Το Υδροθεραπευτήριο Ο Ασκληπιός, άνοιξε τις πόρτες του αυτή τη φορά στον Κεραμεικό. «Οι Λουόμενες», σε κείμενο και σκηνοθεσία της Κατερίνας Μαυρογεώργη, μετά από δύο πετυχημένους κύκλους παραστάσεων στο Παγκράτι υποδέχονται τους θεατές τους στο θέατρο Tempus Verum.
Στην «ιαματική» αυτή παράσταση κυριαρχούν οι δυνατές ερμηνείες των Κατερίνα Λάττα, Νικολίτσα Ντρίζη και Μαρία Πετεβή. Το έργο, μέσα από έναν γρήγορο ρυθμό, θίγει καίρια ζητήματα της έμφυλης ισότητας και της γυναικείας ταυτότητας, της ανάγκης για αυτοπροσδιορισμό πέρα των κοινωνικών ρόλων που αποδίδονται σε κάθε φύλο. Μέσα από τον ζεστό, ανθρώπινο και τρυφερό τόνο του, φωτίζει ζητήματα που εξαιτίας των αλλαγών που έφεραν στο θέατρο και στη ζωή μας η πανδημία και η κρίση, όχι μόνο παραμένουν καίρια, αλλά μοιάζουν να βρίσκονται ακόμα πιο κοντά μας.
Εμείς με αφορμή την παράσταση μιλήσαμε με την Κατερίνα Λάττα, μία εκ των τριών πρωταγωνιστών.
Οι Λουόμενες σταμάτησαν πριν την πανδημία κι επιστρέφουν στην μετά – covid θα λέγαμε εποχή. Πώς είναι αυτό ως συναίσθημα; Και αν αυτό το διάστημα της πανδημίας έχει επηρεάσει την παράσταση. Πιάνετε, δηλαδή το νήμα από εκεί όπου το αφήσατε;
Το νήμα της θεατρικής πράξης μέσα σε ένα έργο μπορείς να το ανακαλέσεις και να το επαναπροσδιορίσεις. Σίγουρα όχι μόνο η παράσταση, αλλά και εμείς σαν άνθρωποι δεν έχουμε μείνει ανεπηρέαστοι από την κατάσταση της πανδημίας. Όλη αυτή η συνθήκη έφερε αλλαγές. Άνθρωποι αποφάσισαν να αλλάξουν δουλειές, σχέσεις ολοκληρώθηκαν και αναμετρηθήκαμε με μυστικά και σκέψεις που βάζαμε στην άκρη. Σε αυτό το σημείο έρχεται το θέμα του έργου που είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Τρεις γυναίκες που μοιραία οδηγήθηκαν σε μία συνάντηση να εξομολογηθούν τα μυστικά τους και να πάρουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Χρειαζόντουσαν μία αλλαγή και την επιδίωξαν όχι με την λογική αλλά την καρδιά και την ψυχή.
Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το θέμα της ελευθερίας, που μάλλον δεν θεωρείται αυτονόητο
Μιλήστε μας λίγο για την ηρωίδα που υποδύεστε στην παράσταση.
Η Κάτια είναι ένας άνθρωπος χορτάτος από τη ζωή. Δεν δίστασε να ταξιδέψει, να ερωτευτεί, να τσαλακωθεί. Είναι ένας γίγαντας, ένας “υπερσιβηρικός” όπως την χαρακτηρίζουν μέσα στο έργο. Ένας άνθρωπος όπου δεν δίστασε να κάνει λουτρό με τις απολαύσεις και τα πάθη της. Φυσικά και αυτό έχει το τίμημά του. Είναι από τις περιπτώσεις των ανθρώπων που αν συναντήσεις σε μία παρέα θα μείνεις και θα τους χαζεύεις με όλες αυτές τις ιστορίες που θα έχουν να σου αφηγηθούν. Μέσα τους όμως ξέρουν καλά ότι ένα μεγάλο κομμάτι τους λείπει.
Η παράσταση καταπιάνεται με την έμφυλη βία. Τι πιστεύετε ότι φταίει για την έξαρση του φαινομένου; Τι πρέπει να αλλάξουμε ως κοινωνία και ως άνθρωποι για να σταματήσουν οι γυναίκες να πληρώνουν ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή το φαινόμενο της έμφυλης βίας;
Πρέπει να αλλάξει η πολιτεία όσον αφορά το πώς αντιμετωπίζει το θεσμό της οικογένειας και της παιδείας. Ένα παιδί όταν γεννιέται έχει δύο γονείς που πρέπει να έχουν την απόλυτη ευθύνη και ενσυναίσθηση για το πώς θα μεγαλώσουν αυτό το παιδί. Γιατί αυτά τα παιδιά κάποια στιγμή θα γίνουν ενήλικοι πολίτες. Που θα εργαστούν, θα ερωτευτούν, θα ψηφίσουν. Δικαίωμα στη ζωή έχουμε όλοι καθώς και σεβασμό στα όρια που μας θέτουν οι άλλοι. Υπάρχουν πολλά κοινωνικά στερεότυπα που μας μπολιάζουν για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένας άντρας ή μία γυναίκα. Με αποτέλεσμα να χάνονται οι αξίες. Νιώθω ότι χρόνια καταπίεσης έρχονται με αυτό τον απαράδεκτο και δυσάρεστο τρόπο να μας δείξουν ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το θέμα της ελευθερίας, που μάλλον δεν θεωρείται αυτονόητο.
Έχω βρεθεί σε δουλειές να με ρωτάνε αν έχω σκοπό να κάνω παιδί ή όχι γιατί αλλιώς δεν θα με επιλέξουν να εργαστώ μαζί τους
Ένα άλλο θέμα με το οποίο καταπιάνεται η παράσταση, είναι η έμφυλη ισότητα. Δεν είναι αστείο εν έτει 2022 να γίνονται αγώνες για το αυτονόητο; Εδώ, τι πιστεύετε ότι φταίει; Η πατριαρχική κοινωνία; Η οικογένεια τι μερίδιο ευθύνης έχει;
Υπάρχει μία ενσωματωμένη κουλτούρα στην πολιτεία μας για το πώς πρέπει να υπάρχουμε όχι ως όντα αλλά ως φύλα. Δεν θέλω να ομαδοποιήσω και να βάλω ταμπέλες γιατί έχω δει ανθρώπους να έχουνε απαράδεκτη και σεξιστική συμπεριφορά και από τα δύο φύλα και ως προς τα δύο φύλα. Παρόλα αυτά δεν γίνεται να μην αναφέρω ένα γενικό κανόνα όπου έχω βρεθεί και εγώ αντιμέτωπη σε δουλειές να με ρωτάνε αν έχω σκοπό να κάνω παιδί ή όχι γιατί αλλιώς δεν θα με επιλέξουν να εργαστώ μαζί τους, να παίρνω μικρότερο μισθό από άλλους ενώ παρέχουμε την ίδια εργασία και φυσικά να έχω δεχτεί σχόλια π.χ. γυναίκα δεν είσαι, λογικό είναι.. Όπως προανέφερα και στην προηγούμενη ερώτηση το θέμα της οικογένειας και της παιδείας είναι πολύ βασικό γιατί αυτό δεν χτίζεται μέσα σε μία μέρα, αλλά από τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί. Για το πώς θα σέβεται τον άνθρωπο δίπλα του και θα τον θεωρεί ισάξιο του. Σεβασμός μεγάλη λέξη.
Αμαρτία μπορώ να θεωρήσω αυτό που παρεκκλίνει από τα θέλω μας…
Οι Λουόμενες – διαβάζω στο δελτίο τύπου – είναι τρεις ηρωίδες με βαθιά πάθη και αδυναμίες. Έχουν αμαρτήσει βαριά ή έτσι νομίζουν. Τι είναι για εσάς “αμαρτία”; Και την αμαρτία ποιος την ορίζει; Η θρησκεία; Η κοινωνία; Ή οι δικοί μας κανόνες ηθικής;
Δεν κρύβω ότι εγώ έχω επηρεαστεί από το κομμάτι της θρησκείας σαν παιδί για το τι είναι αμαρτία. Μεγαλώνοντας βέβαια κατάλαβα ότι ένας άνθρωπος όταν έχει αξίες και ηθικούς κανόνες δεν έχει σημασία που πιστεύει. Αμαρτία μπορώ να θεωρήσω αυτό που παρεκκλίνει από τα θέλω μας. Αυτό που δεν μπορούμε να μιλήσουμε, να εξομολογήσουμε. Που μας καταπιέζει. Αυτό που μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε άρρωστοι, ενώ μπορεί να μην είμαστε. Αυτό που μπορεί εν τέλει να σου χρεώσουν οι άλλοι σαν αμαρτία ενώ για σένα ήταν ένας πόθος, ένας αγώνας για αυτό που λαχταράει η ψυχή σου.
Πώς είναι που είστε τρεις γυναίκες ηρωίδες;
Υπέροχο! Υπάρχει μία φροντίδα και μία κατανόηση σε αυτή την γυναικεία ομάδα που δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να βρω.
Υπάρχει κάποια φράση από την παράσταση που να σας αγγίζει περισσότερο;
Μία φράση της Μαρίας “Αν μου λέγανε ότι μετά θάνατον ζωή είναι ένα τεράστιο Λουτρό με ατμούς ξέρετε πόσο θα χαιρόμουν; Ειδικά άμα ήσασταν και εσείς.”
Μια θεατρική παράσταση μπορεί να αφυπνίσει και να κινητοποιήσει τον θεατή σε σοβαρά κοινωνικά θέματα, όπως αυτά της έμφυλης βίας και ισότητας;
Έχει τη δύναμη να το κάνει. Και αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Την έχω νιώσει και ως θεατής και ως ηθοποιός. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να βλέπεις τα μάτια του θεατή υγρά και έτοιμα να δακρύσουν σκεπτόμενος μία ιστορία δική του μέσα από αυτό που αφηγείσαι.
Διαβάστε επίσης
Η Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου εξηγεί στο Infowoman.gr γιατί σήμερα θα χρειαζόμασταν τη Βιρτζίνια Γουλφ!
Η Ρουμπίνη Χονδρουδάκη μιλά στο Infowoman.gr: “Παίζουμε με σκισμένα καλσόν…”
Σχετικά Άρθρα
Google News