Μετά τη θερμή υποδοχή κοινού και κριτικών, η παράσταση «Σκληρές Φωτογραφίες» του Κυριάκου Βέη σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χριστοφή επέστρεψε για περιορισμένες παραστάσεις στο Studio Μαυρομιχάλη!
Πρόκειται για ένα έργο με τρεις δυνατούς χαρακτήρες, δύο άντρες και ένα άλογο, που άλλοτε συγκρούονται και άλλοτε συνεργάζονται, τρία πρόσωπα με παράλληλες διαδρομές αλλά την ίδια ανάγκη συμφιλίωσης με τις επιλογές, τα ταλέντα, την τύχη και τα λάθη τους. Τρία πρόσωπα που έκαναν τις επαναστάσεις τους και τώρα αναλογίζονται αν κέρδισαν ή όχι, που αναμετρώνται με εθισμούς και φόβους, με το παρελθόν τους αλλά και το μέλλον που δείχνει δύσκολο και αβέβαιο.
Εμείς, με αφορμή την παράσταση, «Σκληρές Φωτογραφίες», μιλήσαμε με τη σκηνοθέτιδα, Χριστίνα Χριστοφή.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση
Στις Σκληρές Φωτογραφίες βλέπουμε την ιστορία του Οδυσσέα, ενός κορυφαίου τζόκεϊ που τώρα βρίσκεται στη δύση της καριέρας του. Το άλογό του, ο Πρίγκιπας, ήταν ένα δύστροπο αλλά καθαρόαιμο άλογο που δεχόταν μόνο τον Οδυσσέα για αναβάτη. Με τον Πρίγκιπα ο Οδυσσέας κυνηγούσε τις νίκες, κέρδιζε το ένα τρόπαιο μετά το άλλο. Σήμερα, έχοντας πια αποσυρθεί από τους αγώνες, ο Οδυσσέας κάνει ακόμα μία προσπάθεια να αποτοξινωθεί. Έρχεται λοιπόν στην Κούβα μια μέρα πριν το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, γιατί εδώ είχε καταφέρει να αποτοξινωθεί την τελευταία φορά. Στην Κούβα συναντάει τον πατέρα του ο οποίος τα τελευταία χρόνια μένει μόνιμα στην Αβάνα. Αυτή είναι η ιστορία σε αδρές γραμμές. Αποφάσισα να την αφηγηθώ με απλότητα και καθαρότητα εστιάζοντας στις σχέσεις μεταξύ των προσώπων και στις εσωτερικές τους συγκρούσεις.
Τι ήταν αυτό που σας ιντρίγκαρε περισσότερο στο έργο και αποφασίσατε να το ανεβάσετε στη σκηνή;
Βρήκα την ιστορία πολύ πρωτότυπη και ανθρώπινη. Το ζήτημα της ήττας και της επιτυχίας που διαπραγματεύεται ο Κυριάκος Βέρης το βρίσκω επίκαιρο, είναι ένα θέμα που με αγγίζει και νομίζω ότι μας αφορά όλους. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις προσωπικές ήττες και νίκες αλλά και στις συλλογικές, στις ματαιώσεις και τις απομυθοποιήσεις, στις επαναστάσεις που «βγήκαν κάπου» και σε αυτές που «θάφτηκαν» άδοξα, αλλά και στη μεγάλη αξία της ανθεκτικότητας, της φιλίας και της συγχώρεσης.
Ο τίτλος «Σκληρές φωτογραφίες» σημαίνει κάτι;
Σε μια κούρσα στον ιππόδρομο όταν δύο άλογα τερματίζουν πολύ κοντά το ένα στο άλλο δεν είναι ευδιάκριτο το ποιος τελικά κέρδισε. Το φώτο φίνις, η φωτογραφία της επίμαχης στιγμής του τερματισμού, αποκαλύπτει τελικά τον νικητή. Αυτό το φώτο φίνις είναι λοιπόν πολύ σκληρό, διαχωρίζει τον νικητή από τον ηττημένο, η νίκη από την ήττα έχουν μόνο λίγα χιλιοστά απόσταση.
Διαβάζω στο σημείωμα για την παράσταση: “Στο τέλος του αγώνα, στο σκληρό φώτο φίνις, οι χαμένοι από τους νικητές έχουν μόνο μια τρίχα διαφορά”. Αλήθεια, πιστεύετε είναι τόσο κακό να χάνει κάποιος; Και όταν φτάνει τόσο κοντά στη νίκη,δεν είναι και αυτό μια επιτυχία;
Μα ακριβώς αυτό διαπραγματεύεται το έργο, την αξία της ήττας, όχι την αξία της νίκης. Μέσα από την αποτυχία μαθαίνεις, γειώνεσαι, επαναπροσδιορίζεις αυτά που τελικά αξίζουν σε αυτή τη ζωή. Δεν είναι καθόλου κακό να χάνεις, ούτε καλό είναι. Είναι η ζωή η ίδια. Πότε χάνεις, πότε κερδίζεις. Μέχρι τη γραμμή του τελικού τερματισμού…
Αναφέρεται, επίσης, στο έργο: “Τρία πρόσωπα που έκαναν τις επαναστάσεις τους και τώρα αναλογίζονται αν κέρδισαν ή όχι”. Σε μια επανάσταση έχει πάντα σημασία το αποτέλεσμα ή και μόνο το γεγονός ότι επαναστατείς; Ότι αντιδράς σε κάτι που σε καταπιέζει;
Το αποτέλεσμα πάντα έχει σημασία, αυτό που λένε «αρκεί να προσπαθήσεις» ή «το κάνω μόνο για την εμπειρία, για το ταξίδι» έχει φυσικά τη σημασία και την αξία του, αλλά το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας, μιας επανάστασης καθορίζει πολλά πράγματα, όπως τι κάνουμε από εδώ και πέρα, τι μάθαμε από όλο αυτό, πώς προχωράμε… Έχει σημασία να επαναστατείς αλλά αυτή είναι μια έννοια πολυεπίπεδη. Η πιο σημαντική επανάσταση για μένα είναι η προσωπική. Όταν καταφέρει ο καθένας μας να αλλάξει τη στάση του απέναντι σε αυτά που του μάθανε σαν αυτονόητα και δεδομένα, τότε θα άλλαζαν και οι κοινωνίες. Είναι κρίμα να βλέπεις επαναστάτες να γίνονται ίδιοι με αυτούς που ανέτρεψαν…
Εσείς έχετε κάνει κάποιου είδους επανάσταση; Και σε τι θα λέγατε ότι θα έπρεπε να επαναστατήσουμε;
Πιστεύω ότι έχω κάνει προσωπικές υπερβάσεις που άλλαξαν τη στάση μου απέναντι στη ζωή, οπότε ναι, έχω κάνει τις δικές μου επαναστάσεις με κόπο και πολλή δουλειά. Μόνο με θυμό και αντίδραση δεν γίνεται καμία ουσιαστική μετατόπιση. Θα έλεγα να επαναστατήσουμε στις βεβαιότητές μας, να τις αμφισβητήσουμε, να είμαστε ανοιχτοί στο να αλλάζουμε γνώμη, να μετατοπιζόμαστε, να μη νιώθουμε ενοχές αν υποστηρίζαμε κάτι άλλο στα 20 και κάτι άλλο στα 50.
Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε περισσότερη ενσυναίσθηση, να καταλάβουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον, να μην παρασυρόμαστε σε «στρατόπεδα» και φανατισμούς. Ο φανατισμός εξυπηρετεί κάποιους άλλους και εμάς μας δηλητηριάζει. Η δύναμη είναι στην ένωση όχι στο διχασμό. Απλά η ένωση είναι πολύ δύσκολο πράγμα για αυτό και βρίσκουμε χίλιους λόγους και αφορμές να τη ματαιώνουμε. Η ένωση, η ειρήνη, ο σεβασμός στο Άλλο θα ήταν η μεγαλύτερη επανάσταση που θα μπορούσε να συμβεί στην ανθρωπότητα. Αλλά δεν είμαι αισιόδοξη…
Ποια είναι η θέση σας απέναντι στο θέμα που προέκυψε με το προεδρικό διάταγμα που εξισώνει τα πτυχία ανώτερων δραματικών σχολών και σχολών χορού και κινηματογράφου με τα απολυτήρια λυκείου;
Δεν θα πω πολλά… Όταν η πολιτεία δεν νοιάζεται για το πολιτιστικό δυναμικό της, όταν στην καλύτερη αδιαφορεί και στη χειρότερη απαξιώνει και χλευάζει, όταν η ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού δεν ξέρει καν πώς να χρησιμοποιήσει την έννοια της υποκριτικής τέχνης και όταν το κάνει το κάνει με αρνητικό τρόπο… δεν ξέρω τι άλλο να πω. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Οι καλλιτέχνες δεν χρειάζονται χαρτζιλίκι, χρειάζονται ζωτικό χώρο. Ο άνθρωπος ήταν καλλιτέχνης πολύ πριν γίνει ιερέας ή πολιτικός…
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Δεν γνωρίζω ακόμα…
Διαβάστε επίσης
Σχετικά Άρθρα
Google News