Εκείνος και Εκείνη, ένας άντρας και μια γυναίκα, εξερευνούν με πάθος τα περίπλοκα μονοπάτια του έρωτα και της επιθυμίας, σε μια θεατρική και μουσική εμπειρία. Μια μπαλάντα, που προσεγγίζει με παιχνιδιάρικη ματιά την ουσία και τις πολλές όψεις του έρωτα, μέσα από το βίωμα ενός ζευγαριού που αγαπιέται, στη συνέχεια δεν αγαπιέται πια, και στο τέλος αγαπιέται ξανά, διότι, όπως τραγουδά και η Εντίθ Πιαφ: «χωρίς τον έρωτα δεν είμαστε τίποτα».
Ο Γάλλος ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας Jean Cassies (Ζαν Κασιές) υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία στη μουσικοθεατρική παράσταση «In the Mood of Love», που ανεβαίνει από την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου, και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο θέατρο Altera Pars.
Το Infowoman.gr με αφορμή την παράσταση, μίλησε με τους δύο πρωταγωνιστές, Νίκο Ζιάζιαρη και Φανή Γέμτου.
Έρωτας, σχέση, μια κατάσταση εκτός ορίων. Τι καλείστε να κάνετε στην σκηνή;
Νίκος Ζιάζιαρης: Στην παράσταση αυτή καλούμαστε να ερμηνεύσουμε την ζωή ενός ζευγαριού. Βλέπουμε «Εκείνη» κι «Εκείνον» να προσπαθούν να ισορροπήσουν στην σχέση τους, παρά τα διαφορετικά τους θέλω, τους διαφορετικούς τους χαρακτήρες, τους διαφορετικούς τους ρόλους. Οι ήρωες αυτοί δεν μιλούν μόνο. Ζουν τον σουρεαλισμό του έρωτα τραγουδώντας, όταν πια τα λόγια δεν επαρκούν και χορεύουν όταν το σώμα ζητάει περισσότερους τρόπους να εκφραστεί.
Φανή Γέμτου: Τόσο ο Νίκος Ζιάζιαρης κι εγώ ως ερμηνευτές όσο και ο Κώστας Λώλος και ο Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης ως μουσικοί καλούμαστε να πούμε επί σκηνής μια ιστορία για τις εκφάνσεις του έρωτα, της συντροφικότητας και της αγάπης. Μέσα από τη «στραβή» ματιά του παιχνιδιού και της ποίησης που το κείμενο γεννά, οι εκφάνσεις αυτές κινούνται πότε στην γκάμα του δραματικού, πότε του κωμικού και πότε της παρωδίας. Ένα ζευγάρι που αγαπιέται, ύστερα δεν αγαπιέται πια και τέλος ξανααγαπιέται σε ένα φαύλο κύκλο ερωτικών αναμετρήσεων· αυτό θα έλεγα πως είναι η ιστορία μας με λόγια δανεισμένα από το έργο.
Παράσταση με πολύ τραγούδι, χαρά, αναπόληση. Ποια τραγούδια ακούει το κοινό και σε ποια γλώσσα;
Νίκος Ζιάζιαρης: Το κοινό ακούει πολλά τραγούδια, κυρίως στα ελληνικά, τα αγγλικά και τα γαλλικά. Υπάρχουν όμως και τραγούδια στα ιταλικά και τα ισπανικά. Επειδή εδώ το τραγούδι χρησιμοποιείται ως συνέχεια του λόγου των ηρώων, και όχι απλά ως συμπληρωματικό εκφραστικό μέσο, όπως θα γινόταν σε ένα μιούζικαλ, τα τραγούδια δεν ερμηνεύονται όπως τα έχει ο θεατής στα αφτιά του. Είναι επεξεργασμένα με τέτοιον τρόπο από τον Κώστα Λώλο και τον Κωνσταντίνο Ευαγγελίδη, οι οποίοι τα συνοδεύουν ζωντανά επί σκηνής, ώστε να ταιριάζουν ακριβώς με τη στιγμή που ο ήρωας καταφεύγει σε αυτά. Τα πρωτότυπα τραγούδια προέρχονται από πολλά διαφορετικά είδη. Ακούμε ελληνικά λαϊκά τραγούδια, μιούζικαλ, μελωδίες από τη γαλλική έντεχνη μουσική, τη ροκ, μέχρι και άριες από όπερα!
Φανή Γέμτου: Τα τραγούδια στην παράστασή μας ακολουθούν την τρέλα του ίδιου του κειμένου. Θέλω να πω, η επιλογή τους έχει γίνει με γνώμονα την ανατρεπτική διάθεση του κειμένου. Έτσι επί σκηνής ερμηνεύονται τραγούδια που φαινομενικά απέχουν πολύ σε αισθητική, καθώς τα είδη μπλέκονται για χάρη της ιστορίας. Σε διάφορες γλώσσες (αγγλικά, ελληνικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά) ερμηνεύονται, λοιπόν, τραγούδια όπως π.χ. των Queen, Jacques Brel, Andrew Lloyd Webber, Γιώργου Χατζηνάσιου, Μίκη Θεοδωράκη, Μίμη Πλέσσα, ενώ ερμηνεύονται και άριες (Charles Gounod, Wolfgang Amadeus Mozart κ.α.), έτσι ώστε τα μουσικά είδη (ποπ, ροκ, μιούζικαλ, όπερα) να εξυπηρετούν την εξέλιξη της ιστορίας.
Όσο υπάρχει άνθρωπος χωρίς λοβοτομή ή κυτταρική παρέμβαση, θα υπάρχει και έρωτας
Xωρίς τον έρωτα, λέτε, δεν είμαστε τίποτα. Ισχύει στην εποχή του τάμπλετ των millennials που δεν κάνουν έρωτα;
Νίκος Ζιάζιαρης: Χωρίς τον έρωτα δεν είμαστε τίποτα. Το πιστεύω. Πιστεύω ότι ισχύει. Η ομορφιά αυτού του αισθήματος, που κυριάρχησε στην ανθρώπινη δημιουργία, την ανθρώπινη τέχνη, την ανθρώπινη υπόσταση νομίζω ότι είναι πανανθρώπινη, παγκόσμια και άχρονη. Αλίμονο αν πιστέψουμε ότι σήμερα δεν ισχύει αυτό. Ακόμη και σε αυτή την άχαρη εποχή του τάμπλετ των millennials, όπως χαρακτηριστικά αναφέρετε, ο έρωτας θριαμβεύει. Ίσως να παίρνει καινούργιες διαστάσεις, καινούργιο περιεχόμενο, αλλά είναι πάντα παρών και μας καθορίζει.
Φανή Γέμτου: Ο έρωτας δεν αφήνει περιθώρια μοναχικότητας. Αποζητά το «δύο», έχει ανάγκη την ανταλλαγή, τη σωματική και/ή την πνευματική διάδραση. Υπό αυτή την έννοια ο έρωτας διευρύνει τον άνθρωπο, τον ευαισθητοποιεί και τον απογειώνει. Ενίοτε τον τρελαίνει, τον συρρικνώνει και τον κακοποιεί, ακριβώς γιατί ο έρωτας δεν είναι μια μονοσήμαντη έννοια. Ερμηνεύεται και βιώνεται από ανθρώπους, άρα εξαρτάται άμεσα από τη μορφή που του δίνουν εκείνοι. Δεν πιστεύω ότι τα νέα παιδιά σήμερα δεν κάνουν έρωτα, παρά τις στατιστικές που καμιά φορά διαβάζω. Απλώς πιστεύω πως ο έρωτας στις μέρες μας ανάλογα με την ηλικιακή ομάδα που ανήκεις παίρνει άλλες διαστάσεις και διαμορφώνεται από το περιβάλλον που ζούμε. Παίζουν πολλά πράγματα ρόλο για να εξηγήσεις μια κατάσταση. Ένα πάντως είναι σίγουρο: όσο υπάρχει άνθρωπος χωρίς λοβοτομή ή κυτταρική παρέμβαση, θα υπάρχει και έρωτας.
H βαβέλ της γλώσσας: σκηνοθεσία στα αγγλικά και στα γαλλικά; Ποιους υποκριτικούς δρόμους ανακαλύψατε μέσα από αυτή την διαδρομή;
Νίκος Ζιάζιαρης: Με έκανε και χαμογέλασα η ερώτηση! Πράγματι, από τις πιο ιδιαίτερες συνθήκες εργασίας στις οποίες κλήθηκα να δουλέψω τα τελευταία χρόνια. Στο κλασικό τραγούδι και την όπερα, τον χώρο από τον οποίο έρχομαι δηλαδή, είναι πολύ σύνηθες να δουλεύουμε σε ξενόγλωσσο περιβάλλον, αλλά συνήθως, μιλούμε μία γλώσσα. Εδώ, η κατάσταση είναι διαφορετική. Έχουμε έναν Γάλλο συγγραφέα και σκηνοθέτη, που δεν μιλάει ελληνικά και δεν μιλάει άπταιστα αγγλικά, το πρωτότυπο κείμενο είναι μεταφρασμένο στα ελληνικά, και εμείς συνεννοούμαστε μεταξύ μας κυρίως στα αγγλικά. Όπου μπορώ κάνω τον διερμηνέα, μιας και έχω την ευκολία της γλώσσας, ωστόσο δεν είναι πάντοτε εύκολο.
Είναι αποκαλυπτικό ωστόσο το πως μπορεί να καθοδηγηθεί μια σκηνοθεσία μέσω της ερμηνείας του συναισθήματος και του νοήματος, απογυμνωμένο από τον λόγο αυτόν καθαυτό, αλλά μέσα από τη μουσική διάστασή του. Ο Ζαν δεν καταλαβαίνει τι λέμε, όμως μπορεί να καταλάβει απολύτως τι εννοούμε, τι λέμε, πώς το λέμε, γιατί το λέμε. Για εμένα τουλάχιστον, αυτό είναι το σημαντικότερο εκφραστικό μέσο που ανέπτυξα σε αυτή τη συνεργασία.
Φανή Γέμτου: Η πρόβα μας είναι πάντα κωμικοτραγική. Το μόνο που της λείπει είναι η παντομίμα για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Κάποιες φορές ο Jean, ο σκηνοθέτης μας, από κεκτημένη ταχύτητα μου μιλάει για ώρα στα γαλλικά- γλώσσα που δεν γνωρίζω- και πιάνω τον εαυτό μου να καταλαβαίνει μέχρι που… δεν καταλαβαίνω τίποτα. Ευτυχώς κάποιοι ξέρουν γαλλικά, κάποιοι ξέρουμε αγγλικά και το λύνουμε. Τι ανακαλύπτεις μέσα από αυτό; Πως όποια γλώσσα κι αν μιλάς, αν έχεις πρόθεση να επικοινωνήσεις, θα τη βρεις την άκρη. Και πως ο άνθρωπος όποια γλώσσα κι αν μιλάει δεν είναι τίποτα άλλο παρά άνθρωπος στο τέλος της ημέρας.
Είναι τρομερά ενθαρρυντικό το γεγονός ότι έχουμε τόσες παραστάσεις
Το κοινό σας είναι αυτοί που ξέρουν τη ζωή; Αυτοί που καλούνται να την γνωρίσουν;
Νίκος Ζιάζιαρης: Το κοινό μας είναι όλος ο κόσμος. Και όσοι ξέρουν τη ζωή και όσοι καλούνται να την γνωρίσουν. Αν και μεταξύ μας, νομίζω πως όλοι μας, σε κάθε στιγμή, καλούμαστε να γνωρίζουμε την ζωή ξανά και ξανά και να μαθαίνουμε από την αρχή πως είναι να ζεις.
Φανή Γέμτου: Το κοινό μας μπορεί να είναι απ’ όλα και ανάλογα σε ποια ομάδα ανήκει ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Άλλωστε αυτό είναι και το ζητούμενο στην τέχνη· να δίνει χώρο στις ερμηνείες. Αλλιώς θα παρακολουθήσει το έργο μας ένας 20χρονος κι αλλιώς μια 70χρονη π.χ. Τα βιώματα πάντα παίζουν ρόλο στον τρόπο που προσλαμβάνουμε μια παράσταση.
Σε μια θεατρική Αθήνα που ήδη μετράει περισσότερες από 70 παραστάσεις ποιο είναι το στοιχείο που κάνει τη διαφορά στη δική σας παράσταση;
Νίκος Ζιάζιαρης: Είναι τρομερά ενθαρρυντικό το γεγονός ότι έχουμε τόσες παραστάσεις, πράγμα που δείχνει ότι σιγά σιγά και δειλά δειλά αφήνουμε πίσω μας την περίοδο της καραντίνας και του κόβιντ. Η μεγάλη δίψα του κοινού φαίνεται σε αυτή την, ας μου επιτραπεί ο όρος, υπερπροσφορά παραστάσεων. Είναι ίσως από τις υπερβολές που δεν βλέπω τόσο κακές.
Η δική μας παράσταση είναι μια παράσταση φρέσκια, μια παράσταση ξένοιαστη, που δίνει ειλικρινή χαρά στο κοινό, που τόσο την έχει ανάγκη έπειτα από τόσες δυσκολίες που πέρασε – και άλλες τόσες που μάλλον έρχονται. Μια παράσταση που, ωστόσο, δεν χρησιμοποιεί κάποιο σαχλό χιούμορ ή κάποια φθηνά κόλπα για να εκβιάσει το γέλιο, αλλά που μέσα από πραγματική ψυχαγωγία και εξαιρετική μουσική θα κάνει όσους έρθουν να δουν την παράσταση να βιώσουν μια ιδιαίτερη εμπειρία.
Υπάρχει και κάτι ακόμη που νομίζω ότι κάνει ξεχωριστή αυτή την παράσταση. Αυτό είναι η φινέτσα της. Εξηγούμαι αμέσως. Το κείμενο που καλούμαστε να ερμηνεύσουμε έχει κάτι το πολύ διαφορετικό. Κάτι το λυρικό, αλλά και γήινο μαζί. Επιπροσθέτως, η σκηνοθεσία από έναν Γάλλο σκηνοθέτη, ο οποίος κουβαλάει μια άλλη κουλτούρα, διαποτίζει με έναν διαφορετικό τρόπο αυτό που θα δει ο Έλληνας θεατής.
Φανή Γέμτου: Αυτό είναι αλήθεια. Υπάρχει μεγάλη προσφορά παραστάσεων χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη ζήτηση. Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για αυτό. Στη δική μας περίπτωση θα έλεγα πως είναι σημαντικό που η παράστασή μας παρουσιάζει ένα νέο καλογραμμένο θεατρικό κείμενο που δεν έχει ξαναπαιχθεί ποτέ πριν. Επίσης θεωρώ πως όλοι όσοι συμμετέχουμε και δουλεύουμε για το αποτέλεσμα λειτουργούμε με πολύ επαγγελματικό τρόπο, με σκοπό να νιώσουμε κάποια στιγμή υπερήφανοι με το δημιούργημά μας. Νομίζω, επίσης, πως έχει πολύ ενδιαφέρον το πάντρεμα της πρόζας με τα τραγούδια, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο μιούζικαλ τσέπης που αναφέρεται στον έρωτα, την παρουσία και την απουσία του, καθώς και στο γελοίο καθαυτό.
Διαβάστε επίσης
Η Ρουμπίνη Χονδρουδάκη μιλά στο Infowoman.gr: “Παίζουμε με σκισμένα καλσόν…”
Η Φαίη Ξυλά στο Infowoman.gr: Με τσακίζει όταν νιώθω ότι ήμουν αρκετά αυστηρή με το γιο μου
Σχετικά Άρθρα
Google News