Μετά την ενθουσιώδη υποδοχή κοινού και κριτικών την άνοιξη του 2022 στην κεντρική σκηνή του BIOS, η παράσταση «Πεθαίνω σαν Χώρα» επέστρεψε στην ΠΛΥΦΑ για λίγες παραστάσεις
Το έργο «Πεθαίνω σαν χώρα», γραμμένο το 1978 από τον Δημήτρη Δημητριάδη, μας κάνει μάρτυρες μιας χώρας που βρίσκεται σε ένα τέλος καιρού, σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή όπου καμιά γυναίκα δεν φέρνει πια παιδί στον κόσμο. Μετά από χίλια χρόνια πολέμου και ενώ ο εχθρικός στρατός πρόκειται να περάσει από ώρα σε ώρα τα σύνορα, βλέπουμε το εξουθενωμένο έθνος να υποδέχεται έναν νέο ιστορικό κύκλο.
Τις στιγμές εκείνες θρονιάζεται σε όλα τα κεφάλια το πολυμέτωπο βασίλειο της φαντασίας και συμβαίνουν κοσμοϊστορικές ανακατατάξεις. Το τέλος μιας εποχής έχει έρθει όπως ο προμελετημένος θάνατος μιας αθεράπευτης αρρώστιας.
Εμείς με αφορμή την παράσταση, «Πεθαίνω σαν χώρα» είχαμε μία ενδιαφέρουσα συζήτηση με την πρωταγωνίστρια Δήμητρα Νταντή.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση
Πρόκειται για μια παράσταση όπου το σώμα πρωταγωνιστεί πατώντας πάνω σε ένα απίστευτα δυνατό κείμενο το εμβληματικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη “Πεθαίνω σαν Χώρα” και με την μουσική να ερμηνεύεται λάιβ από κρουστά και τυχαία καθημερινά αντικείμενα, αποτελώντας αναπόσπαστο στοιχείο της παράστασης.
Υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος ή ενδεχομένως μια εσωτερική ανάγκη για την επιλογή του έργου;
Μόλις είχα επιστρέψει στην Ελλάδα μετά από σπουδές υποκριτικής στο εξωτερικό. Η εσωτερική μου ανάγκη να καταλάβω τι σημαίνει για μένα συναισθηματικά αυτή η χώρα, τι με κρατάει πίσω , τι θα μπορούσα να καταφέρω επαγγελματικά εδώ και τι στο εξωτερικό υπήρξε πολύ σημαντική για την επιλογή έργου. Τα τελευταία λόγια του έργου, ένας γυναικείος ορμητικός μονόλογος μου φάνηκε σαν μια κραυγή της γενιάς μου που καταγγέλει τον τόπο που την διώχνει και την πληγώνει αλλά ταυτόχρονα αγαπά.
Τι είναι αυτό που πεθαίνει σε μια χώρα;
Πεθαίνει το συλλογικό πνεύμα και η ικανότητα του να αυτοανανεώνεται. Πεθαίνει ο παλμός και η ζωοποιός ανάσα της. Πεθαίνει η συλλογική πίστη στο μέλλον, παγιδευμένοι όλοι στη δίνη του παρελθόντος. Πεθαίνει η πίστη της στους πολίτες. Πεθαίνει η πίστη των πολιτών σε αυτή.
Η Ελλάδα “πεθαίνει” σαν χώρα;
Θεωρώ ότι βιώνουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Αν θέλουμε να αλλάξει κάτι και να περάσουμε σε έναν άλλο κύκλο πιο αισιόδοξο πρέπει να συντελεστεί μια μεγάλη αλλαγή. Να έρθει ένας γρήγορος θάνατος γιατί έτσι και αλλιώς δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να περάσουμε σε έναν νέο ιστορικό κύκλο. Στο τέλος αυτό που θα νικήσει θα είναι η ζωή!
Και ποια είναι η δική σας σχέση με τη χώρα;
Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με την χώρα Είχα ζήσει για ένα χρόνο στο Βερολίνο, γύρισα, έμεινα για ένα χρόνο στο Κρασνοντάρ και δύο χρόνια στην Μόσχα. Από μικρή έβρισκα όλους τους πιθανούς τρόπους να ταξιδέψω και πάντα πίστευα πως θα μείνω στο εξωτερικό.
Οι νέοι καλλιτέχνες έχετε ευκαιρίες και στήριξη από τους παλαιότερους; Αλλά και από την Πολιτεία; Εξάλλου, ο καλλιτεχνικός κόσμος μόλις βγήκε από μία πανδημία. Έχετε βοήθεια;
Η απάντηση είναι πως δεν είχαμε καμία βοήθεια από την πολιτεία ή άλλους επίσημους φορείς. Είχαμε όμως την αμέριστη συμπαράσταση ατόμων σε κοντινές με εμάς ηλικίες, οι οιποίοι μας βοήθησαν στη σκηνογραφία, στη μουσική, στην επικοινωνία, στην ενδυματολογία και σε άλλους τομείς, χωρίς τους οποίους δεν θα είχε πραγματοποιηθεί το έργο. Και βέβαια είχαμε τη ανεκτίμητη συμβολή του Νίκου Τουλιάτου.
Με τη Λίνα Κομνηνού είστε φίλες από τη Δραματική Σχολή. Πώς είναι να συνεργάζεστε μαζί;
Με την Λίνα είμασταν σε διαφορετικά έτη οπότε τώρα είναι και η πρώτη φορά που έχουμε την ευκαιρία να συνεργαστούμε. Σίγουρα όμως όταν έχεις σπουδάσει μαζί με κάποιον στην ίδια σχολή έχετε αναπτύξει ένα κοινό κώδικα δουλειάς, κοινά εργαλεία και γλώσσα το οποίο είναι πολύτιμο ειδικά στην διαδικασία των προβών όπου σκάβεις το υλικό σου.
Τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια ποια είναι; Στην τηλεόραση θα λέγατε “ναι”;
Σίγουρα θα ήθελα να συνεχιστεί το <<Πεθαίνω σαν Χώρα» και την επόμενη χρονιά. Στην τηλεόραση υπάρχουν πολλές αξιόλογες σειρές που φυσικά θα ήθελα να συμμετεχω.
Κλείνοντας, για ποιο λόγο να έρθει κάποιος να δει την παράσταση “Πεθαίνω σαν Χώρα;”
Θεωρώ ότι είναι μια εμπειρία εμβυθιστική. Οι θεατές θα παρασυρθούν σε μια δίνη κίνησης και λόγου που θα τους απορροφήσει. Θα ακούσουν την κραυγή πέντε νέων ανθρώπων που αγωνιούν για να ζήσουν και σίγουρα θα αναγνωρίσουν ένα κομμάτι του εαυτού τους σε αυτή την κραυγή.
Διαβάστε επίσης
Η Άννα Γαλανού στο Infowoman.gr: “Η αληθινή αγάπη δεν ζητά, μόνο προσφέρει”
Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη μιλά στο Infowoman.gr: “Ηθοποιός δεν σημαίνει φως…”
Google News