνθρωπος με ενσυναίσθηση και για μενα δεν είναι μόνο συνεργάτης, αλλά πολλά περισσότερα. Της οφείλω τον ρόλο μου και ένα μαγικό ταξίδι στο πανέμορφο Αγγέλων Βήμα.
Διαβάστε επίσης
«Ατσάλι»: Η συγκλονιστική παράσταση με τη Γιασεμί Κηλαηδόνη επιστρέφει στο θέατρο «Μεταξουργείο»
Η Φαίη Ξυλά στο Infowoman.gr: Με τσακίζει όταν νιώθω ότι ήμουν αρκετά αυστηρή με το γιο μου
Σχετικά Άρθρα
Google News